“Чёрный кофе”. Метал, што выпраменьвае сьвятло
Апублікавана
у
Рэпартажы
36 Фота
30 лістапада ва ўтульным TNT Rock club на радасьць аматарам якаснай, выверанай часам меладычнай рок-музыкі выступіў легендарны расейскі гурт «Чёрный кофе» на чале са сваім заснавальнікам і нязьменным лідарам Зьміцерам Варшаўскім.
Даўняя прыхільніца творчасьці гурта, я ня памятаю такога моманту ў жыцьці, падчас якога мяне б не сагравала цудоўная музыка гэтага выдатнага калектыва. Пад пранізьлівы голас Зьміцера Варшаўскага і лірычныя, пранікнёныя тэксты я спасьцігала слодыч і горыч першага каханьня, пакарала прасторы вялікіх і маленькіх дарог Сінявокай і краінаў-суседак, зьдзяйсьняла раптоўныя адчайныя ўчынкі, вучылася ўспрымаць прыгажосьць прыроды ў кожным “с ветки падающем листе”, меланхалізавала і адпякала, плакала і сьмяялася… “Чёрный кофе”, што гучаў спачатку ў юнацтве з касет і вінілавых кружэлак падчас маіх цёплых сяброўскіх сустрэч, пазьней прагна праслухваўся з ацыфраваных CD, кампутара, плэера, і нарэшце проста назаўжды адбіўся кожнай нотай, кожным радком у галаве, — я нарэшце атрымала магчымасьць убачыць на свае вочы. Таму, натуральна, асабіста для мяне доўгачаканы канцэрт гурта ў Менску — знамянальная Падзея зь вялікай літары, і нават у сваім ня самым бедным славарным запасе я не магу адшукаць годных эпітэтаў, каб апісаць у колерах уражаньні ад жывога выступу аднаго з маіх найулюбёнейшых калектываў.
Прычым, падавалася б, натхненьне сваё лідар гурта чэрпае з вытокаў, зусім далёкіх, а часам нават чужых майму сьветапогляду, тэматыка ў лірыцы больш падпадае пад рускі менталітэт, з усімі яго асаблівасьцямі і супярэчнасьцямі, дый творчы шлях «Чёрный кофе» я не разглядаю як прыклад складанага разьвіцьця выхадцаў з андэграўнду, а больш як нетыповую, але звыклую эвалюцыю музыкаў з акадэмічных колаў. Але гэта менавіта той выпадак, калі я раю ўсім зьвяртаць увагу перш за ўсё на музычны і эмацыйны складнік, што нясе ў сябе творчасьць гурта, а не на пабаковыя акалічнасьці. Таму што, паверце, больш анідзе ў метал-музыцы ня знойдзеце вы нават падобных па энергетыцы прыемных адчуваньняў сьветлага восеньскага суму і адначасовай жыцьцясьцьвярджальнасьці, душэўных ваганьняў і матывацыі да адвечнага пошуку сябе, імкненьняў быць побач з каханым чалавекам і разам з тым не губляць асабістай свабоды.
Дазволю сабе крыху адцягнуць увагу чытачоў на гісторыю гурта. Шмат хто называе “Чёрный кофе” «першапраходцамі» хард-року і хэві-металу, бо менавіта яны першымі ў Савецкім Саюзе выпусьцілі вінілавую кружэлку з падобнай музыкай. Творчы шлях найвялікшага расейскага цяжкога гурта пачаўся ў далёкім 1981 годзе.У ліпені 1984 году калектыў запісаў і выпусьціў дэбютны альбом «Приди и всё возьми», які імгненна стаў папулярным. Посьпех першага ж запісу навёў музыкаў на думкі пра прафесійную кар'еру. Працяглыя ўдалыя гастрольныя туры, канцэртная дзейнасьць ад Акцюбінскай філармоніі, бесьперапынныя зьмены ў складзе — пачынаючы ад прафесійных музыкаў-акампаніятараў і заканчваючы вядомымі сёньня метал-зоркамі накшталт Сяргея Маўрына і Максіма Ўдалава — у пагоні за відовішчнасьцю і больш яркай падачай матэрыялу, раптоўнае трапленьне «Чёрного кофе» ў «чорны сьпіс» Міністэрства культуры СССР, што аб'яднаў многіх «ненадзейных» дзеячаў рок-андэграўнду, аднаўленьне гастрольнага пасьведчаньня, запіс магнітаальбому «Светлый метал» і фанаграмаў для грамкужэлкі «Переступи порог», якія разыходзяцца па Саюзу і карыстаюцца велізарным попытам…
Творчая гісторыя гурта поўная ўзьлётаў і спадаў, аднак, па выніку, у большай ступені гэта быў цярністы шлях наверх. Падзеньне “жалезнай заслоны” шмат у чым паспрыяла пашырэньню канцэртнай геаграфіі калектыва. У пачатку і сярэдзіне 1990-х гадоў«Чёрный кофе» шмат гастраляваў па замежных краінах — ЗША, Швецыі, Даніі… У пагоні за амерыканскай марай Зьміцер Варшаўскі надоўга застаецца ў Штатах. Прабыўшы ў далечыні ад Радзімы некалькі гадоў, стварыўшы ў Лос-Анджэлесе ўласную студыю гуказапісу «BlackCoffee» і запісаўшы некалькі альбомаў, у прыватнасьці вядомы шэдэўр „Пьяная луна“, у 1999 годзе музыка вярнуўся ў Расею.
Празь некаторы час Зьміцер Варшаўскі вырашыў ізноўку аднавіць канцэртную дзейнасьць «Чёрного кофе», і ўжо ў 2000 годзе гурт па выніках атрымлівае першую прэмію за «Вышэйшыя дасягненьні ў галіне рок-музыкі» у намінацыі «Вяртаньне году». Некалькі наступных доўгачаканых альбомаў «Чёрного кофе» — “Светлый метал”, “Они Бесы”, “Александрия” — далі магчымасьць прыхільнікам яшчэ раз акунуцца з галавой у шалёныя васьмідзясятыя і
зноўку прыцягвалі ўвагу да гэтага легендарнага гурта, у гісторыі якога нават у наш час рана ставіць кропку. У музыкаў досыць насычаны гастрольны графік, і ўсюль іх выступы выклікаюць самыя захопленыя водгукі ў старых і новых прыхільнікаў. Сёньня, як і 30 гадоў таму, «Чёрный кофе» працягвае свой творчы шлях, пасьпяхова канцэртуе па ўсім сьвеце і запісвае новыя альбомы.
Аднак што б ні казалі самі ўдзельнікі гурта і іх фанаты, трэба прызнаць, што сёньняшняя папулярнасьць «Чёрного кофе» цалкам трымаецца за кошт былых заслугаў калектыва. Сэт-ліст менскага канцэрту — лепшае таму пацьверджаньне, бо ён амаль цалкам складаўся з кампазіцый, якія былі хітамі яшчэ ў часы СССР. Пераважна гэта былі рэчы з альбомаў канца 80-х гадоў, і толькі некалькі сьвежых песень «разбавілі» праграму гучаньнем пазьнейшага часу. Падчас юбілейнай канцэртнай праграмы прагучалі вывераныя часам, якасныя хіты: «Владимирская Русь», «Звёздный водоём», «Вольному воля», «Зимний портрет», “Плач о радости”, а таксама новыя песьні кшталту “Листопад” і “Генерал” і інш. Асабліва прыемны той факт, што ў адрозьненьні ад відавочнага паменшаньня колькасьці валасоў на галаве і адбітку мудрай сталасьці на твары, бо ніхто не маладзее, голас у Зьміцера Варшаўскага аніколькі не зьмяніўся. І гэта сапраўды фенаменальна, таму што ў большасьці выпадкаў прыхільнікі назіраюць якраз адваротную зьяву: з гадамі вакальныя дадзеныя ўлюбёных метал-франтмэнаў, на жаль, усё менш уражваюць, асабліва падчас live-выступаў. А лідар “Чёрного кофе”, як і трыццаць год таму, здолеў вытрымаць самыя высокія ноты і ні на секунду не расчараваўслухачоў бадзёрым і нязмушаным хлапечым голасам.
Акром упадабаных песень, музыкі парадавалі прыхільнікаў кампазіцыямі меладычнага інструментальнага хард-року: былі выкананыя «Ночной ястреб», зь якога, дарэчы, і пачаўся канцэрт, «Обитель», «Ностальгия» і інш. У іх Варшаўскі прадэманстраваў выразнае, зладжанае граньне, давёўшы публіцы, што ён ня толькі таленавіты аўтар, але і выдатны гітарыст. У склад калектыва акрамя Зьміцера Варшаўскага сёньня ўваходзяць добра вядомыя ў расейскіх рок-колах музыкі – зусім малады, але руплівы і тэхнічны бас-гітарыст Леў Гарбачоў і бубнач Андрэй Прыстаўка. Апошні перыядычна выдаваў смачныя моцныя сола, а падчас аднаго з узрушальных сэтаў да яго далучыўся, а неўзабаве накрыху зьмяніў за ўдаркай былы бубнач “Чёрного кофе” Сьвятаслаў Чарнуха. Дарэчы, менавіта ён праявіў арганізатарскія здольнасьці і зладзіў гурту канцэрт у Менску. Разам з калектывам Сьвятаслаў адыграў кампазіцыю “Всё для тебя”, у запісу якой ён у свой час прымаў удзел, а таксама хітовую баладу “Леди Осень”.
Напрыканцы канцэртнай праграмы «Чёрный кофе» ашчасьцілі публіку яшчэ парай старых хітоў — «Светлый метал» і «Это — Рок», якія разнастайная рознаўзроставая публіка — як старэйшае пакаленьне, так і маладыя аматары творчасьці гурта — у адзіным парыве сьпявалі разам з Варшаўскім. Пасьля гэтых песень калектыў зьбіраўся сыходзіць са сцэны, але захопленыя воклікі гледачоў іх спынілі, і музыкі, пераглянуўшыся з аргамі, вырашылі прыгожа завяршыць прысьвечаны восеньскай тэматыцы канцэрт адной зь лепшых сваіх і самай чаканай на гэтым выступе кампазіцыяй «Листья».
Агулам, канцэрт легендарных «Чёрный кофе», на мой погляд, прайшоў проста выдатна. З улікам таго, якая колькасьць камандаў напаўняе зараз метал-сцэну, многія гурты, у тым ліку вядомыя і правераныя часам, рызыкуюць згубіцца ў гэтай рознастылёвай масе. Але калектыву «Чёрный кофе», што існуе яшчэ з часоў Савецкага Саюзу, гэта адназначна не пагражае, хай нават яны і разгубілі значную частку ранейшых пазіцый. Даўно ўжо зьнікла „жалезная заслона», шмат разоў мяняўся склад, новыя рэлізы выклікалі мноства спрэчак у прыхільнікаў, але да гэтага часу гурт нязьменна пасьпяхова выступае па ўсім сьвеце і дорыць магчымасьць старому пакаленьню прыхільнікаў з галавой настальгічна акунуцца ў далёкую музычную эпоху канца 80-х, а зацікаўленай моладзі — прынамсі ненадоўга дакрануцца да таго велічнага часу ў гісторыі станаўленьня метал-сцэны, які так і застанецца для іх недасяжным…
Дзякуй таксама арганізатарам мерапрыемства і TNT Rock Сlub за магчымасьць выдатна завяршыць восень. Гурт, які б дакладней за музыкаў “Чёрный кофе” падыходзіў на ролю падтрыманьня хаця б на адзін апошні дзянёк атмасферы залатога лістападу, кропляў дажджу, халоднага паветра і шэрых вуліцаў гораду, і аўтара, які б лепш за сучаснага Пушкіна – Зьміцера Варшаўскага – мог апісаць рыфмаванымі радкамі тыпова восеньскую журбу, душэўнае замяшаньне, усепаглынальную самоту і веру ў сьветлую будучыню, нават і ўявіць цяжка.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская (VolhV)
Даўняя прыхільніца творчасьці гурта, я ня памятаю такога моманту ў жыцьці, падчас якога мяне б не сагравала цудоўная музыка гэтага выдатнага калектыва. Пад пранізьлівы голас Зьміцера Варшаўскага і лірычныя, пранікнёныя тэксты я спасьцігала слодыч і горыч першага каханьня, пакарала прасторы вялікіх і маленькіх дарог Сінявокай і краінаў-суседак, зьдзяйсьняла раптоўныя адчайныя ўчынкі, вучылася ўспрымаць прыгажосьць прыроды ў кожным “с ветки падающем листе”, меланхалізавала і адпякала, плакала і сьмяялася… “Чёрный кофе”, што гучаў спачатку ў юнацтве з касет і вінілавых кружэлак падчас маіх цёплых сяброўскіх сустрэч, пазьней прагна праслухваўся з ацыфраваных CD, кампутара, плэера, і нарэшце проста назаўжды адбіўся кожнай нотай, кожным радком у галаве, — я нарэшце атрымала магчымасьць убачыць на свае вочы. Таму, натуральна, асабіста для мяне доўгачаканы канцэрт гурта ў Менску — знамянальная Падзея зь вялікай літары, і нават у сваім ня самым бедным славарным запасе я не магу адшукаць годных эпітэтаў, каб апісаць у колерах уражаньні ад жывога выступу аднаго з маіх найулюбёнейшых калектываў.
Прычым, падавалася б, натхненьне сваё лідар гурта чэрпае з вытокаў, зусім далёкіх, а часам нават чужых майму сьветапогляду, тэматыка ў лірыцы больш падпадае пад рускі менталітэт, з усімі яго асаблівасьцямі і супярэчнасьцямі, дый творчы шлях «Чёрный кофе» я не разглядаю як прыклад складанага разьвіцьця выхадцаў з андэграўнду, а больш як нетыповую, але звыклую эвалюцыю музыкаў з акадэмічных колаў. Але гэта менавіта той выпадак, калі я раю ўсім зьвяртаць увагу перш за ўсё на музычны і эмацыйны складнік, што нясе ў сябе творчасьць гурта, а не на пабаковыя акалічнасьці. Таму што, паверце, больш анідзе ў метал-музыцы ня знойдзеце вы нават падобных па энергетыцы прыемных адчуваньняў сьветлага восеньскага суму і адначасовай жыцьцясьцьвярджальнасьці, душэўных ваганьняў і матывацыі да адвечнага пошуку сябе, імкненьняў быць побач з каханым чалавекам і разам з тым не губляць асабістай свабоды.Дазволю сабе крыху адцягнуць увагу чытачоў на гісторыю гурта. Шмат хто называе “Чёрный кофе” «першапраходцамі» хард-року і хэві-металу, бо менавіта яны першымі ў Савецкім Саюзе выпусьцілі вінілавую кружэлку з падобнай музыкай. Творчы шлях найвялікшага расейскага цяжкога гурта пачаўся ў далёкім 1981 годзе.У ліпені 1984 году калектыў запісаў і выпусьціў дэбютны альбом «Приди и всё возьми», які імгненна стаў папулярным. Посьпех першага ж запісу навёў музыкаў на думкі пра прафесійную кар'еру. Працяглыя ўдалыя гастрольныя туры, канцэртная дзейнасьць ад Акцюбінскай філармоніі, бесьперапынныя зьмены ў складзе — пачынаючы ад прафесійных музыкаў-акампаніятараў і заканчваючы вядомымі сёньня метал-зоркамі накшталт Сяргея Маўрына і Максіма Ўдалава — у пагоні за відовішчнасьцю і больш яркай падачай матэрыялу, раптоўнае трапленьне «Чёрного кофе» ў «чорны сьпіс» Міністэрства культуры СССР, што аб'яднаў многіх «ненадзейных» дзеячаў рок-андэграўнду, аднаўленьне гастрольнага пасьведчаньня, запіс магнітаальбому «Светлый метал» і фанаграмаў для грамкужэлкі «Переступи порог», якія разыходзяцца па Саюзу і карыстаюцца велізарным попытам…
Творчая гісторыя гурта поўная ўзьлётаў і спадаў, аднак, па выніку, у большай ступені гэта быў цярністы шлях наверх. Падзеньне “жалезнай заслоны” шмат у чым паспрыяла пашырэньню канцэртнай геаграфіі калектыва. У пачатку і сярэдзіне 1990-х гадоў«Чёрный кофе» шмат гастраляваў па замежных краінах — ЗША, Швецыі, Даніі… У пагоні за амерыканскай марай Зьміцер Варшаўскі надоўга застаецца ў Штатах. Прабыўшы ў далечыні ад Радзімы некалькі гадоў, стварыўшы ў Лос-Анджэлесе ўласную студыю гуказапісу «BlackCoffee» і запісаўшы некалькі альбомаў, у прыватнасьці вядомы шэдэўр „Пьяная луна“, у 1999 годзе музыка вярнуўся ў Расею.Празь некаторы час Зьміцер Варшаўскі вырашыў ізноўку аднавіць канцэртную дзейнасьць «Чёрного кофе», і ўжо ў 2000 годзе гурт па выніках атрымлівае першую прэмію за «Вышэйшыя дасягненьні ў галіне рок-музыкі» у намінацыі «Вяртаньне году». Некалькі наступных доўгачаканых альбомаў «Чёрного кофе» — “Светлый метал”, “Они Бесы”, “Александрия” — далі магчымасьць прыхільнікам яшчэ раз акунуцца з галавой у шалёныя васьмідзясятыя і
зноўку прыцягвалі ўвагу да гэтага легендарнага гурта, у гісторыі якога нават у наш час рана ставіць кропку. У музыкаў досыць насычаны гастрольны графік, і ўсюль іх выступы выклікаюць самыя захопленыя водгукі ў старых і новых прыхільнікаў. Сёньня, як і 30 гадоў таму, «Чёрный кофе» працягвае свой творчы шлях, пасьпяхова канцэртуе па ўсім сьвеце і запісвае новыя альбомы.Аднак што б ні казалі самі ўдзельнікі гурта і іх фанаты, трэба прызнаць, што сёньняшняя папулярнасьць «Чёрного кофе» цалкам трымаецца за кошт былых заслугаў калектыва. Сэт-ліст менскага канцэрту — лепшае таму пацьверджаньне, бо ён амаль цалкам складаўся з кампазіцый, якія былі хітамі яшчэ ў часы СССР. Пераважна гэта былі рэчы з альбомаў канца 80-х гадоў, і толькі некалькі сьвежых песень «разбавілі» праграму гучаньнем пазьнейшага часу. Падчас юбілейнай канцэртнай праграмы прагучалі вывераныя часам, якасныя хіты: «Владимирская Русь», «Звёздный водоём», «Вольному воля», «Зимний портрет», “Плач о радости”, а таксама новыя песьні кшталту “Листопад” і “Генерал” і інш. Асабліва прыемны той факт, што ў адрозьненьні ад відавочнага паменшаньня колькасьці валасоў на галаве і адбітку мудрай сталасьці на твары, бо ніхто не маладзее, голас у Зьміцера Варшаўскага аніколькі не зьмяніўся. І гэта сапраўды фенаменальна, таму што ў большасьці выпадкаў прыхільнікі назіраюць якраз адваротную зьяву: з гадамі вакальныя дадзеныя ўлюбёных метал-франтмэнаў, на жаль, усё менш уражваюць, асабліва падчас live-выступаў. А лідар “Чёрного кофе”, як і трыццаць год таму, здолеў вытрымаць самыя высокія ноты і ні на секунду не расчараваўслухачоў бадзёрым і нязмушаным хлапечым голасам.
Акром упадабаных песень, музыкі парадавалі прыхільнікаў кампазіцыямі меладычнага інструментальнага хард-року: былі выкананыя «Ночной ястреб», зь якога, дарэчы, і пачаўся канцэрт, «Обитель», «Ностальгия» і інш. У іх Варшаўскі прадэманстраваў выразнае, зладжанае граньне, давёўшы публіцы, што ён ня толькі таленавіты аўтар, але і выдатны гітарыст. У склад калектыва акрамя Зьміцера Варшаўскага сёньня ўваходзяць добра вядомыя ў расейскіх рок-колах музыкі – зусім малады, але руплівы і тэхнічны бас-гітарыст Леў Гарбачоў і бубнач Андрэй Прыстаўка. Апошні перыядычна выдаваў смачныя моцныя сола, а падчас аднаго з узрушальных сэтаў да яго далучыўся, а неўзабаве накрыху зьмяніў за ўдаркай былы бубнач “Чёрного кофе” Сьвятаслаў Чарнуха. Дарэчы, менавіта ён праявіў арганізатарскія здольнасьці і зладзіў гурту канцэрт у Менску. Разам з калектывам Сьвятаслаў адыграў кампазіцыю “Всё для тебя”, у запісу якой ён у свой час прымаў удзел, а таксама хітовую баладу “Леди Осень”. 
Напрыканцы канцэртнай праграмы «Чёрный кофе» ашчасьцілі публіку яшчэ парай старых хітоў — «Светлый метал» і «Это — Рок», якія разнастайная рознаўзроставая публіка — як старэйшае пакаленьне, так і маладыя аматары творчасьці гурта — у адзіным парыве сьпявалі разам з Варшаўскім. Пасьля гэтых песень калектыў зьбіраўся сыходзіць са сцэны, але захопленыя воклікі гледачоў іх спынілі, і музыкі, пераглянуўшыся з аргамі, вырашылі прыгожа завяршыць прысьвечаны восеньскай тэматыцы канцэрт адной зь лепшых сваіх і самай чаканай на гэтым выступе кампазіцыяй «Листья».
Агулам, канцэрт легендарных «Чёрный кофе», на мой погляд, прайшоў проста выдатна. З улікам таго, якая колькасьць камандаў напаўняе зараз метал-сцэну, многія гурты, у тым ліку вядомыя і правераныя часам, рызыкуюць згубіцца ў гэтай рознастылёвай масе. Але калектыву «Чёрный кофе», што існуе яшчэ з часоў Савецкага Саюзу, гэта адназначна не пагражае, хай нават яны і разгубілі значную частку ранейшых пазіцый. Даўно ўжо зьнікла „жалезная заслона», шмат разоў мяняўся склад, новыя рэлізы выклікалі мноства спрэчак у прыхільнікаў, але да гэтага часу гурт нязьменна пасьпяхова выступае па ўсім сьвеце і дорыць магчымасьць старому пакаленьню прыхільнікаў з галавой настальгічна акунуцца ў далёкую музычную эпоху канца 80-х, а зацікаўленай моладзі — прынамсі ненадоўга дакрануцца да таго велічнага часу ў гісторыі станаўленьня метал-сцэны, які так і застанецца для іх недасяжным…Дзякуй таксама арганізатарам мерапрыемства і TNT Rock Сlub за магчымасьць выдатна завяршыць восень. Гурт, які б дакладней за музыкаў “Чёрный кофе” падыходзіў на ролю падтрыманьня хаця б на адзін апошні дзянёк атмасферы залатога лістападу, кропляў дажджу, халоднага паветра і шэрых вуліцаў гораду, і аўтара, які б лепш за сучаснага Пушкіна – Зьміцера Варшаўскага – мог апісаць рыфмаванымі радкамі тыпова восеньскую журбу, душэўнае замяшаньне, усепаглынальную самоту і веру ў сьветлую будучыню, нават і ўявіць цяжка.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская (VolhV)
1 каментар