Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

Апублікавана 13 лістапада 2014, 08:44 у Цікавае

“Мяне часьцяком пытаюцца пра 90-я гады, чым “тая” сцэна адрозьнівалася ад нашага часу. Дык вось, адназначна, у тыя часы былі самыя адвязныя і вясёлыя канцэрты! Пра адзін зь іх я вам зараз і распавяду. Увосені 1994 году гурт Evthanazia A.D. упершыню запрасілі выступіць у іншым горадзе, і быў гэта Бабруйск. Я яшчэ не зьяўляўся пастаянным удзельнікам калектыва, але дамовіўся папрацаваць з хлапцамі на сцэне ў ролі шоўмэна.

Прышпілы пачаліся ўжо ў дарозе. У нас не было грошаў на квіткі, і мы паехалі зайцамі на дызелях, зь перасадкай у вялікім абласным горадзе Гомелі. Пакуль мы чакалі чарговы дызель, вычапілі на вакзале нейкага дзядзьку, якому не было зь кім выпіць. У выніку ён дастаў з валізкі бутэльку бырла, і мы прама там яе прысудзілі (у далейшым гэтая бутэлька зграла злы жарт з другім гітарыстам). Пад канец застольля дзядзька ўжо ва ўсю сьпяваў песьні “Коррозии Металла” і крычаў, што ён асабіста знаёмы з сапраўднымі РОК-зоркамі. Наступны цягнік даўся нам вельмі цяжка. У яго набілася людзей бы ў маршрутку ў гадзіну пік. У выніку мы віселі з інструментамі на поручнях, на галовах у абураных людзей, і гучна крылі анекдоты з мацюкамі. І толькі бубнач схалтурыў – ён проста паставіў свой сольнік на праходзе і спакойна прасядзеў на ім усё 3 гадзіны дарогі.

У Бабруйску нас сустрэлі суворыя хлопцы зь мясцовага рок-клубу, напаілі нейкім дзіўным на смак півам і павялі паказваць сваю “ўстанову”. Рок-клуб — гэта была ве-е-е-е-ельмі гучная назва для старога паўзакінутага кінатэатру без прыкметаў ацяпленьня позьняй восеньню. Але на сцэне стаяў які-ніякі апарацік, прама скажам, увесь на саплях, але паколькі іншых тады і не было, мы сталі падлучацца. Асноўнай праблемай для нас стала адсутнасьць другой бочкі ва ўдарнай устаноўцы (пра кардан мы тады толькі чулі, маўляў, нешта такое ёсьць у буржуяў). Каб вырашыць гэтае пытаньне, нас накіравалі ў кабінет дырэктара. Там мы знайшлі хаератага дзядзьку ў брызентавым плашчы (як высьветлілася, гэта і быў дырэктар рок-клубу), які скрозь заслону паяльнага дыму паказаў нам пальцам на кучу радыёзапчастак:

— Там устаноўка стаіць, недзе павінна быць і бочка.

Нам давялося неяк выграсьці пару вёдраў кандэнсатараў, транзістараў, дроцікаў, лямпачак і яшчэ чорт ведае чаго, але затое мы знайшлі старую бочку і ўзрадавана ўзьнялі яе на пастамент, выклікаўшы зьдзіўленьне ў мясцовых музыкаў:

— Нахрэн вам другая бочка, вы што, на адной граць ня ўмееце?

Праз пару гадзін пачаўся канцэрт. Гледачы ў зале ў асноўным сядзелі на месцах, але перад сцэнай адбываўся сапраўдны ацкі куралес у выкананьні дзясятка панкаў. Як высьветлілася, у Бабруйску ў асноўным пераважала панк-культура, і трэба прызнаць – адпякалі гэтыя хлопцы як у апошні раз. Толькі Evthanazia пачалі граць першую песьню, як у залу ўварваўся нейкі тып з іракезам на галаве і вывярнуў сабе на галаву зьмесьціва бліжэйшай сьметніцы. Пасьля ён ірвануў пад сцэну, да прыстойна апранутых мадам, якія ня толькі ня кінуліся наўцёкі, але проста з сумачкамі ў руках пачалі весела скакаць з усёй гэтай бандай. Паколькі сцэна была вышынёй па калена, а аховы проста не існавала ў прыродзе, на другой кампазіцыі да нас пад ногі вываліліся два чувакі і ў радасным экстазе сталі катацца па ўсёй сцэне і пляваць адзін аднаму ў твар! На гэтым моманце другому гітарысту стала кепска (памятаеце бутэлечку бырла на вакзале на галодны страўнік?), і ён па ціхаму суму блевануў за бліжэйшую запавесу.

Калі пачалася трэцяя кампазіцыя, народ, атрымаўшы ўжо прыстойную дозу музычнага адрэналіну, ірвануў да нас на сцэну і з пачуцьцём выкананага абавязку вырваў нейкі шнур, пасля чаго ўся апаратура ляснула.

Мы стаялі ў поўным ахуе, чакаючы, што тэхніку наладзяць, але шоў скончылася толькі ў Evthanazia. На сцэну тым часам выбег хлапец, падобны да Сіда Вішэза, і з крыкамі «Сюды, дзеўкі!» дастаў чэлес са штаноў, і яму за гэта нічога не было!

Потым незразумела адкуль намалявалася журналістка зь Менску і стала браць інтэрв'ю ў гітарыста, які яшчэ не адышоў ад блёва. Ён галантна адвёў яе ад злашчаснай запавесы і ўручыў касету з нашым першым дэма. Гэтая дзяўчына ў выніку аказала Evthanazia вялізную паслугу, перадаўшы гэтую касету нашаму будучаму менеджару Алегу Баражынскаму, што і дазволіла нам у далейшым пракласьці першую нітачку ў Менск.

Сам канцэрт празь некаторы час працягнуўся, але сыграць нам ужо не далі. Да канца гэтага шабашу хтосьці выклікаў АМАП у бронежылетах, і тыя, бы Рабакопы, выцягвалі абдоўбаных панкаў з прыбіральні. Гэта было высокамастацкае відовішча. Два амапаўцы ў жылетах стаялі на ўваходзе, а з дыму (туалет увесь быў задымлены травой) выходзілі «зомбі», атрымлівалі ў дыню і цягнуліся па падлозе за ногі да выхаду. Нейкім цудам нам пашчасьціла выйсьці адтуль цэлымі і нават са сваім інструментам, але ўражаньняў мы хапнулі па поўнай праграме. Вось такая гісторыя”.