Betraying The Martyrs
Апублікавана
у
Рэпартажы
45 Фота
Парыжскі гурт Betraying the Martyrs, як і шмат іншых калегаў па цэху, вырашыў не катаць ваты і хуценька набіраць абароты. Што, як паказвае практыка, пры граматным прамоўшане (не выкрэсьліваючы мацнейшы музычны складнік) зрабіць ня так цяжка. Асабліва, калі ты не з Усходняй Эўропы. Тым больш, калі гурт скаладаецца з прыгажунчыкаў. Амаль усіх з Францыі.
Перадканцэртны этап цягнуўся па класічнай праграме: хтосьці заліваў лейку ў аколіцах клуба, штосьці нервова паліў пад надакучлівым дажджом. Людзі рухаліся да ўвахода струменем, які амаль не спыняўся, але ў выніку чамусьці ў клубе колькасьць наведвальнікаў скаладала каля трох-чатырох сотняў. У прынцыпе, улічваючы тое, што канцэрты ў пачатку верасьня былі амаль кожны дзень, яно й ня дзіва.
Стартавалі шоў менчукі In The Hands Of Destruction. У гэтым годзе яны запілілі модны альбом When Humanity Ends, песьні зь якога і былі прадстаўленыя публіцы. Чамусьці падчас усяго выступу гучаў метраном, што магло б патлумачыцца тым, што гэта фішка ёсьць і на запісах. Але там яго няма. Дзіўна, але ладненька. Усё праходзіла даволі класічна, хлопец у чырвонай саколцы ў мошы, хтосьці прыгае са сцэны. Нягледзячы на колькасьць людзей, іх нават лавілі. Вакаліст, падобны да хлапцоў адной з частак фільма “Назад у будучыню” жартаваў жарты і намагаўся яшчэ больш раскачаць натоўп. У пэўнай ступені яно атрымалася.
Пакуль цягнулася наладка Betraying the Martyrs, па зале хадзілі размовы аб тым, ці сапраўды вакаліст Ааран даехаў да нас. Справа ў тым, што на першым туравым шоў у Пецярбурзе ён адсутнічаў (а замянялі яго некалькі мясцовых хлапцоў), але арганізатары ўсіх запэўнілі, што ўсё добра і Ааран ужо прыляцеў у Менск. Так яно ў выніку і атрымалася, заставалася толькі пачакаць дзясятак-другі хвілін і самім запэўніццаў гэтым.
У пачатку я пісаў, што ў гурце амаль усе французы. Ёсьць там і расейскі бубнач Марк Міронаў, які далучыўся да гурта два гады таму. Ён першым зьявіўся на сцэне і прамовіў некалькі словаў на расейскай. Далей адзін за адным зьявіліся і астатнія музыкі, апошнім выляцеў Ааран і панеслася. Вакаліст відавочна вырашыў адыграцца за прапушчанае шоў, таму ён з шалёным запалам лётаў па сцэне, рабіў абдымашкі/цалавашкі зь дзяўчатамі і дзелавіта пацягваў гарэлку з бутылькі (успомнім Eskimo Callboy?). Канечне, не забываўся абліваць і паіць ёй і людзей у зале. Гітарысты жа дзелавіта трэсьлі даўгімі грывамі, падобныя на сапраўдных металюг.
Людзі таксама ня вымусілі сябе чакаць, ператварыўшыся ў камяк, які падпарадкоўваецца кожнай камандзе са сцэны. Ааран з Маркам па чарзе загадвалі то рабіць сёкл-піт, дзяліцца на сьцяну сьмерці, “якую французы яшчэ ня бачылі ніколі”. Мяркую, атрымлівалася як мінімум ня горш, чым у астатніх краінах. Нават падчас стэйдждайвінгу не адзін чалавек ня ўпаў на падлогу, а ляцела іх час ад часу і па тры, і па чатыры. Клавішнік таксама прымаў у гэтым удзел, час ад часу літаральна стоячы на плячах людзей, а таксама вельмі небясьпечна намагаўся ўляцець у нікуды, скочачы занадта далёка.
Выступ цягнуўся ў выніку каля гадзіны і быў даўжэй за той, што гурт адыграў у Піцеры. Яно й зразумела, мяркую музыкам і самім хацелася нарэшце нармалёва стартануць тур. На менскім жа шоў песьняй, сыгранай на біс, а таксама апошняй сьцяной сьмерці была пастаўленая кропка. А на вуліцы нас ізноў чакаў дождж, які ўжо зусім ня так напружваў пасьля выдатнага шоў. Дзякуй Wake Up Promo за гэта.
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
Перадканцэртны этап цягнуўся па класічнай праграме: хтосьці заліваў лейку ў аколіцах клуба, штосьці нервова паліў пад надакучлівым дажджом. Людзі рухаліся да ўвахода струменем, які амаль не спыняўся, але ў выніку чамусьці ў клубе колькасьць наведвальнікаў скаладала каля трох-чатырох сотняў. У прынцыпе, улічваючы тое, што канцэрты ў пачатку верасьня былі амаль кожны дзень, яно й ня дзіва.
Стартавалі шоў менчукі In The Hands Of Destruction. У гэтым годзе яны запілілі модны альбом When Humanity Ends, песьні зь якога і былі прадстаўленыя публіцы. Чамусьці падчас усяго выступу гучаў метраном, што магло б патлумачыцца тым, што гэта фішка ёсьць і на запісах. Але там яго няма. Дзіўна, але ладненька. Усё праходзіла даволі класічна, хлопец у чырвонай саколцы ў мошы, хтосьці прыгае са сцэны. Нягледзячы на колькасьць людзей, іх нават лавілі. Вакаліст, падобны да хлапцоў адной з частак фільма “Назад у будучыню” жартаваў жарты і намагаўся яшчэ больш раскачаць натоўп. У пэўнай ступені яно атрымалася.Пакуль цягнулася наладка Betraying the Martyrs, па зале хадзілі размовы аб тым, ці сапраўды вакаліст Ааран даехаў да нас. Справа ў тым, што на першым туравым шоў у Пецярбурзе ён адсутнічаў (а замянялі яго некалькі мясцовых хлапцоў), але арганізатары ўсіх запэўнілі, што ўсё добра і Ааран ужо прыляцеў у Менск. Так яно ў выніку і атрымалася, заставалася толькі пачакаць дзясятак-другі хвілін і самім запэўніццаў гэтым.
У пачатку я пісаў, што ў гурце амаль усе французы. Ёсьць там і расейскі бубнач Марк Міронаў, які далучыўся да гурта два гады таму. Ён першым зьявіўся на сцэне і прамовіў некалькі словаў на расейскай. Далей адзін за адным зьявіліся і астатнія музыкі, апошнім выляцеў Ааран і панеслася. Вакаліст відавочна вырашыў адыграцца за прапушчанае шоў, таму ён з шалёным запалам лётаў па сцэне, рабіў абдымашкі/цалавашкі зь дзяўчатамі і дзелавіта пацягваў гарэлку з бутылькі (успомнім Eskimo Callboy?). Канечне, не забываўся абліваць і паіць ёй і людзей у зале. Гітарысты жа дзелавіта трэсьлі даўгімі грывамі, падобныя на сапраўдных металюг. 
Людзі таксама ня вымусілі сябе чакаць, ператварыўшыся ў камяк, які падпарадкоўваецца кожнай камандзе са сцэны. Ааран з Маркам па чарзе загадвалі то рабіць сёкл-піт, дзяліцца на сьцяну сьмерці, “якую французы яшчэ ня бачылі ніколі”. Мяркую, атрымлівалася як мінімум ня горш, чым у астатніх краінах. Нават падчас стэйдждайвінгу не адзін чалавек ня ўпаў на падлогу, а ляцела іх час ад часу і па тры, і па чатыры. Клавішнік таксама прымаў у гэтым удзел, час ад часу літаральна стоячы на плячах людзей, а таксама вельмі небясьпечна намагаўся ўляцець у нікуды, скочачы занадта далёка.
Выступ цягнуўся ў выніку каля гадзіны і быў даўжэй за той, што гурт адыграў у Піцеры. Яно й зразумела, мяркую музыкам і самім хацелася нарэшце нармалёва стартануць тур. На менскім жа шоў песьняй, сыгранай на біс, а таксама апошняй сьцяной сьмерці была пастаўленая кропка. А на вуліцы нас ізноў чакаў дождж, які ўжо зусім ня так напружваў пасьля выдатнага шоў. Дзякуй Wake Up Promo за гэта. Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў