Eskimo Callboy
Апублікавана
у
Рэпартажы
72 Фота
Апошнім часам дзіву даешся з таго, зь якой хуткасьцю маладыя гурты набіраюць абароты й папулярнасьць. Актуальнае мадэрновае музло, граматны маркетынг, цалкам прадуманыя сцэнічныя паводзіны й стайл. Eskimo Callboy – яскравы таму прыклад. Гурт ужо граў у Менску у мінулым годзе, сабраўшы Рэпаблік з усяго адным альбомам у кішэні. Прайшло трошкі часу – і вось яны завіталі да нас ужо з прэзентацыяй другой кружылкі.
Яшчэ за гадзіну да старту ля Рэпабліка была ўпэўненая чарга. Мэтавая аўдыторыя – маладзёны ва ўзросьце “да 20”. Непасрэдна сам клуб унутры больш паходзіў на распранальню. Перапраналіся ў шорты ды кросы літаральна на кожным кроку – ля гардэроба, ля прыбіральні ўнізе, нават за чорнымі запавесамі, за якія нібыта забаронена захадзіць. Асноўныя праблемы: нельга паліць, у гардэроб нібыта не прымаюць заплечнікі (таксама, як і верхнюю вопратку па аднаму) і скаргі на тое, што “жыцьцё-боль”.
Да мерчавай стойкі не праціснуцца. Кружэлкі, цішоткі, здаецца, нават свэтшоты першапачаткова былі. Каля пяці-шасьці варыяцыяў, кожны другі праз гадзіну фарсіў у фірмовай шмотцы. Шчыра кажуцы, напэўна ўпершыню бачу, каб гурт настолькі прафесійна ўладкаваў продаж мерча. Гурту – грошыкі, людзям – радасьць.
Падцяплялі сёньняшняе шоў расейскія транскоршчыкі Sayanara. Танцпляц ужо быў даволі шчыльна запоўнены, людзі прышлі аттапырвацца, таму музыкі атрымалі падтрымку адразу ж. На першым жа рыфе гітарысты крутнулі крутавэлы й сутыкнуліся адзін з адным. Секунда, разыйшліся ў розныя бакі сцэны і больш адзін да аднаго не падыходзілі. Якасная падача (ня без тэхнічных касякоў), танцавальны матэрыял – пэўны досьвед жывых выступаў у хлапцоў быў, таму ўсім спадабалася. Як сказаў адзін хлопец, “ахэенна”.
Eskimo Callboy спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, каб прыбраць сапортаўскія бубны са сцэны й чэкнуць інструменты. Каб натоўп не сумаваў, перад інтра ўключылі мадэрновую Talk Dirty ад Jason Derulo. Дзіва – яе ўспрынялі так, нібыта гурт ужо быў на сцэне. Ну а што адбылося, калі гурт выйшаў на сцэну… пад We are the Mess людзі нібыта сарваліся з ланцуга. Назва песьні, “Мы ёсьць бязладзіца”, лепей за усё падыходзіла да того, што адбывалася. Зала скакала, нехта спрабаваў мошыць, людзі канвеерам прыгалі са сцэны, выкідалы ледзь пасьпявалі іх кантраляваць.
Перад Party at the Horror House музыкі дасталі з “чароўнага заплечніка” нульсем гарэлкі й прапанавалі людзям яе ўжыць. Ну хто ж адмовіцца? Першы шэраг пад сцэнай быў досыць напоены, музыкі не забываліся й пра саміх сябе, частуючы адзін аднаго “з дульца”. Таксама сілкаваліся і беларускім сідрам. А перад Muffin Pupper-Gurk увогуле на сцэну былі запрошаныя ўсе, хто жадае ўгаманіць нульсем за адзім заход. З дапамогай музыкаў яно атрымалася. Толькі вось хлопец, які піў першы – ты ані разу не джэнтльмэн. Побач з табой стаяла дзяўчо, а ты перадаў бутэльку далей, яна нават са сцэны сыйшла і ня скочыла ў залу пасьля. Дзяўчына, калі прачытаеш гэта – падыйдзі да мяне на наступным канцэрце, зь мяне гарэлка. Бо я за радасьць і справядлівасьць.
Былі выкананыя самыя галоўныя баявікі з двух альбомаў. Музыкі шчыльна трымалі кантакт з публікай, таксама скочылі ў залу і выглядалі даволі зьдзіўленымі, калі са сцэны некалькі разоў скочыла “пандачка”. Паказвалі свае веды расейскай мовы, клічачы нас Беларашай, захапляліся прыгажосьцю нашых дзяўчатак, прасілі ня крыўдзіць і не пакалечыць іх падчас стэйдждайвінгу. Кожны раз з асцярогай глядзелі на тых, хто кубарам ляцеў на іх са сцэны. Пад канец нават дайшло да таго, што яны прапанавалі кожнаму ахвотнаму паставіць свой подпіс на вызваленьне ад працы (ці ад школы). Кіруючыся тым, сколькі людзей засталося чакаць іх пасьля выступу – некаму яно дакладна спатрэбілася.
Вось так усё і было. Дзякуй Wake Up за сьвята у сярэдзіне тыдня, да сустрэчы на наступных гігах. І гэта. Прывозьце Эскімосаў да нас яшчэ як мага хутчэй! Мяркую, за гэта падпішыцца кожны, хто наведаў гэты гіг.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
Яшчэ за гадзіну да старту ля Рэпабліка была ўпэўненая чарга. Мэтавая аўдыторыя – маладзёны ва ўзросьце “да 20”. Непасрэдна сам клуб унутры больш паходзіў на распранальню. Перапраналіся ў шорты ды кросы літаральна на кожным кроку – ля гардэроба, ля прыбіральні ўнізе, нават за чорнымі запавесамі, за якія нібыта забаронена захадзіць. Асноўныя праблемы: нельга паліць, у гардэроб нібыта не прымаюць заплечнікі (таксама, як і верхнюю вопратку па аднаму) і скаргі на тое, што “жыцьцё-боль”.
Да мерчавай стойкі не праціснуцца. Кружэлкі, цішоткі, здаецца, нават свэтшоты першапачаткова былі. Каля пяці-шасьці варыяцыяў, кожны другі праз гадзіну фарсіў у фірмовай шмотцы. Шчыра кажуцы, напэўна ўпершыню бачу, каб гурт настолькі прафесійна ўладкаваў продаж мерча. Гурту – грошыкі, людзям – радасьць.
Падцяплялі сёньняшняе шоў расейскія транскоршчыкі Sayanara. Танцпляц ужо быў даволі шчыльна запоўнены, людзі прышлі аттапырвацца, таму музыкі атрымалі падтрымку адразу ж. На першым жа рыфе гітарысты крутнулі крутавэлы й сутыкнуліся адзін з адным. Секунда, разыйшліся ў розныя бакі сцэны і больш адзін да аднаго не падыходзілі. Якасная падача (ня без тэхнічных касякоў), танцавальны матэрыял – пэўны досьвед жывых выступаў у хлапцоў быў, таму ўсім спадабалася. Як сказаў адзін хлопец, “ахэенна”.
Eskimo Callboy спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, каб прыбраць сапортаўскія бубны са сцэны й чэкнуць інструменты. Каб натоўп не сумаваў, перад інтра ўключылі мадэрновую Talk Dirty ад Jason Derulo. Дзіва – яе ўспрынялі так, нібыта гурт ужо быў на сцэне. Ну а што адбылося, калі гурт выйшаў на сцэну… пад We are the Mess людзі нібыта сарваліся з ланцуга. Назва песьні, “Мы ёсьць бязладзіца”, лепей за усё падыходзіла да того, што адбывалася. Зала скакала, нехта спрабаваў мошыць, людзі канвеерам прыгалі са сцэны, выкідалы ледзь пасьпявалі іх кантраляваць.
Перад Party at the Horror House музыкі дасталі з “чароўнага заплечніка” нульсем гарэлкі й прапанавалі людзям яе ўжыць. Ну хто ж адмовіцца? Першы шэраг пад сцэнай быў досыць напоены, музыкі не забываліся й пра саміх сябе, частуючы адзін аднаго “з дульца”. Таксама сілкаваліся і беларускім сідрам. А перад Muffin Pupper-Gurk увогуле на сцэну былі запрошаныя ўсе, хто жадае ўгаманіць нульсем за адзім заход. З дапамогай музыкаў яно атрымалася. Толькі вось хлопец, які піў першы – ты ані разу не джэнтльмэн. Побач з табой стаяла дзяўчо, а ты перадаў бутэльку далей, яна нават са сцэны сыйшла і ня скочыла ў залу пасьля. Дзяўчына, калі прачытаеш гэта – падыйдзі да мяне на наступным канцэрце, зь мяне гарэлка. Бо я за радасьць і справядлівасьць.
Былі выкананыя самыя галоўныя баявікі з двух альбомаў. Музыкі шчыльна трымалі кантакт з публікай, таксама скочылі ў залу і выглядалі даволі зьдзіўленымі, калі са сцэны некалькі разоў скочыла “пандачка”. Паказвалі свае веды расейскай мовы, клічачы нас Беларашай, захапляліся прыгажосьцю нашых дзяўчатак, прасілі ня крыўдзіць і не пакалечыць іх падчас стэйдждайвінгу. Кожны раз з асцярогай глядзелі на тых, хто кубарам ляцеў на іх са сцэны. Пад канец нават дайшло да таго, што яны прапанавалі кожнаму ахвотнаму паставіць свой подпіс на вызваленьне ад працы (ці ад школы). Кіруючыся тым, сколькі людзей засталося чакаць іх пасьля выступу – некаму яно дакладна спатрэбілася.
Вось так усё і было. Дзякуй Wake Up за сьвята у сярэдзіне тыдня, да сустрэчы на наступных гігах. І гэта. Прывозьце Эскімосаў да нас яшчэ як мага хутчэй! Мяркую, за гэта падпішыцца кожны, хто наведаў гэты гіг.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская
2 каментара