Ніхто ня чуе крыкаў з рэпкропак
Апублікавана
у
Нехтар
Жэстачайшы камент на артыкул журналіста і музшоўбіз-дзеяча Дзьмітрыя Безкаравайнага «Чаму няма прарокаў у беларускай музыцы?»
Па-першае, хачу адзначыць, што ўзрослая колькасьць публікацый на тэму «Як нарубіць бабла на шоўбізе ў Беларусі: немагчымае магчыма» ад самаабвешчаных у вузкіх колах экспертаў ужо набілі аскому. Па-другое, усе яны зводзяцца да банальнага абсмоктваньня адных і тых жа праблемаў: публіка, прамоўшн, баблос, дупаразьдзіральная слава. І, заўважце, ані слова аб тым, а як жа ўсё наладзіць. Кшталту, усё магчыма, разьбірайцеся самі і ня нойце.
Усё гэта чыстая лухта. Шоўбіз – гэта біз, у ім ёсьць свае механізмы і інструменты, якія ў аснове сваёй такія ж, як і продаж бурыта ціхуанскім наркаманам з шапіка на колах ці ўцюхваньне ламбаргіні чарговаму рэперу ў футры на голае цела.
Перш-наперш – папярэдні маркетынг, вывучэньне структуры попыту: бярэм колькасьць насельніцтва, ласкава пасчытанае Мінстатам, і памнажаем на каэфіцыент слухачоў той ці іншай музыкі (разьлічваецца экспертным шляхам). Крыкуны, апранутыя ў Сьмерць, ніколі не зьбяруць колькасьць аўдыяфілаў Стаса Міхайлава, бо ў іх розныя каэфіцыенты «слухабельнасьці». Макс Корж хутка прачытаў гэтую главу аб пабудове біза і лупянуў аднаразавы мэйнстрым, якім так заплыў заходні слухач. Таму яго творчасьць як прыезд Цырка дзю Салей – модна, дорага, на раз схадзіць, распавесьці ўсім, што схадзіў. Таму мы цяпер і ня чуем новых песень.
Глава другая. Стварэньне прадукта пад мэтавую аўдыторыю. Дапусьцім, людзей мы палічылі, ёсьць каму слухаць новую хвалю, што выкацілася з бамбасховішчаў музычных кропак. Але гэтая хваля павінная адпавядаць чаканьням: баба-гурты павінны паказваць сісі, бой-бэнды павінны саладжава пець, намякаючы на гамасяціну, фрыкі – шакаваць бародамі на трансах, касьцюмамі гемаглабіну на Бядросавічы і г.д. Калі не адпавядаюць – у пячурку і аніякіх грошай. Тут вось і абмяжоўваецца палёт фантазіі кампазітара, гэта як дызайн аўто: намалявана прыгожа, але інжынер і маркетолаг запхнулі малюнкі дызайнеру ў зад. Дапусьцім, нейкі прадукт ёсьць.
Глава 3. Самая цікавая. На трэцім этапе хочацца зрубіць кэш за пакуты, атрыманыя на выступах у потных местачковых клубах, за ўваленыя грошы за рэпетыцыі, запісы і іншыя «няшкі для славы». Тут вось і пачынаецца перачытваньне вышэйзгаданых артыкулаў у пошуках філасофскага каменя. І наступае шчымлівае за ўсе месцы расчараваньне, бо ніхто зь пішучых як сьлед уяўленьня ня мае, аб чым гаворыць.
Для таго каб прасунуць усё што заўгодна, гэтае ўсё што заўгодна павіннае лезьці на патэнцыйнага слухача з усіх шчылінаў – па целеку, па радыё, у машыне, на афішах, на тутбаях і анлайнерах, у Вялікім Сеціве. Усе гэтыя каналы каштуюць грошай. Няма грошай = няма славы. Байкі пра 75% на радыё і аб іх суіцыдальнай безвыходнасьці на гэтай падставе можна пакінуць пры сабе, бо трапіць туды нават з добрым прадуктам часьцяком нерэальна, дзякуючы прыхільнасьцям аднаго-адзінага музычнага рэдактара. Тутбаі і анлайнеры ніколі на дабрачыннасьць не хварэлі. Целек… ну паспрабуйце. Атрымоўваецца, што пры ўсім абмежаваным выбары інфармацыйных інструментаў ды яшчэ і з улікам складанасьці авалоданьня імі – большасьць выканаўцаў застаецца на ўзбочыне інфармацыйнай прасторы. Праблема менавіта ў гэтым! Ніхто ня чуе крыкаў з рэпкропак.
Застаецца Вялікае Сеціва – ютуб, саўндклаўд, рэвербнэйшн і г.д. Бясплатна, амбіцыйна, практычна бяссэнсоўна без бабла :) Наіўны чытач мяркуе, што напаўадэкватны іракец, што згольвае вусы на камеру, можа сабраць 2 лямы праглядаў на ютубе за содні? Ну-ну. На саўндклаўдзе дзясяткі тысяч праслухоўваньняў у дыджэя ўзроўню школьнага выпускнога? Ну-ну. У кавера беларускага выканаўца на песьню металікі паўляма праглядаў на ютубе пры поўнай адсутнасьці цікаўнасьці тамсама да ўласнай творчасьці… Ну-ну.
Вынік. Бабло, прадзюсар, лэйбл – ключы да вушэй аўдыторыі праз СМІ. Для Захаду ўсё прасьцей, тут толькі бабло. Няма бабла, ня зможаш нарабіць зла.
Нехтар
Па-першае, хачу адзначыць, што ўзрослая колькасьць публікацый на тэму «Як нарубіць бабла на шоўбізе ў Беларусі: немагчымае магчыма» ад самаабвешчаных у вузкіх колах экспертаў ужо набілі аскому. Па-другое, усе яны зводзяцца да банальнага абсмоктваньня адных і тых жа праблемаў: публіка, прамоўшн, баблос, дупаразьдзіральная слава. І, заўважце, ані слова аб тым, а як жа ўсё наладзіць. Кшталту, усё магчыма, разьбірайцеся самі і ня нойце.Усё гэта чыстая лухта. Шоўбіз – гэта біз, у ім ёсьць свае механізмы і інструменты, якія ў аснове сваёй такія ж, як і продаж бурыта ціхуанскім наркаманам з шапіка на колах ці ўцюхваньне ламбаргіні чарговаму рэперу ў футры на голае цела.
Перш-наперш – папярэдні маркетынг, вывучэньне структуры попыту: бярэм колькасьць насельніцтва, ласкава пасчытанае Мінстатам, і памнажаем на каэфіцыент слухачоў той ці іншай музыкі (разьлічваецца экспертным шляхам). Крыкуны, апранутыя ў Сьмерць, ніколі не зьбяруць колькасьць аўдыяфілаў Стаса Міхайлава, бо ў іх розныя каэфіцыенты «слухабельнасьці». Макс Корж хутка прачытаў гэтую главу аб пабудове біза і лупянуў аднаразавы мэйнстрым, якім так заплыў заходні слухач. Таму яго творчасьць як прыезд Цырка дзю Салей – модна, дорага, на раз схадзіць, распавесьці ўсім, што схадзіў. Таму мы цяпер і ня чуем новых песень.
Глава другая. Стварэньне прадукта пад мэтавую аўдыторыю. Дапусьцім, людзей мы палічылі, ёсьць каму слухаць новую хвалю, што выкацілася з бамбасховішчаў музычных кропак. Але гэтая хваля павінная адпавядаць чаканьням: баба-гурты павінны паказваць сісі, бой-бэнды павінны саладжава пець, намякаючы на гамасяціну, фрыкі – шакаваць бародамі на трансах, касьцюмамі гемаглабіну на Бядросавічы і г.д. Калі не адпавядаюць – у пячурку і аніякіх грошай. Тут вось і абмяжоўваецца палёт фантазіі кампазітара, гэта як дызайн аўто: намалявана прыгожа, але інжынер і маркетолаг запхнулі малюнкі дызайнеру ў зад. Дапусьцім, нейкі прадукт ёсьць.Глава 3. Самая цікавая. На трэцім этапе хочацца зрубіць кэш за пакуты, атрыманыя на выступах у потных местачковых клубах, за ўваленыя грошы за рэпетыцыі, запісы і іншыя «няшкі для славы». Тут вось і пачынаецца перачытваньне вышэйзгаданых артыкулаў у пошуках філасофскага каменя. І наступае шчымлівае за ўсе месцы расчараваньне, бо ніхто зь пішучых як сьлед уяўленьня ня мае, аб чым гаворыць.
Для таго каб прасунуць усё што заўгодна, гэтае ўсё што заўгодна павіннае лезьці на патэнцыйнага слухача з усіх шчылінаў – па целеку, па радыё, у машыне, на афішах, на тутбаях і анлайнерах, у Вялікім Сеціве. Усе гэтыя каналы каштуюць грошай. Няма грошай = няма славы. Байкі пра 75% на радыё і аб іх суіцыдальнай безвыходнасьці на гэтай падставе можна пакінуць пры сабе, бо трапіць туды нават з добрым прадуктам часьцяком нерэальна, дзякуючы прыхільнасьцям аднаго-адзінага музычнага рэдактара. Тутбаі і анлайнеры ніколі на дабрачыннасьць не хварэлі. Целек… ну паспрабуйце. Атрымоўваецца, што пры ўсім абмежаваным выбары інфармацыйных інструментаў ды яшчэ і з улікам складанасьці авалоданьня імі – большасьць выканаўцаў застаецца на ўзбочыне інфармацыйнай прасторы. Праблема менавіта ў гэтым! Ніхто ня чуе крыкаў з рэпкропак.
Застаецца Вялікае Сеціва – ютуб, саўндклаўд, рэвербнэйшн і г.д. Бясплатна, амбіцыйна, практычна бяссэнсоўна без бабла :) Наіўны чытач мяркуе, што напаўадэкватны іракец, што згольвае вусы на камеру, можа сабраць 2 лямы праглядаў на ютубе за содні? Ну-ну. На саўндклаўдзе дзясяткі тысяч праслухоўваньняў у дыджэя ўзроўню школьнага выпускнога? Ну-ну. У кавера беларускага выканаўца на песьню металікі паўляма праглядаў на ютубе пры поўнай адсутнасьці цікаўнасьці тамсама да ўласнай творчасьці… Ну-ну.
Вынік. Бабло, прадзюсар, лэйбл – ключы да вушэй аўдыторыі праз СМІ. Для Захаду ўсё прасьцей, тут толькі бабло. Няма бабла, ня зможаш нарабіць зла.
Нехтар
1 каментар