Xandria + Аркона – Live in Minsk 2013
Апублікавана
у
Рэпартажы
Вясна ў гэтым годзе прыйшла позна, і, думаю, я не апошняя, хто гэта казаў. І каб загладзіць сваю віну, прыйшла яна не адна, а прыхапіла з сабой гасцей з Германіі — сімфонік-метал групу Xandria. Пасля сыходу вакалісткі Лізы Миддельхауве (а пасля яе і нядоўга пратрымаўшыйся Кэрстын Бішаф) калектыў зведаў змены не толькі ў складзе, але і ў гучанні. Цяпер іх часта параўноўваюць са старымі Nightwish. І гэта не дзіўна. Бо узяўшы ў якасці фронтвумэн Мануэлу Краллер, уладальніцу магутнага сапрана, раней прымаўшую ўдзел у групе Haggard, і дадаўшы ў музыку трохі элементаў паўэра, каманда выйшла на новы ўзровень і стала яшчэ больш папулярнай, чым раней. Фанаты сустрэлі абноўленую групу на «Ура!», а іх апошні альбом Neverworld's End атрымаў мноства добрых водгукаў ад крытыкаў. Вынікаючы з усяго гэтага, можна смела сказаць, што гэта адзін з нешматлікіх выпадкаў, калі змена вакалісткі апынулася выйгрышнай для гурта. І вось 15 красавіка на сцэне мінскага клуба Re: public Xandria далі свой першы канцэрт у Беларусі.
Ко-хэдлайнерам мерапрыемства таксама быў расійскі фолк-метал калектыў Аркона, які ў гэты ж дзень прадставіў сваю канцэртную праграму ў рамках тура ў падтрымку іх юбілейнага альбома «10 гадоў ва славу». У час іх выступу гучалі такія хіты, як «Гой, родзе, гой!», «Слаўся, Русь» і шмат іншых завадных кампазіцый. Вакалістка Марыя бойка скакала па сцэне, а публіка тым часам перыядычна арганізоўвала слэм. Кульмінацыяй выступу стала выкананне песні «Сценка на сценку» і тое, што адбывалася ў гэты момант у зале. Па прапанове Марыі самыя дужыя хлопцы сталі ў два рады і ўсталі адзін насупраць аднаго, гатовыя сутыкнуцца. Калі загучалі цяжкія рыфы, дзве «сцены» змяшаліся і ўтварылі сабой «кучу малу», куды далёка не кожны хацеў совацца. Пасля «слэмапабоішча» не абышлося і без карагода, які, як я зразумела, з'яўляецца традыцыйным на канцэрце пэган-фолкераў. Пад канец Аркона выканала вядомую шматлікім нам казачую песню «Ой, то не вечар!» i сышла за кулісы пад роў натоўпу, якi выклікаў групу на «біс».
Далей рушыў услед паўгадзінны перапынак, падчас якога адбывалася замена інструментаў і настройка апаратуры. Тыя, хто амаль нікуды не сыходзіў з залы, маглі заўважыць, як Герыт Ламм, драммер Xandria, выходзіў на сцэну, каб праверыць сваю ўдарную ўстаноўку. Затым загучала ўступная музыка, і зала замерла, прадчуваючы ўбачыць самых чаканых гасцей гэтага знамянальнага вечара. Музыкі выходзілі па чарзе: спачатку вышэйзгаданы мною ударнік Герыт Ламм, затым гітарыст Філіп Рестемайер, за ім яшчэ адзін гітарыст і заснавальнік групы Марка Хойбаум, а пасля яго і басіст Стывен Вуссоу, які прыйшоў у калектыў не так даўно на змену сыйшоўшага услед за жонкай Нільса Миддельхауве. Выхад кожнага з іх суправаджаўся захапляльнымi крыкамі і апладысментамі натоўпу, але калі на сцэну выйшла непараўнальная Мануэла Краллер, зала проста выбухнула і была ужо не ў сілах стрымаць бурную радасць ад таго, што нарэшце ўбачыла любімую вакалістку на ўласныя вочы. Выступ пачаўся з «A Prophecy of the Worlds to Fall» — першай песні з іх апошняга альбома, затым рушыў услед хіт «Valentine», а за ім і яшчэ сем песень з гэтага ж альбома, сярод якіх значыліся мая любімая «Cursed» і балада «The Dream is still Alive». Не абышлі яны увагай і стары рэпертуар і выканалі з яго сем песень, уключаючы маю любiмую «India», а таксама палюбiўшуюся шматлікім «Save my Life» і «Ravenheart», апошняя з якіх і завяршала іх выступ. Праз кожныя дзве-тры песні вынікала інтэрактыўная частка, падчас якой Мануэла прадэманстравала сваё веданне рускай мовы (з якой яна ведала толькі пару слоў) і навучыла нас аднаму вельмі карыснаму нямецкаму выразу: «Wir lieben Xandria!». Не забывала яна таксама прасіць нас падпяваць ёй, што мы рабілі ахвотна і з вялікім запалам. Пад канец выступу гурт падзякаваў канцэртнае агенцтва Talent Tours за тое, што яно прадаставіла ім магчымасць выступіць у Мінску, а таксама ўсіх, хто быў у зале, за тое, што прыйшлі іх падтрымаць і паслухаць. Ну а пасля выканання фінальнай песні Герыт кінуў у натоўп свае барабанныя палачкі, а Філіп сунуў туды сэт-ліст гурта, у які ўчапіліся адразу некалькі рук, але я спрытна схавала яго сабе пад майку.
Перад канцэртам у соцсетях неаднаразова разгараліся спрэчкі з нагоды таго, хто круцейшы, Xandria або Аркона. Многія таксама абураліся, як можна ставіць выступаць на адным канцэрце дзве зусім розныя па стылі групы. Прычым прыхільнікаў кожнай з гэтых двух каманд аказалася даволі шмат. Але, да майго вялікага здзіўлення, у клубе ў той вечар народу аказалася зусім ня густа, а дакладней нават вельмі мала для груп такога ўзроўню. Так што нядзіўна, чаму мноства маіх любімых груп не спяшаюцца з прыездам у Беларусь. Але тым не менш, нягледзячы на колькасць тых, хто прыйшоў, абедзве групы проста ўзарвалі Re: public, паказаўшы усё, на што яны здольныя.
Пасля канцэрту многія з нас засталіся чакаць любімыя групы на вуліцы каля ўваходу ў клуб. Аднак Аркона ў гэты раз не была гатовая да зносін з фанатамі. Пакуль мы чакалі «другую порцыю» удзельнікаў Xandria, расейцы загружалі свае рэчы ў мікрааўтобус, і толькі нешматлікія з іх прыхільнікаў, хто застаўся чакаць, змаглі займець запаветную закаручку іх вакалісткі. Затое сустрэча з немцамі прайшла ў вельмі прыемнай і сяброўскай атмасферы. Музыкі шчодра раздавалі аўтографы не скупіліся на абдымашкi падчас фотасесіі і ня толькі. Акрамя ўсяго іншага нам удалося трохі пагутарыць з артыстамі, распытаць іх пра тое, якія ўражанні зрабіла на іх Беларусь, што яны ўбачылі ў Мінску, што ім запомнілася, спадабалася і г.д. Па словах Марка, Мінск яны бачылі мала, паколькі з вакзалу адразу ж накіраваліся да месца іх дыслакацыі. На пытанне аб тым, ці прыедуць яны да нас у наступны раз, яны не далі пэўнага адказу, але выказалі надзею на тое, што ім усё-такі атрымаецца яшчэ пабываць у нас.
Ну а што тычыцца маіх асабістых уражанняў, то я ўжо не буду распісваць, наколькі ўсё было крута, а скажу коратка: канцэрт цалкам апраўдаў мае чаканні і ўсё прайшло менавіта так, як я хацела. Я як раз стаяла каля сцэны, дзе ўсё выдатна відаць і чуваць, і, натуральна, дзе больш вялікая верагоднасць быць заўважанай артыстамі. І няхай я аддаю большую перавагу «Ксандрii», Аркона таксама зрабіла на мяне даволі пазітыўнае ўражанне, і слухаць іх было вельмі цікава і прыемна. Што тычыцца сустрэчы з артыстамі пасля канцэрту, гэта была мая першая ў жыцці асабістая сустрэча з любімымі выканаўцамі, і першы час мне складана было паверыць, што гэта нарэшце адбылося. Так што няма сэнсу апісваць, якой захапленне я ад гэтага зведала. Да і самі артысты атрымалі не менш задавальнення ад зносін з намі. Філіп, апошні з «ксандрийцев», хто выходзіў пагутарыць з намі, нават абняў нас усіх на развітанне (а нас да таго часу ўжо вельмі мала заставалася), пасля чаго мы, поўныя пазітыўных эмоцый і захапляльных уражанняў, адправіліся дадому ў надзеі, што Xandria яшчэ прыедуць да нас з канцэртамі, прычым не аднойчы.
Ко-хэдлайнерам мерапрыемства таксама быў расійскі фолк-метал калектыў Аркона, які ў гэты ж дзень прадставіў сваю канцэртную праграму ў рамках тура ў падтрымку іх юбілейнага альбома «10 гадоў ва славу». У час іх выступу гучалі такія хіты, як «Гой, родзе, гой!», «Слаўся, Русь» і шмат іншых завадных кампазіцый. Вакалістка Марыя бойка скакала па сцэне, а публіка тым часам перыядычна арганізоўвала слэм. Кульмінацыяй выступу стала выкананне песні «Сценка на сценку» і тое, што адбывалася ў гэты момант у зале. Па прапанове Марыі самыя дужыя хлопцы сталі ў два рады і ўсталі адзін насупраць аднаго, гатовыя сутыкнуцца. Калі загучалі цяжкія рыфы, дзве «сцены» змяшаліся і ўтварылі сабой «кучу малу», куды далёка не кожны хацеў совацца. Пасля «слэмапабоішча» не абышлося і без карагода, які, як я зразумела, з'яўляецца традыцыйным на канцэрце пэган-фолкераў. Пад канец Аркона выканала вядомую шматлікім нам казачую песню «Ой, то не вечар!» i сышла за кулісы пад роў натоўпу, якi выклікаў групу на «біс».
Далей рушыў услед паўгадзінны перапынак, падчас якога адбывалася замена інструментаў і настройка апаратуры. Тыя, хто амаль нікуды не сыходзіў з залы, маглі заўважыць, як Герыт Ламм, драммер Xandria, выходзіў на сцэну, каб праверыць сваю ўдарную ўстаноўку. Затым загучала ўступная музыка, і зала замерла, прадчуваючы ўбачыць самых чаканых гасцей гэтага знамянальнага вечара. Музыкі выходзілі па чарзе: спачатку вышэйзгаданы мною ударнік Герыт Ламм, затым гітарыст Філіп Рестемайер, за ім яшчэ адзін гітарыст і заснавальнік групы Марка Хойбаум, а пасля яго і басіст Стывен Вуссоу, які прыйшоў у калектыў не так даўно на змену сыйшоўшага услед за жонкай Нільса Миддельхауве. Выхад кожнага з іх суправаджаўся захапляльнымi крыкамі і апладысментамі натоўпу, але калі на сцэну выйшла непараўнальная Мануэла Краллер, зала проста выбухнула і была ужо не ў сілах стрымаць бурную радасць ад таго, што нарэшце ўбачыла любімую вакалістку на ўласныя вочы. Выступ пачаўся з «A Prophecy of the Worlds to Fall» — першай песні з іх апошняга альбома, затым рушыў услед хіт «Valentine», а за ім і яшчэ сем песень з гэтага ж альбома, сярод якіх значыліся мая любімая «Cursed» і балада «The Dream is still Alive». Не абышлі яны увагай і стары рэпертуар і выканалі з яго сем песень, уключаючы маю любiмую «India», а таксама палюбiўшуюся шматлікім «Save my Life» і «Ravenheart», апошняя з якіх і завяршала іх выступ. Праз кожныя дзве-тры песні вынікала інтэрактыўная частка, падчас якой Мануэла прадэманстравала сваё веданне рускай мовы (з якой яна ведала толькі пару слоў) і навучыла нас аднаму вельмі карыснаму нямецкаму выразу: «Wir lieben Xandria!». Не забывала яна таксама прасіць нас падпяваць ёй, што мы рабілі ахвотна і з вялікім запалам. Пад канец выступу гурт падзякаваў канцэртнае агенцтва Talent Tours за тое, што яно прадаставіла ім магчымасць выступіць у Мінску, а таксама ўсіх, хто быў у зале, за тое, што прыйшлі іх падтрымаць і паслухаць. Ну а пасля выканання фінальнай песні Герыт кінуў у натоўп свае барабанныя палачкі, а Філіп сунуў туды сэт-ліст гурта, у які ўчапіліся адразу некалькі рук, але я спрытна схавала яго сабе пад майку.
Перад канцэртам у соцсетях неаднаразова разгараліся спрэчкі з нагоды таго, хто круцейшы, Xandria або Аркона. Многія таксама абураліся, як можна ставіць выступаць на адным канцэрце дзве зусім розныя па стылі групы. Прычым прыхільнікаў кожнай з гэтых двух каманд аказалася даволі шмат. Але, да майго вялікага здзіўлення, у клубе ў той вечар народу аказалася зусім ня густа, а дакладней нават вельмі мала для груп такога ўзроўню. Так што нядзіўна, чаму мноства маіх любімых груп не спяшаюцца з прыездам у Беларусь. Але тым не менш, нягледзячы на колькасць тых, хто прыйшоў, абедзве групы проста ўзарвалі Re: public, паказаўшы усё, на што яны здольныя.
Пасля канцэрту многія з нас засталіся чакаць любімыя групы на вуліцы каля ўваходу ў клуб. Аднак Аркона ў гэты раз не была гатовая да зносін з фанатамі. Пакуль мы чакалі «другую порцыю» удзельнікаў Xandria, расейцы загружалі свае рэчы ў мікрааўтобус, і толькі нешматлікія з іх прыхільнікаў, хто застаўся чакаць, змаглі займець запаветную закаручку іх вакалісткі. Затое сустрэча з немцамі прайшла ў вельмі прыемнай і сяброўскай атмасферы. Музыкі шчодра раздавалі аўтографы не скупіліся на абдымашкi падчас фотасесіі і ня толькі. Акрамя ўсяго іншага нам удалося трохі пагутарыць з артыстамі, распытаць іх пра тое, якія ўражанні зрабіла на іх Беларусь, што яны ўбачылі ў Мінску, што ім запомнілася, спадабалася і г.д. Па словах Марка, Мінск яны бачылі мала, паколькі з вакзалу адразу ж накіраваліся да месца іх дыслакацыі. На пытанне аб тым, ці прыедуць яны да нас у наступны раз, яны не далі пэўнага адказу, але выказалі надзею на тое, што ім усё-такі атрымаецца яшчэ пабываць у нас.
Ну а што тычыцца маіх асабістых уражанняў, то я ўжо не буду распісваць, наколькі ўсё было крута, а скажу коратка: канцэрт цалкам апраўдаў мае чаканні і ўсё прайшло менавіта так, як я хацела. Я як раз стаяла каля сцэны, дзе ўсё выдатна відаць і чуваць, і, натуральна, дзе больш вялікая верагоднасць быць заўважанай артыстамі. І няхай я аддаю большую перавагу «Ксандрii», Аркона таксама зрабіла на мяне даволі пазітыўнае ўражанне, і слухаць іх было вельмі цікава і прыемна. Што тычыцца сустрэчы з артыстамі пасля канцэрту, гэта была мая першая ў жыцці асабістая сустрэча з любімымі выканаўцамі, і першы час мне складана было паверыць, што гэта нарэшце адбылося. Так што няма сэнсу апісваць, якой захапленне я ад гэтага зведала. Да і самі артысты атрымалі не менш задавальнення ад зносін з намі. Філіп, апошні з «ксандрийцев», хто выходзіў пагутарыць з намі, нават абняў нас усіх на развітанне (а нас да таго часу ўжо вельмі мала заставалася), пасля чаго мы, поўныя пазітыўных эмоцый і захапляльных уражанняў, адправіліся дадому ў надзеі, што Xandria яшчэ прыедуць да нас з канцэртамі, прычым не аднойчы.
1 каментар