Metal Crowd: дзень першы

Апублікавана 20 жніўня 2014, 10:05 у Рэпартажы

16-17 жніўня ў Рэчыцы адбыўся дзясяты юбілейны фэст Metal Crowd. З удзелам такіх гуртоў, як Аркона, Hate, Litvintroll, Butterfly Temple, Thy Disease, Susperia, Mors Principium Est і шмат іншых.

Ох і нялёгкім было для мяне рашэньне аб наведваньні фэста. Чатыры гадзіны ў міліцыі і не пабачаныя хэдлайнеры першага дня ў мінулым годзе і сапраўднае пекла ў намётавым мястэчку наводзілі на пэўныя сумневы. Але ж колькі там таго жыцьця – едзем!

У начным цягніку зь Менску адразу кідалася ў вочы нездаровая канцэнтрацыя нефармалаў, якія чацьвёркамі і пяцёркамі хуценька запоўнілі ўсе вагоны. Нам з калегамі (а гэта Зьміцер, вядоўца фесту, і Вольга – наш самы каштоўны фатограф, якую не пужаў ніякі дождж падчас фэсту) чамусьці дасталіся самыя “выдатныя” месцы – ля прыбіральні. Добра, што хоць дзяўчо, якое ехала чацьвёртым пасажырам, адразу залезла спаць. Падсілкаваўшыся портэрам і напаліўшыся ва ўсё той жа прыбіральні недзе а трэцяй мы паклаліся спаць. Але ня тут было, бо на пад’езьдзе да Калінкавічаў пачаўся сапраўдны трэш, бо правадніца відавочна была ўпэўненая, што туды едзе ўвесь вагон. Пад крыкі “Калінкавічы! Закрываю туалет! Рыхтуемся да выхаду!” нават я амаль паверыў, што гэта мой прыпынак. Прыйшлося папаліць яшчэ раз.

Далейшы шлях да Рэчыцы быў больш спакойным, і паспаўшы агулам ледзь больш за дзьве гадзіны мы нарэшце апынуліся на пероне вакзала. Зьміцер накіраваўся разрульваць сітуацыю на фэст, а мы шляхам няцяжкіх маніпуляцый выклікалі таксі і накіраваліся на модную ўпіску ў інтэрнаце педкаледжа. Дзякуй жанчыне на рэсэпшане, а восьмай яна ўжо была на месцы і хуценька нас разьмясьціла на чацьвёртым паверсе, побач з гуртом Last Performance з Варонежу. Дарэчы, у трохмесцавым нумары нас было ўсяго двое, за што жанчыне таксама дзякуй. На гэтым пазітыўныя бакі скончыліся, і пасьля наведваньня прыбіральняў і ўмывальняў з душам мы зразумелі, што за кошт у 60 тысячаў сэрвіс тут адпаведны. Цікава, як тут дзеці жывуць некалькі год, і якія зь іх потым будуць педагогі. Дзяўчынцы па прозьвішчу Коцік, на ложку якой я спаў, прывітаньне, мы пакарысталіся тваім люстэркам трошкі.

Далей было падарожжа ў кавярню, якая працавала з адзінаццатай, а ў праверанай гатэльнай рэстарацыі сілкавалася нерэальная колькасьць дзяцей-спартоўцаў. Таму пад энергетык і піва наступную гадзіну мы прасядзелі ў цяньку ў адным з дворыкаў побач. Дзе я амаль патрапіў у міліцыю ў другі раз, што было б ня вельмі файным стартам для прыгодаў. Прарэкламую, дарэчы, кавярню “Нова” на Сьняжкова – за дэмакратычны кошт можна нармалёва паесьці (салянка літаральна бадзёрыць дзёсны), і кампанія будзе складацца на 90 адсоткаў зь нефармалаў. Падчас фэсту, зразумела.

Далей быў зусім нецікавы шлях на аўтобусе да спорткомплексу Рытм, дзе і праходзіць Metal Crowd ужо ня першы год запар. Хуценька акрэдытоўваемся і трапляем на пачатак выступу першага гурта, Стожар з Расеі. Адразу скажу, я ня буду надаваць дужа шмат увагі менавіта канцэртнай частцы, таму што каму цікава чытать пра 20 гуртоў, але па большасьці прабягуся тэзісна.

Сцэны, як і ў мінулым годзе, было дзьве. Асаблівай увагі заслугоўвае другая – маленькая. На гэты раз гэта была сапраўдная нармалёвая сцэна, а ня нейкі дзіцячы жоўты намёцік. З адпаведным выдатным гукам. За гэта залік. А вось асноўная сцэна дзіўным чынам перамясьцілася з файнага месца па цэнтры стадыёну на яго край, а агароджа для гледачоў стаяла метраў напэўна за 10 ад самой сцэны. Такі цікавенькі фотапіт. Цікава і тое, што пад вечар яна наблізілася да сцэны, і дзеяньне выглядала ўжо больш пазітыўна.

Так, вяртаючыся да гурта Стожар. Музыкі граюць Pagan Metal з жаночым вакалам, мужчынскім скрымам і народнымі інструментамі, якія ідуць мінусам. Ня вылучу нічога спецыфічнага і незвычайнага, аднак людзям заходзіла нармалёва, і былі нават фанаты ў іх цішотках.

Наступныя, расейцы Melancholy, гурт зь пятнаццацігадовай гісторыяй, выклікалі жаданьне націснуць на пятку да другой сцэны, якую адкрывалі нашыя землякі Crowblack. І не дарэмна. Распачаўшы з Rise My Madam, хлопцы выдалі сапраўдную фірму. Дзіва – першы гурт на дадатковай сцэне сустрэлі так, што ў наступны раз такое я пабачыў толькі на Арконе. Маладзёны трэсьлі патламі, скакалі ды трошкі слэмілі. Выдатненька, такі беларускі Lacrimas Profundere.

Пасьля іх выступу я накіраваўся на агляд тэрыторыі і таго, што побач зь ёй. Было некалькі кропак зь мерчам, нават ад маскоўскага Coyote Records, вельмі разнастайны асартымент фэставага мерчу, кропка, дзе магчыма было зрабіць мадэрновую чоху ды намаляваць татуху фарбамі. Кошт на цішоткі, дарэчы, стартаваў проста са сьмешных лічбаў, нешта каля 120 тыс. Харчаваньне было ўладкаванае калі не на выдатным, то на значна вышэйшым узроўні, чым у мінулыя гады. Жанчынкі частавалі людзей за сімвалічны кошт катлетамі ў цесьце, бургерамі, рознымі гарнірамі з гарачым ды нават нармалёвай піцай у скрынках з кардону. Гарбата, кава – зразумела былі таксама. Была кропка з квасам, энергетыкамі і проста напоямі ў бутэльках. Па традыцыі — аніякага алкаголю.
Экскурс у бліжэйшую краму скончыўся затрымкай мясцовага гопніка, які намагаўся скрасьці двулю піва (напэўна ў знак пратэсту, бо, як высьветлілася, алкаголь прадаваць было забаронена і тут, а паліцы былі завешаныя ад людзей). Пачвара спужаўся, кінуў двулю і нечакана спрытненька зьбег з крамы. Гэта, дарэчы, да скаргі ад мясцовых жыхароў на тое, як жа ім перешкаджалі наведвальнікі. Зайдзіце ў краму, спытайце, нашыя людзі кралі ў іх піва? Ці гэта і ёсьць вашыя праваслаўныя каштоўнасьці? Сьмешна проста.

Вярнуўся я на тэрыторыю, калі Infestum ужо рыхтаваліся выйсьці на сцэну. Пачатак году пачаўся з проста бранябойнага альбому, і ганьба мне, але я яшчэ ня бачыў іх жыўцом з новай праграмай. Што ж, Інтра — і панеслася Void of Nebulae. На жаль, менавіта на гэтым гурце былі адзначаныя самыя сур’ёзныя траблы з гукам. Чыталіся толькі вакал і бубны, гітары жа з сэмпламі былі чутныя толькі дзякуючы ведам матэрыялу. Але ж чаго яшчэ нам трэба, калі песьні і так граюць у галаве? Ordo Infestum, Ордзен Сатаны, аб якім шалёна крычаў нейкі падпіты аматар гурта ў натоўпе, як мінімум візуальнай часткай вымусілі палюбіць сябе. Ну й, канечне, прамова, якую сказаў Ion паміж песьнямі наконт фэсту. Усё дакладна так і ёсьць, калі мы самі не падтрымаем тое, што маем, за нас гэтага ня зробіць ніхто.

Harmony Disorder і Illidiance (разам з Rili Dope, гітарыст якіх пашкодзіў пальчык (шта??)) вырашылі не надаваць нам сваёй увагі, таму наступныя былі Last Performance, нашыя суседзі па інтэрнаце. Бадзёранькі сімфа-метал з оперным жаночым вакалам, якім вельмі пасаваў дождж, які распачаўся літаральна зь першай жа песьні. І курва, калі ён пасаваў музыцы, то зусім ніяк не пасаваў вопратцы людзей, большасьць зь якіх былі ў цішотках ды шортах. А на кропках з харчаваньнем дажджавікоў чамусьці не было. Таму, схаваўшыся пад сцэну, я даглядаў выступ у кампаніі Зьмітра з Вольгай, тэхнікаў і дзясятачка людзей на танцпляцы, якіх дождж не пужаў і яны хацелі нармалёва пашалець.

Тая ж гісторыя была і на італійцах Methedras, якія граюць ну выдатненькі алдовы трэшачок. Хлопцы не разгубіліся і нават пры такой колькасьці людзей адтапырваліся як у апошні раз, здымалі адзін аднаго на камеру, вакаліст спускаўся да людзей, здымаў іх і ўвесь час намагаўся выціснуць з тых, хто быў, максімум. І трэба аддаць належнае – у яго атрымалася. Дожджык паціху спыняўся, мы з Вольгай зьбегалі за гарбатай, якая зайшла як райскі нектар, і вярнуліся глядзець Vedonist. Хлопцы запомніліся аграменнымі бубнамі, клёвымі татушкамі і тэхнічнейшым качавым музлом. Людзі паціху вярталіся, і танцпляц, які падсунуўся да сцэны, усё больш напаўняўся металхэдамі.

А на перапынку паміж гуртамі я сустрэўся са знаёмымі, якія паведалі, што нелегальнае намётавае мястэчка разагналі. Справа ў тым, што з-за анамальнай сьпякоты ў лясах знаходзіцца было забаронена, і людзі туды ехалі на свой страх. Як атрымалася – не пракаціла. Жадаючыя маглі паставіць намёт на тэрыторыі фэсту, хтосьці заціхарыўся ў лесе. Знаёмыя вырашылі, што ў такія гульні не гуляюць, і зьехалі, нават не пабачыўшы хэдаў.

На наступных Аркона людзей прыйшла максімальная колькасьць, а дождж ня вымісіў сябе чакаць. І вось тут распачалася сапраўдная весялуха, бо людзей было шмат, з хэдаў ужо ніхто не хацеў сыходзіць, таму чалавак пад дзесяць хітранька раскрылі парасоны, а адно дзяўчо ў чорнай накідцы дык увогуле залезла на плечы да хлопца ды пачало размахваць бакамі накідкі, нібы бэтмэн. Нават словаў не знаходжу, што сказаць. Бачна было… мм, напэўна паловы галоваў музыкаў. На эўрапейскіх фэстах увогуле забароненыя парасоны, а людзі бяруць з сабой такую інавацыйную рэч, як дажджавік. Усім усё бачна, а дапамагае лепш за парасон. Такі вось лайфхак.

Аркона – малайцы, гурт ужо даўно трымае моцную эўрапейскую марку, які ўжо раз дэманструючы як зладжаную сцэнічную працу, так і працу з аўдыторыяй. Толькі вось праграма – хацелася б больш песень зь першых трох альбомаў. Яны лепшыя, гэта юнацтва і наша ўсё.

Падыходзіў час да апошніх выступоўцаў, Hate, а ў мяне, цалкам мокрага, зубы ўжо пачыналі стукаць адзін аб адзін. Каб хоць неяк выратавацца ад холаду, паліў цыгарэту за цыгарэтай, ад чаго пад канец выступу было адчуваньне, што я лячу над зямлёй. Хаця, магчыма, гэта было часткова і ад музыкі палякаў. Класічны польскі дэз/блэк разам з выдатнай сцэнічнай працай – ну вы жа і самі ўсё выдаеце. Калі б ня холад, жаданьне бясконца глядзець на сцэну напэўна зьнікла б ня хутка, але мы гуляем па правілах надвор’я, і пасьля разьвітальнага фота з фэнамі мы разам з астатнімі сыходзім з тэрыторыі фэста.

Вырашылі не асабліва давяраць фэставым аўтобусам да інтэрнату, таму выклікалі таксі і хуценька даехалі за сьмешны прайс. Далей былі згублены бэйдж, цёпленькія дзьве коўдры і проста эйфарыя ад сьпякоты, якая панавала ў пакоі. Было піва, былі людзі, якія пяць раз блыталі наш пакой са сваім. Быў тусач у калідорах, некаму было весела, але дзесьці а трэцяй мы рубануліся спаць. Таму, да сустрэчы заўтра.

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш