Мост - 2014. Дзень першы

Апублікавана 9 ліпеня 2014, 02:57 у Рэпартажы

Вось і адгрымеў галоўны оўпэн-эйр краіны. 3 і 4 ліпеня на Баравой было сапраўды сьпякотна, а для шматлікай публікі выступілі лепшыя гурты як з замежных краінаў, так і зь Беларусі.

Разабраўшыся з грамадскім транспартам, які дадаткова хадзіў з Уручча, я даволі хутка даехаў да месца, дзе ўжо ад самога прыпынку пачыналі тусавацца нефармальнага выгляду хлопчыкі і дзяўчаты. Яшчэ пяць хвілінаў, зьдзіўленьне проста аграменнай чарзе ля ўваходу (мой сябар па падказу міліцыянта пайшоў на другі ўваход, і ён быў абсалютна пусты, такі вось лайфхак) — і я на тэрыторыі фестывалю.

Пакуль Валерыя Садоўская сьпявала каверы, а Rili Dope раздавалі стаф, падазрона падобны да Limp Bizkit, я вылучыў час на агляд непасрэдна тэрыторыі фэсту. Акрамя галоўнай музычнай часткі людзі яшчэ мелі магчымасьць адтапырыцца ля маленькай сцэны ад Sprite, угарэць па клубнячку на модным танцпляцы ад Freedom Music, а таксама зрабіць некалькі ёга-практыкаваньняў ды пакінуць дзіцё ў намёціку-“разьвівайцы”. На кропках Winston можна было набыць цыгарэт, кожнаму давалі круцецкую запальнічку ў падарунак. Быў у наяўнасьці фэставы мерч, таксама як і мерч большасьці выступоўцаў. У свабодным продажы было піва па даволі дэмакратычным кошце. Ежа таксама была, але вось яе асартымент гэта ўжо іншая размова. Але, ня есьці мы туды прыйшлі, таму ня будзем і чапаць гуты пункт.

Рэлаксавую частку фэсту завяршалі On-the-Go, а людзі рыхтаваліся да першага цяжкага выбуху, якім у гэты дзень была Stigmata. Хлопцы выйшлі на сцэну праз хвіліну пасьля папярэдніх выступоўцаў і адразу паказалі, што сумаваць людзям падчас свайго выступу яны не дадуць. Першым трэкам быў “Оставь надежду”, пад якой лежня цюленяў у фан-зоне раптоўна перетварылася ў жывы камяк, а на звычайным танцпляцы сьцягнулася вялікая колькасьць людзей і распачаўся сапраўдны ўгар. Бог меня простит, Магмель, Танцуй, …До девятой ступени — у гэты вечар гурт сыпаў толькі праверанымі хітамі. Асабліва сімвалічна гучала песьня, прысьвечаная нашай Незалежнасьці і сяброўству народаў – Начнётся война. Выдатны выступ, толькі вось гук можна было зрабіць грамчэй разы ў два-тры. Сьпішам гэта на скаргі мясцовых жыхароў.

Пакуль улюбёнцы беларускай публікі Akute выдавалі сваё шоў, я наведаў прэс-брыфінг Stigmata, дзе Тарас і Арцём далі разгорнутыя адказы на розныя пытаньні. Урыўкамі было прыкладна так: гэта апошні фэставы выступ гэтым летам, гурт сыходзіць на невялічкія вакацыі; хлопцы сапраўды ўдзячныя менскай публіцы за падтрымку, мы тут не падобныя да іншых, сапраўдныя шалёныя фаны; генерацыя фанаў зьмянілася і аднавілася, тыя, хто былі зь першых год з гуртом, прыходзяць на выступы ўжо зь дзяцьмі; наступны выступ у Менску – 18 кастрычніка з акустычнай праграмай, у Рэпабліку.

Дай Дарогу ведаюць усе. Як і тое, на што яны здольныя на сцэне. Гурт заўсёды дае аншлагавыя клубныя канцэрты, і зараз переважная большасьць людзей была ля сцэны. Правакацыйныя простыя тэксты, зразумелыя кожнаму – усё, што застаецца, толькі ўгараць. Што аматары зрабілі на выдатна, асабліва горача рэагуючы на такія хітовыя рэчы, як «По-синему», «Прыгай в коляску» і г.д.

Такім чынам час падыходзіў да першага хэдлайнера, кім у гэты вечар быў John Newman. Наладка заняла даволі доўгі час, а ў небе над галавой пачалі бясконца лятаць самалёты і верталёты ў бок гарадскога параду. Цікава, як Джон адрэагаваў на гэта, бо ня кожны выступ музыку суправаджае такі незвычайны фон. Што да выступу – усё выдатна-танцавальна, пад модныя песьні зь верхалінаў хіт-парадаў людзі бадзёранька танчылі, своеасаблівы рэлакс пасьля цяжкай часткі быў у тэму.

Наступныя выступоўцы – Guano Apes, самы чаканы гурт як для мяне, так, мяркую, і для большасьці астатніх наведвальнікаў фэсту. Без асаблівых затрымак гурт выйшаў на сцэну. Можна доўга спрачацца наконт пэўнай апапселасьці гурта ў сёньняшнія дні, але яны ўсё так жа даюць чаду. Сандра прысьвячала песьні дню нашай Незалежнасьці, увесь час дзякавала зале, гулялася зь лятучым робатам-дронам, які здымаў усю гэтую справу на відэа. Тры самыя чаканыя баявікі – Open Your Eyes, Big in Japan і Lords of The Boards Сандра адпачывала, таму што ўсім знакомыя зь дзяцінства тэксты сьпявалі самі людзі. Доўгачаканы выступ адбыўся, і асабіста для мяне ён быў своеасаблівым камбэкам у дзяцінства. Другі клас, канал Viva Zwei і іх кліпы, якія можна было пабачыць кожную гадзіну. Дзякуй.

Пад апошніх хэдлайнераў, Kasabian, засталіся ўжо сапраўды іх фанаты. Было бліжэй да дванаццатай, і людзі баяліся спазьніцца на транспарт. Хлопцы з Брытаніі сталі падыходзячай завяршаючай кропкай для першага дня, і тыя, хто застаўся, мелі магчымасьць патанчыць у апошні раз за гэты вечар. Апошні – калі яны не заставаліся на Godskitchen Night Party, якая была бясплатная для набыўшых квіткі на фэст.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка