Цень мёртвага ваўка
Апублікавана
у
Пясочніца
З усіх шляхоў выбірай той, які вядзе да смерці
(Кодэкс гонару самурая бусідо)
Я імчаўся па заснежанай трасе з хуткасцю каля 150 кіламетраў у гадзіну. За спіной пранізліва свістаў марозны снежаньскі вецер, перад вачыма шалёна мільгалі чорныя галіны прыдарожных дрэў. Адзінота — жудасная штука. Яна прыходзіць раптоўна і, аднойчы пераступіўшы парог твайго лёсу, часам зусім не жадае сыходзіць…
Вось і я ўжо які тыдзень не мог прагнаць ад сябе няпрошанага госця, якога клічуць Туга. Мы разам палілі на зацярушанай снегам алеі, разам пілі цяжкі карычневы брэндзі каля начнога каміна. І менавіта гэта прымусіла мяне сарвацца ў гэтакую познюю гадзіну ў суровую зімовую сцюжу — я ўцякаў ад Тугі ў непрагляднай цемры, выносячы за сабой бясконцыя кіламетры дарог.
Мае браты — байкеры ўжо даўно, напэўна, бачылі салодкія сны, лежачы ў цёплых ложках ў абдымках любімых дзяўчат. Але, пасля таго як мая прыгажуня — Карына разбілася на прыдарожнай развязцы, не ўпісаўшыся ў круты паварот, я не мог знайсці ў сабе сілы дакрануцца хоць бы да адной жанчыны. Часам па начах у трывожных клапатлівых снах да мяне прыходзіць яе вобраз — я дакранаюся вуснамі пяшчотных тонкіх пальцаў, нібы ў туманнай смузе бачу точеные рысы, адчуваю пах яе любімых саладкаватых, ледзь прыкрых духоў. Я нездарма забараняў ёй садзіцца за руль… І нездарма познімі зімовымі вечарамі да мяне прыходзіць няпрошаны госць, якога клічуць Туга…
Поўны цяжкіх успамінаў, я не заўважыў, як перасёк гарадскую рысу. У небе, уся ў шэрай туманнай смуге, свяціла поўня. У такую ноч якраз абярнуцца пярэваратнем і выць на жоўты месяцовы дыск, пакуль заезджы паляўнічы не усадзіць табе сярэбраную кулю ў спіну…
Дарога пайшла пад гару — цяжкія колы матацыкла слізгалі ў мокрым снезе. Раптам машына пайшла юзам — я не паспеў агледзецца, як магутны цяжкі ўдар абрынуўся на мяне. У галаве раптам зашумела, і я на імгненне страціў прытомнасць. Апрытомнеў я ад таго, што прама на твар упаў важкі ком снегу — напэўна, з бліжэйшай яловай лапы. Агледзеўшыся па баках, я накіраваўся да самотна ляжачага на абочыне жалезнага каня. Падвеска цалкам выйшла з ладу — я адправіўся на трасу ў надзеі адшукаць выпадковага праязджага і хоць неяк дабрацца да горада. Начаваць у люты мароз пасярод заснежанага лесу не было ніякага жадання.
Начная дарога была пустынная. Цяжкія шматкі снегу карагодам кружыліся над галавой і павольна клаліся на чорны асфальт. Раптам удалечыні паказаліся яркія агні матацыкла. «Брат» — мімаволі узрадаваўся я і пачаў галасаваць. Сталёвы сілуэт «Харлея» станавіўся ўсё бліжэй і бліжэй. Вось ужо выразна даносіўся да мяне роў матора. Я прыгледзеўся больш уважліва, і на імгненне сумеўся – наўпрост на мяне, раствараючыся ў паўночнай смузе, ляцеў прывід! Сівыя растрапаныя космы луналі на ветры, пустыя вачніцы свяціліся чырванаватым бляскам. Не сон гэта? Але байк стаў прытармажваць. Ад страху я нібы уціснуўся ў бліжэйшы куст, не ў сілах вымавіць ні слова. Матор матацыкла заглух. Я ў жаху заплюшчыў вочы. І праз некалькі імгненняў хутчэй прадставіў, чым адчуў цяжкае дакрананне халоднай мёртвай рукі. Адкрыўшы вочы, я ўбачыў, што масіўная далонь у скураной байкерскай пальчатцы… цалкам празрыстая. Палаючыя вочы глядзелі на мяне з непадробнай увагай. У начной цішыні пачуўся глухі хрыплы голас:
— Як тваё імя, брат?
— Уладзімір, — глухім шэптам сказаў я, у думках падшукваючы якой-небудзь цяжкі прадмет. Зрэшты, нябожчыку ўдары па чэрапе не страшныя, вырашыў я, і, паклаўшыся на волю року, спытаў:
— А ты хто?
— Маё імя — Паўночны воўк. Дзесяць гадоў таму мой байк разбіўся тут, у поўню, на бязлюднай трасе. Ратаваць мяне не было каму… І вось ужо які год я вяртаюся на гэта праклятае месца.
Мая душа нібы абледзянела. Але ў голасе мерцвяка заўважалася такое непадробнае спачуванне, што я мімаволі разгаварыўся. У пакарабачанай пляшцы засталося некалькі глыткоў брэндзі, у кішэні курткі выявілася пакамячаная цыгарэта. Сербануўшы з горла і запаліўшы, я кінуўся ў доўгую вялізную размову. Паўночны воўк ўважліва слухаў мае п'янаватыя броднікі, а калі я мімаходзь згадаў загінулую Карыну, сумна ўсміхнуўся:
— Я ведаю гэтую дзяўчыну. Усе загінуўшыя матацыклісты сустракаюцца ў раі — раі для байкераў. Яна не дарма прыходзіць да цябе ў трывожных снах — душа бязвінна загінулай не знаходзіць сабе спакою і ў месяцовыя ночы блукае па пустых дарогах. Яна таксама памятае пра цябе.
Я зноў зплюшчыў вочы і на імгненне прадставіў, як па залітым трывожным месяцовым святлом чорным асфальце слізгаюць празрыстыя цені байкераў. Цені кружыліся над галавой, зліваючыся ў бясконцым жудасным танцы… Паўночны воўк загадаў мне адвярнуцца, а сам падышоў да майго пабітага матацыкла. Праз імгненне ён усміхнуўся і сказаў:
— Усё ў парадку, братачка. Ты можаш смела адпраўляцца ў дарогу. Хутка наступіць раніца — мне трэба вяртацца ў мой рай. Бывай!
Я моцна паціснуў халодную бесьцялесную руку. На маіх вачах блішчэлі слёзы. Зароў матор, і мой жалезны конь памчаўся па перадсвітальнай трасе. Праз некалькі імгненняў, я павярнуўся.
…
Ён стаяў з паднятай рукою, і ў цемры яна здавалася мне крылом.
(Кодэкс гонару самурая бусідо)
Я імчаўся па заснежанай трасе з хуткасцю каля 150 кіламетраў у гадзіну. За спіной пранізліва свістаў марозны снежаньскі вецер, перад вачыма шалёна мільгалі чорныя галіны прыдарожных дрэў. Адзінота — жудасная штука. Яна прыходзіць раптоўна і, аднойчы пераступіўшы парог твайго лёсу, часам зусім не жадае сыходзіць…
Вось і я ўжо які тыдзень не мог прагнаць ад сябе няпрошанага госця, якога клічуць Туга. Мы разам палілі на зацярушанай снегам алеі, разам пілі цяжкі карычневы брэндзі каля начнога каміна. І менавіта гэта прымусіла мяне сарвацца ў гэтакую познюю гадзіну ў суровую зімовую сцюжу — я ўцякаў ад Тугі ў непрагляднай цемры, выносячы за сабой бясконцыя кіламетры дарог.
Мае браты — байкеры ўжо даўно, напэўна, бачылі салодкія сны, лежачы ў цёплых ложках ў абдымках любімых дзяўчат. Але, пасля таго як мая прыгажуня — Карына разбілася на прыдарожнай развязцы, не ўпісаўшыся ў круты паварот, я не мог знайсці ў сабе сілы дакрануцца хоць бы да адной жанчыны. Часам па начах у трывожных клапатлівых снах да мяне прыходзіць яе вобраз — я дакранаюся вуснамі пяшчотных тонкіх пальцаў, нібы ў туманнай смузе бачу точеные рысы, адчуваю пах яе любімых саладкаватых, ледзь прыкрых духоў. Я нездарма забараняў ёй садзіцца за руль… І нездарма познімі зімовымі вечарамі да мяне прыходзіць няпрошаны госць, якога клічуць Туга…
Поўны цяжкіх успамінаў, я не заўважыў, як перасёк гарадскую рысу. У небе, уся ў шэрай туманнай смуге, свяціла поўня. У такую ноч якраз абярнуцца пярэваратнем і выць на жоўты месяцовы дыск, пакуль заезджы паляўнічы не усадзіць табе сярэбраную кулю ў спіну…
Дарога пайшла пад гару — цяжкія колы матацыкла слізгалі ў мокрым снезе. Раптам машына пайшла юзам — я не паспеў агледзецца, як магутны цяжкі ўдар абрынуўся на мяне. У галаве раптам зашумела, і я на імгненне страціў прытомнасць. Апрытомнеў я ад таго, што прама на твар упаў важкі ком снегу — напэўна, з бліжэйшай яловай лапы. Агледзеўшыся па баках, я накіраваўся да самотна ляжачага на абочыне жалезнага каня. Падвеска цалкам выйшла з ладу — я адправіўся на трасу ў надзеі адшукаць выпадковага праязджага і хоць неяк дабрацца да горада. Начаваць у люты мароз пасярод заснежанага лесу не было ніякага жадання.
Начная дарога была пустынная. Цяжкія шматкі снегу карагодам кружыліся над галавой і павольна клаліся на чорны асфальт. Раптам удалечыні паказаліся яркія агні матацыкла. «Брат» — мімаволі узрадаваўся я і пачаў галасаваць. Сталёвы сілуэт «Харлея» станавіўся ўсё бліжэй і бліжэй. Вось ужо выразна даносіўся да мяне роў матора. Я прыгледзеўся больш уважліва, і на імгненне сумеўся – наўпрост на мяне, раствараючыся ў паўночнай смузе, ляцеў прывід! Сівыя растрапаныя космы луналі на ветры, пустыя вачніцы свяціліся чырванаватым бляскам. Не сон гэта? Але байк стаў прытармажваць. Ад страху я нібы уціснуўся ў бліжэйшы куст, не ў сілах вымавіць ні слова. Матор матацыкла заглух. Я ў жаху заплюшчыў вочы. І праз некалькі імгненняў хутчэй прадставіў, чым адчуў цяжкае дакрананне халоднай мёртвай рукі. Адкрыўшы вочы, я ўбачыў, што масіўная далонь у скураной байкерскай пальчатцы… цалкам празрыстая. Палаючыя вочы глядзелі на мяне з непадробнай увагай. У начной цішыні пачуўся глухі хрыплы голас:
— Як тваё імя, брат?
— Уладзімір, — глухім шэптам сказаў я, у думках падшукваючы якой-небудзь цяжкі прадмет. Зрэшты, нябожчыку ўдары па чэрапе не страшныя, вырашыў я, і, паклаўшыся на волю року, спытаў:
— А ты хто?
— Маё імя — Паўночны воўк. Дзесяць гадоў таму мой байк разбіўся тут, у поўню, на бязлюднай трасе. Ратаваць мяне не было каму… І вось ужо які год я вяртаюся на гэта праклятае месца.
Мая душа нібы абледзянела. Але ў голасе мерцвяка заўважалася такое непадробнае спачуванне, што я мімаволі разгаварыўся. У пакарабачанай пляшцы засталося некалькі глыткоў брэндзі, у кішэні курткі выявілася пакамячаная цыгарэта. Сербануўшы з горла і запаліўшы, я кінуўся ў доўгую вялізную размову. Паўночны воўк ўважліва слухаў мае п'янаватыя броднікі, а калі я мімаходзь згадаў загінулую Карыну, сумна ўсміхнуўся:
— Я ведаю гэтую дзяўчыну. Усе загінуўшыя матацыклісты сустракаюцца ў раі — раі для байкераў. Яна не дарма прыходзіць да цябе ў трывожных снах — душа бязвінна загінулай не знаходзіць сабе спакою і ў месяцовыя ночы блукае па пустых дарогах. Яна таксама памятае пра цябе.
Я зноў зплюшчыў вочы і на імгненне прадставіў, як па залітым трывожным месяцовым святлом чорным асфальце слізгаюць празрыстыя цені байкераў. Цені кружыліся над галавой, зліваючыся ў бясконцым жудасным танцы… Паўночны воўк загадаў мне адвярнуцца, а сам падышоў да майго пабітага матацыкла. Праз імгненне ён усміхнуўся і сказаў:
— Усё ў парадку, братачка. Ты можаш смела адпраўляцца ў дарогу. Хутка наступіць раніца — мне трэба вяртацца ў мой рай. Бывай!
Я моцна паціснуў халодную бесьцялесную руку. На маіх вачах блішчэлі слёзы. Зароў матор, і мой жалезны конь памчаўся па перадсвітальнай трасе. Праз некалькі імгненняў, я павярнуўся.
…
Ён стаяў з паднятай рукою, і ў цемры яна здавалася мне крылом.
0 каментароў