Гарачая Equator Of Hell Metal Party
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
Вось і адгрымела яшчэ адна метал-паці ад Kaprikorn Promo&Vanitas! На гэты раз арганізатары зьмянілі звычнае месца дыслакацыі – замест Doodah King’а абралі клуб Ілі (былы Салтайм). Насамрэч, месца добрае, асабліва для правядзеньня метал-гігаў: клуб знаходзіцца ў месцы, падобным да сутарэньня, што не выклікае падазроных позіркаў ад абывацеляў; унутры добрая атмасфера, шмат месца перад сцэнай і, што немалаважна, выдатнае сьвятло. Таксама бар парадаваў дэмакратычнымі коштамі на напоі. Арганізатары зрабілі вольны ўваход для жаночай часткі насельніцтва, і гэта было лёгка заўважыць, бо дзяўчат назьбіралася нямала. Увогуле, колькасьць прысутных была задавальняючая.
Першым у спісе быў гурт Цинк. Ня бачыла іх дагэтуль і доўгі час сумнявалася, што іх бачыў хоць адзін чалавек з прысутных. Публіка сустрэла музыкаў квола, мабыць, з-за таго, што быў толькі пачатак мерапрыемства. Спадзяюся, што справа менавіта ў гэтым.
Падчас выступу гурт ня ўражыў: вакаліста ў першай палове сэту амаль што не было бачна: сьпяваў нешта сабе ў канцы сцэны, час ад часу падыходзячы бліжэй да танцпляца. А вось басістка спадабалася. Добра й зладжана з астатнімі грала, выдатна сябе паводзіла. Мабыць, гурту не хапае досьведу паводзін перад публікай, не хапае практыкі якіх-ніякіх маштабных выступаў, але ўсё гэта зь цягам часу прыходзіць. І, спадзяемся, што гурт Цинк яшчэ ўразіць нас, бо, насамрэч, музыка ў іх даволі нядрэнная.
Наступнымі на сцэну выйшлі адны зь любімчыкаў пастаянных наведвальнікаў падобных паці – гурт Dittohead. З кожным разам яны становяцца ўсё лепш і лепш. На гэты раз пацешылі новай песьняй ды добра выкананым каверам на гурт Metallica. Менавіта гэтыя хлопцы з кожным новым выступам амаль вымушаюць любіць іх усё больш: і граюць добра, галоўнае – зладжана, і праца на публіку выдатная, што не дае адарваць ад іх позірк увесь выступ (толькі калі даводзіцца круціць башкой, бяз гэтага ніяк). Аб усеагульнай зацікаўленасьці гуртом таксама сьведчаць распачатыя слэмы падчас сэту.
Ужо далей узьнікла цікавая сітуацыя: за некалькі гадзін да пачатку мерапрыемства “зьліліся” адны з выступоўцаў – гурт Po1zon. Што рабіць? Чым запаўняць пустэчу? Нечакана і з высока паднятай галавой на сцэну выходзяць Posthumous Blasphemer! Хлопцы, мабыць, самі не чакалі такога павароту, але гэта не пашкодзіла ім адыграць паўнавартасны сэт. Хоць на сцэне і было два чалавекі, але “ўсё там ёсьць”. Саша Гайдукевіч заўсёды радуе сваімі гітарнымі партыямі, Дзіма Зубаў добра парцуе з публікай (усё намагаўся распачаць конкурсы, але прысутныя чамусьці не адзывалася). Увогуле, хлопцы як заўсёды ведаюць сваю справу, і, не сумняваюся, калі пасярод ночы іх падняць і сказаць “Грай! Пой!” – сыграюць ды спаюць.
Апошнімі, але не па рэйтынгу сярод гуртоў, а толькі па сьпісу выстопоўцаў гэтага вечару, на сцэну выйшлі Bloodlast. Іх сэт пачынаўся ўжо пасьля адзінаццатай гадзіны і з-за гэтага нямалая частка публікі не ўдастоіла іх сваёй увагай. Але хлопцам было ўсё роўна, бо тыя нешматлікія застаўшыяся падцягнуліся бліжэй да сцэны і пачалі тусіць.
Таксама распачыналі слэмы, ужо з апошніх сіл, але ўсё роўна намагаліся рабіць гэта. Bloodlast гэта моцная беларуская каманда ў сцэнічнай справе: франтмэн з самага пачатку спусьціўся на танцпляц і сьпяваў адтуль, добры гук, зладжаная ігра, моцны барабаншчык – усё выдатна. Напрыканцы, калі асноўны час выступу скончыўся, публіка запатрабавала яшчэ песьню, не хацелася адпускаць гурт. І музыкі ня здолелі адмовіць.
Надвор’е было даволі няжаркае, але такая няслабая абойма выступоўцаў здолела разагрэць усіх прысутных на пятнічнай метал-вечарыне.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Яўген Зборын
Першым у спісе быў гурт Цинк. Ня бачыла іх дагэтуль і доўгі час сумнявалася, што іх бачыў хоць адзін чалавек з прысутных. Публіка сустрэла музыкаў квола, мабыць, з-за таго, што быў толькі пачатак мерапрыемства. Спадзяюся, што справа менавіта ў гэтым.
Падчас выступу гурт ня ўражыў: вакаліста ў першай палове сэту амаль што не было бачна: сьпяваў нешта сабе ў канцы сцэны, час ад часу падыходзячы бліжэй да танцпляца. А вось басістка спадабалася. Добра й зладжана з астатнімі грала, выдатна сябе паводзіла. Мабыць, гурту не хапае досьведу паводзін перад публікай, не хапае практыкі якіх-ніякіх маштабных выступаў, але ўсё гэта зь цягам часу прыходзіць. І, спадзяемся, што гурт Цинк яшчэ ўразіць нас, бо, насамрэч, музыка ў іх даволі нядрэнная.
Наступнымі на сцэну выйшлі адны зь любімчыкаў пастаянных наведвальнікаў падобных паці – гурт Dittohead. З кожным разам яны становяцца ўсё лепш і лепш. На гэты раз пацешылі новай песьняй ды добра выкананым каверам на гурт Metallica. Менавіта гэтыя хлопцы з кожным новым выступам амаль вымушаюць любіць іх усё больш: і граюць добра, галоўнае – зладжана, і праца на публіку выдатная, што не дае адарваць ад іх позірк увесь выступ (толькі калі даводзіцца круціць башкой, бяз гэтага ніяк). Аб усеагульнай зацікаўленасьці гуртом таксама сьведчаць распачатыя слэмы падчас сэту.
Ужо далей узьнікла цікавая сітуацыя: за некалькі гадзін да пачатку мерапрыемства “зьліліся” адны з выступоўцаў – гурт Po1zon. Што рабіць? Чым запаўняць пустэчу? Нечакана і з высока паднятай галавой на сцэну выходзяць Posthumous Blasphemer! Хлопцы, мабыць, самі не чакалі такога павароту, але гэта не пашкодзіла ім адыграць паўнавартасны сэт. Хоць на сцэне і было два чалавекі, але “ўсё там ёсьць”. Саша Гайдукевіч заўсёды радуе сваімі гітарнымі партыямі, Дзіма Зубаў добра парцуе з публікай (усё намагаўся распачаць конкурсы, але прысутныя чамусьці не адзывалася). Увогуле, хлопцы як заўсёды ведаюць сваю справу, і, не сумняваюся, калі пасярод ночы іх падняць і сказаць “Грай! Пой!” – сыграюць ды спаюць.
Апошнімі, але не па рэйтынгу сярод гуртоў, а толькі па сьпісу выстопоўцаў гэтага вечару, на сцэну выйшлі Bloodlast. Іх сэт пачынаўся ўжо пасьля адзінаццатай гадзіны і з-за гэтага нямалая частка публікі не ўдастоіла іх сваёй увагай. Але хлопцам было ўсё роўна, бо тыя нешматлікія застаўшыяся падцягнуліся бліжэй да сцэны і пачалі тусіць.
Таксама распачыналі слэмы, ужо з апошніх сіл, але ўсё роўна намагаліся рабіць гэта. Bloodlast гэта моцная беларуская каманда ў сцэнічнай справе: франтмэн з самага пачатку спусьціўся на танцпляц і сьпяваў адтуль, добры гук, зладжаная ігра, моцны барабаншчык – усё выдатна. Напрыканцы, калі асноўны час выступу скончыўся, публіка запатрабавала яшчэ песьню, не хацелася адпускаць гурт. І музыкі ня здолелі адмовіць.
Надвор’е было даволі няжаркае, але такая няслабая абойма выступоўцаў здолела разагрэць усіх прысутных на пятнічнай метал-вечарыне.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Яўген Зборын
0 каментароў