Чыжоўка, Грэйсы ды мокрыя трусы
Апублікавана 22 верасьня 2014, 13:47 у Рэпартажы

61 Фота

Чарговы вечар стаў часткай гісторыі, Беларусь наведалі канадцы Three Days Grace. Хтосьці хацеў убачыць ды зацаніць пацаноў з такой далёкай Канады. Іншыя чакалі прыезд хлапцоў, якія некалі добра слухаліся падчас школьных дзён і было проста цікава адчуць адмысловае настальжы па тых часінах, калі можна было высмактаць два літры піва і застацца амаль цьвярозым, калі было троху (ці зусім ня троху) няёмка падыйсьці ды пачаць размаўляць зь дзяўчынай, калі пратэсту былі поўныя кішэні ды штаны, калі ўвесь Сусьвет быў тваім (мой варыянт). Ды апошняя група людзей — адданыя фаны гурта, якія чакалі сваіх куміраў. Была яшчэ адна цікавая катэгорыя, але пра яе ў самым канцы.

Зорныя канадцы зладзілі аўтограф-сесію, прэсуху (пра якую ніхто ня ведаў), ды адвалілі добры канцэрт, карацей кажучы зрабілі ўсё магчымае, каб прыезд прайшоў на высокім узроўні, шчыра кажучы, у іх гэта добра атрымалася. Галоўная падзяка франтмэну Matt’у Walst’у, які вымаўляў Belarus з правільным націскам. Падцяплялі нашых герояў, ды чэкалі Чыжоўка-Арэну хлопцы з Jack Acction, якія выдатна зайшлі натоўпу, але мяне неяк зусім не зачапілі, ужо на іх у душу ўлезьлі нейкія непрыемныя сумненьні. Галоўныя віноўнікі вечера ня вымусілі сябе доўга чакаць, ды выйшлі пад бадзёры трэк Rage Against The Machine, які перацёк у песьню Nancy Sinatra. Калі на сцэну падняліся TDG, то на фанцы, танцпляцы і трыбунах амаль не было пустых месцаў, аншлаг у Беларусі — гэта вэрі гуд ды крута.

А зараз прашу прабачэньня ў усіх аматараў творчасьці гэтай фармацыі, бо неяк ня дужа Грэйсы змаглі мяне расхістаць. Абойма хітоў была проста ўражвальная (тут вам і Home, і Pain, і Riot, і I Hate Everything About You), пачуў усё тое, што жадаў пачуць, але ж нешта было ня так. Мабыць стаў я стары для такога і калі б завітаў на такое мерапрыемста гадоў эдак 5-7 таму, то скакаў бы як шалёны і валіў бы кіпятком на некалькі метраў наперад. Добра, што такіх як я было няшмат і натоўп выдатна шалеў ды адрываўся, прыемна было глядзець за гэтым, ды ўспамінаць тыя самыя “свае” гады. Адчуваньне татальнага настальжы накрывала амаль з галавой, і за гэта гурту асабістая падзяка, за такую выдатную вандроўку ў тыя часы. Спадзяюся, што пасьля канцэрту скептыкаў крыху стала меней, бо Matt добра ўсё адпеў ды адскакаў, канечне гэта ня Adam, але ён ніколі ім ня будзе, прымайце рэчы такімі, якія яны ёсьць. Усе музыкі ўсё яшчэ атрымліваюць асалоду ад таго, што робяць і такі падыход мне пасуе. Хапай гітару, ды падрывай забітыя танцпляцы, бо rock’n’roll усё яшчэ з намі і сярод нас (а вось спадар Gene Simmons думае крышачку інакш).

Ну і крыху аб касяках і ўсялякіх цудах. Гук быў нармалёвы, але ўвесь час было жаданьне зрабіць пагрымчэй ды разнесьці ўсё ўшчэнт, гітарка таксама крыху выпадала, але ў астатнім усё было на ўзроўні. Дык вось пра апошні тып наведвальнікаў, гэта былі няшчасныя роўныя ды ня вельмі пацаны, якіх прыцягнулі іх дзяўчыны, ці яны самі пабаяліся пускаць іх на канцэрт. Праблема ў тым, што гэтае спадарства стаяла слупамі, з каменнымі заточкамі і рабіла выгляд вельмі крутых абаронцаў сваіх дзяўчын ад скакаўшых людзей. Пацаны, наступны раз сядзіце дома, ці набывайце квіткі на сядзячыя месцы, бо так будзе зручней і вам і людзям навокал вас.

P.S. Канечне дзяўчын было болей, яны нават перамаглі мужыкоў у імправізаваным конкурсе “які пол крыкне гучней”. Яшчэ раз дзякуй наведвальнікам, вы былі такімі жа крутымі, як і гурт, так і трэба падтрымліваць тых, хто там нешта робіць на сцэне. Грэйсы не змаглі моцна мяне расхістаць, але ж прадстаўнік BelMetal.org ні ў якім разе не стаяў слупом з каменнай заточкай, бо ўвогуле так ня ўмее. Усім Rock’n’Roll!