The Birthday Massacre
Апублікавана
у
Рэпартажы
41 Фота
3 красавіка ў менскім Рэпабліку адбылося шыкоўнае, магічнае й неверагоднае шоў канадскіх гоцік-рокераў The Birthday Massacre. Колькі ж год я чакаў іх, планаваўшы нават наведаць краіны-суседкі, але вось яно – намаганьнямі лакальных арганізатараў гурт нарэшце даў першы канцэрт у Менску.
На маё меркаваньне, прыедзь гурт пяцёркай гадоў раней, у клубе быў бы аншлаг. Але – маем тое, што маем і ў выніку клуб быў запоўнены ледзь на трэць. Амаль не было знаёмых твараў, што ў чарговы раз сьведчыла – мадэрновы некалі калягатычны рух згас.
На тым сумнае скончылася. Роўненька а восьмай зайграла Інтра й на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пасьля сходу выдалі Red Stars. Гітарысты, за выключэньнем Рэйнбоў, адгадавалі сабе хайры й як запраўскія металюгі імі трэсьлі на працягу ўсяго выступу. Першыя шэрагі прынесьлі фіялетавыя паветраныя шарыкі і музыкі са старту пачалі зь імі гуляцца. Малайцы, дарэчы, што зладзілі гэтую ідэю з шарыкамі – выглядала проста мімімі.
Сэтліст увогуле быў складанкай зь лепшых песень з усіх альбомаў, ледзь сьлёзы не наварочваліся на вачах ад асоблена ўзятых, надта шмат успамінаў і пачуцьцяў некалі было пад іх. Я дык увогуле прыліп да стойкі ніжняга бару й зачараваны прастаяў там увесь выступ. Танцпляц скакаў і падтрымліваў гурт, як мог, музыкі ўгаралі ня горш за іх. Ну й Чыбі – гэтая мадам у сукенцы школьніцы круцілася па сцэне, прымала падарункі (з аднаго зь іх яна дзелавіта зьняла бант і надзела на галаву) і давала аўтографы ўсім жадаючым. Так-так, брала з рук аркушы ды плакаты з маркерамі, вешала на шыю мікрафон, расьпісвалася й вяртала назад. Дзіва.
Але нішто не замінала Чыбі рабіць сваю асноўную працу – сьпяваць. Нехта скардзіўся на дрэнны гук, але ў маёй галаве песьні гучалі, як на запісу, таму я гэтага не заўважыў. Як і таго, што яна час ад часу фальшывіла. Жывы ж выступ, гэта нармалёва. Настолькі ж нармалёва, як і сыход Чыбі падчас адной зь песень у грымёрку з падарункам у руках, каб праз палову хвіліны вярнуцца й нешта са смакам трушчыць. Хто дарыў, прызнавайцеся, што там было?
Было некалькі фэнаў у масках з кліпу Looking Glass і асабіста я яе чакаў больш за іншыя. Але, як апынулася – ня лёс. Былі сыграныя 22 трэкі, але на вялікі жаль галоўны хіт абмінулі. Напэўна, ужо прыеўся за столькі год. Замест яго кропка была пастаўленая кавэрам I Think We are Alone Now. Кропка, ды не зусім – людзі яшчэ доўгі час не адпускалі музыкаў і фатаграфаваліся спачатку на сцэне, потым у холе з Чыбі ды на выхадзе таксама. Дзякуй за сьвята, карацей. Спадзяюся, тое быў не апошні раз і ў будучыні The Birthday Massacre яшчэ завітаюць да нас.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
На маё меркаваньне, прыедзь гурт пяцёркай гадоў раней, у клубе быў бы аншлаг. Але – маем тое, што маем і ў выніку клуб быў запоўнены ледзь на трэць. Амаль не было знаёмых твараў, што ў чарговы раз сьведчыла – мадэрновы некалі калягатычны рух згас.
На тым сумнае скончылася. Роўненька а восьмай зайграла Інтра й на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пасьля сходу выдалі Red Stars. Гітарысты, за выключэньнем Рэйнбоў, адгадавалі сабе хайры й як запраўскія металюгі імі трэсьлі на працягу ўсяго выступу. Першыя шэрагі прынесьлі фіялетавыя паветраныя шарыкі і музыкі са старту пачалі зь імі гуляцца. Малайцы, дарэчы, што зладзілі гэтую ідэю з шарыкамі – выглядала проста мімімі.
Сэтліст увогуле быў складанкай зь лепшых песень з усіх альбомаў, ледзь сьлёзы не наварочваліся на вачах ад асоблена ўзятых, надта шмат успамінаў і пачуцьцяў некалі было пад іх. Я дык увогуле прыліп да стойкі ніжняга бару й зачараваны прастаяў там увесь выступ. Танцпляц скакаў і падтрымліваў гурт, як мог, музыкі ўгаралі ня горш за іх. Ну й Чыбі – гэтая мадам у сукенцы школьніцы круцілася па сцэне, прымала падарункі (з аднаго зь іх яна дзелавіта зьняла бант і надзела на галаву) і давала аўтографы ўсім жадаючым. Так-так, брала з рук аркушы ды плакаты з маркерамі, вешала на шыю мікрафон, расьпісвалася й вяртала назад. Дзіва.
Але нішто не замінала Чыбі рабіць сваю асноўную працу – сьпяваць. Нехта скардзіўся на дрэнны гук, але ў маёй галаве песьні гучалі, як на запісу, таму я гэтага не заўважыў. Як і таго, што яна час ад часу фальшывіла. Жывы ж выступ, гэта нармалёва. Настолькі ж нармалёва, як і сыход Чыбі падчас адной зь песень у грымёрку з падарункам у руках, каб праз палову хвіліны вярнуцца й нешта са смакам трушчыць. Хто дарыў, прызнавайцеся, што там было?
Было некалькі фэнаў у масках з кліпу Looking Glass і асабіста я яе чакаў больш за іншыя. Але, як апынулася – ня лёс. Былі сыграныя 22 трэкі, але на вялікі жаль галоўны хіт абмінулі. Напэўна, ужо прыеўся за столькі год. Замест яго кропка была пастаўленая кавэрам I Think We are Alone Now. Кропка, ды не зусім – людзі яшчэ доўгі час не адпускалі музыкаў і фатаграфаваліся спачатку на сцэне, потым у холе з Чыбі ды на выхадзе таксама. Дзякуй за сьвята, карацей. Спадзяюся, тое быў не апошні раз і ў будучыні The Birthday Massacre яшчэ завітаюць да нас.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў