Shaka Bar прычасьціўся да металу
Апублікавана
у
Рэпартажы
64 Фота
Здаецца, зьявілася новае дастаткова ўтульнае і дэмакратычнае месца для лакальных канцэртаў...
Знайшлі мы Shaka Bar з другой спробы па навігатару. Чырвоныя ліхтары асьвятляюць напаўпабудаваны ганак, шыльда паказвае, што дэстынэйшн менавіта тут, ветлівы (на фоне «піратаўскіх») ахоўнік для праформы даглядае рэчы – і вось яна, новая пляцоўка. Кампактны клубешнік, зусім ня, так бы мовіць, прыкра-мажорны (як прагназавалі і да чаго рыхтаваліся). Направа — гардэроб самаабслугоўваньня, налева — танцпляц, уздоўж якога па левы бок доўгая стойка, справа бар, дзе бармэн дзьме кальян, а вось там у канцы — сцэна. Канцэрт быў бескаштоўным. Але стаўпатварэньня з ахвочым на халяву натоўпам не назіралася. Так, мінімальна-аптымальна.
Тры на выгляд дарослыя чалавекі на сцэне, за ўдарнай усталёўкай пуста. Граюць нешта кшталту класічнага хэві. Граюць і ня дрэнна, але залу не запальваюць. Мо, сама сцэна і не дазваляе рабіць прам-такі шоў — яна ў куце і на адным амаль узроўні з танцпляцам, вельмі кампактная, мягка кажучы. Першыя думкі былі аб тым, што клуб разьлічаны хутчэй на гэткія «кватэрнікі», бар для тусовак пад дадатковае музычнае суправаджэньне. Але глядзім далей, параўнаць нам яшчэ будзе зь кім цягам вечару.
Acromion быў зусім непераканальным. А яшчэ калі мы з вуснаў франтмэна даведаліся пра надыходзячы іхны юбілей у 10 гадоў… Хто скажа, які добры гурт у такім узросьце грае першым з чатырох? Дыягназ: граюць хутчэй для саміх сябе, чым для аўдыторыі. Што да гуку — ён адносна роўны, але паглядзім, што будзе далей на гуртах з жывым драмерам.
Выкінова: у плюсы йдзе дастаткова зладжанае выкананьне, класічныя здвоеныя гітарныя партыі і метал-салякі, што дае прамую адсылку да годнага алдскулу, якога зараз так няшмат. У мінусы — вакал, які пры ўсіх намаганьнях усё ж не дацягвае да годнага фальцэту. І чуваць яго было ня вельмі. Агулам: гурт «пад піўко фонам» у кабаку, як суправаджэньне пасядзелкі, а не каманда, за якой хочацца назіраць.
На гэтым этапе дазволенае ў памяшканьні паленьне ўжо пачало станавіцца праблемай.
Хуткія налады — і на сцэне Crash. Падабаецца з самага пачатку. Тут усё цалкам добра. Сярэднятэмпавае меладычнае ў меру цяжкое музло з прыемным пастаўленым вакалам. Пачалі з гэткай рок-балады, і ведаеце, грае жывы ўдарнік — а з гукам усё ў парадку. То бок, усё раўнамерна чуваць, на вушы ня давіць, адчуваецца зладжаны пачак. Гукач, што цікава, сядзіць ва ўпор да сцэны зь левага боку. Канешне, зноў жа, у гэтым плане шмат залежыць ад самога гурта. Цікава, як будзе далей, у больш цяжкіх каманд.
Crash прымушаюць адарвацца ад іншых магчымых справаў кшталту размоваў зь сябрамі, зірнуць на сцэну, бо хочацца ўбачыць, зь якім выразам твару, зь якімі эмоцыямі музыкі перадаюць нам свае творы. Гэта да таго ж тэзісу, што сапраўдная шчырая творчасьць — яна бачна няўзброеным вокам. І што іранічна, гэтаму калектыву таксама дзесяць гадоў, як і папярэдняму.
Пад такую музыку захацелася выпіць. Гарэлачкі чарачку.Бо я алкаголік. Насамрэч, бо баліць горла і халодны півас не падабаецца. Дарэчы, кошты такія: за 35к можна набыць бутэльку «Тубарга» ці пяцьдзясят грамаў.
Напрыканцы дзядзькі пацешылі каверам Judas Priest — Breaking The Law у рускамоўным варыяньце. Зацікавілі пачытаць тэкст, бо «чувак, твоя страна в дерьме». І вось менавіта пасьля гэтага, ня толькі на маю думку, адкрылася другая частка марлезонскага балету. Пайшоў драйв, і нарэшце выйшлі пад сцэну чатыры чалавекі. Потым быў кавер Коррозия металла — Дьявол здесь, а апошняй — годная балада. Фірмова, пераканалі.
Crowblack перанялі эстафету. І тут стала відавочная праблема ўсяго канцэрту — ціхі вакал, недазваляльная хіба для калектыву, дзе ўва многім вакал і ёсьць візітовай карткай. Пасьля комплексу аперацый за пультам голас выйшаў на свой узровень, але разам зь ім і вярхі жалеза бубнача, гук пачаў крыху глушыць. Такія справы. Прыйшоў больш цяжкі гурт, і клуб як бы сказаў: «можа ня трэба металу тут?» Кароткі позірк на апарат — і тут я зьдзівіўся, як увогуле на такім лайне, дзе акрамя ўсяго прыходзілася пераключаць каналы рукою, можна выдаваць цукерку ў плане гітары, што было чуваць ужо ў сола першай песьні — найбольш вядомай «Rise My Madam».
Crowblack для мяне гурт асаблівы. Можа, хто скажа, і ня варта рэцэнзаваць, бо граў там сам. Будзем аб'ектыўнымі. Гэтыя песьні я добра ведаю і бачу, дзе якая лажа, але калі суседзі па танцпляцу нічога не заўважалі, то пэўна ўсё ў норме. Прэзентавалі два новыя сінглы — «When Love Dies» і «No Mercy, No Regret». На другой зь іх спадар Губскі нарэшце ўключыў драйв на вакале, якога не хапала на папярэдняй стрымана-цяжкаватай. Калі Кроўблэк крытыкаваць — то за адсутнасьць узаемадзеяньня з аўдыторыяй з боку франтмэна, якая магчыма дапамагла б зьблізіцца са слухачом, данесьці, знайсьці свайго лірычнага героя сярод тых, хто насупраць… Харызма ёсьць, але яна адчуваецца толькі непасрэдна падчас выкананьня. Гурт выглядае дастаткова зладжаным, але бракуе нейкай цэласнасьці ў вобразах, у паводзінах, напэўна так. Добра ў праграму ўпісаўся кавер Charon — Little Angel, а скончылі нядрэннай хістовай «Way To The Light», якую ўжо даўно хочацца пачуць запісанай у студыйнай якасьці.
Ёсьць інсайдэрская інфармацыя пра магчымы сольны канцэрт. Калі так — абавязкова наведаем і асьвятлім. Crowblack — варты ўвагі гурт, які сур'ёзна ставіцца да справы і пастаянна працуе і разьвіваецца.
У плюсы клубу. Бармэн ветлівы, працуе аператыўна.
Kliodna. Па плане гэта тое, да чаго па логіцы йшоў вечар. А прыйшоў ён ужо ў непасрэдна метал з акадэмічным жаночым вакалам. Ну, зацэнім. Крытычна і па пунктах. Зорка адназначна — басіст, які сапраўды ўпісаўся ў вобраз. Гэткі рок-н-рол, і паводзіць сябе адпаведна, адвязна і аддана. Вакалістка выдае амаль аднолькавыя партыі, якім бракуе разнастайнасьці. Як франтвумэн губляецца, недацягвае да цэнтру ўвагі, якім традыцыйна ёсьць сьпявачка метал-гурта. Увогуле ўсе неяк пераігрываюць, не пасуе паводзіць сябе як зоркі стадыёну ў маленькім клубе.
Мае думкі наконт разнастайнасьці былі нібы пачутыя, бо зарадзілі кавер Scorpions — Rock You Like a Hurricane, дзе вакал зьмяніўся і стаў больш звычайным, рок-н-рольным. Амаль усе выйшлі да слухачоў у танцпляц, нават мікрафоны спусьцілі сюды. Распачалі рок-драйв, памітусіліся ў сваё задавальненьне, пайгралі ва ўлюбёнцаў натоўпу. Ну а чаму ўласна не?
Іх я памятаю яшчэ з часоў DaClub'у, пад назвай TEOS, калі запалялі пад негалоснай мянушкай "Беларускі Nightwish. З тых часоў шмат вады ўцякло, зьмянілася тусоўка, перайначылася спецыфіка ўспрыняцьця метал-гуртоў, прасоўваньня на аўдыторыю. Але гэта ўжо зусім іншая гутарка… Якую мы мусім распачаць, калі я зволюся з асноўнай працы і аддамся выключна Белметалу, зарабляючы зборам бутэлек. Карацей, думка ў тым, што ў існай медыйнай прасторы ўжо нікога ня зьдзівіш будучы проста неблагім гуртом, што займае пэўную нішу на музычным рынку. Трэба цьвяроза ставіцца да свайго ўзроўню і не губляць далягляд. Але што тут у чужы манастыр… Галоўнае што? Галоўнае — каб нармальна. Я шчыра хацеў бы ўласна бачыць Kliodna ў вышэйшых эшалонах беларускай металічнай сцэны, ганарыцца як візітовай карткай. Бо сапраўды, хто ў нас ёсьць выбітны ў гэтым канкрэтным стылі? Ня памятаю, а вы? Таму карты ў рукі музыкам, слухаем EP, які будзе рэцэнзаваць наш Артур, і чакаем поўнафарматнік. А пакуль гэта чыста клубны выступ, для прыватнай тусоўкі. І ў гэтым дастаткова неблагі, аб'ектыўна адзначым.
Тым часам на гадзіньніку 23:40. Вельмі цікава, па якіх законах працуе Shaka Bar. Ізноў жа, Піраты напару з Рэпаблікам прымусілі зважаць на падобнае. Тут жа непаўнагадовых не выганялі, жывы гук не спынялі і не падганялі музыкаў, усё йшло сваім чынам.
Вынік. Новая пляцоўка зарэкамендавала сябе як ненапружнае даволі ўтульнае і дэмакратычнае месца, метал у якім гучыць хоць і не крыштальна чыста (былі спадзевы падчас другога гурта), але самадастаткова са сваім лязгатам жалеза і шматкратнай наслойкай рыфаў. Нармальна? Нармальна. Галоўнае — каб нармальна.
Шака бару паставім залік.
P.S. І ўсё ж паленьне ў памяшканьні не падабаецца. Гэта ў Джоліку было прышпільна тусіць у шызым дыме, а зараз я надта стары для гэтай хуйні.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка
Знайшлі мы Shaka Bar з другой спробы па навігатару. Чырвоныя ліхтары асьвятляюць напаўпабудаваны ганак, шыльда паказвае, што дэстынэйшн менавіта тут, ветлівы (на фоне «піратаўскіх») ахоўнік для праформы даглядае рэчы – і вось яна, новая пляцоўка. Кампактны клубешнік, зусім ня, так бы мовіць, прыкра-мажорны (як прагназавалі і да чаго рыхтаваліся). Направа — гардэроб самаабслугоўваньня, налева — танцпляц, уздоўж якога па левы бок доўгая стойка, справа бар, дзе бармэн дзьме кальян, а вось там у канцы — сцэна. Канцэрт быў бескаштоўным. Але стаўпатварэньня з ахвочым на халяву натоўпам не назіралася. Так, мінімальна-аптымальна.
Acromion
Гурт нумар адзін.Тры на выгляд дарослыя чалавекі на сцэне, за ўдарнай усталёўкай пуста. Граюць нешта кшталту класічнага хэві. Граюць і ня дрэнна, але залу не запальваюць. Мо, сама сцэна і не дазваляе рабіць прам-такі шоў — яна ў куце і на адным амаль узроўні з танцпляцам, вельмі кампактная, мягка кажучы. Першыя думкі былі аб тым, што клуб разьлічаны хутчэй на гэткія «кватэрнікі», бар для тусовак пад дадатковае музычнае суправаджэньне. Але глядзім далей, параўнаць нам яшчэ будзе зь кім цягам вечару.
Acromion быў зусім непераканальным. А яшчэ калі мы з вуснаў франтмэна даведаліся пра надыходзячы іхны юбілей у 10 гадоў… Хто скажа, які добры гурт у такім узросьце грае першым з чатырох? Дыягназ: граюць хутчэй для саміх сябе, чым для аўдыторыі. Што да гуку — ён адносна роўны, але паглядзім, што будзе далей на гуртах з жывым драмерам.Выкінова: у плюсы йдзе дастаткова зладжанае выкананьне, класічныя здвоеныя гітарныя партыі і метал-салякі, што дае прамую адсылку да годнага алдскулу, якога зараз так няшмат. У мінусы — вакал, які пры ўсіх намаганьнях усё ж не дацягвае да годнага фальцэту. І чуваць яго было ня вельмі. Агулам: гурт «пад піўко фонам» у кабаку, як суправаджэньне пасядзелкі, а не каманда, за якой хочацца назіраць.
На гэтым этапе дазволенае ў памяшканьні паленьне ўжо пачало станавіцца праблемай.
Crash
Хуткія налады — і на сцэне Crash. Падабаецца з самага пачатку. Тут усё цалкам добра. Сярэднятэмпавае меладычнае ў меру цяжкое музло з прыемным пастаўленым вакалам. Пачалі з гэткай рок-балады, і ведаеце, грае жывы ўдарнік — а з гукам усё ў парадку. То бок, усё раўнамерна чуваць, на вушы ня давіць, адчуваецца зладжаны пачак. Гукач, што цікава, сядзіць ва ўпор да сцэны зь левага боку. Канешне, зноў жа, у гэтым плане шмат залежыць ад самога гурта. Цікава, як будзе далей, у больш цяжкіх каманд.Crash прымушаюць адарвацца ад іншых магчымых справаў кшталту размоваў зь сябрамі, зірнуць на сцэну, бо хочацца ўбачыць, зь якім выразам твару, зь якімі эмоцыямі музыкі перадаюць нам свае творы. Гэта да таго ж тэзісу, што сапраўдная шчырая творчасьць — яна бачна няўзброеным вокам. І што іранічна, гэтаму калектыву таксама дзесяць гадоў, як і папярэдняму.
Пад такую музыку захацелася выпіць. Гарэлачкі чарачку.
Напрыканцы дзядзькі пацешылі каверам Judas Priest — Breaking The Law у рускамоўным варыяньце. Зацікавілі пачытаць тэкст, бо «чувак, твоя страна в дерьме». І вось менавіта пасьля гэтага, ня толькі на маю думку, адкрылася другая частка марлезонскага балету. Пайшоў драйв, і нарэшце выйшлі пад сцэну чатыры чалавекі. Потым быў кавер Коррозия металла — Дьявол здесь, а апошняй — годная балада. Фірмова, пераканалі.
Crowblack
Crowblack перанялі эстафету. І тут стала відавочная праблема ўсяго канцэрту — ціхі вакал, недазваляльная хіба для калектыву, дзе ўва многім вакал і ёсьць візітовай карткай. Пасьля комплексу аперацый за пультам голас выйшаў на свой узровень, але разам зь ім і вярхі жалеза бубнача, гук пачаў крыху глушыць. Такія справы. Прыйшоў больш цяжкі гурт, і клуб як бы сказаў: «можа ня трэба металу тут?» Кароткі позірк на апарат — і тут я зьдзівіўся, як увогуле на такім лайне, дзе акрамя ўсяго прыходзілася пераключаць каналы рукою, можна выдаваць цукерку ў плане гітары, што было чуваць ужо ў сола першай песьні — найбольш вядомай «Rise My Madam».Crowblack для мяне гурт асаблівы. Можа, хто скажа, і ня варта рэцэнзаваць, бо граў там сам. Будзем аб'ектыўнымі. Гэтыя песьні я добра ведаю і бачу, дзе якая лажа, але калі суседзі па танцпляцу нічога не заўважалі, то пэўна ўсё ў норме. Прэзентавалі два новыя сінглы — «When Love Dies» і «No Mercy, No Regret». На другой зь іх спадар Губскі нарэшце ўключыў драйв на вакале, якога не хапала на папярэдняй стрымана-цяжкаватай. Калі Кроўблэк крытыкаваць — то за адсутнасьць узаемадзеяньня з аўдыторыяй з боку франтмэна, якая магчыма дапамагла б зьблізіцца са слухачом, данесьці, знайсьці свайго лірычнага героя сярод тых, хто насупраць… Харызма ёсьць, але яна адчуваецца толькі непасрэдна падчас выкананьня. Гурт выглядае дастаткова зладжаным, але бракуе нейкай цэласнасьці ў вобразах, у паводзінах, напэўна так. Добра ў праграму ўпісаўся кавер Charon — Little Angel, а скончылі нядрэннай хістовай «Way To The Light», якую ўжо даўно хочацца пачуць запісанай у студыйнай якасьці.
Ёсьць інсайдэрская інфармацыя пра магчымы сольны канцэрт. Калі так — абавязкова наведаем і асьвятлім. Crowblack — варты ўвагі гурт, які сур'ёзна ставіцца да справы і пастаянна працуе і разьвіваецца.
У плюсы клубу. Бармэн ветлівы, працуе аператыўна.
Kliodna
Kliodna. Па плане гэта тое, да чаго па логіцы йшоў вечар. А прыйшоў ён ужо ў непасрэдна метал з акадэмічным жаночым вакалам. Ну, зацэнім. Крытычна і па пунктах. Зорка адназначна — басіст, які сапраўды ўпісаўся ў вобраз. Гэткі рок-н-рол, і паводзіць сябе адпаведна, адвязна і аддана. Вакалістка выдае амаль аднолькавыя партыі, якім бракуе разнастайнасьці. Як франтвумэн губляецца, недацягвае да цэнтру ўвагі, якім традыцыйна ёсьць сьпявачка метал-гурта. Увогуле ўсе неяк пераігрываюць, не пасуе паводзіць сябе як зоркі стадыёну ў маленькім клубе.Мае думкі наконт разнастайнасьці былі нібы пачутыя, бо зарадзілі кавер Scorpions — Rock You Like a Hurricane, дзе вакал зьмяніўся і стаў больш звычайным, рок-н-рольным. Амаль усе выйшлі да слухачоў у танцпляц, нават мікрафоны спусьцілі сюды. Распачалі рок-драйв, памітусіліся ў сваё задавальненьне, пайгралі ва ўлюбёнцаў натоўпу. Ну а чаму ўласна не?
Іх я памятаю яшчэ з часоў DaClub'у, пад назвай TEOS, калі запалялі пад негалоснай мянушкай "Беларускі Nightwish. З тых часоў шмат вады ўцякло, зьмянілася тусоўка, перайначылася спецыфіка ўспрыняцьця метал-гуртоў, прасоўваньня на аўдыторыю. Але гэта ўжо зусім іншая гутарка… Якую мы мусім распачаць, калі я зволюся з асноўнай працы і аддамся выключна Белметалу, зарабляючы зборам бутэлек. Карацей, думка ў тым, што ў існай медыйнай прасторы ўжо нікога ня зьдзівіш будучы проста неблагім гуртом, што займае пэўную нішу на музычным рынку. Трэба цьвяроза ставіцца да свайго ўзроўню і не губляць далягляд. Але што тут у чужы манастыр… Галоўнае што? Галоўнае — каб нармальна. Я шчыра хацеў бы ўласна бачыць Kliodna ў вышэйшых эшалонах беларускай металічнай сцэны, ганарыцца як візітовай карткай. Бо сапраўды, хто ў нас ёсьць выбітны ў гэтым канкрэтным стылі? Ня памятаю, а вы? Таму карты ў рукі музыкам, слухаем EP, які будзе рэцэнзаваць наш Артур, і чакаем поўнафарматнік. А пакуль гэта чыста клубны выступ, для прыватнай тусоўкі. І ў гэтым дастаткова неблагі, аб'ектыўна адзначым.
Тым часам на гадзіньніку 23:40. Вельмі цікава, па якіх законах працуе Shaka Bar. Ізноў жа, Піраты напару з Рэпаблікам прымусілі зважаць на падобнае. Тут жа непаўнагадовых не выганялі, жывы гук не спынялі і не падганялі музыкаў, усё йшло сваім чынам.
Вынік. Новая пляцоўка зарэкамендавала сябе як ненапружнае даволі ўтульнае і дэмакратычнае месца, метал у якім гучыць хоць і не крыштальна чыста (былі спадзевы падчас другога гурта), але самадастаткова са сваім лязгатам жалеза і шматкратнай наслойкай рыфаў. Нармальна? Нармальна. Галоўнае — каб нармальна.
Шака бару паставім залік.
P.S. І ўсё ж паленьне ў памяшканьні не падабаецца. Гэта ў Джоліку было прышпільна тусіць у шызым дыме, а зараз я надта стары для гэтай хуйні.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка
1 каментар