5 галасоў Vox Diaboli Fest

Апублікавана 8 лютага 2016, 13:48 у Інтэрв'ю

13 лютага ў Менску адбудзецца інтрыгуючая імпрэза зь цёмнага боку цяжкай сцэны — Vox Diaboli Fest. Да нас завітаюць французы Merrimack, летувісы Luctus, расейцы Ulvdalir i Todestriebe, выступяць суайчыньнікі Massenhinrichtung. Напярэдадні чорнаметалічнага мерапрыемства BelMetal паразмаўляў з усімі ўдзельнікамі канцэрту, спрабуючы закрануць абсалютна розныя тэмы, сур'ёзныя, філасофскія, часам балючыя. Што з гэтага атрымалася, чытайце ніжэй. Асьцярожна, шмат літар.

Merrimack

Французская black metal сцэна – ўнікальны ў сваім родзе феномен. Загадка тых жа Légions Noires дагэтуль прыцягвае ўвагу меламанаў зь цёмнага боку. Як вы можаце патлумачыць гэтую нацыянальную асаблівасьць вашай сцэны?

Perversifier: Насамрэч, мяне ніколі асабліва не цікавілі “Чорныя Легіёны”, я асабіста лічу, што толькі Mutiilation і Vlad Tepes зьяўляюцца гуртамі, вартымі ўвагі. Большасьць астатніх запісаў надзвычай слабыя ў музычным плане. Што датычыцца захапленьня Légions Noires, падчас свайго існаваньня яны нікога не цікавілі, інтарэс да іх абудзіўся пасьля многіх год. Мяркую, іхняя гісторыя можа служыць толькі ў якасьці спажывы для фантазій уражлівых людзей, якія трызьняць небясьпечнымі і таямнічымі групоўкамі, як Inner Circle. У выпадку зь Légions Noires было не зусім так: сабраліся маладыя людзі, якія хацелі граць black metal, запісваць дэмкі і спрабавалі быць сур’ёзна ўспрынятымі. З тых часоў французская сцэна нарадзіла шмат цікавейшых гуртоў. І вельмі авангардных, як Deathspell Omega і Blut Aus Nord, і тых, хто зьмешвае розныя накірункі з традыцыйным чорным металам, як тое робяць Diapsiquir або Blacklodge. І бясконцая колькасьць “артадаксальных” гуртоў, якія я бы ахарактарызаваў як абаронцаў зьнікаючага black metal з сатанінскім і рэлігійным ухілам.

Сёньня блэк метал становіцца даволі папулярным і, як вынік, камерцыйным жанрам. Як вам удаецца захоўваць артадаксальны дух у вашай творчасьці? Якое вашае крэда?

Perversifier: Мы па-ранейшаму верныя сабе. Цяжка кваліфікаваць «камерцыйны» black metal, таму што амаль немагчыма зарабіць ім грошы, каб жыць. Кажуць, што многія скрывілі гэты стыль, каб зрабіць яго даступным для большай колькасьці людзей, але я мяркую, што гэта лагічнае разьвіцьцё, якое адбываецца ва ўсіх стылях музыкі. Дыстанцыя пашыраецца, узьнікаюць яшчэ больш экстрэмальныя гурты, іншыя зьяўляюцца значна больш даступнымі, велізарная колькасьць спрабуе скампанаваць вельмі розныя музычныя стылі, і ўсе вельмі любяць разважаць пра true black metal. Для мяне Black Metal можа быць толькі true, астатняга не існуе. У нас няма ніякіх спецыяльных намаганьняў, неабходных для падтрыманmня цэласнасьці нашага мастацтва. Усё натуральна: мы прапаведуем тое, у што верым самі. Мы граем музыку o стылі, які любім. І нават калі гук мадэрнізуецца, першапачатковы дух захоўваецца нават праз 22 гады пасьля нашага утварэньня.

Колькі год таму ў вас быў сумесны тур разам з Marduk. На Беларусі гэты гурт любяць. А вы як ставіцеся да яго? Ці спадабаўся вопыт сумесных лайваў?

Perversifier: Marduk зьяўляюцца адным зь нешматлікіх “вялікіх” гуртоў, які мы паважаем і які, як і мы, не зьмяніў свой стыль на больш даступную музыку. Яны па-ранейшаму выкарыстоўваць корпспэйнт, па-ранейшаму граюць вельмі традыцыйны black metal, вырашаюць тыя ж пытаньні, што і на пачатку творчага шляху. Яны сумленныя, і я думаю, што прыход Mortuus у гурт быў надзвычай карысным. Гэта быў вялікі гонар для нас, каб здзейсніць паездку зь імі ў 2009 годзе, як мы ганарымся і тым, што езьдзілі ў тур з Mayhem у 2014. Ёсьць вельмі мала гуртоў, якія праз 25 гадоў не зьмянілі кірунак і дагэтуль горда трымаюць сьцяг Black Metal. Абодва тура былі поўныя выдатных уражаньняў, як па-чалавечы, так і ў музычным плане. Мы любім іхнюю музыку, мы падзялілі многія рэчы, абмеркавалі многія тэмы, і цяпер рэгулярна кантактуем.

Што гурт Merrimack прывязе ў Беларусь?

Perversifier: Merrimack будзе граць свой Black Metal, як ён умее тое рабіць: чыста і бескампрамісна. Нам ня церпіцца ўпершыню выступіць у гэтай краіне, каб ачарніць вашыя душы і несьці нашае слова. Мы будзем выступаць на працягу гадзіны, што даволі рэдка для нас, а таксама выканаем 3 новыя песьні, 2 зь якіх яшчэ ніколі не гучалі са сцэны. AMSG!

Luctus

Нейкія 200 кіламетраў адзьдзяляюць Каунас ад Менску. Якой вы ўяўляеце сабе нашую краіну? Ці ёсьць у гурта Luctus нейкія стасункі зь Беларусьсю?

Kömmander L: Уяўляю, што Беларусь адрозьніваецца ад Летувы. Мы вельмі радыя магчымасьці ўбачыць вашую краіну. Пакуль што ў нас няма зь ёй ніякіх стасункаў, ня ўлічваючы аднаго нашага прыяцеля-беларуса, які жыве ў Вільні.

Вашыя эстонскія калегі Thou Shell of Death, якія, дарэчы, наведалі Менск увосень, у адным з інтэрв’ю перад канцэртам назвалі ваш альбом “Ryšys” адным з самых выбітных рэлізаў году. Што гэтая праца азначае для вас?

Kömmander L: Рады гэта пачуць! Новы альбом – адзін з найважнейшых крокаў у маім жыцьці. Гэта ня проста музыка, гэта асабісты духоўны досьлед. У музычным плане “Ryšys” – больш сталы і вызначаны ў параўнаньні з папярэднімі альбомамі. І я ім вельмі ганаруся.

Лірыка альбома напісаная на літоўскай мове. У Беларусі праблема захаваньня роднай мовы стаіць вельмі балюча. Выкарыстаньне роднай мовы у вашай творчасьці — праява патрыятызму?

Kömmander L: Я думаю, гэта хутчэй прыродны інстынкт. Навошта давярацца чужой мове, калі нашая – сапраўднае багацьце з погляду аўтэнтыкі і філалогіі? Сьпяваць на ангельскай – гэта пэўны трэнд. Шмат хто робіць гэта, каб быць зразумелым для міжнароднай супольнасьці. Але black metal – гэта жанр, які ня мае патрэбы ў тым, каб быць зразумелым. Мова ня будзе перашкодай для тых, хто хоча азнаёміцца з тэкстамі, заўсёды можна зьвярнуцца да перакладаў…

Да чаго нам рыхтавацца 13 лютага?

Kömmander L: Мы сканцэнтруем усе ўнутраныя вібрацыі, каб перадаць ауру нашай музыкі. Наш выступ будзе ня толькі музыкай, але апусканьнем у іншы сьвет. Рыхтуйцеся – наш рытуал здрыгане вашыя душы, калі яны ў вас ёсьць.

Todestriebe

У мінулым годзе Todestriebe выпусьцілі альбом «Vicarius Filii Dei», які атрымаў нямала станоўчых водгукаў. Наколькі складана цяпер у Расеі працаваць у напрамку антыхрыстыянства, акультызму, арганізоўваць тэматычныя мерапрыемствы? Да нас даходзяць навіны пра адмены канцэртаў і выхадкі Дзьмітрыя Энтэа…

Morkbeast: Асабіста для нас цяжкасьцей у гэтым накірунку не ўзьнікала. Ці ж мы надавалі ім зусім іншае значэньне. Што датычна арганізацыі мерапрыемстваў, тут думаю, што так, але далёка не ва ўсіх.
Бо, каб арганізаваць нешта па-сапраўднаму годнае, трэба прыкласьці нямалыя высілкі. А далёка ня ўсе пагодзяцца па шэрагу прычын, як арганізатар, так і кіраўніцтва клуба. І справа тут зусім не ў духоўнасьці грамадзян. Можна спрабаваць дамовіцца, але і на гэта ня ўсе пойдуць.
А некаторыя і зусім ня ўмеюць. Ды й ня хочуць. Датычна спадара Энтэа…
Ён толькі там, дзе можна нешта ўзяць. Пашумеў, падняў трохі самаацэнку і супакоіўся. Магчыма будзе спрабаваць яшчэ, але, думаю, зь меншым посьпехам. Бо зрыў такіх мерапрыемстваў ударае зусім не па духоўнасьці. І нехта ж можа стукнуць у адказ. Зараз актыўнасці не праяўляе. Сьціх.

Пакуль сьціх Энтэа, на black metal сцэне сапраўдны фурор нарабіў дэбют гурта Batushka. Што вы думаеце пра творчасьць дадзенага гурта і пра такія палярныя накірункі, як black і unblack?

Morkbeast: Добрая творчасьць. Дэбют мне спадабаўся. Музыкі падрыхтавалі выдатную працу, дамагліся менавіта таго, чаго хацелі.
Прасьцей сказаць, што black metal можа быць яшчэ больш небясьпечным, нашмат небясьпечней. А unblack metal – усяго толькі вытворнае, і, на мой погляд, вельмі супярэчлівае. Я б ня стаў успрымаць гэта блізка да сэрца. Але другое, як і першае, гэта мастацтва.

На старонцы супольнасьці Todestriebe ва “ўкантакце” напісана, што наведваньне канцэрта з удзелам гурта зьяўляецца рызыкай, якую прымае на сябе ўладальнік квітка. Што гэта – юрыдычная фармальнасьць або папярэджаньне пра рэальную небясьпеку? Бо многія адзначаюць, што лайвы – ваш асабліва моцны бок.

Morkbeast: Гэта напамін пра тое, каб наведвальнік не забываў, куды ён прыйшоў і навошта. І не зьдзіўляўся таму, што ён можа стаць міжвольным удзельнікам дадзенага мерапрыемства. Далёка ня ўсё можна кантраляваць. Ды й ня трэба.

Каб мы таксама трохі мелі ўяўленьне, раскажыце, калі ласка, што прывязе з сабой Todestriebe ў Менск 13 лютага.

Morkbeast: У асноўным, гэта будзе матэрыял з апошняга альбома “Vicarius Filii Dei” і, магчыма, некалькі кампазіцый з папярэдняй кружэлкі.
Паколькі мы ўпершыню ў Менску, упэўнены, нам, як і наведвальнікам дадзенага мерапрыемства, будзе цікава і карысна правесьці гэты час.

Ulvdalir

Адзін расейскі культуролаг пісаў пра Санкт-Пецярбург як пра горад, які стаіць «на краі» прастор, у месцы сутыкненьня стыхій, створаны насуперак прыродзе. У сувязі з чым гэты горад пастаянна будзе атачаць ідэя гібелі і безвыходнасьці. Ці адчуваюць на сабе гэта ўдзельнікі фармацыі Ulvdalir, альбо вас больш займаюць іншыя крыніцы холаду, цемры і сьмерці?

Winterheart: Санкт-Пецярбург — гэта Сатурн! Таму, калі ты надзелены якімі-небудзь пачуцьцямі, то будзеш адчуваць ягоную энергетыку пастаянна. За ўсіх не адкажу… але я напэўна адчуваю грозную, шэрую веліч гэтага гораду. А наконт усяго пералічанага вышэй магу сказаць, што гэта хутчэй залежыць ад кожнага індывідума і ягонага настрою.

У супольнасьці, прысьвечанай надыходзячаму канцэрту, Ulvdalir прадстаўлены як «бескампрамісны класічны true black metal». Колькі ўжо было меркаваньняў, азначэньняў, крыватолкаў на гэты конт, але што азначае «быць true» для вас?

Winterheart: Ня маю ўяўленьня, што гэта азначае! Галоўнае — быць сумленным з самім сабою, усё астатняе будзе вынікаць у тым жа рытме. Усе гэтыя размовы «тру ня тру» мяне не цікавяць. Папахвае дзіцячым садком!

Зь дзіцячым садком разабраліся, пяройдзем да іншай сацыяльнай групы. Нядаўна шмат шуму паднялося вакол праекта Myrkur, дзяўчыны, якая раней грала індзі, а потым зразумела, што black metal — ейнае сапраўднае прызначэньне. Як вы ставіцеся да гэтага праекта і агулам да жанчын у black metal?

Winterheart: Ня слухаў яго. Асабіста знаёмы зь некаторымі прадстаўнікамі жаночага полу ў гэтым асяродзьдзі, і ўсе яны выклікаюць толькі станоўчыя эмоцыі. Тут зноў жа ўсё залежыць ад індывіда.

Падзяліцеся, з чым вы прыедзеце да нас 13 лютага.

Winterheart: З д'яблам у нашых палаючых сэрцах!

Massenhinrichtung

Альбом «Закон Зброі» увабраў у сябе боль ад перанесенай вайны, якой фізічна поўніцца беларуская зямля. У гісторыкаў існуе канцэпцыя «месцаў памяці» — артэфактаў, помнікаў, геаграфічных кропак, якія захоўваюць успаміны пра важныя гістарычныя падзеі. Якія «месцы памяці» Беларусі выдзяляюць для сябе Massenhinrichtung?

A.E.O.N.: Я б не сказаў, што «Zakon Zbroi» на 100% альбом «памяці». Мне здаецца, гэта хутчэй альбом- «рэха» ці, напрыклад, альбом- «вобраз» па прынцыпе фотакарткі. Таму мемарыялы і геаграфічныя пункты я б назваў ня «месцамі памяці», а «месцамі сілы», адкуль зачэрпнуў асноўны сюжэт. Ну, вядома, у першую чаргу гэта Брэсцкая Крэпасьць і берагі зьліцьця Заходняга Буга з Мухаўцом. Але месцы, якія найбольш дакладна перадаюць атмасферу «Закона Зброі» — мемарыял вёскі Шунёўка ў Докшыцкім раёне і мемарыял «Навумавічы» пад горадам Сапоцкін. Там, у раёне Сапоцкіна, дарэчы, можна знайсьці вагон такіх кропак, калі пакапацца добра.

Пачатак году стаў для гурта неадназначным перыядам… Пайшоў з жыцьця ваш паплечнік, якому вы прысьвяцілі выхад сінгла «Наўскі Дзень». Яшчэ раз прыміце нашы спачуваньні. Цяжка перажываць падобнае, аднак, ня лічыце вы, што ў адсутнасць цяжкіх, балючых падзей было б немагчыма рабіць сумленную музыку?

A.E.O.N.: «Наўскі Дзень» — старая песьня, якую наогул не планавалася публікаваць у бліжэйшы час. Гэта не рэліз, ня сінгл — проста адзін з пакуль не рэалізаваных трэкаў, які вельмі любіў Stogn. Калі займаўся стварэньнем «Наўскага Дня» ня мог, нават, і падумаць, чым усё гэта абернецца… Але як ёсьць. Не хацеў бы пра гэта казаць.
Ведаеце, ня бачу асаблівых паралеляў паміж цяжкімі падзеямі і музыкай. Так, часам эмоцыі ад гэтага натхняюць на стварэньне чагосьці змрочнага, але і гэта не каталізатар. Тут хутчэй крыніцай натхненьня будзе грамадскі негатыў і нянавісьць да ворага, а ня сьмерць блізкіх людзей. З Паўлам мы першапачаткова стваралі сумленную музыку і плявалі на ўсе грамадскія меркаваньні. Сумленную музыку можа рабіць кожны — усё залежыць ад таго, чаго чалавек хоча гэтым дамагчыся. Само сабой, прасьцей і выгадней сцаць у агульны струмень, прычым яшчэ і тое, што людзі з задавальненьнем ядуць. Але музіцыраваць «па-за трэндамі» ніхто нікому не забараняе. Гэта наогул такое філасофскае пытаньне, што можна яго боўтаць з боку ў бок гадзінамі.

Тады пытанне больш канкрэтнага парадку. Якія вашы творчыя планы на бліжэйшую будучыню?

A.E.O.N.: Планаў на дадзеным этапе сабралася дастаткова. Ужо гатовы матэрыял да новага альбома і, думаю, вясной мы пачнем яго запіс. Канцэптуальна гэта будзе абсалютна іншая праца, чым «Закон Зброі», а музычна — татальны эксперымент, хоць і ў рамках нашага жанру. Ня будзе ні гісторыі, ні патрыётыкі — мы вырашылі зрабіць выключэньне і запісаць альбом на злобу дня, гэтакую «мразь», як сказаў адзін наш таварыш, але на пэўную тэматыку. Калі будзе вынік — сказаць складана (працэс запісу «ЗЗ» доўжыўся 4 гады), але новыя песьні будзем граць на канцэртах, як мне здаецца, да гэтага лета.

А што будзе чакаць нас 13 лютага?

A.E.O.N.: 13 лютага мы сыграем наш крайні альбом ад пачатку і да канца. Гэта будзе наш адзіны выступ з праграмай «Закону Зброі», які мы ня будзем больш паўтараць нідзе. Такі своеасаблівы эксклюзіў для роднага горада. У гурце адбыліся зьмены з моманту папярэдняга выступу ў Менску — пабачыце абноўлены склад.

Застаецца толькі дадаць, што 13 лютага гэтыя пяць разнапланавых галасоў зьліюцца ва ўнісон чорнаму гімну на вастрыні самай загадкавай музычнай плыні. Мяркуем, што будзе цікава, а вы праверце самі.

Тэкст: Паліна Трохаўцава