Інтэрв'ю з вакалістам "Эпідэміі"

Апублікавана 9 чэрвеня 2014, 19:24 у Інтэрв'ю

Пасьля канцэрту музыкi гурта “Эпидемия” парадавалi ўдзячных прыхiльнiкаў шматлiкiмi сумеснымi фоткамi i раздачай аўтографаў. Хлапцоў доўга не хацелi адпускаць, таму яны бесклапотна тусавалiся на сцэне, пiлi пiўко, перакiдвалiся з фанамi парай слоў, i толькi Юра Мелiсаў, чыё пiва выпадкова закiнулі ў маразiлку i замарозiлi наглуха, хадзiў цьвярозы й раздражнёны i зьбiраў за музыкамi iнструменты i тэхнiку.
Мы яшчэ перад выступам дамовiлiся з вакалiстам “Эпидeмии” Яўгенам Ягоравым наконт iнтэрв’ю, i таму з паразуменьнем цярплiва чакалi, калi ён вызвалiцца. А пасьля – пара хвiлiн жартаў i збораў у грымёрцы – i вось мы ў невялiкiм пакоi за сцэнай, гутарым зусiм свойска i па-простаму. Аб чым дакладна – чытайце далей.

Насьця:

У расейскіх выданьнях я чытала шмат рэцэнзій на “Сокровище Энии”, і часьцяком сустракала папулярнае меркаваньне аб тым, што новы альбом стаў толькі спосабам падняцца для “Эпидемии”, што імкліва губляла пазіцыі пасьля выхаду, скажам шчыра, ня дужа пасьпяховага «Дорога домой». Сапраўды, яшчэ пасьля другой часткi «Эльфийской Рукописи», Мелiсаў заявiў, што працягу ня будзе, i гурт рухаецца наперад. Нават у буклеце было напiсана, што гэта дакладна канец гiсторыi, без анiякага вяртаньня. І тым ня менш, раскажыце, чаму вы вырашылі ізноўку вярнуцца да “рукапіснай” тэматыкі.

Яўген:

Ну тут трэба разумець, што “Сокровище Энии” – гэта не зусім “рукапіс”, а твор, напісаны проста па матывах “рукапісаў”, з удзелам тых жа персанажаў і дзеяньнем у тым жа сусьвеце. Калі ў першых дзьвюх метал-операх большы акцэнт рабіўся на гісторыі каханьня і тонкасьці адносінаў паміж персанажамі і фэнтэзійнымі сусьветамі, то рок-опера “Сокровище Энии” – гэта зусім іншая, лёгкая, гумарыстычная прыгоднiцкая гісторыя, у якой адсутнічаюць тры кіты, на якіх і грунтуецца большасьць сучасных твораў – тэматыкі сьмерці, каханьня і цынізму. У гэтай гісторыі няма кульмінацыі, але такой першапачаткова і была задумка Юры Мелісава – ён хацеў напісаць штосьці нескладанае, нязмушанае, і я лічу, у яго гэта добра атрымалася. Песьні ў выніку выйшлі клёвыя, гэта я вам як былы фанат кажу)
Ужо дакладна вядома, што Юра не зьбіраецца гэтым альбомам ставіць кропку на гісторыі Эніі, а хутка распачынае працу над чарговай рок-операй, але зараз на кантрасьце ён хоча запісаць штосьці сумнае, задуменнае.

Насьця:

А ці не плануеце вы ў далейшым крыху пераключыцца на іншую, нефэнтэзійную тэматыку?

Яўген:

Калі мы й будзем запісваць штосьці “неэльфійскае”, то хутчэй за ўсё гэта будзе сінгл, а ня частка альбому ці оперы. А што датычыцца новай оперы, я вам прыадкрыю маленькую таямніцу: калі будуць мінімальна аформленыя тэкст і музыка, мы хочам запрасіць узяць удзел у праекце зарубежных зорак. Якіх – гэта пакуль сакрэт, спадзяюся, яны нам не адмовяць, таму што, дзякуючы нашаму мэнэджэру Андрэю Максімкіну, мы маем пэўныя сувязі зь некаторымі зь іх, і, думаю, усё атрымаецца. Ізноўкі такі, на прыкладзе Пеці Ялфімава і Хелавісы мы можам убачыць, што “Сокровище Энии” – гэта ўжо ня толькі расейскі, але міжнародны праект, які мы здолелі пасьпяхова рэалізаваць.

Зьміцер:

Калі ўжо мы пачалі размову пра міжнароднае супрацоўніцтва, то распавядзi, як развiваюцца вашыя адносiны зь блiзкiм i далёкiм замежжам? Ці не плануеце вы, падобна да той жа “Арыі”, накiравацца з канцэртамi у Фінляндыю, Амерыку, хаця б якую Польшчу?

Яўген:

У нас, канешне, ёсьць дзёрзкiя думкі зьезьдзіць з канцэртамі ў тур па Еўропе, можа нават на месяц, але пакуль гэта толькі ў праекце. Я ведаю, што, калі мяне яшчэ не было ў складзе гурта, “Эпидемия” езьдзілі пад эгідай аднаго з нашых суайчыньнікаў і выступалі непасрэдна для нашых суайчыньнікаў за мяжой. Але цяпер ёсьць жаданьне паехаць самастойна і праверыць рэакцыю публікі, паспрабаваць, няхай гэта нават будзе нам у страту.

Зьміцер:

У сувязі з гэтым напрашваецца пытаньне, ці не хвалюецеся вы за рознага рода параўнаньні ня ў вашу карысьць з такімі монстрамі метал-сцэны, як Blind Guardian, Avantasia, i не думаеце, што ў сувязi з гэтым еўрапейская публiка ацэнiць вас ня так высока, як хацелася б?

Яўген:

Не, ну баюся, дык а што тут зробіш… Мы будзем старацца, калі спадабаецца – выдатна, не спадабаецца – будзем удасканальвацца далей. Юра вельмі добра ведае ангельскую мову і зьбіраецца перакласьці шмат песен, у тым ліку са “Скарбаў Энii”, таму што еўрапейцам, звычайна, будзе больш цікава ўспрымаць ангельскую, а ня рускую версію кампазіцый. Для некаторых рэгіёнаў можна было б зрабіць праграму, якая напалову складаецца з рускамоўных, а напалову зь перакладзеных песень.

Насьця:

Цi ёсьць такія выканаўцы, якіх ты мог бы назваць сваімі кумірамі, узорамi для перайманьня ў плане вакалу?

Яўген:

Перада мной ёсьць добры прыклад, чалавек, якога я вельмі паважаю і творчасьцю якога я захапляюся – гэта Максім Самасват. Я зь 15-цi год яго фанат і вельмі хацеў сьпяваць у “Эпідэміі”, хоць і разумеў, што гэта амаль нерэалістычна, аднак аказалася, што гэта магчыма. Што датычыцца вакалу, Максім быў і застаецца маім недасягальным узорам. Дзе ён зараз і чым займаецца, я ня ведаю, верагодна, асабістай творчасьцю, новымі праектамі.

Насьця:

А не было жаданьня запрасіць яго паўдзельнічаць у запісу “Сокровище Энии”?

Яўген:

Ведаеш, Юра тэлефанаваў яму і прапанаваў далучыцца да нас, але Максім адказаў, што эльфійская тэматыка яму зараз нецікавая, і таму было б несумленна зь яго боку браць удзел у гэтым праекце. Але я ўпэўнены, што на 20-годзьдзе гурта Макс абавязкова засьпявае з намі, ну нея зможа ён адмовіць, мы нават i падладзiмся пад яго, калi будзе патрэбна!

Зьміцер:

Тур у Вас у прынцыпе шчыльны, за выключэннем, здаецца, гарадоў Украіны. Як наогул вы ацэньваеце сітуацыю ва Украіне? І ці паўплывала гэта якім-небудзь чынам на адносіны паміж музыкамі гурта і фанатамі гэтага рэгіёну?

Яўген:

Ну, колькі людзей, столькі і кропак погляду, але думаю, з украiнскiмi фанатамі ў нас заўжды будуць добрыя адносіны. Мы вельмі любім украінскую публіку, яны вельмі пазітыўныя і дабразычлiвыя. Што датычыцца дзеяньняў, якія зараз адбываюцца непасрэдна ў рускамоўных раёнах Украіны, то кожны ставіцца па-рознаму. У асноўным, большасьць абстрагуецца і ня хоча аніяк гэта ўспрымаць, маўляў, добра, што гэта там, а ня ў нас. Хтосьці ня супраць паездак туды, хтосьці катэгарычна адмаўляецца. Можа шмат чаго непрадбачанага здарыцца з суадноснымі вынiкамі, таму мне, напрыклад, не хацелася б ва Украіну савацца. Асабіста я не магу падтрымліваць ні адзін з бакоў у канфлікце, кожны па-свойму памыляецца. Я б толькі хацеў, каб ніхто не пакутаваў, асабліва мірныя жыхары. У мяне сваякі жывуць у Мікалаеве, нават і ня ведаю, што там зараз адбываецца, спадзяюся, усё ціха.

Зьміцер:

Ну тады адыдзем ад тэмы палітыкі, перанясемся ў Менск, калi ўжо мы тут. Канцэрт прайшоў цудоўна, асаблiва прыемна, што акрамя гурта “Эпидемия” мы ўбачыли на сцэне таксама запрошаных сьпевакоў. А беларускі ўдзельнік праекту “Сокровище Энии” Пятро Ялфімаў выступае з вамі толькі ў Менску, ці таксама ў іншых гарадах?

Яўген:

Мы б вельмі хацелі, каб Пеця з намі супрацоўнічаў таксама і на іншых канцэртах, калі яму будзе дазваляць час і жаданьне. Што наконт жаданьня – думаю, ён абедзьвюма рукамі “за”, а што наконт занятасьцi, то мы са свайго боку будзем яго абавязкова запрашаць, і калі ў яго будзе атрымоўвацца – мы будзем рады бачыць яго з намі. Я за гэты час пасьпеў Пецю палюбіць, ён шыкоўны вакаліст і наогул выдатная асоба.

Насьця:

Я так разумею, у Расеі на вашых канцэртах таксама выступаюць шмат запрошаных зорак?

Яўген:

Вось у Маскве, калі разглядаць менавіта прэзентацыю рок-оперы, мы запрашалі ўсіх яе ўдзельнікаў, але, на жаль, не ва ўсіх атрымалася прыехаць. Напрыклад, Аляксей Гаршанёў з гурта “Кукрыниксы” зьбіраўся далучыцца, але з-за дрэннага надвор’я і завірухі ў Чалябінску ён проста ня змог адтуль выляцець. На прэзентацыі нас прыемна зьдзівіла сваім экстрымальным вакалам сьпявачка Соня Райкова, якая замяняла Марыю з гурта “Аркона”. І, напрыклад, калі ў Машы ў далейшым ня будзе атрымоўвацца выступаць з намі, мы будзем рады бачыць на яе месцы Соню. Тым больш, яна зараз вольная птушка, а раней, калі не памыляюся, сьпявала ў гурце “Тантал”.

Зьміцер:

Цікава паразважаць наконт таго, што азначае для вас назва “Эпидемия” зараз. Гурт, можна сказаць, пастаянна пашыраецца, і на запісах, і на канцэртах прысутнічаюць сэсійныя музыкі, якія ўжо цесна срасліся з творчасьцю гурта, напрыклад, Андрэй Лабашоў, Зьміцер Барысенкаў. Вы пазіцыянуеце “Эпидемию” як нейкі асноўны склад музыкаў, ці ўсю каманду, што працуе над праектам?

Яўген:

На мой погляд, першапачаткова ідэя назвы “Эпидемия” ня дужа мiлагучная. Але ня назва робіць гурт, а гурт назву. Сёньня “Эпидемия” распаўсюджваецца падобна да хваробы, але музычнай хваробы, што прымушае людзей хадзіць на канцэрты, слухаць нас, а шмат каго – працаваць з намі, падзяляць нашыя погляды. Вось так я гэтую назву тлумачу.

Зьміцер:

Зараз існуе модная тэндэнцыя – краўдфандынг (збор сродкаў сярод прыхільнікаў для пакрыцьця часткі расходаў гурта), і мы ведаем, што падчас запісу новага альбому вы таксама скарысталіся падобным спосабам. Падзяліцеся вопытам – у выніку гэта працуе?

Яўген:

Гэта вельмі добра працуе, і мы здолелі сабраць значную суму, але, вядома, яна не пакрыла нават і паловы ўкладаньняў у нашае маштабнае дзеяньне. Тым ня менш, мы зьбіраемся карыстацца гэтай фішкай у далейшым. Што дрэннага ў тым, што прыхільнікі жадаюць падтрымаць улюбёны гурт узамен на невялічкія бонусы, чаму б ня даць ім такую магчымасьць? Дый для нас гэта хоць і невялікая, але матэрыяльная падтрымка.

Зьміцер:

У сучасных рэаліях абсалютная большасьць людзей пампуе музыку зь інтэрнэту, мала хто набывае кружэлкі. З гэтай нагоды мноства гуртоў робяць інтэрнэт-рэлізы, ствараюць інтэрнэт-выданьні, выкладаюць сінглы з art-work’ам пад бясплатнае пампаваньне альбо за сiмвалiчную аплату. Ці бачыце вы ў такім выпадку сэнс працягваць выпускаць “кружэлкі-артэфакты” на фізічных носьбітах?

Яўген:

Ну, музыка зь інтэрнэту гэта адна тэма, а кружэлка і буклет – зусім іншая. Я лічу, што фізічныя носьбіты пакуль сябе яшчэ ня зжылi, проста зараз яны граюць ролю больш трафейнага характару, чым атрыбута практычнага выкарыстаньня. Нават калі народ набывае кружэлкі – яны ўсё роўна спампуюць альбом зь інтэрнэту. Я пампую музыку зь інтэрнэту, але калі мне штосьці дужа спадабаецца, я пайду і набуду на памяць прыгожа аформлены “артэфакт”.

Насьця:

Давайце крыху адыдзем ад музычнай тэматыкi і пагутарым аб чымсьці асабістым. Чым Вы займаецеся акрамя «Эпидемии» і працы ў тэатры (Яўген зьяўляецца артыстам Тэатра музыкі і драмы Стаса Наміна, дзе сьпявае вядучыя ролі ў розных пастаноўках)? Магчыма ёсьць якія-небудзь цікавыя хобі, заняткi?

Яўген:

Я люблю, як і ўсе людзі, пагуляць, паадпачываць, паваляцца фільмы паглядзець) Перыядычна гуляю ў міні-футбол, але з паўгады назад я падвярнуў нагу, і гуляць, на жаль, ня мог, толькі зараз пакрыху пачаў iзноўку трэніравацца. Наогул, люблю футбол, вось зараз пачнецца чэмпіянат сьвету – буду балець! Дый iншымi вiдамi спорту таксама захапляюся, хакеем тым жа…

Насьця:

Напэўна, ганарыцеся перамогай Расеі?) А не было жаданьня прыехаць у Менск наведаць чэмпіянат?

Яўген:

Канешне, гонар за краіну прысутнічае. Але на буйны чэмпіянат вырашыў ня ехаць. Ня тое каб я быў заўзяты фанат – я больш захапляюся менавіта якаснай прыгожай гульнёй. Бывае, што я наведваю “кубак першага каналу”, што праходзіць у Маскве. Ён невялікі, і там заўжды бяруць удзел адныя і тыя ж зборныя: Чэхіі, Швецыі, Расеі, Фінляндыі…
Што яшчэ наконт хобі… Вось жонка мне нядаўна падарыла самакат! На самакаце катаюся, прышпільна, чаму б і не?) Ну а наогул, шчыра кажучы, усё даволі трывіяльна.

У гэты момант у пакой за сцэнай завальваюцца крыху разьюшаныя ўдзельнікі гурта, каторыя, аказваецца, ужо дваццаць хвілін па ўсяму клубу шукаюць Ягорава, які зьнік у невядомым напрамку і нават тэлефон з сабой ня ўзяў. Сьмяемся, хуценька дзякуем Яўгену за інтэрв'ю і ўсім музыкам за цудоўны незабыўны вечар і праважаем “Эпидемию” з надзеяй на новую, больш працяглую сустрэчу.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper