Vox Diaboli Festival
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
Адметная асаблівасьць шматлікіх зь беларускіх фэстаў: мясцовыя каманды часта на галаву-дзьве вышэй за гасьцей з замежжа. Так адбылося і на Vox Diaboli Fest, дзе на мой сьціплы погляд сапраўднымі зоркамі былі менскія хлопцы Massenhinrichtung.
Сам клуб "Бруге", які раней зваўся "Піраты", шчыра кажучы, ня ўразіў. Але пасьля ўсялякіх размоваў я чакаў чагосьці больш дрэннага, таму быў не расчараваны. Людзей было ня вельмі шмат, можа тут паўплываў канцэрт Ірдарату ў той жа вечар, можа — эканамічныя абставіны.
Massenhinrichtung пачалі з хвіліны маўчаньня па нядаўна памерламу гітарысту Паўлу, вядомаму як Stogn. Потым пачалі выступ-прэзентацыю альбому "Zakon Zbroi" (падобнага фармату канцэрт па словам музыкаў болей паўторацца ня будзе). Хлопцы апынуліся сапраўдным чорным сонейкам фэсту. Выдатны гук, зусім не падобны на невыразную кашу некаторых іх калег, цікавая, на «вельмі добра» напісаная музыка, высокі ўзровень выкананьня. Менчукі нібыта трансьлявалі ўсім настрой і атмасферу бойні Другой Сусьветнай, мы быццам бы апынуліся на залітых сваёй і варожай крывёю сьнягах беларускай зямлі. Трошкі не хапіла толькі якасьці чыстага вакалу, але ведаючы што за яго ў гурце адказваў менавіта Stogn, на Massenhinrichtung проста нельга лаяцца. На жаль адыграць сэт цалкам не хапіла часу, таму прэзентацыя атрымалася непаўнацэннай. Вельмі спадзяюся, што хутка менчукі ўсё ж паўтараць выступ, на гэты раз не абмяжоўваючы яго 40 хвілінамі.
Пасьля — Todestriebe са сталіцы адной шостай часткі сушы. Жорсткія, чорна-цэльнаметалічныя, але з болей чым нядрэнным гукам. Расейцы таксама не скаціліся ў гукавую кашу, усё слухалася на выдатна. Цяжкія, агрэсіўныя кампазіцыі, брутальны зьнешні выгляд на фоне праекцыі пентаграм, невялікі па колькасьці ўдзельнікаў, але адданы слэм. Яны запоўнілі "Бруге" подыхам незвычайна моцнай лютасьці й жывёльнай агрэсіі, распавядая сваю гісторыю нечалавечага болю і выбухной нянавісьці.
Яшчэ адна расейская банда, на гэты раз з Паўночнай Пальміры. Ulvdalir. Суб'ектыўна яны не спадабаліся.
Мабыць, занадта трушныя хлопцы, я ня вельмі аматар зусім уж прымітыўных рыфаў і бясконцай волкай аднастайнасьці. Раптоўна сапсаваны дагэтуль нядрэнны гук. Тая самая невыразная «сьцяна гуку», што складалася амаль цалкам з нешта сабе лупцаваўшага жалеза бубнача і крыкаў вакаліста. Вельмі, занадта ўжо татуіраваны гітарыст, які просіць яшчэ болей устаноўкі, таму што яе «ня чутна». Пасьля гэтага яго партыі зусім зьніклі ў мяшанке й грухаце, уся музыка слухалася як адзіная лютая, бразгатлівая, але нудная і шэрая маса. Шчыра кажучы, нягледзячы на шум, ледзь не заснуў (я зараз літаральна, сваімі вачыма падчас выступу ўбачыў, як мірна адпачывае на канапе вядомы ў айчынных метал-колах рыжабароды містэр Т). Бясспрэчна, гэта толькі маё меркаваньне, не хацелася б пакрыўдзіць музыкаў, але яшчэ болей ня хочацца пісаць нешта аптымістычна-пахвальнае, калі адчуваецца зусім іншае.
Далей гралі адметныя літоўцы пад назвай Luctus. Гук зноў стаў значна лепей, музыка ўжо не здавалася сумнай, гралася яна пад са смакам зроблены касьмічны відэашэраг, публіка слэмілася ва ўсю моц, глядзець і слухаць было вельмі прыемна. Нястрыманая энергетыка, што зачаравала залу. Музыкі значна паднялі планку пасьля папярэдняга гурта.
І вось, напрыканцы імпрэзы на сцэну выйшлі суайчыньнікі Гюго, Монэ й Луі Кашэ — Merrimack. Вельмі ветлівыя, вясёлыя і добразычлівыя ў жыцьці, на сцэне яны ператварыліся ў сапраўдных монстраў, непараўнальных па экспрэсіўнасьці. Шалёная, лютая, злая, чорная, як дзірка ў кішэні студэнта пасьля стыпендыі, музыка. Таксама ня вельмі разборлівы, гучны, амаль кашападобны гук, але ў адрозьненьні ад Ulvdalir французы капенсавалі гэты недахоп харызмай. На жаль, слухачы на апошнім гурце ўжо стаміліся, таму нягледзячы на скокі парэзанага як незабыўны Ніклас Кварфарт вакаліста й яго паплечнікаў слэму не было. Але танцпляц таксама даволі шчыра падтрымаў музыкаў.
Абагульняючы: Vox Diaboli Festival пакінуў неадназначнае ўражаньне. З аднаго боку —
выдатны выступ Massenhinrichtung, удалыя ў Todestriebe, Luctus і Merrimack. Але шэры на мой погляд выступ Ulvdalir, ня самы лепшы клуб і тое, што на такой колькасьці гуртоў і пры такой працягласьці фестывалю слухачу фізічна немагчыма пратрымацца гэтыя пяць гадзін не страчваючы запалу. Усё ж — шчыра дзякую арганізатарам за тое, што яны ладзяць падобныя падзеі і робяць гэта добра і прафесійна.
Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Сам клуб "Бруге", які раней зваўся "Піраты", шчыра кажучы, ня ўразіў. Але пасьля ўсялякіх размоваў я чакаў чагосьці больш дрэннага, таму быў не расчараваны. Людзей было ня вельмі шмат, можа тут паўплываў канцэрт Ірдарату ў той жа вечар, можа — эканамічныя абставіны.
Massenhinrichtung пачалі з хвіліны маўчаньня па нядаўна памерламу гітарысту Паўлу, вядомаму як Stogn. Потым пачалі выступ-прэзентацыю альбому "Zakon Zbroi" (падобнага фармату канцэрт па словам музыкаў болей паўторацца ня будзе). Хлопцы апынуліся сапраўдным чорным сонейкам фэсту. Выдатны гук, зусім не падобны на невыразную кашу некаторых іх калег, цікавая, на «вельмі добра» напісаная музыка, высокі ўзровень выкананьня. Менчукі нібыта трансьлявалі ўсім настрой і атмасферу бойні Другой Сусьветнай, мы быццам бы апынуліся на залітых сваёй і варожай крывёю сьнягах беларускай зямлі. Трошкі не хапіла толькі якасьці чыстага вакалу, але ведаючы што за яго ў гурце адказваў менавіта Stogn, на Massenhinrichtung проста нельга лаяцца. На жаль адыграць сэт цалкам не хапіла часу, таму прэзентацыя атрымалася непаўнацэннай. Вельмі спадзяюся, што хутка менчукі ўсё ж паўтараць выступ, на гэты раз не абмяжоўваючы яго 40 хвілінамі. 
Пасьля — Todestriebe са сталіцы адной шостай часткі сушы. Жорсткія, чорна-цэльнаметалічныя, але з болей чым нядрэнным гукам. Расейцы таксама не скаціліся ў гукавую кашу, усё слухалася на выдатна. Цяжкія, агрэсіўныя кампазіцыі, брутальны зьнешні выгляд на фоне праекцыі пентаграм, невялікі па колькасьці ўдзельнікаў, але адданы слэм. Яны запоўнілі "Бруге" подыхам незвычайна моцнай лютасьці й жывёльнай агрэсіі, распавядая сваю гісторыю нечалавечага болю і выбухной нянавісьці.Яшчэ адна расейская банда, на гэты раз з Паўночнай Пальміры. Ulvdalir. Суб'ектыўна яны не спадабаліся.
Мабыць, занадта трушныя хлопцы, я ня вельмі аматар зусім уж прымітыўных рыфаў і бясконцай волкай аднастайнасьці. Раптоўна сапсаваны дагэтуль нядрэнны гук. Тая самая невыразная «сьцяна гуку», што складалася амаль цалкам з нешта сабе лупцаваўшага жалеза бубнача і крыкаў вакаліста. Вельмі, занадта ўжо татуіраваны гітарыст, які просіць яшчэ болей устаноўкі, таму што яе «ня чутна». Пасьля гэтага яго партыі зусім зьніклі ў мяшанке й грухаце, уся музыка слухалася як адзіная лютая, бразгатлівая, але нудная і шэрая маса. Шчыра кажучы, нягледзячы на шум, ледзь не заснуў (я зараз літаральна, сваімі вачыма падчас выступу ўбачыў, як мірна адпачывае на канапе вядомы ў айчынных метал-колах рыжабароды містэр Т). Бясспрэчна, гэта толькі маё меркаваньне, не хацелася б пакрыўдзіць музыкаў, але яшчэ болей ня хочацца пісаць нешта аптымістычна-пахвальнае, калі адчуваецца зусім іншае. 
Далей гралі адметныя літоўцы пад назвай Luctus. Гук зноў стаў значна лепей, музыка ўжо не здавалася сумнай, гралася яна пад са смакам зроблены касьмічны відэашэраг, публіка слэмілася ва ўсю моц, глядзець і слухаць было вельмі прыемна. Нястрыманая энергетыка, што зачаравала залу. Музыкі значна паднялі планку пасьля папярэдняга гурта. 
І вось, напрыканцы імпрэзы на сцэну выйшлі суайчыньнікі Гюго, Монэ й Луі Кашэ — Merrimack. Вельмі ветлівыя, вясёлыя і добразычлівыя ў жыцьці, на сцэне яны ператварыліся ў сапраўдных монстраў, непараўнальных па экспрэсіўнасьці. Шалёная, лютая, злая, чорная, як дзірка ў кішэні студэнта пасьля стыпендыі, музыка. Таксама ня вельмі разборлівы, гучны, амаль кашападобны гук, але ў адрозьненьні ад Ulvdalir французы капенсавалі гэты недахоп харызмай. На жаль, слухачы на апошнім гурце ўжо стаміліся, таму нягледзячы на скокі парэзанага як незабыўны Ніклас Кварфарт вакаліста й яго паплечнікаў слэму не было. Але танцпляц таксама даволі шчыра падтрымаў музыкаў. Абагульняючы: Vox Diaboli Festival пакінуў неадназначнае ўражаньне. З аднаго боку —
выдатны выступ Massenhinrichtung, удалыя ў Todestriebe, Luctus і Merrimack. Але шэры на мой погляд выступ Ulvdalir, ня самы лепшы клуб і тое, што на такой колькасьці гуртоў і пры такой працягласьці фестывалю слухачу фізічна немагчыма пратрымацца гэтыя пяць гадзін не страчваючы запалу. Усё ж — шчыра дзякую арганізатарам за тое, што яны ладзяць падобныя падзеі і робяць гэта добра і прафесійна.
Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
0 каментароў