Arch Enemy. Бы сэкс без аргазму

Апублікавана 23 верасьня 2014, 02:18 у Рэпартажы

Здаецца, было ўсё. Але неяк… бы сэкс без аргазму

Arch Enemy пэўна з тых гуртоў, каму асобнае прадстаўленьне не патрабуецца. Шведская школа мелодык-дэзу, фірмовыя гітарныя запілы спадара Майкла Эмата, свой стыль, можна сказаць, уласнае імя. А ня так даўно калектыў папоўніўся каларытнай Алісай Уайт-Глаз, прыцягнуўшы да сябе яшчэ больш увагі. Arch Enemy заўсёды ўдала балансавалі маючы добрую раскрутку, і пры гэтым ня скочваючыся ў адкрыты мэйнстрым. Гэта заўсёды быў папулярны метал-гурт, які слухаць, так бы мовіць, прэстыжна. Бо і слухаць жа сапраўды ёсьць чаго!

А ў нас гутарка пойдзе аб тым, як гэтая зорная каманда дала шоў у Менску даждлівым панылым вечарам 22 верасьня.

На момант пачатку ў зале ўжо сьцягнулася колькасьць гледачоў дастатковая для таго, каб сказаць “Нямала, але і ня столькі, каб Re:Public ламіўся. Нармальна”. Нават вельмі нядрэнна для коштаў 450-500 тбр за танцпляц. Зала сустрэла нас шчыльнай заслонай дыму, і пунктуальна, а восьмай, шоў пачалося.

Не, ня буду весьці хроніку, як хто за кім выходзіў, як музыкі віталі публіку, а публіка музыкаў і г.д. Усё было стандартна. То бок, звычна і прадказальна для чарговага канцэрту замежнікаў у беларускай сталіцы. І, лагічна, з іншага боку яно было стандартна для самога гурта: чарговы негалоўны канцэрт туру. Я гэта ўсё куды вяду… Вяду да таго, што чакалася нешта гэткае, нешта феерычнае… А атрымаўся “прост трошк” канцэрт.

Паспрабуем раскласьці па складніках. Гурт выглядае добра на сцэне. Спадарыня Аліса ідэальна ўпісалася ў калектыў: і як вакалістка, і як франтвумэн свае абавязкі ведае і выконвае добра. Астатнія музыкі прафесіяналы, нічога ня скажаш. Першую, найдаўжэйшую частку адыгралі амаль што цалкам нонстопам. Кульмінацыя была дзесьці ў раёне «As the Pages Burn» – «Dead Eyes See No Future». Сэтліст на 100% спраўдзіў чаканьні, падборка была сапраўды нядрэнная. Моцныя прызнаныя песьні разам з новымі. Сэтліст далучаю, каб было бачна на свае вочы. І цяпер пра галоўныя адмоўныя моманты. Гук. Галоўная, халера, праблема. Як то дурні і дарогі – дык так у нас гук. Ад самага пачатку і цягам усяе імпрэзы яно нагадвала хутчэй гуд заводу, чым выступ меладэз-гурта. Слухаў ззаду танцпляца і з другога паверху. Ну як гэта так? – калі сола-гітары, галоўную іх фішку, чуваць выключна праз заткнёныя вушы… І другое. Гурт адыграў, як вышэй сказана, чарговы, стандартны канцэрт. Прахадны. Песьню за песьняй, два запланаваныя бісы – і адпачываць. Аўтографаў і фота беларусам не належыла.

Затое Рэпаблік забясьпечыў наведвальнікаў прыбіральні сурвэткамі, рупліва расклаўшы іх па бачках. А мерч каштаваў ад 250 тбр за цішотку.

Вось такі канцэрт. Для некаторых нават “найлепшы ў жыцьці” ды “з выдатным гукам”. А для некаторых, здаецца, было ўсё. Але неяк… бы сэкс без аргазму.
Ну а мне што? Я паскакаў у танцпляцы.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі