Omut здаў экзамен

Апублікавана 19 студзеня 2015, 23:03 у Рэпартажы

Жыцьцё любога гурта характарызуецца пэўнымі перыядамі. Фармуецца калектыў, ідзе творчы працэс, першыя выступы, нейкія запісы. А потым ты пераязджаеш у сталіцу і выбухаеш чыстай моцай каларытнага металу з адчувальнай ноткай роднага Палесься. Гэта гісторыя гурта Omut, які перайшоў да новага этапу – выданьня дэбютнага поўнафарматнага альбому і яго прэзентацыі, аб чым і мусім напісаць далей.

Калегамі па сцэне вечарам нядзелі 18 студзеня былі сябры па фолкава-цяжкой плыні – стабільныя Rokash і неўміручыя Sontsevorot. Утульным домам імпрэзы стаў Jack Club.

Rokash анічым асабліва і не зьдзівілі, таму я і называю іх стабільнымі. Усё тая ж летуценная і крышачку псіхадэлічная музыка з флейтай і высокім жаночым вакалам артыстычнай сьпявачкі. Хіба што набраліся большай упэўненасьці пасьля выданьня альбому і ўдзелу ў Еўрафэсьце. Зьдзівіла (а калі не зьдзівіла, то пацешыла) іншае – само навакольле гэтай музыкі – гук ад прафесіянала, што не стамляўся на сваім планшэце адладжваць пачак у любым месцы танцпляцу, і агульная атмасфера ў зале – сама ўвага ды павага людзей да дзейства на сцэне. Упэўнены, большасьць ведала, куды йшла і навошта йшла, таму гэта быў сапраўдны канцэрт, дзе музыка нясецца ўдзячным слухачам, а не выпадковым, што проста прыходзяць дзеля галачкі, каб патусіць пад піўка.

Sontsevorot цікавіў многіх, праўда ж? Даўні беларускі гурт, творчасьць якіх натхняла маладзейшых нашых сучасьнікаў (той жа Omut), і які мы апошнім часам ледзь-ледзь бачым на Купальскім Коле. Прадсталі перад публікай у новым складзе, у якім ізноў не бракуе гожай дзяўчыны (здаецца, гэта іх абавязковая традыцыя). Адлабалі нядрэнны лаканічны сэт, які скончылі сапраўдным хітом «Zahad Sontsa». Вельмі добрая песьня. Калі б гутарка зайшла пра спадчыну беларускага металу — яна была б у ліку першых.
Што сказаць, чуў я пра больш сур'ёзныя сёлетнія канцэртныя планы сонцаваротаўцаў. Няхай зьдзейсьніцца! Тады, можа, з пастаяннымі выступамі прыйдзе тая метафізічная адзінасьць, якая робіць музыкаў нечым суцэльным як звонку, так і знутры.

Omut жа, як і было сказана вышэй, здавалі экзамен, праходзілі своеасаблівы іспыт. Пасьля захопу шырокай аўдыторыі сваім самабытным паляшуцкім фолк-металам з баянам і жаночым народным вакалам прыйшоў час абараніць ступень кандыдатаў у топ беларускай металічнай сцэны.

Абаранілі, халера! Са шчырай падтрымкай аўдыторыі, якая ўжо на трэцяй песьне ўтварыла слэм, ад якога паляцелі долу столікі :) Omut гучаў, спраўна гучаў. Упершыню асабіста я зьвярнуў увагу на моцны рытм-складнік. Ізноў жа паклон гукачам за сакавітасьць і чытальнасьць. Увесь выступ прайшоў у сяброўскай, свойскай атмасферы. За гэта значны залік франтмэну, які несупынна падтрымлівае сувязь з аўдыторыяй. А тая адказвае ўхвальнымі воклічамі і падпявае песьням.

Бадай, самая высокая адзнака — калі тваю песьню пяе зала, трымаючыся за рукі. Так было прынамсі на візітовай «Сьпявай, зямля». А ў канцы выкананая на тры акустычныя гітары пад жывы, бы ручай, сьпеў Эльвіры кампазіцыя «Гэй, спявай» прабрала да мурашак, упэўнены, не аднаго мяне.

Ад канцэрту застаўся ўзьняты настрой і пачуцьцё сапраўднага гонару за родную сцэну. Бачце, і гурты граюць, на месцы не стаяць, і народ ходзіць, і клубы ёсьць утульныя, з добрым гукам. Ня трэба заўчасна расчароўвацца. Усё ў нас будзе!



P.S. Omut сапраўды заслужыў ухвалу і можа бяз сораму звацца народным гуртом. Але расслабляцца ня варта. Тая цудоўная атмасфера павінна заўсёды панаваць і ўнутры гурта. Калі атрымаўся выдатны клубны выступ, то трэба задумвацца, якім будзе наступны опэн-эйр, не забывацца на сцэнічную падачу і г.д. Расьці ўвысь нічога не перашкаджае, калі ёсьць добры падмурак, а ў яго наяўнасьці мы, балазе, пераканаліся.

І вось галоўны вынік: калі альбом падаўся нецікавым як студыйная праца, то пасьля канцэрту спрацоўвае добра вядомы фактар: калі хочацца наведаць яшчэ раз — значыць, спадабалася. Значыць, будзеш слухаць запісы і асацыяваць з тым, што пачуў ужывую. І адкрыеш тады іх з іншага боку.

Паслухаем разам: Omut – Дзесяць шляхоў праз дрыгву.