Burzum - Sôl Austan, Mâni Vestan (2013)

Апублікавана 9 лістапада 2013, 12:38 у Рэцэнзіі

Стыль: Ambient
Гурт: Burzum
Альбом: Sôl Austan, Mâni Vestan
Год: 2013
Краiна: Нарвегія

Трэклiст:
1. Sôl austan
2. Rûnar munt þû finna
3. Sôlarrâs
4. Haugaeldr
5. Feðrahellir
6. Sôlarguði
7. Ganga at sôlu
8. Hîð
9. Heljarmyrkr
10. Mâni vestan
11. Sôlbjörg

Праект Burzum, пры ўсёй яго спрэчнасьці, даўно стаў легендай, знакам чагосьці большага, чым музыка. Знакам імкненьня, зацятасьці і адстойваньня сваіх ідэалаў. Не пазіраючы на тое, як на гэта адрэагуюць астатнія. Можна згаджацца, можна адмаўляць — гэта права кожнага, у гэтым сэнс волі. Апошнія музычныя праекты аўтара былі такія ж спрэчныя, як і ўся яго творчасьць, і вось, выходзіць чарговае тварэньне Варга, альбом «Sol Austan, Mani Vestan», які сыходзіць каранямі гэтак жа ў мінулае выканаўцы, толькі ўжо трошкі іншага фармату.

Шмат хто любіць праект за той самы блэк-метал, які цешыў слухача зь дзевяностых, а пра складнік эмбіенту чамусьці мала хто памятае. Хоць эмбіент, на маю думку, самая важная і неад'емная частка творчасьці Варга. Гэта тая частка, якая заўсёды надавала праекту загадкавасьці і арыгінальнасьці. У, здавалася б, простых мелодыях хавалася вельмі шмат узроўняў разуменьня такой музыкі, якая ня кожнаму будзе па душы, і ня кожны захоча яе прымаць. Таму адбываецца гэтак шмат спрэчак. Час ішоў… і вось ён, доўгачаканы альбом у тым самым стылі, які слухач так доўга чакаў.

Праца атрымалася спрэчнай, атмасфера добрай і прыгожай, месцамі занадта незвычайнай для звыклага ўспрыманьня дадзенага праекта. Павольна і медытатыўна кожная кампазіцыя паглыбляе нас у альбом, расчыняе нам нейкія свае межы прыгожага. Аднастайнасьць, якая даходзіць да мяжы, усё ж трошкі надае нуды. Але такі жанр варта слухаць як фон, а не як галоўнае дзеяньне. Альбом здаецца даволі простым, але ў той жа час ён кранае. Кожная кампазіцыя адрозьніваецца ад іншай, нават калі яны ўсе аднатонныя, кожны трэк мае свае адметныя рысы, па якіх яго можно пазнаць з шэрагу іншых. А ў пэўнага эмбіент-альбома свой асаблівы падыход да гэтага.

У кампазіцыях прадзімаюць ноткі мінулых працаў, літаральна некалькі нотаў, а сэрца ўжо тузаецца ад успамінаў. «Чапляе» — скажуць тыя, хто ставіўся да эмбіент-складніку праекта з асаблівым пачуцьцем, іншыя проста паціснуць плячыма і, хутчэй за ўсё, выключаць праз дзясятак хьвілін. Альбом не для ўсіх, безнадзейна заблукаўшы ў сучаснасьці і, як можа хто-небудзь сказаць, адсталы ад модных тэндэнцыяў. Але тое, што мы бачым — гэта мінулае ў новай абгортцы, якая менавіта і псуе карціну. Занадта чысты гук, зашмат аднастайнасьці негатыўна адбіваецца на агульным ўяўленьні аб альбоме. Ён лепш, чым здаецца, але ня кожны здольны гэта пачуць.

У альбоме, тым ня менш, ёсьць штосьці такое, што прымушае ставіцца да яго з павагай. Можа быць, гэта мінулая творчасьць, можа, водгаласы падсьвядомасьці. Альбом ня ідзе па мэйнстрымавай плыні, у яго нейкі свой адмысловы шлях. У чымсьці маюць рацыю тыя, хто мяркуе, што, калі б гэта быў альбом нікому невядомага гурта, ён быў бы прахадняком, на які ніхто ня зьвярнуў бы ўвагі. Але, калі слухаеш творчасьць зь гісторыяй, хочаш – ня хочаш, а ацэньваць будзеш зусім па-іншаму. Ды і атрымалася ў агульным даволі незвычайна. Месцамі сумна, дзесьці вельмі хвалююча, а дзесьці проста файна. Як і заўсёды, адназначнай адзнакі даць нельга, але калі паспрабаваць судзіць аб'ектыўна, зьвяртаючы ўвагу на ўсе фактары — праца атрымалася ўвогуле і цэлым даволі нядрэннай. Ёсьць, за што палаяць, але і пахваліць таксама можна. І ўражаньні застаюцца ўсё ж добрымі.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem