Dissimulation - “Iškelk Ir Išniekink” (міні-альбом 2012)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Dissimulation
“Iškelk Ir Išniekink” (міні-альбом 2012)
5 дарожак / 22 хвіліны
Ledo Takas Recs.
Старанныя і таленавітыя, але малараскручаныя і неацэненыя андэграўндныя музыкі з мястэчка Анікшты (Anykščiai) у Аўкштайціі. Заўжды калі не хітовая, то, прынамсі, дарослая, прадуманая, збалансаваная музыка; заўжды якасны і, у параўнанні з беларускімі ды рускімі калегамі, «буржуйскі» гук; як памятаецца, заўжды густоўна аформленыя і інфарматыўныя буклеты.
Хіба што… Калі іх і называць у нейкай ступені геніямі, то гэта геніі вузкаскіраванага тыпу: творчыя здольнасці праявіліся толькі ў музыцы, у той час як у жыццёвых поглядах яны даволі-такі адмарожаныя чаркашкварачнікі, хай і не бяз пэўных заездаў у літоўскі патрыятызм.
Гэтага мініка ў фізічным выглядзе я ў руках не трымаў, таму пра афармленне мала што ведаю, але паводле музычнага зместу гэта годны працяг папярэдняй працы.
Калі казаць пра гук, то ён падаецца такім, нібы маладая Metallica запісала і звяла свой «Kill'em All» сёння, на сучасным абсталяванні. Або Megadeth ― свой “Rust in Peace”.
Стылістычна запіс уяўляе сабой збольшага сярэднятэмпавы змрочны прыпрагрэсіўнены heavy з дадаткамі speed ды black. Назваць Dissimulation блэкавым гуртом язык ужо зусім не паварочваецца. Кампазіцыі даволі складаныя, са шматлікімі часткамі і пераходамі, але ўсё гэта скамбінавана добра і ва ўспрыманні не рассыпаецца. Пры гэтым звышскладаных рыфаў няма ― наадварот, яны ўсе як бы спелыя, «дарослыя», «упэўненыя ў сабе» і арыентаваныя менавіта на ноты і музычнасць. На мініку можа і ня вельмі шмат, але хапае месцаў, дзе гітара, бубны ды голас спалучаюцца дастаткова цікава, каб засесці ў галаве.
Вышэйзгаданая «прагрэсіўнасць» праяўлена таксама ў частым выкарыстанні нетрадыцыйных інтэрвалаў. Агулам месцамі здаецца, што хлопцы натхніліся тым жа раннім/сярэдзінным Megadeth, некаторай творчасцю Voivod або нават Mekong Delta.
Тып вакалу на гэтым мініку зменлівы, але ў цэлым можа быць апісаны як каляблэкавае змрочна-мокрае вярканне старога крумкача прыкладна ў ноты рыфаў з заездамі ў «папоўскі» чысты голас. Тэксты на літоўскай мове ― а можа, нават і на яе мясцовым дыялекце? ― і слухаюцца прыемна. Шкада ― і, мабыць, на карысць гурта, ― што я не разумею іх сутнасці.
Хачу падкрэсліць, што музычны матэрыял чыста металічны, пабудаваны на рыфах, без выкарыстання рокавай акордавасці, без асаблівага шматгалосся. Гэта даволі важкі паказчык добрага густу кампазітара ― таго густу, што выходзіць за межы простага «торкае / ня торкае». Ня ведаю, ці разумеюць гэта самі музыкі; так ці інакш, яны сваёй музыкай даюць добры ўзор.
Спіс песень:
1 Intro
2 Tavęs Nėra
3 Iškelk Ir Išniekink
4 Dievturys
5 Sutvėrimas
P.S. Мажліва, кагосьці здзіўляе, што я ўжываю характарыстыкі “heavy” ды “speed metal” да гэтага ды іншых гуртоў у тых месцах, дзе звычайна кажуць “thrash”. Проста я стараюся прытрымлівацца класіфікацыі старога і зацятага штатаўскага метал-аглядальніка па мянушцы Vijay Prozak. У яго не існуе такога панятку як “thrash metal”, ён лічыць яго надуманым у свой час некампетэнтнымі журналістамі. У яго ёсць панятак “thrash” без слова “metal”, але гэта іншы спецыфічны накірунак. Тое, што ў СНД клічуць трэш-металам, у іх там клічуць speed. Дзеля прыкладу, Slayer у такой сістэме ― гэта speed/death metal.
“Iškelk Ir Išniekink” (міні-альбом 2012)
5 дарожак / 22 хвіліны
Ledo Takas Recs.
Старанныя і таленавітыя, але малараскручаныя і неацэненыя андэграўндныя музыкі з мястэчка Анікшты (Anykščiai) у Аўкштайціі. Заўжды калі не хітовая, то, прынамсі, дарослая, прадуманая, збалансаваная музыка; заўжды якасны і, у параўнанні з беларускімі ды рускімі калегамі, «буржуйскі» гук; як памятаецца, заўжды густоўна аформленыя і інфарматыўныя буклеты.Хіба што… Калі іх і называць у нейкай ступені геніямі, то гэта геніі вузкаскіраванага тыпу: творчыя здольнасці праявіліся толькі ў музыцы, у той час як у жыццёвых поглядах яны даволі-такі адмарожаныя чаркашкварачнікі, хай і не бяз пэўных заездаў у літоўскі патрыятызм.
Гэтага мініка ў фізічным выглядзе я ў руках не трымаў, таму пра афармленне мала што ведаю, але паводле музычнага зместу гэта годны працяг папярэдняй працы.
Калі казаць пра гук, то ён падаецца такім, нібы маладая Metallica запісала і звяла свой «Kill'em All» сёння, на сучасным абсталяванні. Або Megadeth ― свой “Rust in Peace”.
Стылістычна запіс уяўляе сабой збольшага сярэднятэмпавы змрочны прыпрагрэсіўнены heavy з дадаткамі speed ды black. Назваць Dissimulation блэкавым гуртом язык ужо зусім не паварочваецца. Кампазіцыі даволі складаныя, са шматлікімі часткамі і пераходамі, але ўсё гэта скамбінавана добра і ва ўспрыманні не рассыпаецца. Пры гэтым звышскладаных рыфаў няма ― наадварот, яны ўсе як бы спелыя, «дарослыя», «упэўненыя ў сабе» і арыентаваныя менавіта на ноты і музычнасць. На мініку можа і ня вельмі шмат, але хапае месцаў, дзе гітара, бубны ды голас спалучаюцца дастаткова цікава, каб засесці ў галаве.
Вышэйзгаданая «прагрэсіўнасць» праяўлена таксама ў частым выкарыстанні нетрадыцыйных інтэрвалаў. Агулам месцамі здаецца, што хлопцы натхніліся тым жа раннім/сярэдзінным Megadeth, некаторай творчасцю Voivod або нават Mekong Delta.
Тып вакалу на гэтым мініку зменлівы, але ў цэлым можа быць апісаны як каляблэкавае змрочна-мокрае вярканне старога крумкача прыкладна ў ноты рыфаў з заездамі ў «папоўскі» чысты голас. Тэксты на літоўскай мове ― а можа, нават і на яе мясцовым дыялекце? ― і слухаюцца прыемна. Шкада ― і, мабыць, на карысць гурта, ― што я не разумею іх сутнасці.
Хачу падкрэсліць, што музычны матэрыял чыста металічны, пабудаваны на рыфах, без выкарыстання рокавай акордавасці, без асаблівага шматгалосся. Гэта даволі важкі паказчык добрага густу кампазітара ― таго густу, што выходзіць за межы простага «торкае / ня торкае». Ня ведаю, ці разумеюць гэта самі музыкі; так ці інакш, яны сваёй музыкай даюць добры ўзор.
Спіс песень:
1 Intro
2 Tavęs Nėra
3 Iškelk Ir Išniekink
4 Dievturys
5 Sutvėrimas
P.S. Мажліва, кагосьці здзіўляе, што я ўжываю характарыстыкі “heavy” ды “speed metal” да гэтага ды іншых гуртоў у тых месцах, дзе звычайна кажуць “thrash”. Проста я стараюся прытрымлівацца класіфікацыі старога і зацятага штатаўскага метал-аглядальніка па мянушцы Vijay Prozak. У яго не існуе такога панятку як “thrash metal”, ён лічыць яго надуманым у свой час некампетэнтнымі журналістамі. У яго ёсць панятак “thrash” без слова “metal”, але гэта іншы спецыфічны накірунак. Тое, што ў СНД клічуць трэш-металам, у іх там клічуць speed. Дзеля прыкладу, Slayer у такой сістэме ― гэта speed/death metal.
0 каментароў