2012, Brest Rock Cafe. Уражанні па канцэрту.
Апублікавана 23 чэрвеня 2012, 19:31 у Пясочніца

Два гады таму, калі я апошні раз быў у Брэсце, мясцовыя аматары металу казалі мне аб вельмі дрэнным становішчы ў плане арганізацыі канцэртаў – іх было вельмі мала – 1 – 2 у год. Але потым з’віліся людзі, якія аб’ядноваліся разам каб выправіць гэтую праблему. І адным з такіх аб’яднаннем стаў Пірацкі легіен, які і арганізавай гэты канцэрт.

16 чэрвеня Брэст сустрэў нас цеплым надвор’ем, аднустнасцю міліцыянтаў і значнай адлегласцю вольнага часу, які мы ( я і GotieRipper ) патрацілі на піва, ўспаміны розных баек, знаемства з цікавымі людзьмі. Пераходзім непасрэдна да канцэрту.

Канцэрт прахадзіў у брэсцкім Рок-кафэ (аналаг менскага Рокер бару, але з вялікімі адрозненнямі ў плане месцазнаходжання, памяшкання і самае галоўнае – у коштах). Памяшканне для выступлення мае плошчу крыху большую за салтаймаўскую і меньшую, чым у рокер бары. Апарат добра падыходзіў для гэтага памяшкання, і гэта было чуваць на працягу выступлення першых дзвух каманд, але потым здарылася непрыемнае (пра гэта ніжэй). На сцэне павінны выступаць ZOMBIE KIDZ, SandGlass, і легенды берасцейскага і беларускага металу гурт WOLFSHADE (менавіта дзеля іх выступлення я і рызыкнуй паехаць).

ZOMBIE KIDZ – гурт, які выконваў каверы на Pantera, Metallica і некаторых іншых каманд. Мае ўрашанне аб іх было такое: пачынаючая каманда, якая вырашыла паспрабаваць сябе на сцэне. Але слых адразу рэзала ахуіцельная зыгранасць і тэхніка гульні гітарыста і бубнача, добры вакал, які было амаль не адлічыць ад Філа Ансельма, Хетфілда, Арайі, але валоданне вакалістам басам было нікчэмным, і менавіта таму гукач і не вывадзіў яго ў панараму…

Калі каверы на Пантэру і Металіку былі зыграны, хлопцы вырашылі ўспомніць вялікіх рок-музыкантаў, такіх як Д. Хэндрыкс, Б. Скотт, К. Кабэйн. І успамін заключаўся ў прайграванні ўступаў самых вядомых песень выканаўцаў (секунд на 15-20) з дапаўленнем усяго аднаго выразу “Ты здох” (You dead, калі я не памыляюся). Але потым пачалося нешта не вельмі прыемнае для мяне: вакаліст паклаў бас, і граць засталіся толькі гітарыст з бубначом. Граць яны сталі нешта з Guns’n’Roses, і калі інстументал хлопцы гралі амаль адзін у адзін з арыгіналам, то вакал… Ну, гэта бяда ўсей нашай метал сцэны – адсутнасць музыкаў з добрым чыстым вакалам. Затым былі спробы зыграць Слэер, але вакаліст не ведаў тэкста… Мне гэта карціна надакучыла і я неўзабаве пайшоў на вуліцу, дзе і даведаўся, што ZOMBIE KIDZ – гэта праект аднаднеўка, ен зроблены за некалькі дзен да канцэрту, каб не падвесці арганізатараў… Замест іх павінна была выступаць каманда Disane, але у іх узніклі праблемы. Таму музыкі аб’дналіся, і зрабілі гэты праект. За гэта ім вялікі дзякуй, і таму уражанне аб іх засталося вельмі прыемнае – самаадданасць і дапамога сябрам у непрыемнасцях павінна вельмі добра ацэньвацца. А так, хлопцы маюць добры патэнцыял: так і трымаць далей!

Потым правялі першы конкурс, які заключаўся ў выпіванні саленай вады на хуткасць – гэта было пасвячэнне ў піраты. Пачуўшы пра саленую ваду, жаданне ісці на сцэну прапала адразу, бо тады мне трэба было шукаць ўнітаз з турбінай (саленая вада дзейнічае як пурген). Але ў бакалах была простая вада – таму спужаўся я дарэмна.

Потым на сцэну выйшаў groove metal гурт SandGlass. Стыль groove metal у мяне асацыіруеццца з Пантэрай і магілеўскімі Deralian, і таму парайноўваў я SandGlass менавіта з імі (я фанат хэві-паўэра, таму не судзіце занадта строга). Чыстага groove metal я не пачуў, а пачуў нешта хардкорава-металічнае. І гэта так – калі інструментальныя партыі на 75 % класічны метал (астатнія 25 – класічныя хардкоравыя пераходы, брэйкдаўны), то манера выканання вакаліста – як у сапраўдным хардкоры: пастаянны рух, гучны гроул, херш і скрым. Але гэта ўсе разам так добра сачыталася – што іх праграма праляцела як хвіліна ў Інтэрнеце. Што трэба адзначыць – добры гук, зыгранасць, музыканты добра чуюць адзін аднаго – ніхто нікога не пытаецца абагнаць і зрабіць выябоны, ахуіцельная энэргетыка і падача ў залу. Чаму я ўказаў на хардкоравыя элементы – таму, што да хардкору ў нас не вельмі лаяльныя адносіны (халівараў наконт хардкор – метал даволі шмат). А так –добрая каманда, я б задавальненнем пабачыў бы іх на якім — небудзь менскім фесце, бо хачу пабачыць як сталічныя будуць локці грысці ад зайздросці))

Потым быў конкурс са связваннем дзяўчын і іх вызваленнем. Мэта конкурса – связаць як мага крапчэй дзяўчыну, каб потым твой праціўнік не мог яе доўга развязаць. Выйграў той, хто хутчэй за саперніка вызваліў прыгажуню, галоўны прыз – пачок гандонаў, які спатрэбіцца вызваленцу ў будучыні)))

І вось на сцэне гурт WOLFSHADE… Мой любімы класічны хэві з элементамі трэшу і паўэра пачаў ліцца з калонак… Але ен стаў ліцца з такой громкасцю, што слухаць мне прыйшлося адкрыўшы рот, як артылерысту пад час стрэльбаў. Хэдбенгінг толькі ненадоўга дапамагаў справіцца з шумам, таму амаль палову іх выступлення (яно доўжылася каля дзвух гадзін) я правеў на вуліцы, бо для мяне гэта было занадта громка. І гэта быў для мяне самы непрыемны момант. У мяне было такое ўражанне, што гукач хацеў папасці ў кнігу рэкордаў Гінеса за самы громкі канцэрт.

Выступленне WOLFSHADE я запомню надоўга: адразу адчувалася – яны гаспадары гэтай сцэны, нягледзячы на свой узрост, музыкі гралі і паводзілі сябе так, быццам ім 18 – 20 год. Праграма іх выступлення састаяла з кавераў Арыі, Iron Maiden, Pain, Guns’n’Roses і сваіх песен, суадносіны — 50/50. На жаль, я так і не змог добра ацаніць родныя песні калектыва, бо з-за занадта громкага гуку галава мая раскалвалася як з бадуна((( Але калі з калонак данесліся мэйданаўскія мелодыі, боль прапаў і хаерам я матаў як вентылятар. Асабліва трэба адзначыць імпрэзу ад GotieRipper , які ўскочыў на сцэну каб спець разам з WOLFSHADE Fear of the Dark. Было цікава…

Агульная адзнака канцэрта – 7/10. Моманты, якія паўплывалі на гэту адзнаку: спрыяльныя – якасная энергічная музыка і самаадданасць музыкаў, конкурсы паміж выступленнямі, адрыў фанатаў, таннае і смачнае піва. Адмоўныя моманты – занадта громкі гук, даволі дрэнная рэклама канцэрта (пра гэта я даведаўся ад музыкантаў), невялікая колькасць людзей. Але менавіта гук і паўплываў у першую чаргу.
Вялікі дзякуй арганізатарам за канцэрт і гуртам за добрую і якасную музыку! Я ніколькі не шкадую аб гэтай вандроўцы, і мяркую, пры наяўнасці часу і магчымасці, зноў апынуцца ў атмасферы брэсцкага металу. \m/
P.S. Прашу прабачэння за затрымку — абработка фотаздымкаў, ды й вельмі шмат справаў звалілася на галаву. Астатнія фота ў добрай якасці з'явяцца пазней.
(Гэта мая першая спроба працы с фотаздымкамі — калі-небудзь падпраўлю некаторыя памылкі)