Vietah - Tajemstvy Noczy
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Стыль: Atmospheric Black Metal
Гурт: Vietah
Альбом: Tajemstvy Noczy
Год: 2014
Краiна: Беларусь
Трэклiст:
01. Miesjac u volnym syhodzie
02. Tajemstvy noczy
03. Tajamnica tajamnic
04. Kalyhanka dlja njabozczyka
«Tajemstvy Noczy» — Ажно другi за сем гадоў поўнафарматны альбом выдатнага беларускага one-man праекту «Vietah». Заснавальнiк Antarctis быццам бы натхнёны прыказкай «Цішэй едзеш – далей будзеш» ня толькi ў творчасьцi, але i ў жыцьцi.
Але зараз пра альбом. Натхнёны нарвежскiм забойцам Еўранiмуса, Antarctis далёка адышоў ад звычайнага эпiгонства, ён не капіюе, а лiтаральна толькi натхняецца яго творчасьцю.
Гэта, як i раней, – нясьпешная, якасная i атмасферная беларускамоўная музыка. Чуецца ў ёй адзiнота, меланхолія i змрок нейкіх палескiх балот восеньскай ноччу, карканьне крумкачоў. Таямнiчы шэпт былых насельнікаў гэтых мясьцiн, воклiчы душ, бачыўшых невядомыя i страшэнныя паганскiя рытуалы, гук кропель нявiннай крывi, што капае i зьмешваецца са стаялай балотнай вадой…
Крык душы чалавека, што застаўся сам-насам з думкамi, успамiнамi, цемрай i Дрыгвой сваёй душы.
Багна Бясконцая, Багна Спрадвечная. Маўклiвыя прасторы пад халодным восеньскiм дажджом. Не абараняюць цябе нават адзiнокiя, голыя, зьмярцьвелыя дрэвы, апошняе жыцьцё якiх выцягвае бясконцая бездань дрыгвы. Пануе сьцюдзёны вецер, якi выдзiмае нават самыя маленькiя iскры жыцьця з усяго навокал. Нават гэтак жыцьцё такое, як прасторы, – маўклiвае, мокрае, шэра-чорнае, акрываўленае i злое. I лётаюць па-над дрыгвой сапраўдныя Паны Балот – вялiзныя, небясьпечныя, драпежныя птушкi. Адзiны iх Гаспадар – Вялiзны, адзiнокi, неверагодна стары, моцны, мудры i бязьлiтасны, чорны як ноч, як душа дзіцязабойцы, Крумкач…
Калi ён стамляецца, садзiцца на велiчэзнага, закамянелага, скрукаваўшагася патрыярха-дуба, які памёр нiбыта стагодзьдзі таму, але нават у сьмерцi чапляецца за жыцьцё, за халодны, мокры бруд зямлi. Садзiцца Крумкач i cочыць цемрай вачэй за тым, што нехта называе «жыцьцём». I глядзiць ён на Чалавека, а той глядзiць на яго. I ў поглядзе гэтым – тысячагодзьдзi…
Усё гэта прымае форму прыгожых, нясьпешных (бо няма куды сьпяшацца, нельга ўцячы ад самога сябе), нават медытатыўных гiтарных мелодый, падтрыманых барабанамi i змрочным, атмасферным вакалам. Надзвычай арганiчна выглядае беларуская мова, якая падкрэсьлiвае пах старажытнай i сумнай Радзiмы.
Больш няма, як у ранейшай творчасьцi, уставак эмбiенту, альбом цалкам у суцэльным стылi, таму слухаецца ён на адзiным подыху. Вылучыў я б «Калыханку для Нябожчыка» як самы сапраўдны шэдэўр «Сапраўднага беларускага Black Metal».
Аўтар: Karceuski
4 каментара