Шматабяцальны Досьвiтак Багоў
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Ніколі не належаўшы да той самай “элітарнай менскай тусоўкі”, якой сёньня нібыта ўспрымаецца калектыў парталу BelMetal і рэпутацыя якой адбіваецца на адносінах да любой калямузычнай дзейнасьці супрацоўнікаў і сябраў рэдакцыі, я, тым ня менш, маю сказаць, што, выпадковым чынам трапіўшы ў гэтае асяродзьдзе, я мела магчымасьць назіраць за гучным зьяўленьнем і расчаравальным згасаньнем шматлікіх патэнцыйна славутых маладых цяжкіх гуртоў. Літаральна на маіх вачах адбываўся стылёвы і ідэйны генэзіс шэрагу асобных, знакамітых сёньня ў пэўных колах музыкаў, выкрэсьліваўся іх творчы напрамак, выточваўся стрыжань складу і гучаньня і пісаўся “у стол”, на перспектыву, якасны матэрыял, якому ў адзін выдатны дзень наканавана было ператварыцца ў моцныя студыйныя кружэлкі. Пра адну зь іх – а дакладна, пра новы альбом менскага viking death metal гурта Alfar – і пойдзе мой далейшы аповед.
***
Напэўна, сярод чытачоў знойдзецца значная колькасьць людзей, якія выдатна разумеюць дух часу майго юнацтва. Тыя, хто (да свайго горкага жалю, у глыбіні душы) не застаў перыяду нараджэньня першай, класічнай беларускай метал-плыні і не адпякаў на шалёных рознастылёвых канцэртах напрыканцы бушуючых 90-х. Тыя, хто імкнуўся працягнуць выдатную справу тагачасных металёвых зорак і разам з тым стварыць асабістае, пазнавальнае гучаньне, выпрацаваць уласны, адметны стыль. Тыя, хто мо й не хацеў, але непазьбежна апынаўся часам у душным, цесным, але такім родненькім “Джоліку” – тыя памятаюць, што калісьці праз размаляваныя сьцены і “рыбны” фон гэтага хардкорнага клубу прайшоў за непрацяглы перыяд існаваньня шэраг малавядомых, але ўпадабаных слухачамі гуртоў, якія сёньня можна сьмела назваць лакаматыўнымі цяжкімі калектывамі сучаснай беларускай метал-сцэны.
Шмат гадоў у імкненьні зразумець прыроду нараджэньня музыкі і прасякнуцца натхненьнем ад імпэту і стараннай працы нястомных творцаў я наведвала канцэрты і назірала за жывымі выступамі маладых беларускіх музыкаў. Цалкам ненаўмысна я цягам часу была маўклівым назіральнікам за разьвіцьцём творчага шляху музыкаў сёньняшняга гурта Alfar. Я бачыла іх у самым розным міксаваньні складу, пад рознымі назвамі, на самых разнастайных пляцоўках – ад андэграунднай рок-сталоўкі інтэрнату БДУІР да велізарнай сцэны топавага менскага клубу Re:public. Сачыла ўшчыльную, гледзячы проста ў вочы, ці зь цёмнага кута, склаўшы рукі і навесіўшы на твар абыякавую міну аб’ектыўнага крытыка, задаволеная, расчараваная, сама і ў натоўпе брутальных хлапцоў з доўгімі хаерамі і ў стылёвых аксэсуарах. Чула шырокую палітру экстрымальнага вакалу і сьпявала разам з франтмэнамі “We don't make our destiny”, “Why can’t we fly?”, “Паўстань з народу нашага” i нават, курва, “Я так рад, что спас меня Иисус!”… Я шчыра засмучвалася падчас распаду The Disbeliever, сьвяткавала зьяўленьне, перажывала заняпад і спадзявалася на трыумфальнае адраджэньне Wartha і ўважліва прыглядалася да сьціплага one-man праекту Alfar, які, у эпоху паўсюднай увагі да беларускай мовы, гісторыі і культуры, абяцаў падараваць роднай сцэне музыку нераспаўсюджанага, нязвыклага і зусім не нацыянальна-накіраванага характару…
Нагадаю, што дэбютны поўнафарматнiк Alfar «Across The Northern Storms» пабачыў сьвет у сакавiку 2014 году. Натхнёны спрошчаным, але насычаным гучаньнем Amon Amarth i ўвогуле ўпадабанымi рысамi стылю melodic death metal, адзiнаўласны стваральнiк праекту Зьмiцер Пiнчук узрасьцiў пачатковы матэрыял на акрэсьленым базiсе, узбагацiўшы яго ў далейшым акцэнтнымi, атмасфернымi клавішнымi аранжыроўкамi. Таму канчатковыя версii кампазiцый, якiя прыхiльнiкi пачулi на кружэлцы, на смак нагадвалi некласiчны mdm пад моцным, характэрным па-большасьцi для стылiстыкi паўэру i хэвi, эпічна-велiчным соусам. Уласна, улiчваючы спецыфiчную тэму лiрыкi Alfar, якая распавядае пра гераiчных персанажаў, маштабныя бойкi i ўражальныя сюжэты зь мiфалогii, лiтаратуры i нават камп’ютэрных гульняў, музычны складнiк першага альбому быў вытрыманы ў дастатковай прапорцыi металёвай агрэсii i фэнтэзiйна-эпiчнай афарбоўкi. Пасьля рэлiзу «Across The Northern Storms» праект Зьмiцера Пiнчука быў, не бяз спрэчак i дыскусiй сярод слухачоў, але ўсё ж умоўна прылiчаны да кiрунку viking death metal. У межах гучаньня тагачасны Alfar зьяўляўся ледзь не адзiным калектывам падобнага немэйнстрымавага стылю на ўсёй прасторы Беларусi.
I вось ужо праз год прыхiльнiкi творчасьцi Alfar атрымалi чарговы прыемны падарунак. У вынiку насычанага перыяду плённай працы, у чэрвенi 2015 году быў прэзентаваны другi альбом гурта – «Twilight of the Gods». Выданьне кружэлкi суправаджалася ўрачыстым паведамленьнем, што ў прамежку між выхадам першага і другога альбому быў сфармаваны канцэртны склад гурта, і ўжо ў блiжэйшай будучынi Alfar нарэшце можна будзе ня толькi пачуць у запiсе, але i ўбачыць на свае вочы на сцэне.
Варта зазначыць, што за адносна непрацяглы час студыйнага зацiшша першы альбом здабыў пэўную аўдыторыю зацiкаўленых слухачоў, а сам Alfar, нягледзячы на разнастайнасьць i шматлiкасьць цяжкiх беларускiх калектываў аналагiчнага ўзроўню, здолеў такi заняць асабiстую стылёвую нiшу, прыцягнуць да якой за вушы можна, напэўна, адно што вiцебскi folk melodic death metal гурт Forodwaith. Таму, безумоўна, «Twilight of the Gods» быў чаканым i зьвярнуў на сябе пэўную ўвагу заўзятых прыхiльнiкаў і бязьлітасных крытыкаў “металёвай эпічнасьці”, каторыя рынулiся паглынаць кружэлку на прадмет таго, быць там канцэптуальнаму атмасфернаму духу чароўнай Скандынавii, агульнатэндэнцыйнаму наблiжэньню да мадэрновага пэгану цi звычайнаму плагiату заходняга камерцыйнага меладэзу…
Ня тое каб я наўмысна сачыла i рабiла стаўкi, якiм будзе гэты альбом. Хутчэй проста разважала наконт таго, да чаго даэвалюцыянуе Alfar пад нацiскам рэалiй фолкавай метал-маднаты, iмкненьня папасьцi ў фармат i ў рэшце рэшт прыйсьцiся да густу i без таго нешматлiкай цяжкой публiцы. Але ў глыбiнi душы я вярталася думкамi да тых, ранейшых часоў, калi творчасьць i сцэна былi асноўным i самым яскравым шляхам самавыяўленьня для музыкаў гурта Alfar. Мне адчайна хацелася колiшняга юнацкага максiмалiзму, бескампрамiснага настрою, моцнага гучаньня, нястрымнага эпасу ў лiрыцы i пафасу ў падачы. Хацелася, каб у «Twilight of the Gods» было ўкладзена па максiмуму тых незабыўных уражаньняў ад першага знаёмства i спасьцiганьня неверагоднага мiфалагiчнага сусьвету, якi стаў асновай, натхненьнем i рухавiком няспыннага творчага разьвiцьця сучаснага Alfar.
***
Усё пачынаецца з атмасферы. Скласьцi ўражаньне, што слухач застаецца на адной хвалi са сцэнарам i дзеяньнямi, якiя разварочваюцца на кружэлцы, — увогуле няпростая для кампазiтара задача, якой музыкi, у дадатак, часьцяком не надаюць дастатковай увагi, успрымаючы гэты аспект другасным i нязначным. Тым часам, шчыльная iнтэграцыя ў створаны музыкай сусьвет грае iстотную ролю ў фармаваньнi агульнага ўражаньня ад праслухоўваньня песень, асаблiва калi паглынаеш iх цалкам, у альбомнай пасьлядоўнасьцi.
Зь першай жа кампазiцыi Alfar пераносяць слухача да сагравальнага вогнiшча сярод пустэчы, цемры i скрыпучых маразоў бязьлiтаснай скандынаўскай поўначы. Меладычнае “Intrо” красамоўна малюе агульныя дэкарацыi альбому, але ў кожнай ноце прасьлiзвае насьцярожанае прадчуваньне працяглага шляху, грандыёзных бойкаў, подых адчаю герояў ад бясконцага змаганьня, але разам з тым – бескампрамiсная вера ў асабiстыя моцы i непераможнасьць магутных Багоў.
Непарыўна з “Intrо”, але разам з тым кардынальна iншая па настроi, другая кампазiцыя з раптоўнасьцю выбуху, без папярэджаньня распачынае эпiчную музычную бойку i пераносiць слухача ў самы эпiцэнтр ваенных дзеяньняў i недасяжнага звычайнаму сьмяротнаму гневу Багоў. Загалоўны трэк, самая працяглая, сэнсава насычаная кампазiцыя, «Twilight of the Gods» ад пачатку навязьлiвым аднастайным гучаньнем нагнятае прадчуваньне падрыхтоўкi да маштабных велiчных падзеяў, сьведкамi якiх мы станем цягам праслухоўваньня наступных песень з альбому.
Нягледзячы на агульны канцэпт i тэматыку кружэлкi, кожная кампазiцыя распавядае пра разнастайных персанажаў, лакацыi, акалiчнасьцi i падзеi і ўяўляе сабой нібыта сэнсава завершаную, асобную частку захапляльнай сагi. На базе класічных рыфаў праз эпічныя клавішныя аранжыроўкі, дарэчныя рознавакальныя партыі i гітарныя сола красамоўна адлюстроўваюцца і непрыкрытая агрэсiя хуткаснага ваяўнічага баевіку “Kill Them All”, i неадступнае жаданьне абрынуць на зямлю адвечную цемру ў жорсткай “March of Dead”, i непазьбежнасьць наканаванага звыш лёсу ў выбітнай “Norns”.
Ня буду ўтойваць, “Norns” – самая любiмая мая кампазiцыя з усяго альбому. Адразу прыйшоўшыся да густу, яна раскрывалася з кожным наступным праслухоўваньнем новымi дэталямi. Шчыльны гітарны гук, аб'ёмны бас, атмасферныя клавішы і спрошчаныя ў тэхнічным плане, але смачныя рыфы сапраўды пераносяць нас на маляўнічую засьнежаную прастору чароўнай Скандынавіі. А адвечна юнацкi вакал Зьмiцера Пiнчука (што асабліва заўважна, калі параўноўваць яго тэмбр і дыяпазон з асноўнай масай сёньняшніх беларускіх метал-франтмэнаў) настальгічна вяртае меламанаў да часоў росквіту класічнага замежнага mdm-стылю.
Прыемны, нарастаючы гук раскрывае, напэўна, самы натхняльны i жыцьцясьцьвярджальны трэк альбому – «Bravest of the Gods». Гарманічныя аранжыроўкі, бразгучае сола і выразная гiтарная лінія, якая праходзіць праз усю песьню, задаюць і захоўваюць агульны мажорны настрой і ў сукупнасьці ў межах кружэлкі, на мой погляд, робяць «Bravest of the Gods» адной з найбольш цікавых кампазіцый.
Заключная песьня альбому “Son of the Nine Waves”, якая па гучаньнi месцамi нагадвае характар “Intro”, лірычным акустычным уступам і моцным эмацыйным разьвіцьцём завяршае наша эпiчнае падарожжа па прасторы ваяўнiчых скандынаўскiх земляў, дзе пераплятаюцца ў адным нястрымным пераможным руху незгасальны iмпэт мужных сьмяротных ваяроў i моцы велiчных Багоў. Са сьцiшэньнем мелодыi з-за краягляду, зь цёмных водаў небясьпечнага бушуючага мора, з-пад ценю сусьветнага дрэва ўзыходзiць яскравае сьвiтальнае сонца адраджэньня i надзеi. Ну а мы, слухачы, разьвiтаўшыся з адважным сынам дзевяцi хваляў, вяртаемся ў цемру штодзённага, зусiм не фэнтэзiйнага iснаваньня…
Асобнай пахвалы на «Twilight of the Gods» заслугоўвае выбiтная лiрыка Alfar, на якой у значнай частцы трымаецца атмасфера i базуецца тэматычны канцэпт новага альбому. Тэксты песень цалкам прысьвечаны скандынаўскай міфалогіі, а ня проста ўяўляюць сабой шэраг ваенных гісторый, не аб’яднаных вузкай тэматыкай. У дэталёвых аповедах узгадваюцца напады на нябесны горад Асгард, злачынствы арміі ўладаркі падземнага сьвету памерлых Вялікай Хель, гнеў вогненнага волата Сурта, лютасьць хтанічнай пачвары Гарма і іншыя цікавыя эпізоды, што ахопліваюць поўны спектр падзеяў са зьместу скандынаўскіх міфаў. Акрамя занадта спецыфiчных для шырокай публiкi, малараспаўсюджаных iмёнаў i персанажаў, сустракаюцца ў лiрыцы i знакамiтыя, вядомыя кожнаму героi кшталту Одзiна i Тора, пра якiх, натуральна, нельга так проста ўзяць i не напiсаць, калi твой гурт грае ў стылi viking death!
Датычна тэхнiчнага боку запiсу варта зазначыць, што, натуральна, Alfar ёсьць куды расьцi. Нягледзячы на больш адказны, у параўнаньнi з папярэднiм альбомам, падыход да якасьцi запiсу, выкарыстаньне фiрмовых iнструментаў, сур’ёзную студыйную працу i адмову ад складаных тэхнiчных фiшак на карысьць зладжанасьцi i роўнасьцi гучаньня, асобныя моманты па-ранейшаму можна даводзiць да дасканаласьцi, якой, як вядома, мяжы няма. Ня самым моцным бокам кампазітара па-ранейшаму падаюцца гітарныя сола, якія на фоне агульна гарманічнай сукупнасьці гітарнага рытму і клавішных аранжыровак з-за штучнай спрошчанасьці часам нібыта адстаюць ад агульнага музычнага ўзроўню гурта. Але, зрэшты, ня сорамна не дасягаць iдэальнага гуку – сорамна не iмкнуцца яго дасягнуць. А якраз з творчым запалам i iмкненьнем да няспыннага разьвiцьця ў Alfar, здаецца, усё ў парадку.
Не хачу выглядаць прадузятай цi неаб’ектыўнай, таму не магу абысьцi ўвагай яшчэ адзiн iстотны момант. У адным з iнтэрв’ю Зьмiцер Пiнчук адзначыў, што: «У пагоні за арыгінальнасьцю можна надта далёка зьбегчы ад галоўнай мэты». Аднак, у гэтай справе неабходна прытрымлiвацца тонкага здаровага балансу, паколькi ёсьць рызыка ператварыцца ў тыповыя маладыя гурты, якiя размножваюцца пад уплывам прывабнага, папулярнага стылю i граюць, дарэчы, даволi якасную музыку, але пры больш шчыльным знаёмстве зь iх творчасьцю нязьменна адчуваеш, што ўсё гэта «ўжо было ў Сiмпсанах». Аналагiчныя думкi ня часта, але ўсё ж наведваюць галаву падчас праслухоўваньня кампазiцый з новага альбому Alfar. Безумоўна, музыка гурта падаецца даволi адметнай для беларускай сцэны i не ўяўляе сабой бязгустоўную копiю замежных калектываў суадноснага стылёвага кiрунку. Аднак у агульнай кампазiцыйнай пабудове i некаторых тэхнiчных элементах непазьбежна адчуваецца моцны ўплыў «класiкаў жанру» i прасьлiзвае знаёмае здаўна, характэрнае гучаньне.
Тым ня менш, у вынiку можна сьмела падагульнiць, што, не вынаходзячы кола i ня ўносячы радыкальных зьменаў у гучаньне абранага стылёвага кiрунку, Alfar, разам з тым, запiсалi цiкавы i якасны матэрыял, аб’яднаны адзiнай iдэйнай канцэпцыяй i лiрычнай тэматыкай альбому. Асаблiва прыемна адзначыць тое, што, насуперак вядучым стылёвым тэндэнцыям айчыннага металу, хлапцы не адмовiлiся ад уласных iдэй i працягнулi творчае разьвiцьцё ў абраным, немэйнстрымавым напрамку. Менавiта гэта дазволiла «Twilight of the Gods» выразна вылучыцца сярод “аднастайнай” разнастайнасьцi цяжкiх альбомаў мiнулага году i дапамагло Alfar заняць заслужанае месца ў шэрагу топавых маладых беларускiх метал-калектываў.
Ну а са свайго боку, забаўляючыся з двухсэнсоўнасьцю перакладу, шчыра спадзяюся, што «Twilight of the Gods» стане не адпраўным пунктам творчага зьмярканьня Alfar, а, насупраць, апынецца толькi шматабяцальным досьвiткам, якi папярэднiчае яскраваму (i абавязкова эпiчнаму!) усходу велiчнай новай зоркi на сучаснай цяжкой сцэне.
Аўтар: Насьця Quende
***
Напэўна, сярод чытачоў знойдзецца значная колькасьць людзей, якія выдатна разумеюць дух часу майго юнацтва. Тыя, хто (да свайго горкага жалю, у глыбіні душы) не застаў перыяду нараджэньня першай, класічнай беларускай метал-плыні і не адпякаў на шалёных рознастылёвых канцэртах напрыканцы бушуючых 90-х. Тыя, хто імкнуўся працягнуць выдатную справу тагачасных металёвых зорак і разам з тым стварыць асабістае, пазнавальнае гучаньне, выпрацаваць уласны, адметны стыль. Тыя, хто мо й не хацеў, але непазьбежна апынаўся часам у душным, цесным, але такім родненькім “Джоліку” – тыя памятаюць, што калісьці праз размаляваныя сьцены і “рыбны” фон гэтага хардкорнага клубу прайшоў за непрацяглы перыяд існаваньня шэраг малавядомых, але ўпадабаных слухачамі гуртоў, якія сёньня можна сьмела назваць лакаматыўнымі цяжкімі калектывамі сучаснай беларускай метал-сцэны.
Шмат гадоў у імкненьні зразумець прыроду нараджэньня музыкі і прасякнуцца натхненьнем ад імпэту і стараннай працы нястомных творцаў я наведвала канцэрты і назірала за жывымі выступамі маладых беларускіх музыкаў. Цалкам ненаўмысна я цягам часу была маўклівым назіральнікам за разьвіцьцём творчага шляху музыкаў сёньняшняга гурта Alfar. Я бачыла іх у самым розным міксаваньні складу, пад рознымі назвамі, на самых разнастайных пляцоўках – ад андэграунднай рок-сталоўкі інтэрнату БДУІР да велізарнай сцэны топавага менскага клубу Re:public. Сачыла ўшчыльную, гледзячы проста ў вочы, ці зь цёмнага кута, склаўшы рукі і навесіўшы на твар абыякавую міну аб’ектыўнага крытыка, задаволеная, расчараваная, сама і ў натоўпе брутальных хлапцоў з доўгімі хаерамі і ў стылёвых аксэсуарах. Чула шырокую палітру экстрымальнага вакалу і сьпявала разам з франтмэнамі “We don't make our destiny”, “Why can’t we fly?”, “Паўстань з народу нашага” i нават, курва, “Я так рад, что спас меня Иисус!”… Я шчыра засмучвалася падчас распаду The Disbeliever, сьвяткавала зьяўленьне, перажывала заняпад і спадзявалася на трыумфальнае адраджэньне Wartha і ўважліва прыглядалася да сьціплага one-man праекту Alfar, які, у эпоху паўсюднай увагі да беларускай мовы, гісторыі і культуры, абяцаў падараваць роднай сцэне музыку нераспаўсюджанага, нязвыклага і зусім не нацыянальна-накіраванага характару… 
Нагадаю, што дэбютны поўнафарматнiк Alfar «Across The Northern Storms» пабачыў сьвет у сакавiку 2014 году. Натхнёны спрошчаным, але насычаным гучаньнем Amon Amarth i ўвогуле ўпадабанымi рысамi стылю melodic death metal, адзiнаўласны стваральнiк праекту Зьмiцер Пiнчук узрасьцiў пачатковы матэрыял на акрэсьленым базiсе, узбагацiўшы яго ў далейшым акцэнтнымi, атмасфернымi клавішнымi аранжыроўкамi. Таму канчатковыя версii кампазiцый, якiя прыхiльнiкi пачулi на кружэлцы, на смак нагадвалi некласiчны mdm пад моцным, характэрным па-большасьцi для стылiстыкi паўэру i хэвi, эпічна-велiчным соусам. Уласна, улiчваючы спецыфiчную тэму лiрыкi Alfar, якая распавядае пра гераiчных персанажаў, маштабныя бойкi i ўражальныя сюжэты зь мiфалогii, лiтаратуры i нават камп’ютэрных гульняў, музычны складнiк першага альбому быў вытрыманы ў дастатковай прапорцыi металёвай агрэсii i фэнтэзiйна-эпiчнай афарбоўкi. Пасьля рэлiзу «Across The Northern Storms» праект Зьмiцера Пiнчука быў, не бяз спрэчак i дыскусiй сярод слухачоў, але ўсё ж умоўна прылiчаны да кiрунку viking death metal. У межах гучаньня тагачасны Alfar зьяўляўся ледзь не адзiным калектывам падобнага немэйнстрымавага стылю на ўсёй прасторы Беларусi.I вось ужо праз год прыхiльнiкi творчасьцi Alfar атрымалi чарговы прыемны падарунак. У вынiку насычанага перыяду плённай працы, у чэрвенi 2015 году быў прэзентаваны другi альбом гурта – «Twilight of the Gods». Выданьне кружэлкi суправаджалася ўрачыстым паведамленьнем, што ў прамежку між выхадам першага і другога альбому быў сфармаваны канцэртны склад гурта, і ўжо ў блiжэйшай будучынi Alfar нарэшце можна будзе ня толькi пачуць у запiсе, але i ўбачыць на свае вочы на сцэне.
Варта зазначыць, што за адносна непрацяглы час студыйнага зацiшша першы альбом здабыў пэўную аўдыторыю зацiкаўленых слухачоў, а сам Alfar, нягледзячы на разнастайнасьць i шматлiкасьць цяжкiх беларускiх калектываў аналагiчнага ўзроўню, здолеў такi заняць асабiстую стылёвую нiшу, прыцягнуць да якой за вушы можна, напэўна, адно што вiцебскi folk melodic death metal гурт Forodwaith. Таму, безумоўна, «Twilight of the Gods» быў чаканым i зьвярнуў на сябе пэўную ўвагу заўзятых прыхiльнiкаў і бязьлітасных крытыкаў “металёвай эпічнасьці”, каторыя рынулiся паглынаць кружэлку на прадмет таго, быць там канцэптуальнаму атмасфернаму духу чароўнай Скандынавii, агульнатэндэнцыйнаму наблiжэньню да мадэрновага пэгану цi звычайнаму плагiату заходняга камерцыйнага меладэзу… Ня тое каб я наўмысна сачыла i рабiла стаўкi, якiм будзе гэты альбом. Хутчэй проста разважала наконт таго, да чаго даэвалюцыянуе Alfar пад нацiскам рэалiй фолкавай метал-маднаты, iмкненьня папасьцi ў фармат i ў рэшце рэшт прыйсьцiся да густу i без таго нешматлiкай цяжкой публiцы. Але ў глыбiнi душы я вярталася думкамi да тых, ранейшых часоў, калi творчасьць i сцэна былi асноўным i самым яскравым шляхам самавыяўленьня для музыкаў гурта Alfar. Мне адчайна хацелася колiшняга юнацкага максiмалiзму, бескампрамiснага настрою, моцнага гучаньня, нястрымнага эпасу ў лiрыцы i пафасу ў падачы. Хацелася, каб у «Twilight of the Gods» было ўкладзена па максiмуму тых незабыўных уражаньняў ад першага знаёмства i спасьцiганьня неверагоднага мiфалагiчнага сусьвету, якi стаў асновай, натхненьнем i рухавiком няспыннага творчага разьвiцьця сучаснага Alfar.
***
Усё пачынаецца з атмасферы. Скласьцi ўражаньне, што слухач застаецца на адной хвалi са сцэнарам i дзеяньнямi, якiя разварочваюцца на кружэлцы, — увогуле няпростая для кампазiтара задача, якой музыкi, у дадатак, часьцяком не надаюць дастатковай увагi, успрымаючы гэты аспект другасным i нязначным. Тым часам, шчыльная iнтэграцыя ў створаны музыкай сусьвет грае iстотную ролю ў фармаваньнi агульнага ўражаньня ад праслухоўваньня песень, асаблiва калi паглынаеш iх цалкам, у альбомнай пасьлядоўнасьцi. Зь першай жа кампазiцыi Alfar пераносяць слухача да сагравальнага вогнiшча сярод пустэчы, цемры i скрыпучых маразоў бязьлiтаснай скандынаўскай поўначы. Меладычнае “Intrо” красамоўна малюе агульныя дэкарацыi альбому, але ў кожнай ноце прасьлiзвае насьцярожанае прадчуваньне працяглага шляху, грандыёзных бойкаў, подых адчаю герояў ад бясконцага змаганьня, але разам з тым – бескампрамiсная вера ў асабiстыя моцы i непераможнасьць магутных Багоў.
Непарыўна з “Intrо”, але разам з тым кардынальна iншая па настроi, другая кампазiцыя з раптоўнасьцю выбуху, без папярэджаньня распачынае эпiчную музычную бойку i пераносiць слухача ў самы эпiцэнтр ваенных дзеяньняў i недасяжнага звычайнаму сьмяротнаму гневу Багоў. Загалоўны трэк, самая працяглая, сэнсава насычаная кампазiцыя, «Twilight of the Gods» ад пачатку навязьлiвым аднастайным гучаньнем нагнятае прадчуваньне падрыхтоўкi да маштабных велiчных падзеяў, сьведкамi якiх мы станем цягам праслухоўваньня наступных песень з альбому.
Нягледзячы на агульны канцэпт i тэматыку кружэлкi, кожная кампазiцыя распавядае пра разнастайных персанажаў, лакацыi, акалiчнасьцi i падзеi і ўяўляе сабой нібыта сэнсава завершаную, асобную частку захапляльнай сагi. На базе класічных рыфаў праз эпічныя клавішныя аранжыроўкі, дарэчныя рознавакальныя партыі i гітарныя сола красамоўна адлюстроўваюцца і непрыкрытая агрэсiя хуткаснага ваяўнічага баевіку “Kill Them All”, i неадступнае жаданьне абрынуць на зямлю адвечную цемру ў жорсткай “March of Dead”, i непазьбежнасьць наканаванага звыш лёсу ў выбітнай “Norns”.Ня буду ўтойваць, “Norns” – самая любiмая мая кампазiцыя з усяго альбому. Адразу прыйшоўшыся да густу, яна раскрывалася з кожным наступным праслухоўваньнем новымi дэталямi. Шчыльны гітарны гук, аб'ёмны бас, атмасферныя клавішы і спрошчаныя ў тэхнічным плане, але смачныя рыфы сапраўды пераносяць нас на маляўнічую засьнежаную прастору чароўнай Скандынавіі. А адвечна юнацкi вакал Зьмiцера Пiнчука (што асабліва заўважна, калі параўноўваць яго тэмбр і дыяпазон з асноўнай масай сёньняшніх беларускіх метал-франтмэнаў) настальгічна вяртае меламанаў да часоў росквіту класічнага замежнага mdm-стылю.
Прыемны, нарастаючы гук раскрывае, напэўна, самы натхняльны i жыцьцясьцьвярджальны трэк альбому – «Bravest of the Gods». Гарманічныя аранжыроўкі, бразгучае сола і выразная гiтарная лінія, якая праходзіць праз усю песьню, задаюць і захоўваюць агульны мажорны настрой і ў сукупнасьці ў межах кружэлкі, на мой погляд, робяць «Bravest of the Gods» адной з найбольш цікавых кампазіцый.
Заключная песьня альбому “Son of the Nine Waves”, якая па гучаньнi месцамi нагадвае характар “Intro”, лірычным акустычным уступам і моцным эмацыйным разьвіцьцём завяршае наша эпiчнае падарожжа па прасторы ваяўнiчых скандынаўскiх земляў, дзе пераплятаюцца ў адным нястрымным пераможным руху незгасальны iмпэт мужных сьмяротных ваяроў i моцы велiчных Багоў. Са сьцiшэньнем мелодыi з-за краягляду, зь цёмных водаў небясьпечнага бушуючага мора, з-пад ценю сусьветнага дрэва ўзыходзiць яскравае сьвiтальнае сонца адраджэньня i надзеi. Ну а мы, слухачы, разьвiтаўшыся з адважным сынам дзевяцi хваляў, вяртаемся ў цемру штодзённага, зусiм не фэнтэзiйнага iснаваньня…
Асобнай пахвалы на «Twilight of the Gods» заслугоўвае выбiтная лiрыка Alfar, на якой у значнай частцы трымаецца атмасфера i базуецца тэматычны канцэпт новага альбому. Тэксты песень цалкам прысьвечаны скандынаўскай міфалогіі, а ня проста ўяўляюць сабой шэраг ваенных гісторый, не аб’яднаных вузкай тэматыкай. У дэталёвых аповедах узгадваюцца напады на нябесны горад Асгард, злачынствы арміі ўладаркі падземнага сьвету памерлых Вялікай Хель, гнеў вогненнага волата Сурта, лютасьць хтанічнай пачвары Гарма і іншыя цікавыя эпізоды, што ахопліваюць поўны спектр падзеяў са зьместу скандынаўскіх міфаў. Акрамя занадта спецыфiчных для шырокай публiкi, малараспаўсюджаных iмёнаў i персанажаў, сустракаюцца ў лiрыцы i знакамiтыя, вядомыя кожнаму героi кшталту Одзiна i Тора, пра якiх, натуральна, нельга так проста ўзяць i не напiсаць, калi твой гурт грае ў стылi viking death!Датычна тэхнiчнага боку запiсу варта зазначыць, што, натуральна, Alfar ёсьць куды расьцi. Нягледзячы на больш адказны, у параўнаньнi з папярэднiм альбомам, падыход да якасьцi запiсу, выкарыстаньне фiрмовых iнструментаў, сур’ёзную студыйную працу i адмову ад складаных тэхнiчных фiшак на карысьць зладжанасьцi i роўнасьцi гучаньня, асобныя моманты па-ранейшаму можна даводзiць да дасканаласьцi, якой, як вядома, мяжы няма. Ня самым моцным бокам кампазітара па-ранейшаму падаюцца гітарныя сола, якія на фоне агульна гарманічнай сукупнасьці гітарнага рытму і клавішных аранжыровак з-за штучнай спрошчанасьці часам нібыта адстаюць ад агульнага музычнага ўзроўню гурта. Але, зрэшты, ня сорамна не дасягаць iдэальнага гуку – сорамна не iмкнуцца яго дасягнуць. А якраз з творчым запалам i iмкненьнем да няспыннага разьвiцьця ў Alfar, здаецца, усё ў парадку.
Не хачу выглядаць прадузятай цi неаб’ектыўнай, таму не магу абысьцi ўвагай яшчэ адзiн iстотны момант. У адным з iнтэрв’ю Зьмiцер Пiнчук адзначыў, што: «У пагоні за арыгінальнасьцю можна надта далёка зьбегчы ад галоўнай мэты». Аднак, у гэтай справе неабходна прытрымлiвацца тонкага здаровага балансу, паколькi ёсьць рызыка ператварыцца ў тыповыя маладыя гурты, якiя размножваюцца пад уплывам прывабнага, папулярнага стылю i граюць, дарэчы, даволi якасную музыку, але пры больш шчыльным знаёмстве зь iх творчасьцю нязьменна адчуваеш, што ўсё гэта «ўжо было ў Сiмпсанах». Аналагiчныя думкi ня часта, але ўсё ж наведваюць галаву падчас праслухоўваньня кампазiцый з новага альбому Alfar. Безумоўна, музыка гурта падаецца даволi адметнай для беларускай сцэны i не ўяўляе сабой бязгустоўную копiю замежных калектываў суадноснага стылёвага кiрунку. Аднак у агульнай кампазiцыйнай пабудове i некаторых тэхнiчных элементах непазьбежна адчуваецца моцны ўплыў «класiкаў жанру» i прасьлiзвае знаёмае здаўна, характэрнае гучаньне.
Тым ня менш, у вынiку можна сьмела падагульнiць, што, не вынаходзячы кола i ня ўносячы радыкальных зьменаў у гучаньне абранага стылёвага кiрунку, Alfar, разам з тым, запiсалi цiкавы i якасны матэрыял, аб’яднаны адзiнай iдэйнай канцэпцыяй i лiрычнай тэматыкай альбому. Асаблiва прыемна адзначыць тое, што, насуперак вядучым стылёвым тэндэнцыям айчыннага металу, хлапцы не адмовiлiся ад уласных iдэй i працягнулi творчае разьвiцьцё ў абраным, немэйнстрымавым напрамку. Менавiта гэта дазволiла «Twilight of the Gods» выразна вылучыцца сярод “аднастайнай” разнастайнасьцi цяжкiх альбомаў мiнулага году i дапамагло Alfar заняць заслужанае месца ў шэрагу топавых маладых беларускiх метал-калектываў.
Ну а са свайго боку, забаўляючыся з двухсэнсоўнасьцю перакладу, шчыра спадзяюся, што «Twilight of the Gods» стане не адпраўным пунктам творчага зьмярканьня Alfar, а, насупраць, апынецца толькi шматабяцальным досьвiткам, якi папярэднiчае яскраваму (i абавязкова эпiчнаму!) усходу велiчнай новай зоркi на сучаснай цяжкой сцэне.
Аўтар: Насьця Quende
0 каментароў