Odysseia Fest
Апублікавана
у
Рэпартажы
40 Фота
Ня так ужо і часта ў нас адбываюцца неардынарныя падзеі. Гурты, якія граюць у жанры з прыстаўкай “пост” вельмі папулярныя ва ўсім сьвеце, але па невядомых прычынах амаль ня маюць сваёй аўдыторыі ў нашае краіне. Таму Odysseia Fest – гэта сапраўдная падзея і новы крок у разьвіцьці фестывальных мерапрыемстваў. Міжнародны фэст у Менску, 5 замежных гуртоў, даволі нізкія кошты, выдатная арганізацыя. Wake Up трымаюць марку.
Пост-рок ды пост-метал – ня тая музыка, пад якую можна ўбачыць угар. Забягаючы наперад скажу, што ён быў, але выглядаў тым больш недарэчна. Тут трэба слухаць і адчуваць. Элітарная музыка для эгаістаў? Напэўна, так яно і ёсьць. У нятопленым Рэпабліку было холадна і панавала нездаровая гіпнатычная атмасьфера. Адысьсея пачыналася.
Ледзь пазьней за шостую на сцэну выйшлі амерыканцы MGR. Праект Майкла Галахера, гітарыста гурта Isis. Сэт доўжыўся ледзь больш за пятнаццаць хвілінаў і ад яго склалася адчуваньне, якое бывае пасьля сна такой жа працягласьці. Нібыта – “што гэта было”? Не пасьпелі нешматлікія яшчэ наведвальнікі атрымаць асалоду ад выступу, як ён нечакана скончыўся. Шмат хто зь іх прыйшоў да высновы, што MGR трэба было ставіць ня важна якімі, але толькі ня першымі.
Другімі выйшлі італійцы Vanity. Джынсікі ў абліпачку, імпазантны вакаліст, падкачаны хлопец за бубнамі – іх шоў было самым жывым у эмацыйным плане. Вакаліст у скураной куртачцы ўяўляў сабой увасабленьне сваіх песьняў – яго трэсла, круціла, кожнае пачуцьце адлюстроўвалася на яго твары. Хітовыя рэчы – Ghosts і Under Black Ice зайшлі на выдатна.
Пасьля выступу гурт усім складам можна было вылавіць як у зале, так і ля стойкі зь мерчам. Якая, дарэчы, была проста фантастычнай. Проста нерэальная колькасьць круцецкіх рэчаў з вар’яцкі файным дызайнам. У галаве закруціліся шалёныя думкі “Набываць! Набываць!” Ад кажнага гурта – як мінімум па адной цішотцы і бясплатныя сцікеры. Залік.
Наступныя — госьці з нашай суседкі Латвіі Tesa, якія аднойчы ўжо наведвалі нашую краіну. Выйшлі, каб утапіць нас пад хвалямі ламанага, месцамі нават шаманскага ад крыкаў пост-року. Інструментальны сэт, стартаваўшы з шумавой кашы, пад канец набыў яскравую і зразумелую форму. Выступам латышоў на меланхалічным спакоі была пастаўлена кропка.
Англічане Bossk ня вымусілі сябе доўга чакаць і зходу запілілі наймацнейшы сладж. Людзі нібы абудзіліся ад сна, а ахоўнік ля левай сьценцы ўвогуле ня на жарт шугануўся ад надрыўнага вакалу. На працягу выступу праграма некалькі разоў мянялася на больш спакойную і інструментальную, каб потым выдаць мацнейшыя струмені цяжкасьці. Гурт выдатна падрыхтаваў нас да хэдлайнераў.
A Storm of Light. Падчас усяго фэсту лавіў сябе на думцы, што яўна не хапае відэа. Ці тое – фішка фэсту, ці просто гурты не падрыхтавалі для сябе нечага спецыфічнага. Амерыканскія музыкі нібыта падслухалі мае думкі. На відэа – вайна, бойкі й тэхнагенная катастрофа. Музыка – хаатычная сумесь думу ды пост-металу. Той момант, калі музыкі стаяць на месцы, а табе хочацца ваўчком узляцець зь месца. Вось тут некалькі хлопцаў рэальна кайфанулі і распачалі нешта падобнае на рытуальны мош. Камусьці відавочна перашкаджалі, але напоўненасьць залы дазваляла адыйсьці і стаць дзе заўгодна (гэта ня значыць, што людзей было мала – іх прыйшло дастаткова). Ніякага кантакту з публікай, толькі ўзмахі рукой пасься кожная песьні. І ад таго – кантакт ў музыкамі ўяўляўся яшчэ больш шчыльным. Вартае завяршэньне вечара.
Па іх прыкладзе – ня будзем дзякаваць і мы. Узмах рукой. Канец.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
Пост-рок ды пост-метал – ня тая музыка, пад якую можна ўбачыць угар. Забягаючы наперад скажу, што ён быў, але выглядаў тым больш недарэчна. Тут трэба слухаць і адчуваць. Элітарная музыка для эгаістаў? Напэўна, так яно і ёсьць. У нятопленым Рэпабліку было холадна і панавала нездаровая гіпнатычная атмасьфера. Адысьсея пачыналася.
Ледзь пазьней за шостую на сцэну выйшлі амерыканцы MGR. Праект Майкла Галахера, гітарыста гурта Isis. Сэт доўжыўся ледзь больш за пятнаццаць хвілінаў і ад яго склалася адчуваньне, якое бывае пасьля сна такой жа працягласьці. Нібыта – “што гэта было”? Не пасьпелі нешматлікія яшчэ наведвальнікі атрымаць асалоду ад выступу, як ён нечакана скончыўся. Шмат хто зь іх прыйшоў да высновы, што MGR трэба было ставіць ня важна якімі, але толькі ня першымі.
Другімі выйшлі італійцы Vanity. Джынсікі ў абліпачку, імпазантны вакаліст, падкачаны хлопец за бубнамі – іх шоў было самым жывым у эмацыйным плане. Вакаліст у скураной куртачцы ўяўляў сабой увасабленьне сваіх песьняў – яго трэсла, круціла, кожнае пачуцьце адлюстроўвалася на яго твары. Хітовыя рэчы – Ghosts і Under Black Ice зайшлі на выдатна.
Пасьля выступу гурт усім складам можна было вылавіць як у зале, так і ля стойкі зь мерчам. Якая, дарэчы, была проста фантастычнай. Проста нерэальная колькасьць круцецкіх рэчаў з вар’яцкі файным дызайнам. У галаве закруціліся шалёныя думкі “Набываць! Набываць!” Ад кажнага гурта – як мінімум па адной цішотцы і бясплатныя сцікеры. Залік.
Наступныя — госьці з нашай суседкі Латвіі Tesa, якія аднойчы ўжо наведвалі нашую краіну. Выйшлі, каб утапіць нас пад хвалямі ламанага, месцамі нават шаманскага ад крыкаў пост-року. Інструментальны сэт, стартаваўшы з шумавой кашы, пад канец набыў яскравую і зразумелую форму. Выступам латышоў на меланхалічным спакоі была пастаўлена кропка.
Англічане Bossk ня вымусілі сябе доўга чакаць і зходу запілілі наймацнейшы сладж. Людзі нібы абудзіліся ад сна, а ахоўнік ля левай сьценцы ўвогуле ня на жарт шугануўся ад надрыўнага вакалу. На працягу выступу праграма некалькі разоў мянялася на больш спакойную і інструментальную, каб потым выдаць мацнейшыя струмені цяжкасьці. Гурт выдатна падрыхтаваў нас да хэдлайнераў.
A Storm of Light. Падчас усяго фэсту лавіў сябе на думцы, што яўна не хапае відэа. Ці тое – фішка фэсту, ці просто гурты не падрыхтавалі для сябе нечага спецыфічнага. Амерыканскія музыкі нібыта падслухалі мае думкі. На відэа – вайна, бойкі й тэхнагенная катастрофа. Музыка – хаатычная сумесь думу ды пост-металу. Той момант, калі музыкі стаяць на месцы, а табе хочацца ваўчком узляцець зь месца. Вось тут некалькі хлопцаў рэальна кайфанулі і распачалі нешта падобнае на рытуальны мош. Камусьці відавочна перашкаджалі, але напоўненасьць залы дазваляла адыйсьці і стаць дзе заўгодна (гэта ня значыць, што людзей было мала – іх прыйшло дастаткова). Ніякага кантакту з публікай, толькі ўзмахі рукой пасься кожная песьні. І ад таго – кантакт ў музыкамі ўяўляўся яшчэ больш шчыльным. Вартае завяршэньне вечара.
Па іх прыкладзе – ня будзем дзякаваць і мы. Узмах рукой. Канец.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў