Aspirin Rose + Helia
Апублікавана
у
Рэпартажы
8 Фота
У нядзелю адбыўся чарговы моладзева-папулярны гіг, дзе зь лёгкай рукі агенцтва Wake Up! выступілі адразу тры гурты далёка не апошняга ўзроўню. Прыемнае надвор’е, танныя (адносна, канечне, як і ўсё ў нашым жыцьці) квіткі, замежныя госьці і мясцовыя хлопцы, моднае музло і іншыя нішцякі чакалі тых, хто завітаў у Rе:Public, і разам з астатнімі акунуўся ў атмасферу транс-кор дыскатэкі.
Перад канцэртам вакол клуба звычайныя пасядзелкі-папівашкі, унутры пераапранашкі. Для тых, каму ня ўлом аддаць за суколку больш, чым за квіток — разнастайны мерч ад кожнага з гуртоў-выступоўцаў. Як па сакрэту стала вядома ад аднаго з прадаўцоў, суколкі Aspirin Rose “проста ўлятаюць”, што каторы раз пацьвярджае пасьпяховасьць і народную любоў да менскіх музыкаў. Але, галоўнае для нас – музыка, таму кіруем на танцпляц.
Як па гадзіньніку, роўна а восьмай на сцэне зьявіліся першыя з выступоўцаў. Першае ж уражаньне — захапленьне вакалістам. Хлопцу такой зьнешнасьці і габарытаў упару ганяць на чопперы, вымушаючы чырванець увесь склад “Сыноў Анархіі” цалкам. Бачылі вакаліста Texas Hippi Coalition? Вось уявіце, што ён носіцца па сцэне зь гітарай у руках, скача як самы што ня ёсьць пост-хардкоршчык і пры тым выдатна выдае і скрым, і чыстыя сьпевы. Само музло гурта даволі просьценькае і ня тое каб вельмі арыгінальнае, але ж харызма вакаліста і жвавасьць музыкаў робяць сваю справу і літаральна зь першага трэку хістаюць залу. За свой кароткі сэт італійцы пасьпелі разагрэць залу, адыграць насычаную праграму, уціснуць драм-сола і пагутарыць з натоўпам. Пасьля, шчодра раскідаўшы са сцэны бубновыя палачкі і медыятары, музыкі разьвітваюцца зь Менскам. Забягаючы наперад – для шматлікіх слухачоў, як і для мяне, выступ Elyne стаў лепшай часткай канцэрту, і асабліва ўразіў моцным голасам вакаліста.
Наступнымі на сцэне – нашыя землякі, менчукі Aspirin Rose. Па шматлікіх меркаваньнях, гэта адзін зь лепшых андэграўнд-гуртоў Беларусі. Што гэта самыя вядомыя пост-хардкоршчыкі – дакладна. Дарэчы, хапала ў клубе тых, хто завітаў на імпрэзу менавіта дзеля Асьпірынаў, што як бы намякае. І посьпех іх выступу быў чаканы, хоць і не пераканаўчы. Усё ж, пасьля Элінаў, вакалісту чагосьці крыху не хапала, каб асабліва ўразіць. Аднак тыя, хто прыйшоў роўна памошыць пад сваіх хлопцаў, атрымалі тое, чаго чакалі – энергічна паданая музыка, тэхнічна выкананая і на ўзроўні якасная. Рэактыўны двіж на танцпляцы і шчырае задавальненьне як музыкаў, так і слухачоў – лепшы паказчык пасьпяховага выступу.
Нарэшце, цьвік праграмы. Яшчэ адны каларытныя італійцы, якія любяць зьмяшаць у адным чане брэйкдаўны з экстрым-вакалам ды клубняк з дабстэп-дыскатэкі. Ну што сказаць – сумесь атрымліваецца больш чым тэрмаядзерная. Вакаліст, што на фотках выглядае “праціўным метрасэксуалам”, на справе апынуўся роўным і звыш-рухавым франтмэнам, за адныя толькі безупынныя выкрутасы на сцэне ён годны заліку. А пявун з танюсенькім галаском – яшчэ адзін брутальны барадаты волат, вось такія непрадказальныя ўсе гэтыя італійцы. Зала не выказвае аніякіх прыкметаў стомленасьці, і адрываецца разам з жвавым вакалістам, абменьваецца зь ім факамі і ўвогуле ўгарае. У нейкі момант музыкі быццам і сыходзяць, але ж, зразумела, хто іх адпусьціць без “Алехандро”? Гэты трэк становіцца эпічным закрыцьцём вечару, падчас угару і душэўных харавых сьпеваў “алехааадро, алехааааандро” на сцэну пералазяць вакаліст Элінаў, пасьля некалькі самых сьмелых дзяўчын, а пасьля проста палова клуба, дзе агульнай пляскай імпрэза завяршаецца.
Так, нягледзячы на некалькі небясьпечных момантаў у зале, усё было даволі душэўна. Вось вам наглядны прыклад таго, што ня трэба везьці мега-гурты катэгорыі А, каб зацікавіць моладзь нядзельным вечарам.
З.Ы. Неверагодна, але факт. Падчас амаль усяго канцэрту быў заўважаны пільна назіраючы за выступоўцамі з другога паверху Алесь Таболіч. Можа, натхніўшыся папулярнасьцю моладзі, ён хутка выдасьць нам пост-транс-фолк-кор?
Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Лёша Wargun
Перад канцэртам вакол клуба звычайныя пасядзелкі-папівашкі, унутры пераапранашкі. Для тых, каму ня ўлом аддаць за суколку больш, чым за квіток — разнастайны мерч ад кожнага з гуртоў-выступоўцаў. Як па сакрэту стала вядома ад аднаго з прадаўцоў, суколкі Aspirin Rose “проста ўлятаюць”, што каторы раз пацьвярджае пасьпяховасьць і народную любоў да менскіх музыкаў. Але, галоўнае для нас – музыка, таму кіруем на танцпляц.
Elyne
Як па гадзіньніку, роўна а восьмай на сцэне зьявіліся першыя з выступоўцаў. Першае ж уражаньне — захапленьне вакалістам. Хлопцу такой зьнешнасьці і габарытаў упару ганяць на чопперы, вымушаючы чырванець увесь склад “Сыноў Анархіі” цалкам. Бачылі вакаліста Texas Hippi Coalition? Вось уявіце, што ён носіцца па сцэне зь гітарай у руках, скача як самы што ня ёсьць пост-хардкоршчык і пры тым выдатна выдае і скрым, і чыстыя сьпевы. Само музло гурта даволі просьценькае і ня тое каб вельмі арыгінальнае, але ж харызма вакаліста і жвавасьць музыкаў робяць сваю справу і літаральна зь першага трэку хістаюць залу. За свой кароткі сэт італійцы пасьпелі разагрэць залу, адыграць насычаную праграму, уціснуць драм-сола і пагутарыць з натоўпам. Пасьля, шчодра раскідаўшы са сцэны бубновыя палачкі і медыятары, музыкі разьвітваюцца зь Менскам. Забягаючы наперад – для шматлікіх слухачоў, як і для мяне, выступ Elyne стаў лепшай часткай канцэрту, і асабліва ўразіў моцным голасам вакаліста.
Aspirin Rose
Наступнымі на сцэне – нашыя землякі, менчукі Aspirin Rose. Па шматлікіх меркаваньнях, гэта адзін зь лепшых андэграўнд-гуртоў Беларусі. Што гэта самыя вядомыя пост-хардкоршчыкі – дакладна. Дарэчы, хапала ў клубе тых, хто завітаў на імпрэзу менавіта дзеля Асьпірынаў, што як бы намякае. І посьпех іх выступу быў чаканы, хоць і не пераканаўчы. Усё ж, пасьля Элінаў, вакалісту чагосьці крыху не хапала, каб асабліва ўразіць. Аднак тыя, хто прыйшоў роўна памошыць пад сваіх хлопцаў, атрымалі тое, чаго чакалі – энергічна паданая музыка, тэхнічна выкананая і на ўзроўні якасная. Рэактыўны двіж на танцпляцы і шчырае задавальненьне як музыкаў, так і слухачоў – лепшы паказчык пасьпяховага выступу. Helia
Нарэшце, цьвік праграмы. Яшчэ адны каларытныя італійцы, якія любяць зьмяшаць у адным чане брэйкдаўны з экстрым-вакалам ды клубняк з дабстэп-дыскатэкі. Ну што сказаць – сумесь атрымліваецца больш чым тэрмаядзерная. Вакаліст, што на фотках выглядае “праціўным метрасэксуалам”, на справе апынуўся роўным і звыш-рухавым франтмэнам, за адныя толькі безупынныя выкрутасы на сцэне ён годны заліку. А пявун з танюсенькім галаском – яшчэ адзін брутальны барадаты волат, вось такія непрадказальныя ўсе гэтыя італійцы. Зала не выказвае аніякіх прыкметаў стомленасьці, і адрываецца разам з жвавым вакалістам, абменьваецца зь ім факамі і ўвогуле ўгарае. У нейкі момант музыкі быццам і сыходзяць, але ж, зразумела, хто іх адпусьціць без “Алехандро”? Гэты трэк становіцца эпічным закрыцьцём вечару, падчас угару і душэўных харавых сьпеваў “алехааадро, алехааааандро” на сцэну пералазяць вакаліст Элінаў, пасьля некалькі самых сьмелых дзяўчын, а пасьля проста палова клуба, дзе агульнай пляскай імпрэза завяршаецца.
Так, нягледзячы на некалькі небясьпечных момантаў у зале, усё было даволі душэўна. Вось вам наглядны прыклад таго, што ня трэба везьці мега-гурты катэгорыі А, каб зацікавіць моладзь нядзельным вечарам.З.Ы. Неверагодна, але факт. Падчас амаль усяго канцэрту быў заўважаны пільна назіраючы за выступоўцамі з другога паверху Алесь Таболіч. Можа, натхніўшыся папулярнасьцю моладзі, ён хутка выдасьць нам пост-транс-фолк-кор?
Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Лёша Wargun
0 каментароў