Serdce & The Burner. Лакаматыў у Шамбалу

Апублікавана 6 красавіка 2015, 10:04 у Рэпартажы

Не мінула й 2 месяцаў з апошняга канцэрту, як Serdce зноў вырашылі крануць сэрцы беларусаў новым канцэртам. Вось і сабралі яны зноў прыхільнікаў мастацтва ў метале 5 красавіка ў найбуйнейшым менскім клюбе.

На гадзіну затрымкі ўваходу ў Рэпаблік ніхто ўжо даўно нават увагі не зьвяртае. Наадварот, напрацаванае досьведам чуцьцё прывяло ільвіную долю гледачоў якраз к пачатку падзеі.

Першым граў пост-хардкорны гурт The Burner. І ня трэба адразу адплёўваецца, гэта не тыповы модна-підарастычны пост-хардкор у сучасным яго разуменьні, а нешта па-сапраўднаму цікавае, нястрыманае і лютае.

Драйвовыя, з харызматычным франтмэнам (які таксама вядомы па ўдзелу ў зусім іншым па стылістыцы гурце Nebulae Come Sweet). Якраз тое, што трэба для распаленьня аўдыторыі.
Хлопцы стварылі нейкую цёплую, нават хатнюю атмасфэру, зацягнуўшы гледачоў у вір таго, што адбывалася на сцэне, зрабіўшы нас паўнапраўнымі ўдзельнікамі дзейства.

Вось менавіта такі настрой чагосьці свайго, роднага, зробленага на якасьць і сустракаў хэдлайнераў, прагрэсіўшчыкаў Serdce, якія ўзышлі на сцэну пасьля адрасаваных у іх бок цёплых словаў ад першага калектыву.



Лакаматыў у Шамбалу адправіўся ў шлях а 9-й гадзіне. Людзей трошкі падцягнулася, але ўсё роўна было ня больш за 75-80. У такой камернай абстаноўцы музыкі і пралі пражу свайго сакральнага аповеду. Ніякага слэму і стэйдждайвінгу не было, але гэта сьведчыць зусім ня супраць гурта. Людзі проста фізічна не маглі варушыцца болей, чым неабходна для жыцьцядзейнасьці, слухачы былі зачараваны, нібыта сучасным беларускім Арфеям.

Усе тэхнічныя складанасьці быццам бы не былі прынятыя да ўвагі. Нават камп'ютар зь неабходнымі сэмпламі, што некаторы час не працаваў, апынуўся ўсяго толькі нагодай для гітарнага сола…

Адзінае, чаго мне не хапала — гуку. Калі для пост-хардкору made by The Burner ён быў самае тое, то для такіх прагрэсіў-дэтстэраў, як Serdce, гэта ахілесава пята. На мой погляд, нягледзячы на ўсё сваё майстэрства і тэхнічную дасканаласьць разам з артыстызмам, яны ня стануць на 100 адсоткаў «канцэртным» гуртом, пакуль не дасягнуць таго фінансавага посьпеху, які дазволіць цягаць за сабой па сьвеце тоны канцэртнай апаратуры.

Бо занадта складаная музыка, занадта шмат у ёй розных, на першы погляд, другаступенных элементаў, безь якіх цалкам успрымаецца не зусім так.

Але нягледзячы на ўсё гэта, гіг атрымаўся вельмі добрым. Serdce ня проста захапіла ўсе думкі і пачуцьці залі, яно праецыявала іх на сябе і адлюстроўвала ў прамым эфіры на сцэне. Уражаньні ад гэтага, прызнаюся, проста неверагодныя. І не ў мяне аднаго. Атрымаўшыя асалоду ў поўнай ступені слухачы ўсё ж прызвалі зноў на біс хлопцаў, якія, здавалася б, ужо канчаткова сышлі на адпачынак. І нават пасьля апошняй кампазіцыі «Magic Rain» яшчэ доўга чуліся апладысменты захопленых металхэдаў.



Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Антон Кавалеўскі