Купальскае Кола 2015. Дзень першы
Апублікавана
у
Рэпартажы
121 Фота
Ой, рана на Йвана,
Проці Йвана ночка мала,
Ой, рана на Йвана...
Ды што там ночка, калі нас чакалі 2 насычаныя дні на «Купальскім Коле»!
20-21 чэрвеня ў музейным комплексе “Дудуткі” адбыўся фестываль “Купальскае Кола”, які аб’яднаў ідэю старажытнага сьвята, этна-канферэнцыі, фолк-метал-канцэрту і актыўнага адпачынку на сьвежым паветры.
На сьвяточныя выходныя было падрыхтавана багата мерапрыемстваў, і лішнім таму пацьвярджэньнем зьяўляецца той факт, што я фізічна не змагла ахапіць усе цікавосткі, таму вялікі дзякуй маім пільным і ўсюдыісным калегам, з дапамогай якіх і быў падрыхтаваны гэты матэрыял.
Нягледзячы на тое, што фэст пачынаўся 20 чэрвеня, самыя нецярплівыя прыязджалі ў намётавы гарадок у пятніцу ўвечары. Дарэчы, калі параўноўваць умовы “Кола” зь леташнім “Нашым Грунвальдам”, то можна заўважыць, што на гэты раз аргі паспрабавалі ўпарадкаваць разьмяшчэньне ў намётавым гарадку і арганізавалі больш кропак харчаваньня. Хаця пэўныя бытавыя праблемы засталіся, спадзяюся, што ў наступным годзе касякі будуць улічаны.
Для тых, хто хацеў ня толькі пагуляць ды паслухаць музыку, з раніцы працавала навукова-практычная канферэнцыя, дзе Тодар Кашкурэвіч і Аляксей Глушко падрабязна расказвалі пра традыцыі нашых продкаў і сучасныя інтэрпрэтацыі ідэй паганства.
Тым часам Аляксандр Памідораў, вядомы шоўмэн і сьпявак, у якасьці вядоўцы распачынаў двухдзённы музычны марафон. Між іншым, дадатковай матывацыяй для музыкаў стала прысутнасьць на “Купальскім Коле” аргаў вядомых фэстаў – “Басовішча” і “Старадаўні Меджыбіж”. Таму трэба было паказаць сябе зь лепшага боку.
Металічную частку першага дню адкрываў гомельскі гурт Fabiant. Канцэпт гурта даволі традыцыйны – мужчынскі гроўл, жаночы вакал, калягатычныя падтэкст і касьцюмы. Выступ не падаўся вельмі арыгінальным, але музыкі сапраўды стараліся разварушыць людзей, і ў іх бадай што атрымалася.
Заўсёднікі фолкавых фэстаў Rokash былі на ўсё тым жа стабільным узроўні. Што якасна адрозьнівала гэты іх выступ – буйная сцэна, на якой музыка разгарнулася са звычнага “гурта ля вогнішча” да суцэль-такі опэнэйравай каманды. Падалося нават, што гучалі цяжэй, чым заўсёды.
Выступ Cad Goddeu стаў своеасаблівай акустычнай паўзай перад далейшым цалкам металічным вечарам, публіка амаль зьнікла, засталіся нешматлікія купкі людзей, седзячых на траве. Такі прыём відавочна быў не даспадобы музыкам: “Ну, может, наконец-то станцуете?” – расейская мова франтмэна ўносіла адчувальны кантраст ва ўспрыманьне аўтэнтычнага гурта зь Берасьця. Ну прывыклі мы, што дуда і рэканструктарскія строі = фальклор і беларушчына, што зробіш. Наконт дуды, дарэчы. Узровень валоданьня ёю слабы, і гэтая акалічнасьць моцна псуе канчатковы прадукт. Так, тут, як і ўва ўсіх музычных жанрах, працуюць свае законы. Дрэнна граеш, дрэнна сьпяваеш – значыць, сама па сабе наяўнасьць народных інструментаў і старажытны выгляд ня зробяць цябе сходу “Старым Ольсам”…
Sontsevorot выйшлі і адразу выдалі чаканы метал з добрым шчыльным гукам (гэтак, пакуль не пачаліся праблемы з вакальнай лініяй). Значна зьмяніўся склад гурта пасьля вяртаньня з анабіёзу. І лагічна, так і павінна быць з даўнім і досыць вядомым гуртом. Дадаўся другі гітарыст, прыйшоў новы басіст, які ўмее, падкрэсьліваю, умее граць і робіць ладную аснову музычнага пачаку. Жаночы кантынгент замест клавішніцы, што перайшла ў Znich, прадстаўляла Аляксандра Грахоўская, вядомая цяпер як вакалістка By Cry, а раней, напачатку была ў аснове Сонцавароту. Ейны чысты сьпеў і энергічныя паводзіны выдатна дапоўнілі выступ, а хіт “Захад сонца” прыдбаў асаблівага каларыту. Як паведаміў вакаліст, спадар Бузун, Аляксандра правяла гэты выступ сэсійна, але далей будзе прымаць удзел у запісе. Гэта заўсёды добра, калі гурты зь гісторыяй адкрываюць другое дыханьне. Адкрыць бы яшчэ гроўл па-новаму, вярнуць бы флейтавыя партыі на флейты…
Hok-Key вельмі старанна падышлі да сцэнічных касьцюмаў, прынесьлі ўласныя сьцягі… Адное што выкананьнем моцна недацягвалі да такой самаацэнкі. У першую чаргу — вакалам. Больш казаць няма чаго.
Vapor Hiemis. Сур’ёзныя нардычныя мужчыны з пакладзеным на танцавальныя рытмы блэк-металам былі цёпла прынятыя публікай, справакавалі сапраўдны слэм. У пэўны момант прыйшло адчуваньне, што тут пайшла новая частка канцэрту, дзе папярэднія былі хутчэй разагрэвам, а цяпер будзе аснова.
Падкрэсьліў пачатак новай часткі і конкурс зь перацягваньнем канату. Затым гралі Omut. Яны і сталі першым па-сапраўднаму “народным” гуртом, сабраўшы ўнушальны натоўп зь лесам козаў. Свайму ўзроўню ані кроплі не зьмянілі. Наадварот – ва ўмовах опэн-эйру насычанаму гучаньню было куды разгарнуцца. Напрыклад, лепей, чым звычайна, было чуваць баян. Тэма металёвага адрыву працягвалася: на “Дывысь у гочы моі” пайшоў слэм, візітовую “Сьпявай, зямля” публіка сьпявала хорам. Усё добра і ўсё гэта прыемна назіраць. Але калі бачыць Omut столькі, колькі бачылі мы, то хочацца ўжо нейкіх навінак. Файна будзе, калі гурт рушыць у бок даданьня ў праграму новага матэрыялу.
Нарэшце даехалі FRAM, з-за затрымкі якіх на мытні на ўкраінска-беларускай мяжы давялося ўносіць карэктывы ў расклад фэсту. Дастаткова хутка наладзіліся і пачалі са знакамітай мелодыі AC/DC “Thunderstrack”, далей па-фірмоваму выдавалі бадзёрыя танцавальныя рэчы, ірландскія, шатландскія, свае ўласныя, якіх, дарэчы, стала ў праграме зусім небагата, з-за чаго гурт ад некаторых атрымаў цэтлік “кавер-бэнда”. Зноў зьмяніўся гітарыст. І гэтым разам у лепшы бок – дзядзька жвавы, бачна, што зь гітарай на “ты”. Адыгралі мала, з-за касякоў па часе, прынамсі, ня выканалі адмыслова падрыхтаваны нумар зь менскай скрыпачкай, не прагучала і абяцаная ўкраінскамоўная “Королева”, адна зь лепшых уласных песень Фрама, якой чамусьці ніколі дагэтуль у праграме не было. Але тым ня меней, разварушылі народ на “танці до забуття”, пакінулі масу станоўчых эмоцый.
Folcore відавочна былі непадрыхтаваныя да выступу, аб чым сьведчыла шчодрая колькасьць лажаў. Не зважаючы на гэта, публікай маніпулявалі спраўна. Зноў рэалізавалі сваю фішку – выхад у натоўп і адрыў зь гітарамі ў карагодзе на танцпляцы. На адзінай вядомай па студыйным запісе “Да зорак шлях” госьцем сьпеў вакаліст Vapor Hiemis, ушчэнт пазбавіўшы сьціплага Паўла франтмэнскае ролі. Адным словам, хочацца пажадаць большай якасьці. І новых трэкаў у запісах хочацца. Тым ня менш, па выніках фэсту гурт быў адабраны для ўдзелу ў польскім “Басовішчы”.
Ну і як жа можна было на беларускім этна-фестывалі абысьціся без “Старога Ольсы”! Гурт яшчэ толькі наладжваўся, а нецярплівая публіка ўжо счапілася карагодамі і пераміналася з нагі на нагу. Але замест звыклых танцаў кшталту drumul draculi і “маразулі” гурт гэтым разам больш засяродзіўся на выкананьні песеннай праграмы, у межах якой прагучалі “Літвін”, “Ave Maria”, “Вада, хмель і солад”.
Rise In Rage, як самі зазначылі, модны моладзевы гурт, атрымалі пазіцыю ў чарзе прама перад хэдлайнерамі, ужо цёмным вечарам, перад прыкладна тысячнай аўдыторыяй. Гук падвёў, але падача, праца на сцэне была шыкоўная. Даюць жару хлопцы ўзорна. Вакаліст лёгка пераходзіў на беларускую мову і прысьвячаў купальскаму сьвяту песьні “Прамяні” і адмыслова перакладзеную тытульную дэбютнага альбому “Шэрая кроў”.
Пасьля такога зараду самы час быў сустрэць хэдлайнераў дню ад Беларусі – Gods Tower. А адзінаццатай пачалася іх наладка, якая расьцягнулася на 40 хвілін. Публіка паслухмяна чакала… І тут здарыўся паварот. Ня будзем прыводзіць усе падрабязнасьці, але сэт ГТ прыйшлося адкласьці. Сваю наладку пачалі Vader і рабілі гэта, мякка кажучы, доўга. Вельмі доўга. Людзі дачакаліся, атрымалі сваё – убачылі перад сабой у Дудутках адну з іконаў цяжкога металу. Вось толькі Пётр, здаецца, меркаваў, што знаходзяцца яны ў беларускай сталіцы, штораз усклікаючы “Мінськ!” Поўная цемра, звар’яцелыя фанаты. Менавіта тут адбываліся найцікавейшыя гісторыі. Адзін зламаў палец, другі – нагу, яшчэ адзін, са словаў відавочцаў, слэміў цалкам голы… Патусілі як мае быць :D
Gods Tower гралі позна ноччу. Адзін з вымушана нешматлікіх сёлетніх выступаў прайшоў на ўра. Усе ўлюбёныя песьні, нязьменна высокі ўзровень. І, бадай, найлепшы гук за ўвесь канцэртны дзень. “Гаставары” застануцца з намі! Неаднатысячны натоўп таму пацьверджаньне. І так, мы працягваем чакаць новы матэрыял.
Тым часам наступіла глыбокая ноч – ідэальныя ўмовы для блэк-металічнай часткі фэста. Першымі гралі палачане Raven Throne, якія, нягледзячы на позьні (ці раньні?) час, замарочыліся і на візуальнай частцы выступу, і на гуку. На жаль, гук падкачаў, а выступ гурта скарацілі. Але нават з чатырма песьнямі, якія пасьпелі прагучаць, Raven Throne выглядалі годна.
Зьмянілі палачан агрэсіўныя Interior Wrath, выступ якіх змаглі зацаніць толькі самыя трывалыя наведвальнікі фэсту і адданыя фэны. Міні-слэм пад сцэнай і некалькі разьбітых насоў – яскравы паказчык неверагоднай энергіі, якой гурт зарадзіў прысутных пасьля неверагодна доўгага першага дню фэсту. Сярэдзіну выступу Interior Wrath адцяніла нарэшце пачатае рытуальнае шэсьце з дудой, барабанамі і паходнямі да ракі, што адцягнула тую частку слухачоў, якія мужна чакалі менавіта купальскіх абрадаў. Атрымалася сапраўднае містычнае таемства.
Неўзабаве самая кароткая летняя ноч на сонцаварот зьмянялася днём, які прыхаваў новыя сюрпрызы на “Купальскім Коле”…
Тэкст: Паліна Трохаўцава, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч
Проці Йвана ночка мала,
Ой, рана на Йвана...
Ды што там ночка, калі нас чакалі 2 насычаныя дні на «Купальскім Коле»!
Купальскае Кола. Дзень першы
20-21 чэрвеня ў музейным комплексе “Дудуткі” адбыўся фестываль “Купальскае Кола”, які аб’яднаў ідэю старажытнага сьвята, этна-канферэнцыі, фолк-метал-канцэрту і актыўнага адпачынку на сьвежым паветры.
На сьвяточныя выходныя было падрыхтавана багата мерапрыемстваў, і лішнім таму пацьвярджэньнем зьяўляецца той факт, што я фізічна не змагла ахапіць усе цікавосткі, таму вялікі дзякуй маім пільным і ўсюдыісным калегам, з дапамогай якіх і быў падрыхтаваны гэты матэрыял.
Нягледзячы на тое, што фэст пачынаўся 20 чэрвеня, самыя нецярплівыя прыязджалі ў намётавы гарадок у пятніцу ўвечары. Дарэчы, калі параўноўваць умовы “Кола” зь леташнім “Нашым Грунвальдам”, то можна заўважыць, што на гэты раз аргі паспрабавалі ўпарадкаваць разьмяшчэньне ў намётавым гарадку і арганізавалі больш кропак харчаваньня. Хаця пэўныя бытавыя праблемы засталіся, спадзяюся, што ў наступным годзе касякі будуць улічаны.
Для тых, хто хацеў ня толькі пагуляць ды паслухаць музыку, з раніцы працавала навукова-практычная канферэнцыя, дзе Тодар Кашкурэвіч і Аляксей Глушко падрабязна расказвалі пра традыцыі нашых продкаў і сучасныя інтэрпрэтацыі ідэй паганства.
Тым часам Аляксандр Памідораў, вядомы шоўмэн і сьпявак, у якасьці вядоўцы распачынаў двухдзённы музычны марафон. Між іншым, дадатковай матывацыяй для музыкаў стала прысутнасьць на “Купальскім Коле” аргаў вядомых фэстаў – “Басовішча” і “Старадаўні Меджыбіж”. Таму трэба было паказаць сябе зь лепшага боку.
Металічную частку першага дню адкрываў гомельскі гурт Fabiant. Канцэпт гурта даволі традыцыйны – мужчынскі гроўл, жаночы вакал, калягатычныя падтэкст і касьцюмы. Выступ не падаўся вельмі арыгінальным, але музыкі сапраўды стараліся разварушыць людзей, і ў іх бадай што атрымалася.
Заўсёднікі фолкавых фэстаў Rokash былі на ўсё тым жа стабільным узроўні. Што якасна адрозьнівала гэты іх выступ – буйная сцэна, на якой музыка разгарнулася са звычнага “гурта ля вогнішча” да суцэль-такі опэнэйравай каманды. Падалося нават, што гучалі цяжэй, чым заўсёды.
Выступ Cad Goddeu стаў своеасаблівай акустычнай паўзай перад далейшым цалкам металічным вечарам, публіка амаль зьнікла, засталіся нешматлікія купкі людзей, седзячых на траве. Такі прыём відавочна быў не даспадобы музыкам: “Ну, может, наконец-то станцуете?” – расейская мова франтмэна ўносіла адчувальны кантраст ва ўспрыманьне аўтэнтычнага гурта зь Берасьця. Ну прывыклі мы, што дуда і рэканструктарскія строі = фальклор і беларушчына, што зробіш. Наконт дуды, дарэчы. Узровень валоданьня ёю слабы, і гэтая акалічнасьць моцна псуе канчатковы прадукт. Так, тут, як і ўва ўсіх музычных жанрах, працуюць свае законы. Дрэнна граеш, дрэнна сьпяваеш – значыць, сама па сабе наяўнасьць народных інструментаў і старажытны выгляд ня зробяць цябе сходу “Старым Ольсам”…
Sontsevorot выйшлі і адразу выдалі чаканы метал з добрым шчыльным гукам (гэтак, пакуль не пачаліся праблемы з вакальнай лініяй). Значна зьмяніўся склад гурта пасьля вяртаньня з анабіёзу. І лагічна, так і павінна быць з даўнім і досыць вядомым гуртом. Дадаўся другі гітарыст, прыйшоў новы басіст, які ўмее, падкрэсьліваю, умее граць і робіць ладную аснову музычнага пачаку. Жаночы кантынгент замест клавішніцы, што перайшла ў Znich, прадстаўляла Аляксандра Грахоўская, вядомая цяпер як вакалістка By Cry, а раней, напачатку была ў аснове Сонцавароту. Ейны чысты сьпеў і энергічныя паводзіны выдатна дапоўнілі выступ, а хіт “Захад сонца” прыдбаў асаблівага каларыту. Як паведаміў вакаліст, спадар Бузун, Аляксандра правяла гэты выступ сэсійна, але далей будзе прымаць удзел у запісе. Гэта заўсёды добра, калі гурты зь гісторыяй адкрываюць другое дыханьне. Адкрыць бы яшчэ гроўл па-новаму, вярнуць бы флейтавыя партыі на флейты…
Hok-Key вельмі старанна падышлі да сцэнічных касьцюмаў, прынесьлі ўласныя сьцягі… Адное што выкананьнем моцна недацягвалі да такой самаацэнкі. У першую чаргу — вакалам. Больш казаць няма чаго.
Vapor Hiemis. Сур’ёзныя нардычныя мужчыны з пакладзеным на танцавальныя рытмы блэк-металам былі цёпла прынятыя публікай, справакавалі сапраўдны слэм. У пэўны момант прыйшло адчуваньне, што тут пайшла новая частка канцэрту, дзе папярэднія былі хутчэй разагрэвам, а цяпер будзе аснова.
Падкрэсьліў пачатак новай часткі і конкурс зь перацягваньнем канату. Затым гралі Omut. Яны і сталі першым па-сапраўднаму “народным” гуртом, сабраўшы ўнушальны натоўп зь лесам козаў. Свайму ўзроўню ані кроплі не зьмянілі. Наадварот – ва ўмовах опэн-эйру насычанаму гучаньню было куды разгарнуцца. Напрыклад, лепей, чым звычайна, было чуваць баян. Тэма металёвага адрыву працягвалася: на “Дывысь у гочы моі” пайшоў слэм, візітовую “Сьпявай, зямля” публіка сьпявала хорам. Усё добра і ўсё гэта прыемна назіраць. Але калі бачыць Omut столькі, колькі бачылі мы, то хочацца ўжо нейкіх навінак. Файна будзе, калі гурт рушыць у бок даданьня ў праграму новага матэрыялу.Нарэшце даехалі FRAM, з-за затрымкі якіх на мытні на ўкраінска-беларускай мяжы давялося ўносіць карэктывы ў расклад фэсту. Дастаткова хутка наладзіліся і пачалі са знакамітай мелодыі AC/DC “Thunderstrack”, далей па-фірмоваму выдавалі бадзёрыя танцавальныя рэчы, ірландскія, шатландскія, свае ўласныя, якіх, дарэчы, стала ў праграме зусім небагата, з-за чаго гурт ад некаторых атрымаў цэтлік “кавер-бэнда”. Зноў зьмяніўся гітарыст. І гэтым разам у лепшы бок – дзядзька жвавы, бачна, што зь гітарай на “ты”. Адыгралі мала, з-за касякоў па часе, прынамсі, ня выканалі адмыслова падрыхтаваны нумар зь менскай скрыпачкай, не прагучала і абяцаная ўкраінскамоўная “Королева”, адна зь лепшых уласных песень Фрама, якой чамусьці ніколі дагэтуль у праграме не было. Але тым ня меней, разварушылі народ на “танці до забуття”, пакінулі масу станоўчых эмоцый.
Folcore відавочна былі непадрыхтаваныя да выступу, аб чым сьведчыла шчодрая колькасьць лажаў. Не зважаючы на гэта, публікай маніпулявалі спраўна. Зноў рэалізавалі сваю фішку – выхад у натоўп і адрыў зь гітарамі ў карагодзе на танцпляцы. На адзінай вядомай па студыйным запісе “Да зорак шлях” госьцем сьпеў вакаліст Vapor Hiemis, ушчэнт пазбавіўшы сьціплага Паўла франтмэнскае ролі. Адным словам, хочацца пажадаць большай якасьці. І новых трэкаў у запісах хочацца. Тым ня менш, па выніках фэсту гурт быў адабраны для ўдзелу ў польскім “Басовішчы”.
Ну і як жа можна было на беларускім этна-фестывалі абысьціся без “Старога Ольсы”! Гурт яшчэ толькі наладжваўся, а нецярплівая публіка ўжо счапілася карагодамі і пераміналася з нагі на нагу. Але замест звыклых танцаў кшталту drumul draculi і “маразулі” гурт гэтым разам больш засяродзіўся на выкананьні песеннай праграмы, у межах якой прагучалі “Літвін”, “Ave Maria”, “Вада, хмель і солад”.
Rise In Rage, як самі зазначылі, модны моладзевы гурт, атрымалі пазіцыю ў чарзе прама перад хэдлайнерамі, ужо цёмным вечарам, перад прыкладна тысячнай аўдыторыяй. Гук падвёў, але падача, праца на сцэне была шыкоўная. Даюць жару хлопцы ўзорна. Вакаліст лёгка пераходзіў на беларускую мову і прысьвячаў купальскаму сьвяту песьні “Прамяні” і адмыслова перакладзеную тытульную дэбютнага альбому “Шэрая кроў”.
Пасьля такога зараду самы час быў сустрэць хэдлайнераў дню ад Беларусі – Gods Tower. А адзінаццатай пачалася іх наладка, якая расьцягнулася на 40 хвілін. Публіка паслухмяна чакала… І тут здарыўся паварот. Ня будзем прыводзіць усе падрабязнасьці, але сэт ГТ прыйшлося адкласьці. Сваю наладку пачалі Vader і рабілі гэта, мякка кажучы, доўга. Вельмі доўга. Людзі дачакаліся, атрымалі сваё – убачылі перад сабой у Дудутках адну з іконаў цяжкога металу. Вось толькі Пётр, здаецца, меркаваў, што знаходзяцца яны ў беларускай сталіцы, штораз усклікаючы “Мінськ!” Поўная цемра, звар’яцелыя фанаты. Менавіта тут адбываліся найцікавейшыя гісторыі. Адзін зламаў палец, другі – нагу, яшчэ адзін, са словаў відавочцаў, слэміў цалкам голы… Патусілі як мае быць :D
Gods Tower гралі позна ноччу. Адзін з вымушана нешматлікіх сёлетніх выступаў прайшоў на ўра. Усе ўлюбёныя песьні, нязьменна высокі ўзровень. І, бадай, найлепшы гук за ўвесь канцэртны дзень. “Гаставары” застануцца з намі! Неаднатысячны натоўп таму пацьверджаньне. І так, мы працягваем чакаць новы матэрыял.
Тым часам наступіла глыбокая ноч – ідэальныя ўмовы для блэк-металічнай часткі фэста. Першымі гралі палачане Raven Throne, якія, нягледзячы на позьні (ці раньні?) час, замарочыліся і на візуальнай частцы выступу, і на гуку. На жаль, гук падкачаў, а выступ гурта скарацілі. Але нават з чатырма песьнямі, якія пасьпелі прагучаць, Raven Throne выглядалі годна.
Зьмянілі палачан агрэсіўныя Interior Wrath, выступ якіх змаглі зацаніць толькі самыя трывалыя наведвальнікі фэсту і адданыя фэны. Міні-слэм пад сцэнай і некалькі разьбітых насоў – яскравы паказчык неверагоднай энергіі, якой гурт зарадзіў прысутных пасьля неверагодна доўгага першага дню фэсту. Сярэдзіну выступу Interior Wrath адцяніла нарэшце пачатае рытуальнае шэсьце з дудой, барабанамі і паходнямі да ракі, што адцягнула тую частку слухачоў, якія мужна чакалі менавіта купальскіх абрадаў. Атрымалася сапраўднае містычнае таемства.
Неўзабаве самая кароткая летняя ноч на сонцаварот зьмянялася днём, які прыхаваў новыя сюрпрызы на “Купальскім Коле”…
Тэкст: Паліна Трохаўцава, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч
2 каментара