"Пір пасьля бітвы"
Апублікавана
у
Рэпартажы
140 Фота
З 18 па 20 ліпеня ў музейным комплексе “Дудуткі” прайшоў шосты міжнародны фестываль «Наш Грунвальд», прысьвечаны 604-й гадавіне перамогі войска Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага над Тэўтонскім Ордэнам, якая адыграла значную ролю ў далейшай гісторыі Беларусі, Польшчы, Летувы і ўсёй Эўропы.
Я ня буду акцэнтаваць увагу ні на арганізацыйных момантах кшталту кошту ўваходу, забясьпечаньнем харчаваньнем і пітвом і ўладкаваньня намётавага мястэчка, ні на маштабных рыцарскіх спаборніцтвах, майстар-класах па рамёствах і кірмашах з разнастайнымі сярэднявечнымі таварамі. Падобна да значнай колькасьці наведвальнікаў, мяне ў большай ступені цікавіў традыцыйны ўжо канцэрт«Пір пасьля бітвы», які шосты год зьбірае гасьцей і ўдзельнікаў ня толькі з нашае краіны, а таксама й шматлікіх замежных музычных выканаўцаў і гледачоў. Але ў 2014 годзе ўпершыню на радасьць аматарам беларускай фолк-сцэны дзеля правядзеньня канцэрту былі арганізаваныя 2 канцэртныя пляцоўкі: першая, па традыцыі, разьмяшчалася на тэрыторыі музейнага комплексу «Дудуткі», а другая, «адкрытая» сцэна, праход да якой быў бясплатным, была вынесеная за тэрыторыю музейнага комплексу, і планавалася, што ў асноўны фестывальны дзень 19 ліпеня на гэтай пляцоўцы з ранку да ночы будуць праходзіць выступы самавітых айчынных гуртоў:“Hardwood”, “Rokash”, “Скудрынка”, “Бабанцуйка”, “Соцыум”, “Крыс и Доходяги Бэнд”, “Без Паники”, “Forodwaith», “Кліч”, а таксама масквічоў “Mystterra», якія ў выніку, на жаль, не змаглі-такі прыехаць.
Прайшоўшы ўсе выпрабаваньні – гадзіна стоячы ў электроне да Рудзенска, шчыльна забіты жвавымі аматарамі беларускай культуры аўтобус, у які ня здолеў улезьці мой фатограф, усталяваньне намёту, пару гадзін на сонцасьпёку, у выніку якіх з адзеньня на мне застаўся амаль што не адзін бэйджык і бясконцая чарга за фірмовай дудуткаўскай сівухай – я зразумела, што канцэрт на малой сцэне тым часам пасьпяхова падыходіць да лагічнага завяршэньня і вырашыла рушыць адразу да вялікай сцэны, дзе якраз распачаў свой выступ гурт “Hardwood". Граюць акустычны фолк-фэнтэзі, але са значна большым накірункам у бок фолку з усімі вынікаючымі наступствамі. Існуюць такія тонкія межы ў музыцы, якія трэба разьмяжоўваць падобна да, напрыклад, характару дзейнасьці і вытокі ўвасабленьня рэканструктараў і ралевікоў. Вось “Hardwood” на сёньняшнім этапе – больш рэканструктары, таму да канцэпцыі фестывалю падышлі ідэальна, адыгралі даволі якасна, але крыху нішчымна і занадта стрымана, таму не раскачалі.
Наступнымі на сцэну выйшлі “Ceilidh Ceol” – цудоўнае стварэньне Алеся Чумакова, гурт, што адлюстроўвае ў сваёй творчасьці старадаўнюю кельцкую традыцыю, надаючы ёй непаўторны беларускі каларыт. Акрамя вядомых ірландскіх, шатландскіх і брэтонскіх песень, танцаў і мелодый, у праграму “Ceilidh Ceol” уваходзяць і аўтарскія кампазіцыі, якія складаюць самі ўдзельнікі калектыву, а таксама ірландскія і шатландскія песьні, перакладзеныя гуртом на беларускую мову. На «Піры пасля бітвы» і павольныя, і бадзёрыя кампазіцыі “Ceilidh Ceol” ляглі сапраўдным бальзамам на душу. Тых слухачоў, каторыя яшчэ ня дужа набраліся і здолелі лічыць да пяці, Чумакоў жартоўна заклікаў сьпяваць разам з гуртом, і публіка з задавальненьнем падключалася да выкананьня «піўных» хітоў.
Далей выступаў вядомы ня толькі ў роднай Украіне, але й па-за яе межамі, этна-рок гурт «FRAM”. Вакалістка любіць кацянят і сьпявае, як сапраўдная зорка рок-н-ролу, нястомны электрадудар зараджае моцнай хваляй пазітыўнай энергетыкі, ды й нябачны басіст, хоць яго й ня бачна было, адыграў таксама дужа ладна. У выкананьні “FRAM” мы пачулі традыцыйныя сусьветна вядомыя разнастайныя песьні ў своеасаблівай апрацоўцы: як нечакана заводныя, бадзёрыя “Hallelujah” і “Let it be”, рамштайнаўскі павольны “Ohne dich”, так і шалёнаслэмныя карагодныя кампазіцыі кшталту “Was wollen wir trinken” і “Herr Mannelig”. На жаль, мы так і не дачакаліся хітоў “Ride On” і “Каралева”, але тое, што “FRAM” адыгралі, было неверагодна крутым, сарвала ўдзячныя авацыі і ўзьняло на ногі ўсіх гасьцей грунвальдскага піру.
Наступнымі сустракалі гурт «Стары Ольса», пра выступ якога ня варта нават і распавядаць. Зразумела, што адыгралі, як заўжды, на вышэйшым узроўні, публіка на падобных мерапрыемствах нязьменна прымае «Ольсу» на «ўра» і гурт сам па сабе, як мне падаецца, за час існаваньня стаў сапраўдным сімвалам беларускага фестывальна-рэканструктарскага руху. Напрыканцы выступу на сцэне зьявіліся хлапцы з бчб-сьцягамі, але, каб ня зьмешваць музыку й палітыку, іх хуценька адтуль папрасілі. І бяз гэтага ўсе ведаюць, зь кім праўда, таму лепш было проста насалоджвацца выдатнай канцэртнай праграмай «Старога Ольсы» і пранікацца ўсеагульнай павагай да нашага славутага гістарычнага мінулага.
З-за затрымак і зьменаў у раскладзе выступу наступным выйшаў хэдлайнер галоўнай сцэны – расейскі гурт «Тролль Гнёт Ель», што пасьпеў надта палюбіцца беларускім слухачам. Аснова творчасьці „Тролль Гнёт Ель“ — гэта скандынаўскія фальклорныя мелодыі, па-майстэрску запраўленыя і стылізаваныя пад цяперашнія немудрагелістыя хардрокавыя рыфы, а расейскамоўныя тэксты „ТГЕ“ стылістычна дакладна паўтараюць зьмест народных. Самі музыкі называюць свой стыль “піўны фолк”, што, на мой погляд, больш чым дакладна адлюстроўвае сутнасьць творчасьці гурта. Заводныя, па-вікінгаваму задорныя кампазіцыі сталі найяскравейшым момантам «Піру пасьля бітвы». Натоўп сапраўды танчыў так, што здрыгануліся навакольныя палеткі, а «ТГЕ» шчыра выкладаліся на поўную, зараджаючы прыхільнікаў нардычнай энергіяй і распальваючы бясконцы ўгар.
Я таксама паддалася ўсеагульнай весялосьці і, схапіўшы ў цемры з рук здаравеннага, фактурнага такога вікінга вельмі пераканальна прапанаваны драўляны келіх піва, глынула ўпэўнена за яго здароўе… і канешне ж, па законах жанру, там была ня менш чым сівуха, а піва мне адразу ж прапанавалі, каб запіць. Ну а што зробіш – толькі рок-н-рол, толькі ўгар, бо на сцэне грае „Тролль Гнёт Ель“!
А пасьля нас чакаў сюрпрыз: слуцкі фаер-клуб «Магія агню», а таксама хлапцы з гордзенскага тэатра агню »Children of Fire" прапанавалі ўвазе публікі выдатнае фаер-шоў, якое падалося сапраўдным уражальным чараўніцтвам і прымусіла гледачоў забыцца пра канцэртную праграму і паддацца накрыху магічнай сіле агню.
Нарэшце, на радасьць шматлікім прыхільнікам на сцэне зьявіўся вядомы беларускі фэнтэзі-фолк гурт “Irdorath”, у складзе якога, дарэчы, на «Піры пасля бітвы» выступала новая скрыпачка Юлія, што, зразумела, намякала на даданьне сьвежых нотаў у гучаньне гурта. Тое, што адбылося пасьля, я нават не хачу апісваць. Калі каротка: выступ “Irdorath” быў сапсаваны з-за цалкам безадказнага, нядбалага падыходу тэхнікаў і гукарэжысёраў. Дакладна ня па віне музыкаў, бо ўсе ведаюць, на якім высакаякасным узроўні грае “Irdorath” і якія цудоўныя канцэрты яны ладзяць паўсюль ад маленькіх кавярняў да велізарных опэн-эйр пляцовак. Здаецца, большасьць слухачоў усё ж з паразуменьнем аднесьліся да сітуацыі і, шчыра паспачуваўшы засмучаным музыкам, насалодзіліся тым, што атрымалася адыграць. Але трэба ўсюды шукаць пазітыўныя моманты: на гэтым фестывалі “Irdorath” адкрыліся прыхільнікам з новага, нязвыклага боку сваім цалкам імправізаваным рэгі-віншаваньнем з днём народзінаў сябра гурта Уладзя Шэйкера, а таксама чарговы раз падкрэсьлілі сваё ўменьне годна і гібка рэагаваць на абставіны, хуценька зьмяняючы парадак кампазіцый і абіраючы неабходныя інструменты, каб зрабіць усё магчымае і не пакінуць публіку ў расчараваным настроі.
Далей значна ўжо стомленыя наведвальнікі фестывалю сустракалі апладысьментамі піянераў беларускага панк-року «Нейра Дзюбель». Ня тое каб мне было да канца зразумела, якім бокам творчасьць «Нейра Дзюбель» і яшчэ некаторых удзельнікаў канцэрту датычыцца беларускай гістарычнай спадчыны, але ж публіцы, здаецца, вельмі падабалася: натоўп не разыходзіўся да апошняй песьні. Шкада, канешне, што на «Піры пасля бітвы» прагучала няшмат усімі ўлюбёных смачных кампазіцый са старых альбомаў (з нагоды таго, што Кулінковіч зь нядаўніх часоў працуе калумністам ў «Советской Белоруссии» ці па якой іншай прычыне…), што пазбавіла выступ гурта былой атмасферы й куражу. Але зрэшты – гэта славутыя «Нейра Дзюбель», якія ў свой час значна паспрыялі ўздыму інтарэсу да беларускай музычнай сцэны, таму іх рады бачыць усюды і як мага часьцей.
А вось выступу гурта «Hok-key» мы так і не дачакаліся. Мала таго, што хлапцам не пашчасьціла граць па раскладзе апошнімі, а другой гадзіне ночы, дык яшчэ й не па іх віне здарылася непрыемная аварыя, у выніку якой замест таго, каб радаваць публіку моцнымі кампазіцыямі з апошняга альбому, «Hok-key» клеілі непрыемныя разборкі з гора-кіроўцам і арганізатарамі фестывалю.
Я паспачувала музыкам, але ня надта засмуцілася, бо канцэрт вельмі зацягнуўся і народ паступова разыходзіўся па намётах, стамілася і я. Аднак, канешне, ня разу не заснула: ноччу ў намётавым мястэчку пануе тая самая атмасфера, у пошуках якой па-большасьці і едуць на падобныя фестывалі. Далучыўшыся да незнаёмай прыемнай кампаніі і атрымаўшы ад гаспадароў вогнішча для ўзьняцьця настрою келіх разьліўнога піва зь міні-браварні, да ранку пад гукі бадзёрай песьні пра Пуціна, што карысталася асаблівай папулярнасьцю ў гэтую ноч, мы бавілі час за несур’ёзнымі размовамі на сур’ёзныя тэмы, і наадварот. Сонца павольна ўзыходзіла па-над дудуткаўскімі палямі, людзі побач паступова зьмяняліся, рокавыя гітарныя тэмы пераходзілі на блюз – што яшчэ трэба, каб адчуваць самы смак жыцьця?..
У цэлым, канешне, што датычыцца арганізацыі канцэрта “Пір пасьля бітвы”, у бочцы зь мёдам на гэты раз была далёка не адна лыжка дзёгцю. Я маю на ўвазе і затрымку з выступам, і скарачэньне музычнай прагамы, і абсалютна нязграбную працу гукарэжысёраў, і адмененыя зь незразумелай нагоды саундчэкі гуртоў, і амаль што поўную адсутнасьць сцэнічнага сьвятла, і недабразычлівыя адносіны некаторых адказных асобаў да ня без таго засмучанага сарваным выступам гурту “Hok-Key”. Наогул, ня толькі на мой погляд, фестываль пазбаўляла нацыянальнага каларыту пераважнае выкарыстаньне расейскай мовы, што рэзала слых і ў каментарах вядоўцаў спаборніцтваў, і ў зносінах з абслуговым персаналам, і ў нефармальных размовах саміх рэканструктараў. Карацей, шмат у якіх асьпектах на наступным фэсьце оргам прыйдзецца ўдасканальвацца, каб зрабіць «Наш Грунвальд» насамрэч Нашым. Тым ня менш, хочацца верыць, што большасьць гасьцей мерапрыемства ўсё ж выдатна адпачыла і прывезла дахаты толькі сьветлыя, прыемныя ўражаньні. Асобны дзякуй Аляксандру Раку (экстрым-тэатр «Berserk») і музейнаму комплексу “Дудуткі” за магчымасьць наведваньня канцэрту, а таксама спадару Вітаўту і спадару Ягайлу за добрую нагоду для ўгарнай гулянкі!
Тэкст: Насьця Quende
Хутка чакайце фота ад: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper
Я ня буду акцэнтаваць увагу ні на арганізацыйных момантах кшталту кошту ўваходу, забясьпечаньнем харчаваньнем і пітвом і ўладкаваньня намётавага мястэчка, ні на маштабных рыцарскіх спаборніцтвах, майстар-класах па рамёствах і кірмашах з разнастайнымі сярэднявечнымі таварамі. Падобна да значнай колькасьці наведвальнікаў, мяне ў большай ступені цікавіў традыцыйны ўжо канцэрт«Пір пасьля бітвы», які шосты год зьбірае гасьцей і ўдзельнікаў ня толькі з нашае краіны, а таксама й шматлікіх замежных музычных выканаўцаў і гледачоў. Але ў 2014 годзе ўпершыню на радасьць аматарам беларускай фолк-сцэны дзеля правядзеньня канцэрту былі арганізаваныя 2 канцэртныя пляцоўкі: першая, па традыцыі, разьмяшчалася на тэрыторыі музейнага комплексу «Дудуткі», а другая, «адкрытая» сцэна, праход да якой быў бясплатным, была вынесеная за тэрыторыю музейнага комплексу, і планавалася, што ў асноўны фестывальны дзень 19 ліпеня на гэтай пляцоўцы з ранку да ночы будуць праходзіць выступы самавітых айчынных гуртоў:“Hardwood”, “Rokash”, “Скудрынка”, “Бабанцуйка”, “Соцыум”, “Крыс и Доходяги Бэнд”, “Без Паники”, “Forodwaith», “Кліч”, а таксама масквічоў “Mystterra», якія ў выніку, на жаль, не змаглі-такі прыехаць.
Прайшоўшы ўсе выпрабаваньні – гадзіна стоячы ў электроне да Рудзенска, шчыльна забіты жвавымі аматарамі беларускай культуры аўтобус, у які ня здолеў улезьці мой фатограф, усталяваньне намёту, пару гадзін на сонцасьпёку, у выніку якіх з адзеньня на мне застаўся амаль што не адзін бэйджык і бясконцая чарга за фірмовай дудуткаўскай сівухай – я зразумела, што канцэрт на малой сцэне тым часам пасьпяхова падыходіць да лагічнага завяршэньня і вырашыла рушыць адразу да вялікай сцэны, дзе якраз распачаў свой выступ гурт “Hardwood". Граюць акустычны фолк-фэнтэзі, але са значна большым накірункам у бок фолку з усімі вынікаючымі наступствамі. Існуюць такія тонкія межы ў музыцы, якія трэба разьмяжоўваць падобна да, напрыклад, характару дзейнасьці і вытокі ўвасабленьня рэканструктараў і ралевікоў. Вось “Hardwood” на сёньняшнім этапе – больш рэканструктары, таму да канцэпцыі фестывалю падышлі ідэальна, адыгралі даволі якасна, але крыху нішчымна і занадта стрымана, таму не раскачалі.
Наступнымі на сцэну выйшлі “Ceilidh Ceol” – цудоўнае стварэньне Алеся Чумакова, гурт, што адлюстроўвае ў сваёй творчасьці старадаўнюю кельцкую традыцыю, надаючы ёй непаўторны беларускі каларыт. Акрамя вядомых ірландскіх, шатландскіх і брэтонскіх песень, танцаў і мелодый, у праграму “Ceilidh Ceol” уваходзяць і аўтарскія кампазіцыі, якія складаюць самі ўдзельнікі калектыву, а таксама ірландскія і шатландскія песьні, перакладзеныя гуртом на беларускую мову. На «Піры пасля бітвы» і павольныя, і бадзёрыя кампазіцыі “Ceilidh Ceol” ляглі сапраўдным бальзамам на душу. Тых слухачоў, каторыя яшчэ ня дужа набраліся і здолелі лічыць да пяці, Чумакоў жартоўна заклікаў сьпяваць разам з гуртом, і публіка з задавальненьнем падключалася да выкананьня «піўных» хітоў.
Далей выступаў вядомы ня толькі ў роднай Украіне, але й па-за яе межамі, этна-рок гурт «FRAM”. Вакалістка любіць кацянят і сьпявае, як сапраўдная зорка рок-н-ролу, нястомны электрадудар зараджае моцнай хваляй пазітыўнай энергетыкі, ды й нябачны басіст, хоць яго й ня бачна было, адыграў таксама дужа ладна. У выкананьні “FRAM” мы пачулі традыцыйныя сусьветна вядомыя разнастайныя песьні ў своеасаблівай апрацоўцы: як нечакана заводныя, бадзёрыя “Hallelujah” і “Let it be”, рамштайнаўскі павольны “Ohne dich”, так і шалёнаслэмныя карагодныя кампазіцыі кшталту “Was wollen wir trinken” і “Herr Mannelig”. На жаль, мы так і не дачакаліся хітоў “Ride On” і “Каралева”, але тое, што “FRAM” адыгралі, было неверагодна крутым, сарвала ўдзячныя авацыі і ўзьняло на ногі ўсіх гасьцей грунвальдскага піру.
Наступнымі сустракалі гурт «Стары Ольса», пра выступ якога ня варта нават і распавядаць. Зразумела, што адыгралі, як заўжды, на вышэйшым узроўні, публіка на падобных мерапрыемствах нязьменна прымае «Ольсу» на «ўра» і гурт сам па сабе, як мне падаецца, за час існаваньня стаў сапраўдным сімвалам беларускага фестывальна-рэканструктарскага руху. Напрыканцы выступу на сцэне зьявіліся хлапцы з бчб-сьцягамі, але, каб ня зьмешваць музыку й палітыку, іх хуценька адтуль папрасілі. І бяз гэтага ўсе ведаюць, зь кім праўда, таму лепш было проста насалоджвацца выдатнай канцэртнай праграмай «Старога Ольсы» і пранікацца ўсеагульнай павагай да нашага славутага гістарычнага мінулага.
З-за затрымак і зьменаў у раскладзе выступу наступным выйшаў хэдлайнер галоўнай сцэны – расейскі гурт «Тролль Гнёт Ель», што пасьпеў надта палюбіцца беларускім слухачам. Аснова творчасьці „Тролль Гнёт Ель“ — гэта скандынаўскія фальклорныя мелодыі, па-майстэрску запраўленыя і стылізаваныя пад цяперашнія немудрагелістыя хардрокавыя рыфы, а расейскамоўныя тэксты „ТГЕ“ стылістычна дакладна паўтараюць зьмест народных. Самі музыкі называюць свой стыль “піўны фолк”, што, на мой погляд, больш чым дакладна адлюстроўвае сутнасьць творчасьці гурта. Заводныя, па-вікінгаваму задорныя кампазіцыі сталі найяскравейшым момантам «Піру пасьля бітвы». Натоўп сапраўды танчыў так, што здрыгануліся навакольныя палеткі, а «ТГЕ» шчыра выкладаліся на поўную, зараджаючы прыхільнікаў нардычнай энергіяй і распальваючы бясконцы ўгар.
Я таксама паддалася ўсеагульнай весялосьці і, схапіўшы ў цемры з рук здаравеннага, фактурнага такога вікінга вельмі пераканальна прапанаваны драўляны келіх піва, глынула ўпэўнена за яго здароўе… і канешне ж, па законах жанру, там была ня менш чым сівуха, а піва мне адразу ж прапанавалі, каб запіць. Ну а што зробіш – толькі рок-н-рол, толькі ўгар, бо на сцэне грае „Тролль Гнёт Ель“!
А пасьля нас чакаў сюрпрыз: слуцкі фаер-клуб «Магія агню», а таксама хлапцы з гордзенскага тэатра агню »Children of Fire" прапанавалі ўвазе публікі выдатнае фаер-шоў, якое падалося сапраўдным уражальным чараўніцтвам і прымусіла гледачоў забыцца пра канцэртную праграму і паддацца накрыху магічнай сіле агню.
Нарэшце, на радасьць шматлікім прыхільнікам на сцэне зьявіўся вядомы беларускі фэнтэзі-фолк гурт “Irdorath”, у складзе якога, дарэчы, на «Піры пасля бітвы» выступала новая скрыпачка Юлія, што, зразумела, намякала на даданьне сьвежых нотаў у гучаньне гурта. Тое, што адбылося пасьля, я нават не хачу апісваць. Калі каротка: выступ “Irdorath” быў сапсаваны з-за цалкам безадказнага, нядбалага падыходу тэхнікаў і гукарэжысёраў. Дакладна ня па віне музыкаў, бо ўсе ведаюць, на якім высакаякасным узроўні грае “Irdorath” і якія цудоўныя канцэрты яны ладзяць паўсюль ад маленькіх кавярняў да велізарных опэн-эйр пляцовак. Здаецца, большасьць слухачоў усё ж з паразуменьнем аднесьліся да сітуацыі і, шчыра паспачуваўшы засмучаным музыкам, насалодзіліся тым, што атрымалася адыграць. Але трэба ўсюды шукаць пазітыўныя моманты: на гэтым фестывалі “Irdorath” адкрыліся прыхільнікам з новага, нязвыклага боку сваім цалкам імправізаваным рэгі-віншаваньнем з днём народзінаў сябра гурта Уладзя Шэйкера, а таксама чарговы раз падкрэсьлілі сваё ўменьне годна і гібка рэагаваць на абставіны, хуценька зьмяняючы парадак кампазіцый і абіраючы неабходныя інструменты, каб зрабіць усё магчымае і не пакінуць публіку ў расчараваным настроі.
Далей значна ўжо стомленыя наведвальнікі фестывалю сустракалі апладысьментамі піянераў беларускага панк-року «Нейра Дзюбель». Ня тое каб мне было да канца зразумела, якім бокам творчасьць «Нейра Дзюбель» і яшчэ некаторых удзельнікаў канцэрту датычыцца беларускай гістарычнай спадчыны, але ж публіцы, здаецца, вельмі падабалася: натоўп не разыходзіўся да апошняй песьні. Шкада, канешне, што на «Піры пасля бітвы» прагучала няшмат усімі ўлюбёных смачных кампазіцый са старых альбомаў (з нагоды таго, што Кулінковіч зь нядаўніх часоў працуе калумністам ў «Советской Белоруссии» ці па якой іншай прычыне…), што пазбавіла выступ гурта былой атмасферы й куражу. Але зрэшты – гэта славутыя «Нейра Дзюбель», якія ў свой час значна паспрыялі ўздыму інтарэсу да беларускай музычнай сцэны, таму іх рады бачыць усюды і як мага часьцей.
А вось выступу гурта «Hok-key» мы так і не дачакаліся. Мала таго, што хлапцам не пашчасьціла граць па раскладзе апошнімі, а другой гадзіне ночы, дык яшчэ й не па іх віне здарылася непрыемная аварыя, у выніку якой замест таго, каб радаваць публіку моцнымі кампазіцыямі з апошняга альбому, «Hok-key» клеілі непрыемныя разборкі з гора-кіроўцам і арганізатарамі фестывалю.
Я паспачувала музыкам, але ня надта засмуцілася, бо канцэрт вельмі зацягнуўся і народ паступова разыходзіўся па намётах, стамілася і я. Аднак, канешне, ня разу не заснула: ноччу ў намётавым мястэчку пануе тая самая атмасфера, у пошуках якой па-большасьці і едуць на падобныя фестывалі. Далучыўшыся да незнаёмай прыемнай кампаніі і атрымаўшы ад гаспадароў вогнішча для ўзьняцьця настрою келіх разьліўнога піва зь міні-браварні, да ранку пад гукі бадзёрай песьні пра Пуціна, што карысталася асаблівай папулярнасьцю ў гэтую ноч, мы бавілі час за несур’ёзнымі размовамі на сур’ёзныя тэмы, і наадварот. Сонца павольна ўзыходзіла па-над дудуткаўскімі палямі, людзі побач паступова зьмяняліся, рокавыя гітарныя тэмы пераходзілі на блюз – што яшчэ трэба, каб адчуваць самы смак жыцьця?..
У цэлым, канешне, што датычыцца арганізацыі канцэрта “Пір пасьля бітвы”, у бочцы зь мёдам на гэты раз была далёка не адна лыжка дзёгцю. Я маю на ўвазе і затрымку з выступам, і скарачэньне музычнай прагамы, і абсалютна нязграбную працу гукарэжысёраў, і адмененыя зь незразумелай нагоды саундчэкі гуртоў, і амаль што поўную адсутнасьць сцэнічнага сьвятла, і недабразычлівыя адносіны некаторых адказных асобаў да ня без таго засмучанага сарваным выступам гурту “Hok-Key”. Наогул, ня толькі на мой погляд, фестываль пазбаўляла нацыянальнага каларыту пераважнае выкарыстаньне расейскай мовы, што рэзала слых і ў каментарах вядоўцаў спаборніцтваў, і ў зносінах з абслуговым персаналам, і ў нефармальных размовах саміх рэканструктараў. Карацей, шмат у якіх асьпектах на наступным фэсьце оргам прыйдзецца ўдасканальвацца, каб зрабіць «Наш Грунвальд» насамрэч Нашым. Тым ня менш, хочацца верыць, што большасьць гасьцей мерапрыемства ўсё ж выдатна адпачыла і прывезла дахаты толькі сьветлыя, прыемныя ўражаньні. Асобны дзякуй Аляксандру Раку (экстрым-тэатр «Berserk») і музейнаму комплексу “Дудуткі” за магчымасьць наведваньня канцэрту, а таксама спадару Вітаўту і спадару Ягайлу за добрую нагоду для ўгарнай гулянкі!
Тэкст: Насьця Quende
Хутка чакайце фота ад: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper
0 каментароў