Інтэрв'ю са Зьміцерам Варшаўскім

Апублікавана 1 сьнежня 2014, 22:29 у Інтэрв'ю

Асноўным крытэрам зьяўляецца папулярнасьць песьні. Мы не займаемся актыўнай прапагандай новага, а імкнемся прытрымлівацца, як бы мовіць, класічных, старых, вывераных часам кампазіцый. Не істотна, калі напісаная песьня, 30 гадоў назад ці 3 месяцы, — калі яна падабаецца слухачам, яна абавязкова ўвойдзе ў склад сэт-ліста. Такім чынам, звычайна мы граем амаль адную і тую ж праграму, што складаецца з найбольш запатрабаваных і папулярных песень.
Але прынцыповая пазіцыя – мы ніколі ня граем песьні “на замову”. Бо мы ж не ў рэстарацыі, дзе публіка патрабуе ўлюбёныя кампазіцыі, а мы задавальняем іх пажаданьні. У такім выпадку атрымаецца, што праграму выступу будуць будаваць слухачы, а ня мы.
Па заканчэньні асноўнай канцэртнай праграмы звычайна мы выходзім на біс, прычым не адзін раз, і граем яшчэ тры-чатыры кампазіцыі.

Каля 100 песень, мо крыху менш.

Мне насамрэч складана адказаць. Мне заўжды падавалася, што сьпяваць як я можа кожны чалавек. Але пасьля ўсё ж апынулася, што ня кожны ) Гэта адчуваньне кшталту думкі, што ўсе людзі ходзяць – але некаторыя ж ня могуць хадзіць…

У мяне быў працяглы тур амаль па ўсіх гарадах Амерыкі, і ведаеце –там наогул усё па-іншаму. Перш за ўсё, трэба мець на ўвазе, што там я граў блюз-рокавую праграму на ангельскай мове, якая крыху адрозьнівалася ад традыцыйнага рэпертуару «Чёрного кофе», – і што сказаць, яна ўспрымалася на “ўра”. Не таму, што гэта я быў такі выбітны і своеасаблівы, а таму што, калі ты добра граеш, тады й публіка рэагуе суадносна. Таму калі на наступны дзень якасна і прафесійна граў іншы гурт – ён таксама ўспрымаўся выдатна. Прычым зьбіралася звычайна ня моладзевая аўдыторыя, якая стадыёны забівае і кружэлкі скупляе. Блюз-рок сам па сабе прадугледжвае больш сталую публіку ўзроўню, калі ты адну ноту ўзяў – і ўсім адразу зразумела, што ты хацеў гэтым сказаць.

Насамрэч, мне падалося, што ў той час у Злучаных Штатах быў даволі нізкі ўзровень жыцьця, а ў нас у Расеі шмат чаго было больш даступным і раскошным. А што датычыцца вяртаньня на радзіму, то пасьля сямігадовага перыяду адсутнасьці мне літаральна прыйшлося распачынаць усё нанова: як і ў пачатку 80-х, граць па невялічкіх клубах, заваёўваць сэрцы маладой аўдыторыі, запісваць новыя альбомы для іх… Я ж і з Амерыкі прывёз расейскамоўны альбом (“Леди Осень”, 1992 год), цяжкі, а не адаптаваны пад патрабаваньні мясцовай аўдыторыі, які, дарэчы, карыстаецца вялікім посьпехам да сёньняшніх дзён. У гэтым плане мне было ўсё роўна прасьцей, чым тым гуртам, якія пачыналі з нуля. Сёньня, за 14 апошніх гадоў, вырасла ўжо цалкам новая аўдыторыя прыхільнікаў, але за гэты час і старыя фанаты падцягнуліся, узгадаўшы, што гэта той самы “Чёрный кофе”, каторы яны чулі ў далёкія 80-я.

Тэкстам, канешне!

Праваслаўе – гэта самая сутнасьць, гісторыя жыцьця рускага народу. Натуральна, я гэтым і натхняюся, бо іншага жыцьця я папросту ня ведаю. Аднак, падобна да многіх, я хоць чалавек праваслаўны і хрышчоны, выконваю розныя абрады, але тэмай рэлігіі сур’ёзна не цікавіўся і яе не вывучаў.

Не, ніколі. Навошта навязваць публіцы незразумела што? Гэта папросту непрыстойна, калі людзі прыходзяць паслухаць мяне, а я ім раптам буду прапаноўваць штосьці іншае.

Натуральна, калі праходзіць маштабны фестываль, у якім бяруць удзел дзясяткі гуртоў, я сустракаю сярод іх шматлікіх знаёмых, падыходжу, вітаюся, размаўляю. Але шчыра кажучы, пасупрацоўнічаць і паграць зь кім-небудзь зь іх жаданьня не ўзьнікае – а навошта, у мяне ў гурце і так найлепшыя музыкі!

Я не зусім разумею пытаньня, а навошта ў адваротным выпадку музыкай займацца? Я запрашаю ў гурт прафесійных музыкаў, каб запісваць песьні і адыгрываць канцэрты. А вы лічыце, што варта зьбірацца і рэпетаваць для сябе і пры гэтым нічога не выдаваць і не выступаць? Духоўнае ўзбагачваньне і самазадавальненьне – гэта стадыя падлеткаў, а я ўспрымаю музыку як сур’ёзную працу.

Наогул, я слухаю любую музыку, якая мне падабаецца. Іншая справа, што я яе не класіфікую па стылях і не магу аб’ектыўна ацаніць узрост музыкі, бо ня ведаю, наколькі быў працяглым творчы шлях таго ці іншага гурта. Калі гурту 10 гадоў – вы лічыце, ён малады ці не? [журналісты ў адзін голас сьцьвярджаюць, што гэты гурт ужо стары] Вось бачыце, а для мяне гэты калектыў – малады зусім…
А яшчэ бывае так, што гурт можа быць немаладым, але ў маім полі зрокуён толькі зараз апынуўся. Напрыклад, мы літаральна ўчора разважалі наконт Muse.Я ўбачыў іх відэакліп, мне спадабалася, але я быў упэўнены, што калектыву ўсяго 3-4 гады. Тым часам, на піку творчасьці Muse апынуліся ажно дзесяць год таму, але ж я, бачыце, падобныя рэчы не адсочваю…

Насамрэч, амаль нічога ня ведаю, але ёсьць нейкі гурт, які ў нас пастаянна выступаў… “Ляпис Трубецкой”, вось, зь іх творчасьцю знаёмы!

Ведаеце, я ніколі нічога не чакаю. Звычайна ўсё праходзіць тыпова добра, бывае, што проста выдатна. Публіку сваю я прыкладна ведаю – яна аднолькавая ва ўсіх кутках сьвету, таму хвалявацца няма чаго. Усё пройдзе альбо вельмі добра, альбо выдатна!

Мне наогул вельмі падабаецца на Беларусі і заўжды падабалася, бо сам я раней наведваўся сюды не аднойчы. Мы ў Расеі разглядаем Беларусь у якасьці прыкладу таго, як мы самі хацелі б жыць. Таму эмоцыі ад асабістага наведваньня і сузіраньня, канешне ж, выключна станоўчыя!