Чырвонае, Заслаўе і Новае Поле

У такое снежнае марознае надвор’е ўзгадваю даўнішняе зімовае падарожжа ў Заслаўе…
Вырашылі мы з сяброўкамі ехаць на цягніку, як сумленныя і асцярожныя людзі. Білеты нават купілі, а не так, як звычайна раней)) Марознай раніцай сустрэліся на чыгуначным вакзале, знайшлі сваю электрычку; народу было не дужа многа, хтосьці адразу заснуў, хтосьці сеў чытаць. Я ж, як звычайна, разгарнула карту Беларусі і надоўга знікла ў ёй, разглядаючы бясконцыя чорна-чырвоныя кропкі гарадоў і мястэчак, блакітныя ніцейкі рачулак, шматлікія чыгункі і трасы…

Праз гадзіну я пачала крыху хвалявацца. Па маім прыкладным падлікам, ехаць нам было да Заслаўя хвілін 25 самае большае. Я не вытрымала і звярнулася да нашае суседкі з пытаннем, ці хутка будзе Заслаўе. На што жанчына ўсміхнулася і выдала: “Праз дзесятак хвілін, дзяўчаты, ужо Маладзечна будзе! А Заслаўе мы мінулі даўно…”
І тут бы мне падумаць галавой спачатку, але ж я, раз’юшаная асабістым глупствам, імгненна абудзіла сваіх спадарожніц, сабрала рэчы і мы збянтэжана пакінулі цягнік на першым жа прыпынку…

Электрычка імкліва паляцела ўдалеч, а мы засталіся на прыстанку сярод заснежанага лютаўскага леса. Адпраўляючы праклёны таму “разумніку”, які на чыгуначнай сетцы даў мястэчку Заслаўе назву “станцыя Радашковічы”, што і збіла нас з панталыку, мы сумна пацягнуліся па адзінай вузенькай сцежцы, што вяла кудысьці ад прыпынку. Праз некалькі хвілін мы выйшлі да незнаёмай вёскі на ўзбоччы леса. І тут я ўбачыла неверадогнай прыгажосці касцёл, неагатычны на першы погляд, што па-гаспадарску ўзвышаўся над астатнімі пабудовамі гэтага паселішча. Помнік немагчыма было згубіць поглядам, таму мы задаволена рушылі па брудна-снежнаму месіву ў яго напрамку. Зблізу касцёл выглядаў яшчэ больш уражліва, увышыню да яго вялі доўгія сходы. Мы, паспеўшы ужо значна стаміцца, вырашылі, аднак, не спыняцца і падысці наколькі гэта было магчыма да самога будынку. Стоячы на ўзвышшы, я павольна аглядала невядомую дзівосную мясцовасць, у якую нас так нечакана занесла ўсемагутная Дарога, і радавалася такому прыемнаму падарунку ў выглядзе неведамага мне раней архітэктурнага аб’екту. А там, дзе апошнія вясковыя хаткі пераходзілі ў заснежаныя, змерзлыя палеткі, уздыхнуўшы з палёгкай, заўважыла я шэраг машын, што ляцелі ў супрацьлеглых напрамках па шырокай дарозе. Гэта, дакладна ведала я, была траса Маладзечна-Мінск, што павінна будзе вярнуць нас на Заслаўе, калі мы нарэшце насалодзімся агляданнем мястэчка, назву якога мы, дарэчы, у той дзень так і не дазналіся…

Вядома, мы адносна хутка даімчалі да Заслаўя, пасля – да сядзібы ў в. Новае Поле. Апошняя, на мой погляд, уяўляе сабой адзін з найстрашэйшых актаў вандалізму і бяздумнай “рэстаўрацый” архітэктурнай спадчыны на Беларусі. Дзень доўжыўся ў атмасферы моладзевага гогату і жартаў і адначасова ўзвышаннага натхненага настрою ад пабачанага…
Дома я адшукала на карце гэтую невядомую мне вёску. Носіць яна прыгожую назву Чырвонае…