Crowblack пры падтрымцы NGe

Апублікавана 24 лістапада 2014, 22:39 у Рэпартажы

23 лiстапада ў Джэк Клабе адбыўся канцэрт гурта Crowblack пры падтрымцы альтэрнатыўшчыкаў NGe.

Пачалi менавiта зь iх. NGe — трошкi прыхэвоўленыя, з адсутнасьцю маляўнiчых салякоў, жаночым вакалам i тэкстамi нiбыта з-пад пяра нейкай Арбакайтэ цi Ратару ў дэпрэсii пасьля цяжкага канцэртнага туру i разьвiтаньня з чарговым кавалерам.

Як ня дзiўна — мне нават укацiла. Надзiва нядрэнны саўнд, гурт даволi сыграны. Трэба адзначыць i гукавiкоў — усё было як трэба, нейкiя спецыяльныя людзi хадзiлi зь ня менш спецыяльным планшэтам, нешта на мой погляд магiчна-шаманскае там падкручвалi, мабыць таму i гучала. Былi, што для мяне асаблiва прыемна, i пару песьняў па-беларуску. Гралi, паўтаруся, нядрэнна, але залу не раскачагарылi. Напэўна таму, што i залы той было добра калi пару дзясяткаў чалавек, што даволi непрыемна зьдзiвiла. На сцэне больш за астатнiх вылучаўся басiст. Што ён толькi не рабiў, пакуль граў (а граў ён, што зноў зьдзiвiла, не на сто адсоткаў нулi). I куляў у залу, i маршыраваў, прыгажосьць, адным словам. Маё IMХО: рабiце беларускамоўныя тэксты, працуйце далей i ўсё будзе добра, пэўную нiшу вы знойдзеце.

Пасьля заканчэньня выступу i невялiчкага перапынку пайшлi, не спужаюся гэтага слова, ХЭДЛАЙНЕРЫ — Crowblack, якiя вызначаюць сваю стылiстыку як Dark Metal. Гурт, на мой погляд, даволi годны i прафесiйны. Музыка таямнiчая i змрочная, пераважна нiзкiя нейкiя «цёплыя» гiтары па тэмбру i настрою арганiчна супадаюць з вакалам. Мне гэта нагадвае цi нейкi саўндтрэк да наступнага Max Payne, цi музыку з добрага старога галiвудскага фiльма пра наскрозь пракуранага i мацней за корж торта прасякнутага алкаголем цынiчнага няголенага мужчыну, якi з надзейным драбавiком, сумам на душы, успамiнамi i воклiчамi «Уякое ж лайно ператварылася маё жыцьцё. А не. Яно ж такiм i было» старанна спрабуе выправiць памылкi маладосьцi, гэтым яшчэ мацней забiваючы цьвiкi ў вечка сваёй труны. Музыка амаль iдэальна супадала з халодным восеньскiм вечарам, настройвала на фiласофска-задуменны лад i прымушала разважаць нават над тымi стратамi i памылкамi, якiя я па маладосьцi яшчэ нават не пасьпеў нажыць. Разбавiлi выступ яны прыемным сюрпрызам: на сцэну выйшлi скрыпачка, i, што для мяне было асаблiва нечакана й прыемна — альтыстка. Абвясьцiлi iх (што, канешне, было нядзiўна, бо выглядаюць iнструменты падобна) чамусьцi толькi i выключна «скрыпачкамi». Але мяне так проста не падманеш…

Гралi дзеўчыны спачатку з кроўблэкаўскiм гiтарыстам, потым — з усiм гуртом. I было б усё гэта ўвогуле выдатна, калi iх было б хоць трошкi болей чуваць, бо, здаецца, iх амаль не падгучылi. Таму на некаторы час псiхалагiчна ўзьнесеныя мною ў рай гукавiкi атрымалi немаленькi такi мiнус у карму i былi зноў вернутыя да лiку простых сьмяротных. Пасьля таго як пад воклiчы «Яшчэ, вярнiце дзяўчат!!» струнна-смыкавыя сышлi са сцэны, распачалася фiнальная частка канцэрту. Тут была i "The Only One" — любiмая песьня Яна Мачульскага, па словах франтмэна Crowblack Яўгена Губскага — «найбольшага аматара» (і па сумяшчальнiцтву — заснавальнiка i лiдара нашага ўлюбёнага Белметала). Улюбёная мабыць таму, што спадар Ян, здаецца, прыняў непасрэдны ўдзел у яе напiсаньнi, у прыватнасьцi — гiтарнага сола. Канцоўка адбылася яскравай, маляўнiчай, а напрыканцы была выканана даробленая «за дваццаць хвiлiн» да пачатку канцэрту песьня.

Падводзячы вынiк: нягледзячы на проста катастрафiчны недахоп гледачоў, падзея адбылася даволi яркая, якасная i прыкметная.