nobody.one у Менску з Rumble tour 2013

Апублікавана 16 лістапада 2013, 16:54 у Рэпартажы

Пятае прышэсьце Сяргея Табачнікава на зямлю беларускай сталіцы, гэтым разам у рамках «Rumble Tour», адбылося 15 лістапада.

Ведаеце, ёсьць розныя гурты, на якія можна рабіць стаўкі, колькі народу зьбяруць той ці іншы раз. А ёсьць nobody.one, які гарантавана набівае поўны Re:Public, прычым двойчы за год. Кумір моладзі са сваёй камандай гэтым разам прывезьлі нам асарці са старых улюбёных кампазіцый, песьняў апошняга альбома і зусім новых трэкаў.



Нельга абмінуць увагай важныя складальнікі добрага канцэрта: гук і сьвятло. І у гэтым плане усё было значна больш, чым проста добра. Узорна, можна сказаць. Асьвятленьне цалкам пасавала музычнай плыні і настрою гледачоў, то мякка падсьвечваючы музыкаў у лірычныя моманты, то рэзка акрэсьліваючы іх сілуэты ў цемры, што, несумненна, падштурхоўвала фанатаў на яшчэ большы адрыў. І гук напрацягу ўсяго шоў радаваў – выразны і чытабельны. Адным словам, было тут і паслухаць уважліва, і пабясіцца ўдосталь.

Цяпер пра ўражаньні ад гурта на сцэне. nobody.one мае нейкі пэўны сімбіёз, па якому энергетыка і харызма з тура ў тур перацякае то ад Сяргея басісту, то наадварот. Нагадаем, што музыкі акрамя галоўнага гуру заўсёды сэсійныя і, як правіла, кожны раз новыя. Мяняецца заўсёды і канцэпцыя, праграма, стылістыка, канешне. Так, цяперашні басіст значна больш спакойны і вытрыманы – не адзначыўся зьнешнім выглядам, паводзінамі, ды й на драм-н-бас сола асабліва нічога такога ня выдаў, сыграўшы некалькі рыфаў медыятарам. Затое сам Табачнікаў стаў больш жвавы, схуднеў, дарэчы – стаў падобным да сябе перыяду тых самых вірусных відэа. Менавіта ён, як тое і трэба, дамінаваў на сцэне. Галоўны крытэр, зладжанасьць і агульны ўзровень майстэрства – з гэтым, як заўсёды, усё добра. Нейкіх эксперыментаў са складам гурта не было – толькі стандартныя: гітара, бас, барабаны і сэмплавая падкладка месцамі.


Канцэрт толькі распачаўся як сьлед, толькі разагрэлася зала, як адбыўся касяк: ня вытрымаў пластык бас-бочкі. Залапіць не атрымалася, і прыйшлося рабіць вымушаны перапынак, пакуль не прывязуць новы (усё ж гэта ня струны, замена якіх – справа звычная і прадугледжаная). Сітуацыя сапраўды амаль што трагічная, асабліва ўлічваючы шчыльны графік тура, паводле якога тым жа вечарам музыкаў чакаў цягнік на Кіеў… Ня кожнаму выканаўцу даруюць амаль гадзінную паўзу ў пачатку і без таго затрыманага канцэрта. Але падчас гэтага перапынка не было чутно ні неўхваляльнага гулу, ні рэзкіх выказваньняў, а наадварот – некаторыя нават ухітрыліся патанчыць пад фонавую музыку.

Канцэрт працягнуўся з новымі сіламі, і ўсё было добра да самага канца. Прагучалі ўсе галоўныя хіты, былі прэзентаваны новыя рэчы, між песьнямі хапала традыцыйных жартаў Сяргея. Атмасфера была выдатнай. Бадай, усе атрымалі тое, за чым прыйшлі. Напэўна, іначай у nobody.one і не бывае.



Напрыканцы не магу не памянуць добрым словам мэнэджмэнт гурта, які прадаставіў магчымасьць відэазапісу са штатывам з найлепшай пазіцыі. Дзякуй вам, дзякуй музыкам і ўсёй той моладзі ў зале, якая сваёй прысутнасьцю ставіць шах і мат вялікім крытыкам зь іх словамі пра страту цікавасьці да канцэртаў ды гэтак далей. Чаго хаця б варты быў той хлопчык гадоў пяці на плячох бацькі, што выкрыкваў ва ўсе сілы аб любові да музыкі і ставіў «казу»…

Жадаем посьпехаў Сяргею Табачнікаву ў новых студыйных працах і будзем чакаць з новымі канцэртамі.



Тэкст: Ян Мачульскі, Антон Кавалеўскі
Фота, відэа: Антон Кавалеўскі