Metal Crowd: дзень другi
Апублікавана
у
Рэпартажы
140 Фота
16-17 жніўня ў Рэчыцы адбыўся дзясяты юбілейны фэст Metal Crowd. З удзелам такіх гуртоў, як Аркона, Hate, Litvintroll, Butterfly Temple, Thy Disease, Susperia, Mors Principium Est і шмат іншых.
Раніца другога дню пачалася ня з кавы, а з нашых учорашніх гасьцей, якія ізноў не маглі знайсьці пакой сваіх сяброў. Пад’ём а дзявятай, потым перавод будзільніка на палову гадзіны, і нарэшце а дзясятай мы неяк прымудрыліся прачнуцца. За гэты час нас пасьпелі наведаць некалькі разоў. Напэўна, не зачыняць дзьвер на ноч было ня лепшай ідэяй. Праз палову гадзіны чалавек усё з той жа кампаніі сустрэўся мне ў краме, што нарадзіла думку пра ведзьмін праклён, пасьля якога ў любым месцы ён будзе бачыць нас, а адчыніўшы любую дзьвер патрапіць у наш пакой (Паша, прывітаньне!).
Жарты жартамі, але трэба было зьбірацца, Рытм не чакае. Пасьля двухдзённага недасыпу было вырашана асабліва не сьпяшацца, а нармалёва пасьнедаць і толькі пасьля рухацца на Рытм. Усё тая жа “Нова”, салянка і розныя нішцякі вярнулі веру ў дабро і трошкі весялейшыя мы патопалі на аўтобус. Надзеі атрымаць яшчэ адзін бэйдж не атрымалі жыцьця, бо іх ужо не засталося. Але мяне ўпэўнілі, што ніякіх праблемаў ня будзе, таму што ў мяне ёсьць модны браслет і свой белметальскі бэйдж. Так і атрымалася, за што дзякуй зладжанай працы аховы.
На першай сцэне толькі пачыналі граць расейцы Крада, перад выступам якіх здарылася ўгарнейшая рэч: намёт (аля “садавіна-гародніна”), які выконваў ролю грымёркі, ад моцнага ветру падняўся ў паветра і перакуліўся, пакінуўшы музыкаў сядзець з ашалелымі тварамі. Добра, што гэта былі браты-славяне, таму што якіх-небудзь нарвежцаў схапіў бы інфаркт, напэўна. Гэтыя жа абсалютна нармалёва пасьля атыгралі свой сэт, патрошкі раскачваючы нешмалікую публіку.
Далей было непрадбачанае: шведы Grandexit зьляцелі, а ўкраінцы Balfor і Raventale толькі пераехалі мяжу. Зьміцер хуценька знайшоў выйсьце, дамовіўшыся аб тым, каб Nakka сыгралі і на першай, і на другой сцэнах. Праўда, чамусьці пад канец з маленькай сцэны іх зьлілі. Ну й нічога, Люба і кампанія выдалі такого чаду, што я амаль закахаўся. Пад грындовыя трэкі працягласьцю ледзь больш за хвіліну народ весяліўся, слэміў і ўгараў, прызнаваўся ў каханьні Любе, за што атрымліваў тое ж самае ў адказ. “Дзякуй цябе, мой маленькі беларус”, “Падай мне мікрафон, вялікі і моцны беларус”, “Люба, заўсёды вашая” – не, ну не мімімі жа гэта? Дзякуй за сапраўды выдатны старт другога дню.
На другой сцэне ў гэты час качалі менчукі Hok-Key, якія зараз катаюць з новай праграмай. Беларускамоўныя песьні выдатна заходзілі людзям, для якіх грындуха на вялікай сцэне была занадта. Надвор’е вырашыла асабліва не жартаваць, дождж толькі пакапаў трошкі пад Краду. Таму ўсе з задаволенымі тварамі тусілі пад фолк-метальчык са скрыпкай.
А я пасьля тэлефоннага званку рушыў на выхад да сяброў з пасёлку Зарэчча (усім прывітаньне!), якія тусілі на паркінгу. Бо метал-фэст без алкаголю і ў другі дзень мне не падабаўся ну ніяк. Мая гульня – мае правілы. Пад цікавыя размовы, а таксама гарэлку з хатнімі памідорамі і агуркамі час да выступу ўкраінцаў праляцеў вельмі хутка. Здаецца, народ нармалёва тусіў, ніхто нікога не вязаў, таму хто зацеў ужыць – ужыў, ня гледзяцы на ўсе забароны.
Мы жа вярнуліся пад Balfor, барбарскіх блэкароў. Украінскі сьцяг у натоўпе, таксама як і адпаведныя лозунгі былі выдатным паказчыкам салідарнасьці з краінай-суседкай. На вялікі жаль, Raventale на другой сцэне былі прапушчаныя. А ўлічваючы тое, як мне іх рэкламавала Вольга, жаль памнажаецца на два. Але што зробіш, дзякуй Balfor за выдатнае шоў.
Тут надышоў час для сумных хвілінаў. Усім вядома, што ад працяглай хваробы ў ліпені памёр былы бубнач гурта Evthanazia Юры Чуранаў, ён жа Егер. З гэтай нагоды былыя браты па зброі зноўку адрадзілі калектыў пад назвай E.M.R. (Егер Метал-Рок), каб ушанаваць памяць сябра. Сыгралі тры рэчы, зь якіх пачыналася іх творчасьць і да стварэньня якіх прыклаў руку Юра. Пасьля – хвіліна маўчаньня. Хлопец (думаю што хлопец), які дадумаўся кінуць у вядоўцу падчас яе бутэльку, а потым яшчэ і зьліцца як сцыкло – ты мудзіла.
Далей паціху пачынаўся час хэдлайнераў, першыя зь якіх былі нашыя землякі, Litvintroll. Людзі сапраўды іх чакалі, з танцпляцу ніхто і ня думаў сыходзіць і пад вядомыя на памяць рэчы народ проста шалеў. Ня ведаю, як яно выглядае ў Рэпабліку з боку сцэну, але тут, хай сабе было і сотні дзьве людзей, але песьні сьпаваліся разам і такой еднасьці я ня бачыў ні на адным іншым гурце тут. Усё ж сваё – не чужое. Сьмешна выглядалі дзеткі, якія залезьлі на бетонную агароджу спорткомплексу і зь цікавасьцю назіралі за выступам. Вось цябе і сапраўды, бацькі баяліся выпускаць дзяцей на вуліцы, як напісаў адзін разумнік на сайце газеты “Дняпровец”.
Наступнымі на галоўную сцэну падняліся Butterfly Temple. Расейцы, але ўжо й ня вельмі. Хто ня ведае – у іх складзе зьявіўся беларус, і ня проста беларус, а жыхар Рэчыцы! Андрэя Падавана сустрэлі вельмі моцнымі авацыямі. Што да праграмы – было вельмі мала. Шкада, што нават затрымка ніяк не адлюстравалася на часе, і гурты былі вымушаныя граць па 30 хвілін. Але ж ці ёсьць сэнс сумаваць, калі гурт сыграў Мы два крыла, Время Мары і Волки Одина? Я вось чакаў гэтага 10 год, і ніякія варыяцыі ад Лесьяра мне не патрэбныя.
Далей пачалі чэкацца палякі Thy Disease, а да мяне дайшло разуменьне, што гэта апошні гурт на сёньня. Для меня, зразумела. Праца ня можа чакаць, таму я патрошкі пачаў сумаваць. Пасьля ня самага лепшага першага дню, другі сапраўды был вясёлым і цікавым, і прапусьціць галоўных хэдаў было вельмі кепска. Але, як ёсьць так ёсьць. Thy Disease граюць у нас як мінімум у трэці раз, таму было прыемна зноўку бачыць іхні зьверхякасны індастрыял-дэз. На адной зь песень да складу далучыўся і наш зямляк, Арцём Сярдзюк. На жаль, выступ палякаў быў такі ж кароткі, як і выступ папярэдняга гурта. Таму, бывай сёлетні Metal Crowd!
Дакладна трэба сказаць некалькі словаў пасьля. Увесь час мяне перасьледвала пачуцьцё, што нешта ня так. Оргі прыклалі ўсе высілкі, каб зрабіць фест выдатным, гэта было бачна. Ну не паверу я, што гэта было іх рашэньнем так разьмясьціць вялікую сцэну і танцпляц. Як і рашэньне не прадаваць нават піва. І на жаль, як бы не казалі розныя разумнікі, што “фэст не
для таго, каб бухаць”, я не пагаджуся. Цяжкая музыка і алкаголь заўсёды былі разам, і магчыма, калі б алкаголь быў на тэрыторыі – не было б ніякіх затрыманьняў людзей і скаргаў з боку мясцовых жыхароў. А пад сцэнай было б у разы больш людзей. Ізноў жа, наконт наведвальнікаў. Мне вось не зразумела адно, улічваючы тое, што палова нашых суайчыньнікаў ні адзін раз не была за мяжой і ўсе разам скардзяцца на тое, што “вось калі б у нас…”. Дык вось яно “у вас”, ці вам цяжка праехаць гэтыя сцаныя трыста кіламетраў і падтрымаць оргаў? Гурты – выдатныя, фэст – без усялякіх візаў, тут, у нас дома. Няхай сабе з разгонамі намётавых мястэчкаў і з бухлом у падваротнях (нібыта ў Рэактар раней хтосьці па-іншаму хадзіў). Проста брахаць у кантакціках адна справа, а калі даходзіць менавіта да таго, каб падняць дупу з доты ці кантры – іншая. Дзякуй тым, хто гэта зрабіў.
P.S. А для мяне трып ня скончыўся. Па дарозе на вакзал я наглядзеўся на маршрутку — бляшанку-для-шпротаў, дзе жанчыны з торцікамі амаль сядзелі на галовах у маладых хлапцоў, а такса Альфрэд баязьліва туліўся да ног сваіх гаспадынь. На пероне сустрэў хлапцоў зь інтэрнату, якія пачаставалі мяне цыгарэтамі. Магілёў стронг! Яшчэ падчапіў сабе піўка, якое ў кампаніі з дзяўчынай Янінай выпіў у плацкарце. На стаянцы ва ўсё тых жа вясёлых Калінкавічах накіраваліся ў госьці да яе сяброў праз 18 вагонаў, дзе было хэнэсі і бальзам, дзякуючы чаму ледзь селі ў цягнік у дзясятым вагоне, бо ён ужо тронуўся. Далей былі некалькі гадзінаў салодкага сну і цяжкі працоўны дзень. Дзякуй усім!
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
Раніца другога дню пачалася ня з кавы, а з нашых учорашніх гасьцей, якія ізноў не маглі знайсьці пакой сваіх сяброў. Пад’ём а дзявятай, потым перавод будзільніка на палову гадзіны, і нарэшце а дзясятай мы неяк прымудрыліся прачнуцца. За гэты час нас пасьпелі наведаць некалькі разоў. Напэўна, не зачыняць дзьвер на ноч было ня лепшай ідэяй. Праз палову гадзіны чалавек усё з той жа кампаніі сустрэўся мне ў краме, што нарадзіла думку пра ведзьмін праклён, пасьля якога ў любым месцы ён будзе бачыць нас, а адчыніўшы любую дзьвер патрапіць у наш пакой (Паша, прывітаньне!).
Жарты жартамі, але трэба было зьбірацца, Рытм не чакае. Пасьля двухдзённага недасыпу было вырашана асабліва не сьпяшацца, а нармалёва пасьнедаць і толькі пасьля рухацца на Рытм. Усё тая жа “Нова”, салянка і розныя нішцякі вярнулі веру ў дабро і трошкі весялейшыя мы патопалі на аўтобус. Надзеі атрымаць яшчэ адзін бэйдж не атрымалі жыцьця, бо іх ужо не засталося. Але мяне ўпэўнілі, што ніякіх праблемаў ня будзе, таму што ў мяне ёсьць модны браслет і свой белметальскі бэйдж. Так і атрымалася, за што дзякуй зладжанай працы аховы.
На першай сцэне толькі пачыналі граць расейцы Крада, перад выступам якіх здарылася ўгарнейшая рэч: намёт (аля “садавіна-гародніна”), які выконваў ролю грымёркі, ад моцнага ветру падняўся ў паветра і перакуліўся, пакінуўшы музыкаў сядзець з ашалелымі тварамі. Добра, што гэта былі браты-славяне, таму што якіх-небудзь нарвежцаў схапіў бы інфаркт, напэўна. Гэтыя жа абсалютна нармалёва пасьля атыгралі свой сэт, патрошкі раскачваючы нешмалікую публіку.
Далей было непрадбачанае: шведы Grandexit зьляцелі, а ўкраінцы Balfor і Raventale толькі пераехалі мяжу. Зьміцер хуценька знайшоў выйсьце, дамовіўшыся аб тым, каб Nakka сыгралі і на першай, і на другой сцэнах. Праўда, чамусьці пад канец з маленькай сцэны іх зьлілі. Ну й нічога, Люба і кампанія выдалі такого чаду, што я амаль закахаўся. Пад грындовыя трэкі працягласьцю ледзь больш за хвіліну народ весяліўся, слэміў і ўгараў, прызнаваўся ў каханьні Любе, за што атрымліваў тое ж самае ў адказ. “Дзякуй цябе, мой маленькі беларус”, “Падай мне мікрафон, вялікі і моцны беларус”, “Люба, заўсёды вашая” – не, ну не мімімі жа гэта? Дзякуй за сапраўды выдатны старт другога дню.На другой сцэне ў гэты час качалі менчукі Hok-Key, якія зараз катаюць з новай праграмай. Беларускамоўныя песьні выдатна заходзілі людзям, для якіх грындуха на вялікай сцэне была занадта. Надвор’е вырашыла асабліва не жартаваць, дождж толькі пакапаў трошкі пад Краду. Таму ўсе з задаволенымі тварамі тусілі пад фолк-метальчык са скрыпкай.
А я пасьля тэлефоннага званку рушыў на выхад да сяброў з пасёлку Зарэчча (усім прывітаньне!), якія тусілі на паркінгу. Бо метал-фэст без алкаголю і ў другі дзень мне не падабаўся ну ніяк. Мая гульня – мае правілы. Пад цікавыя размовы, а таксама гарэлку з хатнімі памідорамі і агуркамі час да выступу ўкраінцаў праляцеў вельмі хутка. Здаецца, народ нармалёва тусіў, ніхто нікога не вязаў, таму хто зацеў ужыць – ужыў, ня гледзяцы на ўсе забароны.
Мы жа вярнуліся пад Balfor, барбарскіх блэкароў. Украінскі сьцяг у натоўпе, таксама як і адпаведныя лозунгі былі выдатным паказчыкам салідарнасьці з краінай-суседкай. На вялікі жаль, Raventale на другой сцэне былі прапушчаныя. А ўлічваючы тое, як мне іх рэкламавала Вольга, жаль памнажаецца на два. Але што зробіш, дзякуй Balfor за выдатнае шоў.Тут надышоў час для сумных хвілінаў. Усім вядома, што ад працяглай хваробы ў ліпені памёр былы бубнач гурта Evthanazia Юры Чуранаў, ён жа Егер. З гэтай нагоды былыя браты па зброі зноўку адрадзілі калектыў пад назвай E.M.R. (Егер Метал-Рок), каб ушанаваць памяць сябра. Сыгралі тры рэчы, зь якіх пачыналася іх творчасьць і да стварэньня якіх прыклаў руку Юра. Пасьля – хвіліна маўчаньня. Хлопец (думаю што хлопец), які дадумаўся кінуць у вядоўцу падчас яе бутэльку, а потым яшчэ і зьліцца як сцыкло – ты мудзіла.
Далей паціху пачынаўся час хэдлайнераў, першыя зь якіх былі нашыя землякі, Litvintroll. Людзі сапраўды іх чакалі, з танцпляцу ніхто і ня думаў сыходзіць і пад вядомыя на памяць рэчы народ проста шалеў. Ня ведаю, як яно выглядае ў Рэпабліку з боку сцэну, але тут, хай сабе было і сотні дзьве людзей, але песьні сьпаваліся разам і такой еднасьці я ня бачыў ні на адным іншым гурце тут. Усё ж сваё – не чужое. Сьмешна выглядалі дзеткі, якія залезьлі на бетонную агароджу спорткомплексу і зь цікавасьцю назіралі за выступам. Вось цябе і сапраўды, бацькі баяліся выпускаць дзяцей на вуліцы, як напісаў адзін разумнік на сайце газеты “Дняпровец”.Наступнымі на галоўную сцэну падняліся Butterfly Temple. Расейцы, але ўжо й ня вельмі. Хто ня ведае – у іх складзе зьявіўся беларус, і ня проста беларус, а жыхар Рэчыцы! Андрэя Падавана сустрэлі вельмі моцнымі авацыямі. Што да праграмы – было вельмі мала. Шкада, што нават затрымка ніяк не адлюстравалася на часе, і гурты былі вымушаныя граць па 30 хвілін. Але ж ці ёсьць сэнс сумаваць, калі гурт сыграў Мы два крыла, Время Мары і Волки Одина? Я вось чакаў гэтага 10 год, і ніякія варыяцыі ад Лесьяра мне не патрэбныя.
Далей пачалі чэкацца палякі Thy Disease, а да мяне дайшло разуменьне, што гэта апошні гурт на сёньня. Для меня, зразумела. Праца ня можа чакаць, таму я патрошкі пачаў сумаваць. Пасьля ня самага лепшага першага дню, другі сапраўды был вясёлым і цікавым, і прапусьціць галоўных хэдаў было вельмі кепска. Але, як ёсьць так ёсьць. Thy Disease граюць у нас як мінімум у трэці раз, таму было прыемна зноўку бачыць іхні зьверхякасны індастрыял-дэз. На адной зь песень да складу далучыўся і наш зямляк, Арцём Сярдзюк. На жаль, выступ палякаў быў такі ж кароткі, як і выступ папярэдняга гурта. Таму, бывай сёлетні Metal Crowd!
Дакладна трэба сказаць некалькі словаў пасьля. Увесь час мяне перасьледвала пачуцьцё, што нешта ня так. Оргі прыклалі ўсе высілкі, каб зрабіць фест выдатным, гэта было бачна. Ну не паверу я, што гэта было іх рашэньнем так разьмясьціць вялікую сцэну і танцпляц. Як і рашэньне не прадаваць нават піва. І на жаль, як бы не казалі розныя разумнікі, што “фэст не
для таго, каб бухаць”, я не пагаджуся. Цяжкая музыка і алкаголь заўсёды былі разам, і магчыма, калі б алкаголь быў на тэрыторыі – не было б ніякіх затрыманьняў людзей і скаргаў з боку мясцовых жыхароў. А пад сцэнай было б у разы больш людзей. Ізноў жа, наконт наведвальнікаў. Мне вось не зразумела адно, улічваючы тое, што палова нашых суайчыньнікаў ні адзін раз не была за мяжой і ўсе разам скардзяцца на тое, што “вось калі б у нас…”. Дык вось яно “у вас”, ці вам цяжка праехаць гэтыя сцаныя трыста кіламетраў і падтрымаць оргаў? Гурты – выдатныя, фэст – без усялякіх візаў, тут, у нас дома. Няхай сабе з разгонамі намётавых мястэчкаў і з бухлом у падваротнях (нібыта ў Рэактар раней хтосьці па-іншаму хадзіў). Проста брахаць у кантакціках адна справа, а калі даходзіць менавіта да таго, каб падняць дупу з доты ці кантры – іншая. Дзякуй тым, хто гэта зрабіў.P.S. А для мяне трып ня скончыўся. Па дарозе на вакзал я наглядзеўся на маршрутку — бляшанку-для-шпротаў, дзе жанчыны з торцікамі амаль сядзелі на галовах у маладых хлапцоў, а такса Альфрэд баязьліва туліўся да ног сваіх гаспадынь. На пероне сустрэў хлапцоў зь інтэрнату, якія пачаставалі мяне цыгарэтамі. Магілёў стронг! Яшчэ падчапіў сабе піўка, якое ў кампаніі з дзяўчынай Янінай выпіў у плацкарце. На стаянцы ва ўсё тых жа вясёлых Калінкавічах накіраваліся ў госьці да яе сяброў праз 18 вагонаў, дзе было хэнэсі і бальзам, дзякуючы чаму ледзь селі ў цягнік у дзясятым вагоне, бо ён ужо тронуўся. Далей былі некалькі гадзінаў салодкага сну і цяжкі працоўны дзень. Дзякуй усім!
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў