Хакей ды баскетбол ft. рок/метал ды Avenged Sevenfold

Апублікавана 2 ліпеня 2014, 00:04 у Інтэрв'ю

Зусім нядаўна арганізатар Концерт холл групп празандзіраваў глебу наконт зацікаўленасьці беларускай публікі прыездам знакамітага (канечне ня ў нашай краіне) амерыканскага гурта Avenged Sevenfold. Аўтар змог уехаць у тэму ды ўцяміць фішку гэтых хлапцоў толькі праз амаль тры гады зь першага праслухоўваньня. Зараз я магу цьвёрда сказаць і нават лупіць кулакамі ў грудзі наконт таго, што апошнія два альбома A7X павінен праслухаць кожны рокер ды металхэд. Калісьці яны валілі нешта металкоравае, але зьдзейсьнілі вырасьці да помясі нечага лампава-алдскульнага з чымсьці новым ды крутым. Пройдземся па голых фактах: сам Slash запрасіў іх вакаліста M. Shadows’a пакінуць свой вакал на адной зь песень альбома 2010 года, калі памёр іх бубнач, то ягонае месца заняў сам Mike Portnoy, ды нават запісаў зь імі кружэлку і абкатаў яе ў турнэ, сам Zakk Wylde назваў аднаго зь гітарыстаў гурта (менавіта Sinister’a Gates’a) адным зь лепшых сучасных музыкаў і ідалам моладзі ў дачыненьні валоданьня інструментам.

Тое, што сам гурт, ягоныя альбомы і ўдзельнікі паасобку ўжо каторы год перамагаюць у самых розных намінацыях зусім не апошніх выданьняў, ды на ўсю моц хэдлайнераць і сохэдлайнераць на крутых фэстах ня толькі сваёй радзімы, а ўжо і на старэйшых фэстах Эўропы. Калі я ня змог пераканаць вас гэтымі простымі і відавочнымі фактамі, то можа беларускі фан Avenged Sevenfold №1 зможа гэта зрабіць лепей за мяне. Папярэджваю, што гэнага фана завуць Ільля, ён мой лепшы сябра, студэнт Іняза, а таксама гулец баскетбольнай зборнай універа, які нават пасьпеў паўдзельнічаць у рок гурце. Рок і метал можна знайсьці нават і ў такім неспадзяваным месцы, як баскетбольная зборная, дзе ў трэндзе рэп ды хіп-хоп.

Сяргей Бохан:

Якім быў твой шлях да музыкі “пацяжэй” ды з чаго ён пачаўся, мабыць якая-небудзь падзея, ці штосьці дзесьці пачуў?

Ільля Кісель:

Ну мы заўсёды чуем штосьці, але канкрэтней усё пачалося ў вельмі незвычайнай сферы, з Dream Theatre, усёж-такі progressive metal гурт. Пачалося ўсё з майго бацькі, ён паказаў мне гэную каманду, быўшы сам рокерам з доўгімі валасамі, нягледзячы на тое, што я сам ня быў прылучаны да гэтай культуры, я вельмі зацікавіўся. Пачаў слухаць, спадабаўся толькі адзін альбом і працягвае падабацца нават зараз. Потым пайшлі больш мэйнстрымавыя гурты накшталт Linkin Park, карацей кажучы тое, што падабалася ўсім. Хакейнае асяродзьдзе таксама накладвала свой адбітак (Ільля спачатку махаў клюшкай і размазваў апанентаў па бартах, а ўжо потым захапіўся баскетболам), бо там усе хлопцы рокеры, хоць і былі болей па ўсякім панк напрамкам, але progressive metal спадабаўся болей, таму яго ў асноўным і слухаў.

Сяргей Бохан:

Ці ўплывае музыка ў тваім плэеры на паўсядзённае жыцьцё?

Ільля Кісель:

Канечне ўплывае, музыка ў меня самая разнастайная, але рокавыя ды металёвыя напрамкі задаюць тон, асабліва калі патрэбны які-небудзь дадатковы стымул ці энергія, дзесьці мабыць і матывацыя для чагосьці, то ўтыкаешь у вушы штосьці “пацяжэй”, тойжа A7X і гэта вельмі добра канцэнтруе на якую-небудзь працу.

Сяргей Бохан:

Што яшчэ акрамя року ды металу можна знайсьці ў тваім трэклісьце?

Ільля Кісель:

На самой справе я люблю класіку, асабліва неа-класіку, таксама і рок. Шчыра кажучы, маё баскетбольнае асяродзьдзе таксама ўплывае на мой трэкліст, бо я павінен быць знаёмы з субкультурай, часткай якой зьяўляецца хіп-хоп, але яго вельмі мала на плэеры. У асноўным рок ды класіка, два такіх дастаткова кантрастных музычных напрамкі, адзін зь іх канцантруе на працу, а другі дапамагае пасьля яе адпачыць.

Сяргей Бохан:

Ці цяжка з такім музычным густам тусіць у баскетбольнай зборнай універа?

Ільля Кісель:

Ну… Цяжквата. Асабліва калі сустракаемся ў нефармальных абставінах і падымаецца пытаньня выбару трэкаў, якія будуць усе слухаць, вось тады і пачынаюцца невялікія цяжкасьці. Бо я слухаю зусім мала хіп-хопу ў параўнаньні зь імі і стаўлюся да яго нейтральна, а хлопцы ж не зусім любяць рок. Вядома, што баскетбольная суб-культура зараз знаходзіцца пад уплывам сучаснай афра-амерыканскай культуры, таму гульцы аддаюць перавагу хіп-хопу. Тым ня менш, мае меркаваньне паважаюць у камандзе, таму асаблівых супярэчнасьцяў не было. Напрыклад тыя ж A7X, калі я намагаўся пазнаёміць хлопцаў зь іх творчасьцю, паказаць якія-небудзь фішкі ды разынкі, то многім падабалася і яны слухаюць іх нават і зараз.

Сяргей Бохан:

Што думаеш наконт зьвязкі музыка-спорт? Ці цяжка ім будзе існаваць па-асобнаму?

Ільля Кісель:

Існаваць яны канечне здолеюць, але спорту будзе цяжкавата бяз музыкі, а музыка зможа спакойна існаваць самастойна і далей. Музыка дапамагае спартоўцу сканцэнтравацца, увайсьці ў сябе. Канцэнтрацыя для кожнага члена каманды і асабіста для мяне важная рэч, бо перад гульнёй неабходна мець адпаведны настрой. Ты забываеш пра ўсё, акрамя баскетбола і ў гэтым яна вельмі добра дапамагае. Рок дастаткова жорсткі, таму дае неблагі зарад энергіі.

Сяргей Бохан:

Ці нясе рок празмерную агрэсію ў гульню?

Ільля Кісель:

У спорце не бывае празмернай агрэсіі, бо яна заўсёды спартовая, калі яе праз край, то ты ўжо не спартсмен. Музыка нясе роўна столькі агрэсіі, колькі табе трэба, каб быць байцом ня пляцоўцы.

Сяргей Бохан:

Студэнты Інязу разумеюць словы песень на ангельскай мове, ці як і звычайныя сьмяротныя глядзяць іх у Інтэрнэце?

Ільля Кісель:

Кожны чалавек глядзіць новае слова ў слоўніку ці Інтэрнэце, але большасьць разумее. Студэнты Іняза нават лепей разумеюць тэксты рокавых ды металёвых каманд, бо ў тым жа хіп-хопе шмат спецыфічнага слэнгу, які вельмі складана зразумець нават інязаўцам. У роке значна менш слэнгу, а калі ён і ёсьць, то агульнапрынятый і не такі вузкі ды спецыфічны, як у хіп-хопе.

Сяргей Бохан:

Што павінен мець трэк, каб зачапіць цябе крэпка і надоўга?

Ільля Кісель:

Ён павінен мець багаты ды сакавіты музычны складнік, ды валодаць вялізарнай гармоніяй. Гэта менавіта тое, да чаго прыйшлі A7X, таму што пачыналі зь металкоравага напрамку, і той перыяд мне ня вельмі падабаецца, а вось тое, да чаго яны прыйшлі за апошнія гады: гармонія, моц, тэхніка выкананьня – усё гэта западае ў душу. Мне падабаецца калі ўсё тэхнічна, гарманічна, прыгожа і нават крышачку незразумела, каб ты мог дадумаць сам.

Сяргей Бохан:

Як ўсё пачалося з A7X, мабыць быў які-небудзь цікавы выпадак у жыцьці?

Ільля Кісель:

Такі выпадак меў месца, тры гады таму ты паказаў мне іх кліп, і зьнешне яны мне зусім не спадабаліся, ды і музыцы я ўдзяліў зусім няшмат увагі, таму што хлопцы мелі зьнешні выгляд, які зусім не падыходзіў да іх музыкі, зусім не брутальны і не мужскі. А пасьля я заслухаў іх альбом Nightmare, які падабаецца больш за ўсе астатнія і зараз. Літаральна ў кожным трэке я знайшоў для сябе нешта шчырае ды цікавае. І нават той факт, што апошні альбом Hail To The King акунае вас у розныя дзесяцігодзьдзі і мае водгаласкі творачасьці шмат якіх знакамітых гуртоў, напрыклад AC/DC, Metallica, Black Sabbath. Менавіта на кружэлцы 2010-га года я пачуў цэлы ворах розных напрамкаў рока і метала, і таксама там быў мой любімы элемент — progressive metal. Песнья Save Me зьдзівіла, бо пачуць такое, ад некалі металкоравага гурта была адкрывеньнем. Іх трэба расслухаць — гэта самае галоўнае і абстрагавацца ад іх першапачатковага іміджу.

Сяргей Бохан:

Так ты лічаш што музыкі павіны выглядаць адпаведна той музыкі, якую яны граюць? І ці здолелі A7X у працэсе свайго разьвіцця і эвалюцыі адпавядаць зьнешне той музыцы, якую граюць?

Ільля Кісель:

Імідж — гэта асабістая справа кожнага музыкі, але перад рэлізам апошняга альбома музыкі сталі выглядаць болей брутальна, паадрошчвалі хаеры, ну а зараз ізноў пайшлі ў мэйнстрым і пачалі рабіць усялякія прышпільныя прычоскі. Галоўнае аддаваць перавагу іх музыке, а ня зьнешнему выгляду, бо калі ў Вас атрымаецца апынуцца на іх канцэрце, ці нават паглядзіце запіс, то ўбачыце якую шалёную энэргетыку нясуць музыкі сваім фанам і ўсім тым, хто проста апынуўся побач.

Сяргей Бохан:

Ці варта звычайнаму беларускаму рокеру, ці металхэду азнаёміцца з творчасьцю гэнага амерыканскага гурта? І калі варта, то чаму?

Ільля Кісель:

Канечне варта, нават не павінна ўзнікаць такое пытаньне. Калі Вы сапраўдны рокер ці металхэд, то і так у тэме, бо адсочваеце ўсе гэныя справы, бачыце, што перамагаюць у розных намінацыях аўтарытэтных выданьняў, зьяўляюцца хэдлайнерамі ды со-хэдлайнерамі ўжо не толькі амерыканскіх, але і эўрапейскіх фэстаў. З звычайнай металкоравай каманды яны вырасьлі ў хэдлайнераў нашага часу, і ўсё ж такі рок-н-рол жывы і яны даказваюць, што нават зараз можна граць хэві-метал з густам, па-новаму, сьвяжо ды незаезджана. Таму кожны, хто слухае музыку ад металкора да хэві-метала, зможа знайсьці штосьці па густу і застанецца задаволеным.

Сяргей Бохан:

Твае першыя ўражаньні пасьля таго як арганізатары празандзіравалі глебу наконт вельмі гепатэтычнага прыезду а7х у Менск?

Ільля Кісель:

Першая эмоцыя была: “Ого, нічога сабе! Хтосьці нават задумваецца прывезьці іх!”. А потым стала сумна, бо я ня маю асаблівых надзеяў на тое, што яны да нас завітаюць. Бо, каб прыехаў такі гурт, трэба прыкласьці вельмі шмат намаганьняў. Сама публіка не гатовая да іх прыезду, бо слаба інфармавана наконт творчасьці. Калі бы аргі, ды журналісты мінімальна інфармавалі народ аб такіх рэчах, то аддача была бы мацней.

Сяргей Бохан:

Гэта камень у наш агарод, бо менавіта сайты накшталт нашага павіны інфармаваць пра такія гурты і рэчы?

Ільля Кісель:

Так, бо пра іх і ня толькі павінны пісаць розныя Інтэрнэт-выданьні і тым самым знаёміць народ зь нечым новым ды цікавым. Мы крыху адстаем у нашых густах ад Захаду ды Амерыкі, бо многія арыентуюцца менавіта на гэтыя краіны!

Сяргей Бохан:

Чаму ўсё ж такі A7X павінны завітаць у Беларусь, хоць і не зусім папулярны ў Сінявокай?

Ільля Кісель:

Па-першае таму, што гэны гурт мне вельмі падабаецца. Па-другое, яны проста клёвыя (га-га), яны могуць прымусіць людзей, не знаёмых зь іх творчасьцю, улюбіцца ў A7X і ў цэлы вялікі і круты жанр, такі як рок. Я лічу, што беларусы вельмі чулы да ўсяго новага народ, галоўнае распавядаць, паказаць і даць штуршок. Таму для пачатку яны б маглі сабраць Палац Спорту, бо Менск зусім не маленькі горад і аматараў року да металу хапае, калі публіка будзе болей праінфармавана. На вялікі жаль гэтым ня хочуць займацца ні журналісты ні арганізатары, бо лягчэй прывезьці знакаміты ў Беларусі гурт, ды не рызыкаваць.

Сяргей Бохан:

Мабыць арганізатары не жадаюць ды баяцца паўтора Deep Purple, калі настолькі знакаміты ды легендарны гурт сабраў Менск-Арэну толькі на 2/3?

Ільля Кісель:

На маю думку Deep Purple – гэта гурт сыходзячага пакаленьня, а A7X – гэта гурт прыходзячага, таму нават параўноўваць іх ня трэба. Першыя – гэта легенды, а другія толькі ў падарожжы да легендарнага статусу. Каб зразумець ці зьбярэцца народ, то мала зрабіць апытанку ўкантакце, а трэба добра праіфарамаваць публіку і папрацаваць зь ёй, а ўжо потым запускаць апытанкі.

Вось так пагутарылі за музло, жыцьцё, Беларусь, аргаў ды ўсялякія канцэрты...
А пакуль Welcome To The Family!

Сяргей Бохан (Rocker)