Killswitch Engage
Апублікавана
у
Рэпартажы
65 Фота
Вечар трэцяга сакавіка прайшоў пад дэвізам “Маладосьць. Нянавісьць. Хардкор”. Так-так, дзякуючы агенцтву Rock On! Упершыню ў нашую Сінявокую патрапілі металкоршчыкі Killswitch Engage са Злучаных Штатаў.
Хлопцы, вядомыя сваёй здольнасьцю балансаваць на тонкай мяжы паміж агрэсіяй ды меладычнасьцю, хоць і не зьяўляюцца лідэрамі жанру, але робяць вельмі ўпэўненыя да таго крокі. Так, пачуўшы іх яшчэ ў далёкім 2004, сьведчу, што за апошнія дзесяць год гурт толькі працягваў прагрэсаваць, павялічваючы тым самым колькасьць прыхільнікаў. Таму я быў цалкам упэўнены, што канцэрт будзе аншлагавым і быў трошкі шакаваны тым, што калі я патрапіў за 10 хвілінаў да заяўленага старту ў залу, там было неяк зусім пусьценька. Яно дзіўна яшчэ й таму, што прастаяўшы амаль зь сёмай гадзіны ля ўваходу, я бачыў, што людзі падыходзілі ўпэўненым няспынным струменем. Куды вы схаваліся, га?
Добра, што не было разагрэву, бо музыкі выйшлі на сцэну з саракахвіліннай затрымкай. За гэты час танцпляц запоўніўся даволі шчыльна. Дадаць яшчэ другі паверх – і атрымлівалася вартая ўзроўню музыкаў лічба. Фанаты нават вывесілі банэр “Беларусь любіць Killswitch Engage”, выглядала вельмі міла. Пачалі амерыканцы свой выступ са старэнькай A Bid Farewell, а фэны адзін за адным пачыналі шалець. Сэт-ліст складаўся на большую частку са старых рэчаў, што самым лепшым чынам судзейнічала аттапыру на танцпляцы. Прыблізна на Rose of Sharyn была пастаўлена кропка невяртаньня і гіг перарос у класічны хардкор-угар. Слэм зьмяшаўся з мошам, стартануў няспынны стэйдж-дайвінг, людзі лезьлі на сцэну і намагаліся пець у запасныя мікрафоны разам з Джэсі. Па-за гэтым усім дзяўчаткі ў натоўпе эмацыйна падпявалі ўлюбёныя песьні. Дарэчы, наконт стэйдж-дайвераў. Час ад часу скакала па тры-чатыры асобы, і людзям у прамым сэнсе не хапала рук, каб іх лавіць. Валіліся прама на падлогу з вышыні сцэны ды асабістага скочыка, пасьля чаго ўставалі і йшлі весяліцца далей. Нейкая парадаксальная бесьсьмяротнасьць, паваліся хто гэтак у штодзённай сітуацыі, скончылася бы ўсё ў лепшым выпадку “хуткай дапамогай”. Адзін з фэнаў відавочна вырашыў пакінуць скарб для сваіх нашчадкаў і, залезшы на сцэну, распачаў дзелавіта хадзіць па ёй і здымаць сабе на франтальную камеру мабілкі. Вось тут ужо трошкі перабор, мне здаецца.
Музыкі на сцэне таксама не давалі сумаваць, асабліва вылучаліся вакаліст Джэсі (які за гісторыю гурта пасьпеў па асабістых падставах пакінуць яго і вярнуцца назад) ды гітарыст Адам. І калі першы проста бадзёра падтрымліваў кантакт з публікай і лётаў па сцэне, то другі патрабуе асабістай увагі. Гэта нейкі Ангус Янг у металкоры! Проста нястрымная энэргетыка, гэтыя кароценькія марш-кідкі, падчас якіх здавалася, што ён вось-вось некуды ўляціць па паветры. Вось фанат вылез на сцэну і хоча абдымкаў – калі ласка, другі працягнуў пусты кёліх – чаму б не наліць туды піва. Выхопліваў у першым радзе тэлефон з рук фаната ды фатаграфаваў яго, “варонкай” выпіваў цэлую бутэльку “Лідскага” і далей віхорам кідаўся ў пляс. Акрамя самой музыкі менавіта ён робіць большую частку шоў.
Перад адной з апошніх песьняў, здаецца, In Due Time, уладальнік вывешанага сьцяга з лога выступоўцаў залез на сцэну ды расьцягнуў яго разам з Джэсі. Джэсі выглядаў задаволеным, фэн – таксама. Увогуле, фінальны адлік з падачы Адама пачаўся за пяць песьняў і пасьля My Curse музыкі, падзякаваўшы усім, сышлі са сцэны і ўжо не вярталіся, хуценька сыдучы да выхаду. Ну што жа, мы таксама дзякуем ім за фантастычны вечар панядзелка. І канечне, яшчэ раз дзякуй Rock On! Пасьля такіх гігаў наступны працоўны тыдзень выглядае не такім бясконцым.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
Хлопцы, вядомыя сваёй здольнасьцю балансаваць на тонкай мяжы паміж агрэсіяй ды меладычнасьцю, хоць і не зьяўляюцца лідэрамі жанру, але робяць вельмі ўпэўненыя да таго крокі. Так, пачуўшы іх яшчэ ў далёкім 2004, сьведчу, што за апошнія дзесяць год гурт толькі працягваў прагрэсаваць, павялічваючы тым самым колькасьць прыхільнікаў. Таму я быў цалкам упэўнены, што канцэрт будзе аншлагавым і быў трошкі шакаваны тым, што калі я патрапіў за 10 хвілінаў да заяўленага старту ў залу, там было неяк зусім пусьценька. Яно дзіўна яшчэ й таму, што прастаяўшы амаль зь сёмай гадзіны ля ўваходу, я бачыў, што людзі падыходзілі ўпэўненым няспынным струменем. Куды вы схаваліся, га?
Добра, што не было разагрэву, бо музыкі выйшлі на сцэну з саракахвіліннай затрымкай. За гэты час танцпляц запоўніўся даволі шчыльна. Дадаць яшчэ другі паверх – і атрымлівалася вартая ўзроўню музыкаў лічба. Фанаты нават вывесілі банэр “Беларусь любіць Killswitch Engage”, выглядала вельмі міла. Пачалі амерыканцы свой выступ са старэнькай A Bid Farewell, а фэны адзін за адным пачыналі шалець. Сэт-ліст складаўся на большую частку са старых рэчаў, што самым лепшым чынам судзейнічала аттапыру на танцпляцы. Прыблізна на Rose of Sharyn была пастаўлена кропка невяртаньня і гіг перарос у класічны хардкор-угар. Слэм зьмяшаўся з мошам, стартануў няспынны стэйдж-дайвінг, людзі лезьлі на сцэну і намагаліся пець у запасныя мікрафоны разам з Джэсі. Па-за гэтым усім дзяўчаткі ў натоўпе эмацыйна падпявалі ўлюбёныя песьні. Дарэчы, наконт стэйдж-дайвераў. Час ад часу скакала па тры-чатыры асобы, і людзям у прамым сэнсе не хапала рук, каб іх лавіць. Валіліся прама на падлогу з вышыні сцэны ды асабістага скочыка, пасьля чаго ўставалі і йшлі весяліцца далей. Нейкая парадаксальная бесьсьмяротнасьць, паваліся хто гэтак у штодзённай сітуацыі, скончылася бы ўсё ў лепшым выпадку “хуткай дапамогай”. Адзін з фэнаў відавочна вырашыў пакінуць скарб для сваіх нашчадкаў і, залезшы на сцэну, распачаў дзелавіта хадзіць па ёй і здымаць сабе на франтальную камеру мабілкі. Вось тут ужо трошкі перабор, мне здаецца.
Музыкі на сцэне таксама не давалі сумаваць, асабліва вылучаліся вакаліст Джэсі (які за гісторыю гурта пасьпеў па асабістых падставах пакінуць яго і вярнуцца назад) ды гітарыст Адам. І калі першы проста бадзёра падтрымліваў кантакт з публікай і лётаў па сцэне, то другі патрабуе асабістай увагі. Гэта нейкі Ангус Янг у металкоры! Проста нястрымная энэргетыка, гэтыя кароценькія марш-кідкі, падчас якіх здавалася, што ён вось-вось некуды ўляціць па паветры. Вось фанат вылез на сцэну і хоча абдымкаў – калі ласка, другі працягнуў пусты кёліх – чаму б не наліць туды піва. Выхопліваў у першым радзе тэлефон з рук фаната ды фатаграфаваў яго, “варонкай” выпіваў цэлую бутэльку “Лідскага” і далей віхорам кідаўся ў пляс. Акрамя самой музыкі менавіта ён робіць большую частку шоў.
Перад адной з апошніх песьняў, здаецца, In Due Time, уладальнік вывешанага сьцяга з лога выступоўцаў залез на сцэну ды расьцягнуў яго разам з Джэсі. Джэсі выглядаў задаволеным, фэн – таксама. Увогуле, фінальны адлік з падачы Адама пачаўся за пяць песьняў і пасьля My Curse музыкі, падзякаваўшы усім, сышлі са сцэны і ўжо не вярталіся, хуценька сыдучы да выхаду. Ну што жа, мы таксама дзякуем ім за фантастычны вечар панядзелка. І канечне, яшчэ раз дзякуй Rock On! Пасьля такіх гігаў наступны працоўны тыдзень выглядае не такім бясконцым.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
0 каментароў