Радыяцыйная зона

Едучы аглядаць касцёлы пакінутых вёсак Магілёўчшыны, мы са спадарожнікам і не разлікоўвалі знайсці там такое… Нават і не ведаю, як ахарактэрызаваць гэтага тыпа з’яву, пачуццё… Цішыня. Самота. Пакой. І разам з тым – насычанасць колерамі, пахамі, гукамі… Быццам час спыніўся. Быццам квітнеючыя гэтыя землі жывуць, як і раней, родзяць, даюць збожжа, кормяць жывёлу і працавітага чалавека і дыхаюць, дыхаюць… Але холадам, змярцвелым. І пакой тут ужо адвечны. І вёскі існуюць, і людзі ў іх засталіся таксама: пад зямлёй, на кіляметры цягнецца зона адчужджэння, дзе, захаваныя ад рук марадзёраў, закапаныя былі былыя вялізныя паселішча, цэлыя дамы, прылады, тэхніка… І толькі раз на міль 10 шляху пакінутыя могілкі дзе-нідзе на ўзвышшы сярод поля рамонкаў і кураслепу выдаюць сучасным даследчыкам і сталкерам, што непадалёк, відавочна, быў калісьці хутар ці вёска. Падобная да той, што знайшлі мы: дзе з паўтарох тысяч насельніцтва засталося дванаццаць чалавек, у асноўным – састарэлыя, але ёсць і моладзь – пара гадоў 45 =), – так жатуюць самі мясцовыя. Горкія жарты, думаю я, калі ўзгадваю, у якіх умовах і дзе жывуць гэтыя няшчасныя ахвяры акалічнасцей…