Enter Shikari зноў парвалі Менск

Апублікавана 8 кастрычніка 2014, 16:00 у Рэпартажы

Мінулы аншлагавы канцэрт Enter Shikari запомніўся ўсім шалёным энергічным шоў, і пытаньняў, ісьці ці не ў гэты раз асабліва не ўзьнікала. 7 кастрычніка яшчэ за гадзіну ля Рэпабліка традыцыйна стаяла доўгая чарга, якая на шчасьце даволі хутка рухалася. Пасьля натоўп ланцужком ішоў у “распранальню” ля туалетаў, пераапранаўся ў шорты і — вуаля! Да канцэрту гатовыя. Музыкі стартавалі свой тур з нашага гораду, таму людзі рыхтаваліся сапраўды моцна падтрымаць сваіх куміраў. Каб не расслабляліся да канца туру ў гэтых сваіх Эўропах.

Набыўшы круцецкі свэтшот, сунуся разам з натоўпам у залу, дзе свой сэт распачалі The Burner. У мінулы раз я іх бачыў з гасьцявым вакалістам і зараз меў магчымасьць параўнаць выступы. Што ж, сапраўды было значна болей драйвова. У залу набілася ўжо вялікая колькасьць людей, якія шчыльна запоўнілі прастору ля сцэны і падтрымлівалі гурт, ускідваючы козы і час ад часу скачучы. Агулам паловы гадзіны менчукам дастаткова хапіла, каб раскачаць залу. Пасьпелі выканаць як большую частку дэбютнага альбому, так нават і новы трэк. Залічана.

Далей пачалася нудная наладка хэдлайнераў. Тэхнікі Enter Shikari соўгаліся па сцэне, людзі тусілі з залы і назад, па некалькі разоў палілі і бавілі час за напоямі рознай крэпасьці і якасьці, якімі браты-двайняты на бары як заўсёды шчыра частавалі. Улічваючы час заканчэньня канцэрту, а гэта а дзясятай гадзіне, падазроная затрымка наводзіла на думкі, што пачуем мы ня ўсё. Але ў выніку ўсё атрымалася па плану: сэт-ліст быў на 20 хвілін карацей, чым у мінулы раз, і канцэрт скончыўся за 5 хвілін да дзясятай. Тым часам, без 15 хвілін на дзявятую музыкі выйшлі на сцэну.

Хто быў у мінулы раз, той памятае, што зь сябе ўяўляе шоў брытанцаў. У мінулы раз Роў лётаў як заведзены, лазіў па барных стойках і століках, плаваў у натоўпе на прасавальнай дошцы. Дык вось на гэты раз ён неяк губляўся, большую частку сэту праводзячы за сваімі электроннымі прыладамі. Як высьветлілася пасьля, Роў згубіў голас, таму значную частку яго функцый на сябе ўзялі Ліам і Крыс. Апошні выглядаў цалкам задаволеным магчымасьцю пакантактаваць з публікай і сьветануць сваёй піжонскай белай кашуляй, паходзячы на хлопца з Оксфарду.

Што датычыцца сэту, ён быў сапраўды кароткім. Адтапырыцца ўдалося ўсім, мой сябар сёньня франтаваў падбітым пераносьсем, але хацелася больш. Адчувалася пэўная недасказанасьць. Чамусьці з сэту выкінулі Meltdown, паставіўшы на пачатак замест яе Solidarity. Музыкі накідалі ў натоўп шарыкаў, зь якімі самі таксама гуляліся і падбівалі іх гітарамі. Быў нават выратавальны круг, які адразу кудысьці зьнік, напэўна нейкі фанат прыбраў дадому, каб плаваць у ванне з гумовымі качкамі. Заплыў у натоўп быў і ў гэты раз, але Ліам выкарыстаў замест дошкі скрыню ад нейкага сцэнічнага стафу. Быў і торцік са сьвечкамі, якім музыкі віншавалі свайго сябра з народзінамі. А Роў пасьля візіту ў Менск атрымаў другое імя – Макс Корж. Дзіўна, але раней я такой падобнасьці не заўважаў. Ходзяць чуткі, што ў зале быў і сапраўдны Макс, але магчыма, у кагосьці ад эйфарыіі здарыліся галюцынацыі.

У агульным шоў атрымалася файным, але з эфектам бомбы, якая другі раз ужо ня выбухне. Для першага разу зайшло на выдатна, і людзі засталіся задаволенымі. Але ў параўнаньні з папярэднім было неяк “прост”. Адыгралі і паехалі далей. Неяк просьценька для пачатку туру, калі музыкі наадварот павінныя быць жыўчыкамі. Ну, затое жыўчыкамі ў гэты раз былі нашыя фанаты, якія скокнулі са сцэны непадлічымую колькасьць разоў і правялі ў паветры напэўна палову ўсяго шоў. Таму што па-іншаму нашыя ня ўмеюць, выкарыстоўваючы кожную магчымасьць тусануць на ўлюбёных гуртах. Бо іншага шанцу можна ня быць.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка