Sadist + Thy Disease
Апублікавана
у
Рэпартажы
52 Фота
Пятніца 13-ага – не заўсёды няўдачны дзень. Зараз яна прайшла даволі прыемна, бо Менск ўжо ня ў перш раз наведалі знакамітыя італьянскія прагрэсіў дэз металісты – гурт Sadist. Таксама разам зь імі сцэну дзялілі ня менш каларытныя мужчыны з гурта Thy Disease – яны былі спецыяльнымі гасьцямі вечару.
Падыйшоўшы да дзьвярэй клубу, убачыла некалькі купак народу. Спачатку здалося, што гэта чарга. А потым высьветлілася, што гэта амаль уся публіка, бо ўнутры людзей было шаром пакаці. Добра, калі чалавек дваццаць назьбіралася падчас выступу Thy Disease. Дарэмна, бо выступ палякаў прайшоў на найвышэйшым узроўні. Музыка ў іх сама па сабе моцная, сьвятло таксама добра ўпісвалася ў агульную атмасферу. Падчас сольных партый ударных у кампазіцыях здавалася, што вось-вось разваляцца сьцены: барабаншчык не шкадаваў ні іх, ні інструмента, ні сваіх рук. Аднак песьні з “электроншчынай” заходзілі дрэнна: клуб сапсаваў гук.
І, канешне, як жа не адзначыць вакаліста, які выйшаў на сцэну ў модных хіп-хоп штанах зь вісячымі падцяжкамі. Ён, нягледзячы на сорамна маленькую колькасьць народу, намагаўся рабіць усё, каб расшавяліць яго. Спачатку людзі крыху адказвалі на яго заклік, але доўжылася гэта ня больш за хвіліну.
Да выхаду Sadist людзей назьбіралася крыху больш, але ўсё роўна гэтыя 50-60 чалавек – маленькая колькасьць для канцэрту такога гурта.
Паміж выступамі прайшло даволі мала часу, таму людзі не пасьпелі яшчэ “астыць”, тым больш некаторыя ўжо ладна падпілі. З самага пачатку сэту італьянцаў былі бачныя нейкія рухі ля сцэны – атмасфера стала ўжо крыху прыемней. А вось калі казаць пра атмасферу са сцэны – не спадабалася. Не, на музыкаў аніякіх нараканьняў, бо Sadist – той гурт, якому нават не патрэбна расьпявацца: іх было больш чым прыемна слухаць ужо зь першай песьні. Гаворка аб сьвятле й фоне. Гурт прыехаў да нас у рамках усходнееўрапейскага туру ў падтрымку апошняга альбому «Hyaena», таму на фоне, канешне, стаяла яго вокладка. З-за таго, што яна амаль белая, а сьвятло ў клубе, у асноўным, было таксама вельмі яркім, губляўся той самы шарм “змрочнага” прагрэсіў-дэзу, які меў месца быць.
Зараз крыху па музычнай напоўненасьці. Як ужо ўзгадвалася вышэй, гурт прыехаў у падтрымку новага альбому, але старыя трэкі сустракаліся публікай куды гучней і ахвотней. Дарэчы кажучы, і гучалі яны лепш. Нават здавалася, што лепей за аналагічныя студыйныя запісы.
Канешне, на працягу выступу вакалісту Sadist таксама прыходзілася заклікаць людзей хаця б да мінімальнага руху, бо ля сцэны адрываліся чалавек пяць. Увогуле, гурт паказаў сябе з найлепшага боку. Было бачна, што ім самім падабаецца тое, што яны робяць. Кожны з музыкаў паказаў сябе як добры майстар сваёй справы.
Калі здалося, што ўсё скончылася і вакаліст пажадаў дабранач публіцы, астатнія музыкі засталіся на сцэне. Людзі пачалі разыходзіцца, а вакаліст узяў і выйшаў. Споўнілі яшчэ адну песьню і ўжо ўсім гуртом разьвіталіся зь мізэрнай публікай.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Вольга Канн
Падыйшоўшы да дзьвярэй клубу, убачыла некалькі купак народу. Спачатку здалося, што гэта чарга. А потым высьветлілася, што гэта амаль уся публіка, бо ўнутры людзей было шаром пакаці. Добра, калі чалавек дваццаць назьбіралася падчас выступу Thy Disease. Дарэмна, бо выступ палякаў прайшоў на найвышэйшым узроўні. Музыка ў іх сама па сабе моцная, сьвятло таксама добра ўпісвалася ў агульную атмасферу. Падчас сольных партый ударных у кампазіцыях здавалася, што вось-вось разваляцца сьцены: барабаншчык не шкадаваў ні іх, ні інструмента, ні сваіх рук. Аднак песьні з “электроншчынай” заходзілі дрэнна: клуб сапсаваў гук.
І, канешне, як жа не адзначыць вакаліста, які выйшаў на сцэну ў модных хіп-хоп штанах зь вісячымі падцяжкамі. Ён, нягледзячы на сорамна маленькую колькасьць народу, намагаўся рабіць усё, каб расшавяліць яго. Спачатку людзі крыху адказвалі на яго заклік, але доўжылася гэта ня больш за хвіліну.
Да выхаду Sadist людзей назьбіралася крыху больш, але ўсё роўна гэтыя 50-60 чалавек – маленькая колькасьць для канцэрту такога гурта.
Паміж выступамі прайшло даволі мала часу, таму людзі не пасьпелі яшчэ “астыць”, тым больш некаторыя ўжо ладна падпілі. З самага пачатку сэту італьянцаў былі бачныя нейкія рухі ля сцэны – атмасфера стала ўжо крыху прыемней. А вось калі казаць пра атмасферу са сцэны – не спадабалася. Не, на музыкаў аніякіх нараканьняў, бо Sadist – той гурт, якому нават не патрэбна расьпявацца: іх было больш чым прыемна слухаць ужо зь першай песьні. Гаворка аб сьвятле й фоне. Гурт прыехаў да нас у рамках усходнееўрапейскага туру ў падтрымку апошняга альбому «Hyaena», таму на фоне, канешне, стаяла яго вокладка. З-за таго, што яна амаль белая, а сьвятло ў клубе, у асноўным, было таксама вельмі яркім, губляўся той самы шарм “змрочнага” прагрэсіў-дэзу, які меў месца быць.
Зараз крыху па музычнай напоўненасьці. Як ужо ўзгадвалася вышэй, гурт прыехаў у падтрымку новага альбому, але старыя трэкі сустракаліся публікай куды гучней і ахвотней. Дарэчы кажучы, і гучалі яны лепш. Нават здавалася, што лепей за аналагічныя студыйныя запісы.
Канешне, на працягу выступу вакалісту Sadist таксама прыходзілася заклікаць людзей хаця б да мінімальнага руху, бо ля сцэны адрываліся чалавек пяць. Увогуле, гурт паказаў сябе з найлепшага боку. Было бачна, што ім самім падабаецца тое, што яны робяць. Кожны з музыкаў паказаў сябе як добры майстар сваёй справы.
Калі здалося, што ўсё скончылася і вакаліст пажадаў дабранач публіцы, астатнія музыкі засталіся на сцэне. Людзі пачалі разыходзіцца, а вакаліст узяў і выйшаў. Споўнілі яшчэ адну песьню і ўжо ўсім гуртом разьвіталіся зь мізэрнай публікай.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Вольга Канн
0 каментароў