Адносіны ў гурце на шляху да посьпеху

Апублікавана 5 сакавіка 2015, 13:50 у Нехтар

Аб тым, што гурт – гэта другая сям’я, другі дом, кроўныя браты і іншую ванільную хрэнь можна пачуць толькі ў двух выпадках: калі ў гурта ўжо грошай да чорту і калі іх яшчэ няма ўвогуле.

Чаму так? Ды таму што менавіта скурнае пытаньне прымушае гуляць у закулісныя гульні, цягнуць на сябе коўдру ледзьве бліснулай на гарызонце славы і займацца бясконцым пошукам вінаватых. Канешне, прагныя да ўлады лідары гуртоў таксама будуць усяляк адстойваць свой аўтарытэт, прымаючы непапулярныя вырашэньні аб зьмене складу ці рэпертуару, але ўсё гэтае другасна, бо галоўная мэта любога камерцыйнага праекту – блэкджэк ды шлюхі, а квіток у іх сьвет, как вядома, каштуе грошай. Таму загадзя абмовімся, што матэрыял хобі-бандаў ня тычыцца.

Такім чынам, гурт пачынаецца з аднаго-двух ідэйных завадатараў, якія наглядзеўшыся ютубаў і наслухаўшыся кантактаў, вырашылі замуціць банду, якой яшчэ Сьвет ня ведаў. За шэрагам мараў аб калекцыі станікаў на мікрафоннай стойцы, насах у муцэ ва ўласным гастрольным аўтобусе і аб незьлічоных палавых сувязях з фанаткамі ў грымёрцы вынікае рутынная праца па пошуку астатніх удзельнікаў гурта на форумах, па сябрах і знаёмых. Сабраўшы наваяўленых адэптаў нованароджанага культу, пачынецца прымерка свайго чароўнага музла на чужыя вушы, якія, як правіла, ужо не абыходзяцца бяз крытыкі і першых душэўных ранаў лідараў гурта.

Шляхам агульных намаганьняў нараджаюцца шнягер за шнягерам, граюцца канцэрты ня бог ведае дзе, ствараецца суполка ўкантакце і ўвогуле ўсё, што можна зрабіць бясплатна і што не патрабуе болей за 5 хвілін каштоўнага часу. Пачынаецца чаканьне славы… Праходзяць месяцы, праходзяць гады… А яе ўсё няма. Ад усьведамленьня таго, што ўкладзеныя высілкі і грошы на рэпы і запісы не прыносяць плён, пачынае хістацца вера ў праект. Лідары марна намагаюцца матываваць маладзейшых удзельнікаў гурта, расказываючы новыя байкі пра будучую славу і бесклапотную будучыню. Але іхны аўтарытэт ужо значна падарваны, а нявырашаных задач становіцца ўсё болей.

Менавіта на гэтым этапе адбываецца сталеньне музычнага калектыва. Этап прасьвятленьня. Этап пошуку. Пошуку новых шляхоў прасоўваньня сваёй музыкі, вывучэньне падыходаў, аб якіх ня пішуць і не здымаюць навучальныя відэа. На гэтым этапе лайдакі і халяўшчыкі адсякаюцца шлюшым ударам і апыняюцца на ўзбочыне праекту, якому ўжо прысьвяцілі нямала часу. Гэта апраўданая ахвяра, бо ва ўмовах аграмаднай канкурэнцыі на музычнай сцэне трэба выдаткоўваць яшчэ болей сілаў і часу на раскрутку праекту, чам на яго пачынаньне.

Рост узаемных прэтэнзій, незадаволенасьці і перадзел сфер уплыву робіць нямалы псіхалагічны ціск на калектыў. Ужо значна стомленыя ўдзельнікі ня хочуць працаваць на карысьць агульнай справы, вера ў посьпех даўно трэснула па швох, і цяпер рэпетыцыі становяцца ў цяжар. Пераадоленьне гэтага псіхалагічнага грузу – гэта і ёсьць апошні плацдарм, які трэба перажыць, гэта, як сёньня модна гаварыць, «выхад з зоны камфорту». Толькі працавітыя і адданыя сваёй творчасьці ўдзельнікі калектыва застаюцца зь ім да канца. Так, кошт посьпеху высокі, часам гэта і перакрэсьленае сяброўства, і здрада дзеля матэрыяльных каштоўнасьцяў, падзел маёмасьці, накопленай за перыяд сумеснай творчасьці. Але аглядваючыся назад, сталы, сьпелы гурт, што прасёк сабе дарогу цераз джунглі невуцтва і маральнага бруду, можа з годнасьцю сказаць: «Было цяжка, але мы гэта зрабілі!»

BelMetal задаў некалькі пытаньняў ва ўдакладненьне думкі аўтара:

Аб якім посьпеху ідзе гутарка? Аб дасягненьні якой мэты? Тэкст заканчваецца фразай “мы гэта зрабілі”. Зрабілі што?

— Посьпех самадастатковага гурта, які дабіўся посьпеху. Зрабілі што? – Дамагліся вядомасьці сумеснымі намаганьнямі.

І якія беларускія метал-гурты прыйшлі да посьпеху?

— Аніякія.

У тэксьце гучыць фармулёўка “хобі-гурты” ў супрацьпастаўленьне камерцыйным праектам. Што такое хобі-гурт?

— Гэта гурт, які ня ставіць мэтай выйсьці на вялікую сцэну, а грае ў сваё задавальненьне.