Caliban
Апублікавана
у
Рэпартажы
93 Фота
Даваць аншлагавыя канцэрты чацьвёрты раз за шэсць год – на такое здольны ня кожны. Тым больш у нашай маленькай краіне, дзе людзі, досыць насыціўшыся адным шоў, на наступнае прыйдуць наўрад ці. Caliban на такое здольныя. Ледзь мінаваў год зь мінулага гігу, як Wake Up ізноў прывозяць музыкаў да нас.
Цікавая дэталь – на металёвых сэйшнах чарга заворочвае да крамы “Сьвітанак”, на коравых жа – выцягваецца ўздоўж МЗВТ. Нейкі дзіўны парадокс. Адстаяўшы ў ёй (а чарга была даволі доўгай) перад уваходам, адразу трапілі ў другую – у фае, дзе можна было ня толькі штурхацца і выкрыкваць “Ну калі там ужо?”, але і даведацца, што народ ехаў з усіх канцоў Беларусі, а некаторыя нават з Украіны і Расеі! І прыапрануцца ў мерч, які прывезьлі як хэды, так і іх сапорт.
Нарэшце каля восьмай гадзіны- дзьверы адчыненыя, танцпляц хуценька забіваецца пад завязку і на сцэну выходзіць мясцовы сапорт – менскія металкоршчыкі Andrea Gail. Натоўп ужо быў заведзены чаканьнем і сустракаў нашых на ўра – ужо на другой песьне мошэры пачалі свае шалёныя пляскі, а народ пад сцэнай дрыгаўся і кідаў коз у паветра. Самі хлопцы старанна валілі сваё рубілава, вакаліст на першай жа песьне даскакаўся да таго, што не ўтрымаўся на нагах і бразнуўся аб падлогу, сэсійны басіст радастна паказваў свае біцухі, гітарысты выдавалі брэйкі, як яно таго належыць. Але ж тэхнічныя недарэчнасьці не адпускалі іх на працягу ўсёго сэту – зьнікала то адна, то другая гітары. На танцпляцы ад басоў увогуле закладвала вушы й ледзь не зьбівала з ног. Адыграўшы праграму і прамовіўшы некалькі ўзвышаных пажаданьняў і падзякаў, яны саступаюць месца хедлайнерам.
Доўга чакаць Caliban не прыйшлося, пад радасныя крыкі зайграў уступ да песьні King, што адкрывае і апошні альбом, і канцэртнае турнэ. Музыкі бадзёра падымаюцца на сцэну і адразу даюць з “месца ў кар’ер”, у некалькі імгненьняў расхістаўшы ўсю залу. Адразу трапіла ў вочы адсутнасьць асноўнага гітарыста і аўтара песень Марка, які, на жаль, ня здолеў прыехаць. Спадзяемся, наступным разам усё будзе добра. Тым часам вакаліст Эндзі распавядае са сцэны аб тым, што каленка баліць, скакаць ён ня будзе – таму, маўляў, вы павінныя адтапырвацца ўдвая. Пасьля гэтых словаў пачынаецца сапраўднае бясчынства – дайверы лезуць на сцэну адно за адным, а тое і па некалькі, саскокваюць у шчыльны натоўп перад сцэнай, а Эндзі пасьпявае з кожным паабдымацца, паціснуць руку, даць паравець у мікрафон, зрабіць сэлфі на мабілку, камусьці нават падпісваў плакат падчас выкананьня песьні, што мабыць перабор ужо.
Астатнія музыкі не адставалі – скакалі, лёталі і вельмі переканальна вярцелі лысымі й барадатымі галовамі. Зь лёгкай рукі Эндзі пад драйвавы Nowhere to Run, No Place to Hide амаль палову залы зацягнула ў сёкл-піт, а пад хітовую I Will Never Let You Down натоўп разыйшоўся і жорстка сутыкнуўся сьценкай сьмерці – карацей, усе ўгаралі, як маглі, вакаліст крычаў аб “факін фан”, бубнач фоткаў на памяць залу і людзей. Асабліва ўсім спадабалася прамова Эндзі, які пракачаў свае веды расейскай словамі “z#ebis’, oh#enno!” – фэны адразу падхапілі і радасна скандавалі знаёмыя словы, што так дакладна апісвалі іх стан.
Пасьля сыходу і кароценькага перапынку, што даў магчымасьць пакрычаць ці перавесьці дух, музыкі вяртаюцца на сцэну і адыгрываюць трэк The Bogeyman, пасьля чаго пачынаецца проста эпічнае вар’яцтва. Так, гэта Nothing Is Forever, пад які натоўп з залы цалкам захліствае сцэну і адрываецца там разам з музыкамі – проста неверагоднае адзінства і любоў музыкаў да сваіх слухачоў: Эндзі сам выцягваў людзей і сьпяваў, аблеплены імі з усіх бакоў. Музыкі залезьлі на стойку да бубнача і ўжо адтуль дайгралі свой сэт. Натоўп жа маўкліва ды паступова паваліў апарат на сцэне, што нават хлпцы з тэхнічнай групы ня здолелі стрымаць гэтую хвалю якая зьмятала ўсе перад сабою. Наш фатограф (ён ў той момант быў на сцэне), таксама быў прымушаны пакласьці фоцік ля бубнача і дапамагчы хлопцам з «вэйкапа» стрымаць гэты шалёны сьмерч. Такім пазітыўным чынам канцэрт падыхойшоў да свайго завяршэньня. Жадаючыя засталіся лавіць гурт дзеля подпісаў і фотак, стомленыя мошэры пайшлі залізваць раны, усе задаволеныя і шчасьлівыя. Прыбіральня ізноў выглядае школьнай распранальняй.
Як вынік: Caliban зноў даказалі, што нездарма лічацца адным зь лепшых металкор-гуртоў і што жывыя канцэрты гэта іх несумнеўна моцны бок. Такое трэба хоць раз наведаць кожнаму – не пашкадуеце.
І яшчэ. Ведаеце, у якім выпадку нашая краіна будзе квітнець і жыць у дастатку? Калі ўсе будуць выконваць сваю працу гэтак жа аддана, як ахоўнікі Рэпабліка. У каторы раз ужо пераконваюся. Толькі вось чаму, калі майго сябра зьбівалі тры быкі ў швэдэрах на Рэтра за тое, што ён падобны на “таго хлопца”, за пяць хвілінаў да іх ніхто не падыйшоў? Хаця што гэта я. Усім піс.
Тэкст: Павал Смаленьнікаў & Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
Цікавая дэталь – на металёвых сэйшнах чарга заворочвае да крамы “Сьвітанак”, на коравых жа – выцягваецца ўздоўж МЗВТ. Нейкі дзіўны парадокс. Адстаяўшы ў ёй (а чарга была даволі доўгай) перад уваходам, адразу трапілі ў другую – у фае, дзе можна было ня толькі штурхацца і выкрыкваць “Ну калі там ужо?”, але і даведацца, што народ ехаў з усіх канцоў Беларусі, а некаторыя нават з Украіны і Расеі! І прыапрануцца ў мерч, які прывезьлі як хэды, так і іх сапорт.
Нарэшце каля восьмай гадзіны- дзьверы адчыненыя, танцпляц хуценька забіваецца пад завязку і на сцэну выходзіць мясцовы сапорт – менскія металкоршчыкі Andrea Gail. Натоўп ужо быў заведзены чаканьнем і сустракаў нашых на ўра – ужо на другой песьне мошэры пачалі свае шалёныя пляскі, а народ пад сцэнай дрыгаўся і кідаў коз у паветра. Самі хлопцы старанна валілі сваё рубілава, вакаліст на першай жа песьне даскакаўся да таго, што не ўтрымаўся на нагах і бразнуўся аб падлогу, сэсійны басіст радастна паказваў свае біцухі, гітарысты выдавалі брэйкі, як яно таго належыць. Але ж тэхнічныя недарэчнасьці не адпускалі іх на працягу ўсёго сэту – зьнікала то адна, то другая гітары. На танцпляцы ад басоў увогуле закладвала вушы й ледзь не зьбівала з ног. Адыграўшы праграму і прамовіўшы некалькі ўзвышаных пажаданьняў і падзякаў, яны саступаюць месца хедлайнерам.
Доўга чакаць Caliban не прыйшлося, пад радасныя крыкі зайграў уступ да песьні King, што адкрывае і апошні альбом, і канцэртнае турнэ. Музыкі бадзёра падымаюцца на сцэну і адразу даюць з “месца ў кар’ер”, у некалькі імгненьняў расхістаўшы ўсю залу. Адразу трапіла ў вочы адсутнасьць асноўнага гітарыста і аўтара песень Марка, які, на жаль, ня здолеў прыехаць. Спадзяемся, наступным разам усё будзе добра. Тым часам вакаліст Эндзі распавядае са сцэны аб тым, што каленка баліць, скакаць ён ня будзе – таму, маўляў, вы павінныя адтапырвацца ўдвая. Пасьля гэтых словаў пачынаецца сапраўднае бясчынства – дайверы лезуць на сцэну адно за адным, а тое і па некалькі, саскокваюць у шчыльны натоўп перад сцэнай, а Эндзі пасьпявае з кожным паабдымацца, паціснуць руку, даць паравець у мікрафон, зрабіць сэлфі на мабілку, камусьці нават падпісваў плакат падчас выкананьня песьні, што мабыць перабор ужо.
Астатнія музыкі не адставалі – скакалі, лёталі і вельмі переканальна вярцелі лысымі й барадатымі галовамі. Зь лёгкай рукі Эндзі пад драйвавы Nowhere to Run, No Place to Hide амаль палову залы зацягнула ў сёкл-піт, а пад хітовую I Will Never Let You Down натоўп разыйшоўся і жорстка сутыкнуўся сьценкай сьмерці – карацей, усе ўгаралі, як маглі, вакаліст крычаў аб “факін фан”, бубнач фоткаў на памяць залу і людзей. Асабліва ўсім спадабалася прамова Эндзі, які пракачаў свае веды расейскай словамі “z#ebis’, oh#enno!” – фэны адразу падхапілі і радасна скандавалі знаёмыя словы, што так дакладна апісвалі іх стан.
Пасьля сыходу і кароценькага перапынку, што даў магчымасьць пакрычаць ці перавесьці дух, музыкі вяртаюцца на сцэну і адыгрываюць трэк The Bogeyman, пасьля чаго пачынаецца проста эпічнае вар’яцтва. Так, гэта Nothing Is Forever, пад які натоўп з залы цалкам захліствае сцэну і адрываецца там разам з музыкамі – проста неверагоднае адзінства і любоў музыкаў да сваіх слухачоў: Эндзі сам выцягваў людзей і сьпяваў, аблеплены імі з усіх бакоў. Музыкі залезьлі на стойку да бубнача і ўжо адтуль дайгралі свой сэт. Натоўп жа маўкліва ды паступова паваліў апарат на сцэне, што нават хлпцы з тэхнічнай групы ня здолелі стрымаць гэтую хвалю якая зьмятала ўсе перад сабою. Наш фатограф (ён ў той момант быў на сцэне), таксама быў прымушаны пакласьці фоцік ля бубнача і дапамагчы хлопцам з «вэйкапа» стрымаць гэты шалёны сьмерч. Такім пазітыўным чынам канцэрт падыхойшоў да свайго завяршэньня. Жадаючыя засталіся лавіць гурт дзеля подпісаў і фотак, стомленыя мошэры пайшлі залізваць раны, усе задаволеныя і шчасьлівыя. Прыбіральня ізноў выглядае школьнай распранальняй.
Як вынік: Caliban зноў даказалі, што нездарма лічацца адным зь лепшых металкор-гуртоў і што жывыя канцэрты гэта іх несумнеўна моцны бок. Такое трэба хоць раз наведаць кожнаму – не пашкадуеце.
І яшчэ. Ведаеце, у якім выпадку нашая краіна будзе квітнець і жыць у дастатку? Калі ўсе будуць выконваць сваю працу гэтак жа аддана, як ахоўнікі Рэпабліка. У каторы раз ужо пераконваюся. Толькі вось чаму, калі майго сябра зьбівалі тры быкі ў швэдэрах на Рэтра за тое, што ён падобны на “таго хлопца”, за пяць хвілінаў да іх ніхто не падыйшоў? Хаця што гэта я. Усім піс.
Тэкст: Павал Смаленьнікаў & Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка
0 каментароў