Мост - 2014. Дзень другі

Апублікавана 9 ліпеня 2014, 16:38 у Рэпартажы

Раніцай чацьвёртага ліпеня бадзёрасьць духу, якой было так шмат у першы дзень, некуды дзіўным чынам зьнікла. Прымусіць сябе ўстаць з ложка было нейкай непераадольнай задачай, але ўсё ж жаданьне патрапіць на фэст перемагло.
На гэты раз аўтобусы дзіўным чынам не жадалі хадзіць там, дзе яшчэ ўчора хадзілі, таму я (і ня толькі) амаль гадзіну прастаяў на прыпунку. Але метад дэдукцыі працуе, і перайшоўшы на іншы бок дарогі я пабачыў аўтобусік, які мірна стаіць і чакае пасажыраў. Што ж, рухаемся на Баравую!

З-за затрымкі прапусьціў палову выступу Anthropos, італійскіх хардрокераў. Хлопцы выйшлі на сцэну роўненька а трэцяй ня гледзячы на тое, што большасьць людзей яшчэ не даехала. Увогуле дзіўна рашэньне ставіць іх першымі, таму што гурт зь Італіі ну ніяк не цягнуў на разагрэў кагосьці. Сапраўдны хард-рок як ён мае быць, эпатажны зьнешні выгляд – тыя хто быў, ацанілі. Дарэчы, на наступны дзень гурт даваў сольны канцэрт у Менску.

Наступныя Леприконсы запомніліся толькі знаёмай зь дзяцінства Хали-гали, а Aspirin Rose мелі тыя жа траблы з гукам, што і Stigmata. Ну так ужо ціха, што напэўна без мікрафона вакал быў бы грамчэй. Ня гледзячы на тое, трошкі тяжкасьці ў другі дзень хлопцы дадалі.
Sounduk, былыя Детидетей, сьпявалі пра розныя мілыя пачуцьці, пра дабро і чуласьць адзін да аднаго. Напэўна, гэта быў самы шчыры выступ за два дні з сапраўды непадманнай музыкай і лірыкай.
Наступны Валянцін Стрыкала заклікаў людзей “гаўнарыцца” і ўгараць, яго песьні ўсе даўно ведаюць напамяць, пасьля выступу сундукоўцаў гэта было тое, што трэба. Юра, такі мімімішны на сцэне, сьціпла ўсьміхаўся, а дзяўчаткі на танцпляцы не маглі адарваць ад яго вачэй.

Louna можна назваць першым з трох галоўных хэдлайнераў. Калектыў на чале зь непаўторнай Лу за вельмі кароткі час здабыў аграменную папулярнасьць і зараз кожны менскі канцэрт – гэта поўная зала і сотні прыхільнікаў іх творчасьці. Лёгкі дожджык не перешкодзіў выступу, і людзі выдатна адарваліся пад “Бойцовский клуб", «Сделай громче» і астатнія знаёмыя публіцы хіты.

Наступныя госьці, амерыканцы Skillet, якія граюць “хрысьціянскі рок”, накіравалі на прэс-брыфінг адзьдзімацца Джона Купера. Былі заданы пытаньні аб Беларусі, накшталт ці ведае ён нейкія іншыя беларускія фэсты, што ён пабачыў за час знаходжаньня ў нашае краіне, як яму тут увогуле. Агульны адказ – музыкі стомленыя, амаль нічога не пабачылі і вельмі мала ведаюць пра Беларусь увогуле. Адзінае – па дарозе з аэрапорта яны зацанілі бібліятэку. Правакацыйным было пытаньне аб іх адносінах да забаронаў выступаў гуртоў па рэлігійных падставах. Джон хітра зьехаў, сказаўшы, што ў іх у Штатах свабода слова і кожны вольны выяўляць свае думкі, як хоча. Ну што ж, дзякуй і за гэта. Выступілі музыкі на выдатна, ну а як жа можа быць інакш. Было ўжо цёмна, што яшчэ больш спрыяла файнаму ўспрыманьню іх праграмы.

Такім чынам надыходзіў час да галоўнага цьвіка праграмы гэтага вечера – гуртоўка Ленинград зь Пецярбурга. Напэўна, заморскім гасьцям было дзіўна бачыць, што расейскі гурт з просьценькай музыкай успрымаецца гарачэй за ўсе астатнія, узятыя разам. Музыкі амаль абмінулі новыя песьні і выдалі праграму толькі з бранябойных хітоў. Сярожа Шнур лаяўся матам на чым зямля стаіць, а людзі з задаволенымі тварамі яму падпявалі. З кожнай песьняй на сцэне зьяўляліся новыя людзі і пад канец іх колькасьць ледзь не дасягнула дваццаці чалаек. Праграма больш за гадзіну скончылася імправізаваным эратычным шоў ад Шнура і вакалісткі Алісы. Што гэта вы тут уладкавалі, а? Пасьля іх выступу на твары яшчэ доўгі час была нейкая прыдуркаватая задаволеная ўсьмешка, дзякуй Атом Интертеймент менавіта за іх. Ну й канечне і за ўвесь фэст цалкам, за тое, што намагаюцца неяк разрухать фэставую культуру Беларусі, і яно ў іх абавязкова атрымаецца. Дакладней, атрымліваецца ўжо.

Тэкст: Ігар Богуш.
Фота: Натальля Будная, Зьміцер Сачыўка.