Менскае шоў Asking Alexandria

Апублікавана 20 лістапада 2014, 21:06 у Рэпартажы

Брытанія — радзіма мноства таленавітых музыкаў, творчасьць якіх станавілася спрэчнай, папулярнай, неадназначнай, а потым так: раз, і зьмяняла музычную індустрыю. Маладыя і шумныя Asking Alexandria маюць добры шанец папоўніць шэраг такіх герояў. Зорныя хлопчыкі, што за кароткі час пакарылі амаль увесь сьвет і сталі адной з самых пасьпяховых(калі ня самай) андэграўнд фармацый, завіталі ў Менск. Іх доўга чакалі і, нарэшце, мы можам самі судзіць, што ўяўляюць зь сябе гэтыя скандалісты.

Яшчэ напярэдадні было зразумела — канцэрт будзе аншлагавы, што відавочна пацьвярджаюць чарга на вуліцы ды натоўп унутры Рэпабліку. На момант, калі толькі атрымалася праціснуцца скрозь дзьверы, нагла мінуючы чаргу, клуб быў ужо забіты больш, чым падчас любога звычайнага канцэрту. Крыху патусіўшы ля скуднага мерчу, які ці першапачаткова быў ня вельмі разнастайны, ці проста вельмі шпарка разышоўся, спрабуем прабіцца ў залу.

Нечакана, але там ужо хтосьці валіць. Загадзя аніякіх зьвестак пра разагрэў не было, аднак, як япынулася, ён быў у тэму. Хаця й ня надта зразумела, навошта везьці разагрэў са Смаленску, маючы сваю даволі моцную тэматычную сцэну. Гурт After the Rain старанна ўносіць уклад у агульную атмасферу вечарыны. З роляй забойцаў часу яны спраўляюцца няблага, але ўжо праз пару хвілін пасьля іх выступу цяжка сказаць што-небудзь, акрамя таго, што граюць яны звычайны падлеткавы пост-хардкор, ды быў кавер на Depeche Mode. 

Пасьля пачынаецца доўгае маруднае чаканьне. Аскінгі прывезьлі з сабою цэлую каманду тэхнікаў, гука- ды сьвятло-інжэнераў, якія павольна рыхтуюць апаратуру да выступу. Зразумела, гэта клопат аб якасьці шоў, але няўжо нельга падрыхтаваць хоць што-небудзь загадзя, і не вымушаць фэнаў варыцца ў забітым пад завязку клубе цягам цэлай гадзіны? Хаця, трэба адзначыць, працуюць тэхнікі не дарма — хоць калі-небудзь сьвятло не выклікае думак пра эпілепсію, а гук нагадвае ня толькі сырую мешаніну з трэску ды грохату. На пляц, тым часам, падцягваюцца апошнія са спазьніўшыхся. Калі гэта й ня солд аўт — то вельмі да яго блізка, бо шчыльна забітыя ўсе магчымыя месцы.

Фінальны штрых — на сцэне ўсталёўваюць мікрафон, абматляны беларускім сьцягам. Для апошняга турнэ гэта ўжо традыцыйна. 

Нарэшце, сьвятло гасьне, і ўразвалачку на сцэну выходзяць музыкі. Бэна, зразумела, сустракае шалёны шквал закаханых дзявочых галасоў. Апошнім вылазіць нехта пухлы і барадаты, даволі слаба падобны да маладога Дэні. Ракенрольны склад жыцьця не шкадуе яго, і ў свае дваццаць чатыры ён выглядае на ўсе сорак, аднак голас ён такі не прапіў — зь першага ж трэка зразумела, што хваляваліся дарма. Праўда, падлеткавы салодкі вакал стаў значна больш дарослым і хрыплым, але ж і музыка плаўна перацякае з пост-хардкору ў хард-рок, якім Ворсноп так захапляецца. Споўніў хлопец мару. Што кідаецца ў вочы — безалаберныя паводзіны падчас выкананьня, ад харканьня пасьля кожнай песьні ды бязбожнага церабоньканьня, да жартаў за трыста, на якія Дэні, мабыць, лічыць сябе майстрам, кшалту «Нey Bruce, suck my dick, ahahaha». Не напружваліся хлопцы, палову сэту проста займаліся хто чым, травілі байкі, гралі кароткія жартоўныя песенкі, Дэні ўвогуле мог перастаць сьпяваць, зацікавіўшыся чарговым прадметам жаночай бялізны, выляцеўшым на сцэну, і прывязваць яго да мікрафона. Так, скрозь разьдзяўбайства, Аскінгі выдаюць хіт за хітом, перамешваючы ў адну кашу пост-хардкорныя і рокерскія песьні, муцяць трошкі слэму пад драйвовую To The Stage, сьпяваюць разам Moving On, ну й канечне, куды без харавога «Оoh my god!».

Здаецца, хаця ўсё й прайшло як трэба, чаканага выбуху не адбылося. Набіты пад завязку танцпляц, агароджа перад сцэнай і агрэсіўныя ахоўнікі скасавалі любыя магчымасьці сапраўднага адрыву. Кантакт музыкаў са слухачамі ня йшоў далей за звычайныя, загатаваныя і ня шчырыя словы пра лепшы горад у сьвеце ды лепшы канцэрт туру. Ну й просьбы Дэні да дзяўчын паказваць сіські. Відавочна, што хлопцам значна цікавей размаўляць і жартаваць між сабою, чым з фэнамі. 

Як толькі выступ падыходзіць да завяршэньня, самыя жвавыя бягуць да выхаду — але ня тут было. Пакуль уся каманда Аскінгаў не пагрузілася ў аўтобусік, людзей з клубу не выпускалі, каб ня дай божа, не чапалі зорных анёлаў брудныя плябеі. Такім чынам, шчасьлівымі ўладальнікамі подпісаў ды фотак з музыкамі сталі ў асноўным тыя, хто зранку сустракаў іх, толькі завітаўшых у краіну.

Такі канец крыху сапсаваў агульнае ўражаньне, але тым ня менш, шоў было выдатнае, і вартае таго, каб яго наведаць. Фэны дачакаліся, падлеткі адарваліся. Застаецца пажадаць Аскінгам далейшых посьпехаў, ды падзякаваць за цікавы вечар.