Hollywood Undead. Менск. Частка другая
Апублікавана
у
Рэпартажы
49 Фота
Нарэшце і мне выпаў гонар наведаць Prime Hall. Шоу Hollywood Undead – для таго лепшая падстава. Канцэртная ўстанова, якая па напаўняльнасьці ўжо і не Рэпаблік, але яшчэ і не Палац спорту, дзе ў мінулы раз выступалі амерыканцы. І дзякуй богу. Палац – дзірка, якую можна назваць канцэртнай пляцоўкай зь вялікай нацяжкай.
Для выступу Hollywood Undead лепшага за Prime Hall месца ў Менску напэўна і не прыдумаць. Установа выглядае менавіта як КЛУБ, а не як канцэртная скрыня-загончык, з усімі гэтымі вымуштраванымі глянцавымі афіцыянтамі, пяцёркай бараў, клёвым дызайнам, нават сваёй курыльняй у асобным пакоі. І гэта пры тым, што клуб знаходзіцца ў будынку гандлёвага цэнтру. Сьцены і падлога пераліваюцца рознакаляровым сьвятлом, гук выдатны. Сапраўды крута.
Уваход у памяшканьне клубу быў абвешчаны на сёмую гадзіну, і калі мы падняліся на ліфце на чацьвёрты паверх недзе а палове на восьмую, былі шакаваныя. Канца чаргі, якія ўсё ж на вачах рухалася з бок ўваходу, не было бачна канца. Людзі заходзяць – да чаргі дадаецца яшчэ больш наведвальнікаў. Але, да пачатку канцэрту зайсьці пасьпелі ўсе. Таксама плюсік супрацоўнікам клубу.
Менскі сэтліст адрозьніваўся ад папярэдняга талінскага хіба што парадкам песень. І затрымкай канцэрту на паўтары гадзіны, ага. Што ў сустрэчы канцэрту выклікала такое падгараньне ў пэўных персанажаў, нібы канцэрт адмянілі ўвогуле, а на атрыманыя кроўныя грошы музыкі паехалі на курорт піць махіта з цыгарамі. Перепала і бедным эстонцам (шкада, што не заскрыніў той эпічны срач – пасьля канцэрту ён быў ужо выдалены). Некалькі чалавек з Таліну адзначыліся там, маўляў, глядзім, ніякай прадузятасьцю да другіх нацыянальнасьцяў тут і ня пахне. Ня ведалі яны, што срач пачаўся яшчэ значна раней, калі адзін хлопец праявіў жаданьне пранесьці на канцэрт нацыянальны сьцяжок. А госпадзі, такога я даўно ня бачыў. Асабіста сам я таксама лічу ня вельмі разумным прыносіць сьцягі сваёй краіны на канцэрты ў ёй жа, але тут размова пра іншае. Угарнуў з такога “ўроку гісторыі”. І тым больш правакацыйна на фоне гэтага ўсяго са сцэны зьзяў чырвона-белым сьцяг Каліфорніі, які падчас канцэрту музыкам перадаў адзін з фанатаў.
Вернімся да сэтліста. Сёлетні тур музыкі катаюць з альбомам “Day of the Dead”, таму і адкрывала канцэрт візітка зь яго – “Usual Suspects”. Далей – улюбёныя “Undead” і “Tendencies”. У зале лунае атмасфера небясьпекі, а шчыльненька ўкамплектаваны танцпляц ледзь-ледзь, ды выбухне. Арганізатары прадбачліва абмежавалі колькасьць квіткоў на танцпляц, таму пры любых раскладах цісканіны можна было б пазьбегнуць. Але абышлося безь яе. Напружанае паветра і момантавы слэм у сярэдзіне залы мелі месца, а ў астатнім ўсё прайшло максімальна культурна. Скочыкі, падпевачкі і падтанцовачкі – вось гэтага сапраўды хапала.
На чацьвёртай “Been to Hell” музыкі зьнялі маскі і пачалі адпякаць ужо твар да твару са сваімі фанатамі. “Kill Everyone” і “War Child” смачненька расхісталі натоўп, а на “Comin' in Hot” на сцэну па традыцыі быў падняты малады прыхільнік гурта. Калі ў мінулы раз гэта быў хлопчык Вадзік, то зараз музыкі паклікалі дзяўчынку Юлю.
-Колькі табе год?
-Адзінаццаць.
-Хто твой улюбёны ўдзельнік гурта?
-Ты.
-А ведаеш, якой будзе наступная песьня? (І шэптам на вуха гучыць падказка)
-Так, Камін ін хот, мазафака!
Ай ну якая ж мілата! Дзяўчынка пратусіла ўсю песьню на сцэне, пакаталася на плячах у музыкаў і нават прасьпявала “Comin' in Hot” у мікрафон ледзь ня цалкам. Вось гэта я разумею!
Не скажу, што мне дужа спадабаліся выкананыя ў гэты раз каверы на The White Stripes і Rammstein. Усё ж, замест гэтых трэкаў можна было дабавіць больш сваіх, напрыклад, тую ж “Levitate”. Не малады ж ужо гурт з адным альбомам у кішэні. Завяршалі канцэрт “Day of the Dead”, і пасьля кароткага перапынку “Everywhere I Go” і “Hear Me Now”. “Лепшае факін шоу ў туры” працягласьцю амаль у паўтары гадзіны завершылася, і хочацца верыць, што гэта не ў апошні раз. Дзякуй арганізатарам і ўсім-усім-усім!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
Для выступу Hollywood Undead лепшага за Prime Hall месца ў Менску напэўна і не прыдумаць. Установа выглядае менавіта як КЛУБ, а не як канцэртная скрыня-загончык, з усімі гэтымі вымуштраванымі глянцавымі афіцыянтамі, пяцёркай бараў, клёвым дызайнам, нават сваёй курыльняй у асобным пакоі. І гэта пры тым, што клуб знаходзіцца ў будынку гандлёвага цэнтру. Сьцены і падлога пераліваюцца рознакаляровым сьвятлом, гук выдатны. Сапраўды крута.
Уваход у памяшканьне клубу быў абвешчаны на сёмую гадзіну, і калі мы падняліся на ліфце на чацьвёрты паверх недзе а палове на восьмую, былі шакаваныя. Канца чаргі, якія ўсё ж на вачах рухалася з бок ўваходу, не было бачна канца. Людзі заходзяць – да чаргі дадаецца яшчэ больш наведвальнікаў. Але, да пачатку канцэрту зайсьці пасьпелі ўсе. Таксама плюсік супрацоўнікам клубу.
Менскі сэтліст адрозьніваўся ад папярэдняга талінскага хіба што парадкам песень. І затрымкай канцэрту на паўтары гадзіны, ага. Што ў сустрэчы канцэрту выклікала такое падгараньне ў пэўных персанажаў, нібы канцэрт адмянілі ўвогуле, а на атрыманыя кроўныя грошы музыкі паехалі на курорт піць махіта з цыгарамі. Перепала і бедным эстонцам (шкада, што не заскрыніў той эпічны срач – пасьля канцэрту ён быў ужо выдалены). Некалькі чалавек з Таліну адзначыліся там, маўляў, глядзім, ніякай прадузятасьцю да другіх нацыянальнасьцяў тут і ня пахне. Ня ведалі яны, што срач пачаўся яшчэ значна раней, калі адзін хлопец праявіў жаданьне пранесьці на канцэрт нацыянальны сьцяжок. А госпадзі, такога я даўно ня бачыў. Асабіста сам я таксама лічу ня вельмі разумным прыносіць сьцягі сваёй краіны на канцэрты ў ёй жа, але тут размова пра іншае. Угарнуў з такога “ўроку гісторыі”. І тым больш правакацыйна на фоне гэтага ўсяго са сцэны зьзяў чырвона-белым сьцяг Каліфорніі, які падчас канцэрту музыкам перадаў адзін з фанатаў.
Вернімся да сэтліста. Сёлетні тур музыкі катаюць з альбомам “Day of the Dead”, таму і адкрывала канцэрт візітка зь яго – “Usual Suspects”. Далей – улюбёныя “Undead” і “Tendencies”. У зале лунае атмасфера небясьпекі, а шчыльненька ўкамплектаваны танцпляц ледзь-ледзь, ды выбухне. Арганізатары прадбачліва абмежавалі колькасьць квіткоў на танцпляц, таму пры любых раскладах цісканіны можна было б пазьбегнуць. Але абышлося безь яе. Напружанае паветра і момантавы слэм у сярэдзіне залы мелі месца, а ў астатнім ўсё прайшло максімальна культурна. Скочыкі, падпевачкі і падтанцовачкі – вось гэтага сапраўды хапала.
На чацьвёртай “Been to Hell” музыкі зьнялі маскі і пачалі адпякаць ужо твар да твару са сваімі фанатамі. “Kill Everyone” і “War Child” смачненька расхісталі натоўп, а на “Comin' in Hot” на сцэну па традыцыі быў падняты малады прыхільнік гурта. Калі ў мінулы раз гэта быў хлопчык Вадзік, то зараз музыкі паклікалі дзяўчынку Юлю.
-Колькі табе год?
-Адзінаццаць.
-Хто твой улюбёны ўдзельнік гурта?
-Ты.
-А ведаеш, якой будзе наступная песьня? (І шэптам на вуха гучыць падказка)
-Так, Камін ін хот, мазафака!
Ай ну якая ж мілата! Дзяўчынка пратусіла ўсю песьню на сцэне, пакаталася на плячах у музыкаў і нават прасьпявала “Comin' in Hot” у мікрафон ледзь ня цалкам. Вось гэта я разумею!
Не скажу, што мне дужа спадабаліся выкананыя ў гэты раз каверы на The White Stripes і Rammstein. Усё ж, замест гэтых трэкаў можна было дабавіць больш сваіх, напрыклад, тую ж “Levitate”. Не малады ж ужо гурт з адным альбомам у кішэні. Завяршалі канцэрт “Day of the Dead”, і пасьля кароткага перапынку “Everywhere I Go” і “Hear Me Now”. “Лепшае факін шоу ў туры” працягласьцю амаль у паўтары гадзіны завершылася, і хочацца верыць, што гэта не ў апошні раз. Дзякуй арганізатарам і ўсім-усім-усім!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў