Serdce на далоні

Апублікавана 29 сьнежня 2014, 22:12 у Інтэрв'ю

Пасьля абсалютнага катарсісу на канцэрце-прэзентацыі гурта Serdce BelMetal ня змог утрымацца ад жаданьня ўзяць інтэрв’ю ў калектыва. З гэтай нагоды напярэдадні навагодніх сьвятаў мы паразмаўлялі зь ідэйным лідэрам Serdce, вакалістам, гітарыстам і проста прыемным чалавекам Нікам пра рэчаіснасьць і творчыя планы.


Як ацэньваеш мінулы канцэрт? Ці было хораша вáм?

Так, было. Мы атрымалі вялікі зарад энэргіі. Магчыма, сталым наведвальнікам металёвых канцэртаў было нязвыкла, бо ня ўзьнікла традыцыйнага слэму. Аднак, калі я глядзеў людзям у вочы, было зразумела, што публіцы цікава слухаць нашу музыку. І самае прыкольнае, што альбом выйшаў улетку, а людзі ведалі назвы песень і нават падпявалі. Канешне, народу прыйшло няшмат, затое не было нікога лішняга. Безумоўна, прыйшлі нашыя сябры, прыехалі знаёмыя зь Берасьця, Горадні, нават кампанія зь Вільні. Бачыў шмат моладзі гадоў па 18-20. Што цікава, былі і ня самыя вялікія фаны цяжкай музыкі, а вось Serdce ўпадабалі і наведалі канцэрт. Было вельмі прыемна. Час праляцеў хутка. Канешне, мы хваляваліся, бо праграма была даволі складаная і пасьля перапынку было цяжка граць. Ды і практыкі нам не хапае, таму атрымалася крыху сумбурна. Аднак мы прагледзелі відэаматэрыялы, зрабілі пэўную работу над памылкамі. Дарэчы, размаўлялі з арганізатарам канцэрта, Ванем з Wake Up! Agency, ён сказаў, што не было ўлёту і нават нешта зарабілі.

Пасьля канцэрту зьявілася меркаваньне, што на дадзены момант Serdce…

Не метал?)

Зусім не, Serdce – адзін зь лепшых гуртоў, увасабляючых беларускі андэграунд. Як ты можаш пракаментаваць гэтае сьцьверджаньне?

Зразумела, прыемна гэта чуць. Аднак я амаль што не валодаю інфармацыяй пра сучасныя беларускія каманды, таму ня ведаю, хто на што можа прэтэндаваць. Тым ня менш, лічу, што мы маглі б паказаць нашу музыку зь лепшага боку і грымнуць так, што ўсе б запомнілі. Шчыра кажучы, калі слухаю сучасныя рэлізы, я іх не разумею – аднастайныя, з аднолькавым гукам, без іскрынкі… Ім хтосьці пазначыў узровень, і яны прытрымліваюцца адной лініі. Неяк выпадкова трапіў на канцэрт, апынулася, што гралі амерыканцы – хлопчыкі ў вузенькіх штоніках-ласінах, з чубчыкамі. Я глядзеў, як дзяўчынкі ў зале вар’яцеюць, і не разумеў, з чаго. Бо рэальна пустая музыка. А я лічу, што народ засумаваў бяз гуку, голасу, манеры не такіх, як ва ўсіх. І мы можам гэта прапанаваць. Пры тым, што нас параўноўваюць з такімі камандамі, як Cynic, Opeth, мы робім сваю музыку. Канешне, ідзем у пэўных паралелях… Гэта як вершы складаць: немагчыма знайсьці новы зварот, таму што ўсё даўно прыдумана. І калі ты падобны да кагосьці, гэта яшчэ ня самае горшае, галоўнае – каб была падача з твайго боку. Думаецца, што «Timelessness» – якраз прыклад музыкі са сваёй індывідуальнасьцю, з тварам. На яго заўсёды знойдзецца свой слухач. Мне падабаецца, што гэта ўжо не метал. Тым ня менш, дух бунтарства там прысутнічае – выбухі, роў… Усё ж такі метал. (сьмяецца)

У «Timelessness» шмат цікавых фішак. Напрыклад, вы пачалі выкарыстоўваць саксафон. Плануеце далей працаваць у гэтым накірунку?

Саксафон увогуле спантанна зьявіўся, калі думалі, як лепш зрабіць мэлёдыю «Newborn». І цяпер у нас ідуць спрэчкі: ці браць саксафаніста на рэгулярнай аснове. У новым матэрыяле будзе саксафон, які, мабыць, будзе гучаць незвычайным чынам, аднак многія з нас не разумеюць, як ён можа быць паўсюль. Пакуль што няма такога палёту. Хочацца выкарыстоўваць народныя дудкі, але каб і яны не гучалі традыцыйна, як, скажам, у “Троіцы”. Вось у «Timelessness» ёсьць дудук, яго хацелі задзейнічаць першапачаткова, таму што дзіка спадабалася, калі ўпершыню пачулі. Чароўны інструмент. Аднак цяжка знайсьці чалавека, які здолее належным чынам здабыць зь яго гукі. І ўсё ж, будзем працягваць эксперыменты.

Цікава даведацца, што для цябе і для гурта – посьпех? Як можна вызначыць, што Serdce дасягнуў яго?

Ведаеш, раней хацелася славы, рок-н-ролу, канцэртаў. Цяпер хлопцы пасталелі, і, калі будуць канцэрты, мы будзем шчасьлівыя. Канешне, посьпех – гэта граць канцэрты і зарабляць з музыкі грошы. Аднак калі жыць такім чынам гадоў зь пяць, то шчасьця ўжо ня будзе, бо прыйдзецца працаваць на знос. Цяпер мы працуем, але ніхто ўжо не шукае той славы. Ня хочацца скокнуць на каня, усіх абагнаць. Можна піць піва і разбэшчвацца, а можна музыку рабіць. Мы прыходзім, і нам проста ў кайф граць. Як пойдзе далей – невядома. А сёньня мы ганарымся «Timelessness». У добрым сэнсе слова мы пастылі, высьпелі як музыкі, і, здаецца, гэта бачна ня толькі нам самім. Хочацца рабіць музыку, якая была б унікальнай, індывідуальнай. І цяпер усё толькі разьвіваецца. Як кажа ўсходняя мудрасьць, ня важна, зь якой хуткасьцю ты ідзеш да мэты, галоўнае, што ты ідзеш да яе. Былі ў нас і супярэчнасьці: хтосьці недапрацоўвае, не такі лідэр, як трэба, як і ў любой камандзе. Але цяпер усё гарманічна, усе салідарныя. Ёсьць цікавыя прапановы – увосені паедзем на фестывалі ProgPower, Euroblast. Увесну таксама плануем зрабіць вялікі канцэрт у Менску, гэта ўжо будзе зборнік лепшых песень. Будзе і «Timelessness», і шмат чаго з “Алхіміі” [«The Alchemy Of Harmony»], ну і нешта са старога – з “Аритмии”. У нас ёсьць традыцыя – са старых трэкаў рабіць папуры хвілін на 15-20. Так што шчасьце ёсьць, бо ёсьць чым займацца.

А як увогуле ты ацэньваеш становішча айчыннай сцэны? Ці ёсьць тут прастора для разьвіцьця?

У Беларусь цяпер прыязджае шмат артыстаў сусьветнага ўзроўню, і наш народ крыху зажэрся. А нашая сцэна ад гэтага пакутуе, бо шмат хто аддае перавагу розным “рамштайнам”. Энтузіязм мясцовай сцэны ачахнуў, і сэнс у лакальных канцэртах губляецца. Аднак на больш андэграундныя стылі – панк, брутал дэз, джэнт – народ, здаецца, зьбіраецца. Бо гэта свая кадка. Хаця і наша музыка прадугледжвае асобную нішу. Вось завуць нас выступіць у Гомлі, аднак вялікага жаданьня ехаць туды няма, бо ўсё вельмі сьціпла ў плане арганізацыі. У Менску ёсьць магчымасьць падрыхтавацца, усталяваць сваю апаратуру, на перыферыі з гэтым значна горш. Магчыма, беларускія музыкі і самі недастаткова дбаюць і робяць. Аднак які сэнс нам выступаць у тым жа Менску раз у два месяцы? Значна прыемней, калі народ засумуе, каб потым валіць і атрымліваць узаемны зарад.

Падводзячы вынікі 2014 году, якое дасягненьне (хаця ўжо здагадваюся) можаш назваць самым значным?

А іх было некалькі. Безумоўна, самае вялікае дасягненьне – «Timelessness». Пра яго амаль няма адмоўных водгукаў. Веру, што гэты матэрыял застанецца, і яго можна будзе слухаць праз 5-10 год. Таксама вельмі добра мы спрацаваліся з Blood Music. Людзі загаварылі пра нашыя запісы. І мы хутка едзем за мяжу. У нас былі зьмены ў складзе: наш Саша адышоў ад гурта, потым усё ж такі вярнуўся, бо ўсе зразумелі, што мы – адзінае цэлае. За гэтулькі часу нават дыхаем у адзін такт. Наперадзе прадбачыцца шмат задач, напрыклад, кліп трэба рабіць. Мы ўсе працуем, ствараем сем’і, і займацца музыкай становіцца больш складана. Тым ня менш, шчасьце ў тым, што цяпер музыка не перашкаджае нашаму асабістаму жыцьцю. Мы можам сабе дазволіць зьбірацца разам, і гэта таксама дасягненьне.

Напрыканцы, калі ласка, пажадай што-небудзь нашым чытачам да Новага году.

Віншую ўсіх з Новым годам! Жадаю, каб дыхалася лёгка, каб задуманае спраўджвалася. Каб усё было ХОРАША! Калі хораша вам, то і нам добра будзе.

Тэкст: Паліна Трохаўцава