Фэст вясновага раўнадзенства 2016
Апублікавана
у
Рэпартажы
60 Фота
У гэтым годзе сьнег з марозам усё ніяк не саступіць месца сапраўднай вясьне, але 20 сакавіка было горача. Прынамсі, у клубе Re:Public, дзе мы традыцыйна сабраліся на Фэст вясновага раўнадзенства зь беларускімі гуртамі фолк-метал плыні. Да таго ж гэтым разам адзначаў 20 год сваёй творчай дзейнасьці гурт Znich – вось яна, магія лічбаў.
Дарэчы, што датычыцца лічбаў, ад колькасьці прысутных на пачатку мерапрыемства можна было ўпасьці духам, бо традыцыйна “каляндарныя” фолк-метал сьвяты, то бок калядныя фэсты, купальскія колы, праходзяць масава і весела. Аднак цягам канцэрту заля запоўнілася больш-менш прыстойна. І, мяркую, ніхто з наведвальнікаў не пашкадаваў аб прынятым рашэньні.
Метал-рытмы айчыннай эстрады аздаблялі народнымі сьпевамі дзяўчыны з гурта “Рутвіца”, крыху зьбянтэжаныя, але такі надаўшыя сьвяту традыцыйны каларыт. Бо ідэя ставіць у перапынках джаз падалася даволі экзатычнай. “Рутвіца” выконвала абрадавыя вясьнянкі, пад якія людзі з задавальненьнем пакарагодзілі.
Зь цяжкой артылерыі першапраходцам быў суворы дракар гурта Alfar, якія нанесьлі viking death metal-набег на сьвята вясны. Як мы паведамлялі раней, Alfar перанёс трансфармацыю з one man project у гурт з паўнавартасным канцэртным складам, у які ўвайшоў і заснавальнік праекту BelMetal, Ян Мачульскі. Таму я з падвоенай увагай назірала за паводзінамі на сцэне чалавека, які за сваю журналісцкую практыку раскрытыкаваў не адзін гурт. Добра разгледзець музыкаў на сцэне было задачкай ня зь лёгкіх, бо з-за нястомнай працы дым-машыны хлопцы сапраўды былі як вожыкі ў тумане. Але нас так проста ня возьмеш. Ваяўнічы выгляд, спроба ня проста тэхнічна-якасна сыграць музыку, але і артыстычна падаць матэрыял, кантакт з аўдыторыяй і ўнутры калектыву – усё гэта стала трывалым падмуркам для годнага выступу Alfar, а непасрэдна музыкай многія даўно заслухваюцца яшчэ ў студыйных запісах. Так што наперад, дракар Alfar. Няхай чорныя палосы грыму на вашых тварах складуць адметны кантраст з вашым творчым шляхам. Амаль тост атрымаўся. У свае апраўданьне нагадаю, што мы ўсё-ткі былі на сьвяце, таму гэта натуральная справа. Хаця альфараўцы маглі б зрабіць і сьвяточны падарунак для юбіляраў, гурта Znich, як тое атрымалася ў наступных выступоўцаў.
Падтрымаў градус сьвята гурт Folcore, пад які я скакала, плясала. І ня толькі я адна, зразумела, слэміў увесь танцпляц. Folcore нейкім чынам захоўваюць удала знойдзены баланс паміж фолкам, сусьветным этна-шаманізмам і цяжкім драйвам. Драйвам асабліва выдзяляўся дудар гурта, які разам са сваімі партыямі намагаўся выкарыстаць дуду ў якасьці гітары. Моцны голас Эльвіры паўнаводнай ракой разьліваўся па залі. Folcore натуральна акунулі ў атмасферу леташніх фэстаў, захацелася сонца, вольнага паветра і бесклапотнасьці. Мяркую, гэтай раскошы нам яшчэ хопіць. Не дарэмна ж усіх прысутных запрашалі ў Камарова на “Купальскае Кола”. Што датычыцца музычных падарункаў, пра якія казала раней, то Folcore падрыхтавалі кавер на песьню Znich “Чорны Зьніч”, які прагучаў пад музыку “Roots, Bloody Roots” гурта Sepultura. Шалёна.
Гурт Trollwald прыйшоў са сваімі легальнымі прысмакамі, падчас спажываньня якіх віравалі супярэчлівыя думкі. Гэта быў ужо другі “прыход” пасьля дэбюту Trollwald на “Калядным фэсьце”, да таго ж гурт пасьпеў выпусьціць ЕР, таму ў падсьвядомасьці ўкаранілася, што ад казачных гісторый з экстрымальным вакалам ад Litvintroll надышоў час адысьці. Засталася хвацкая падача Апановіча, але тэксты і музыка сталі больш сур’ёзнымі, важкімі, цягучымі. Як па мне, гурт яшчэ толькі намацвае сваю стылёвую канцэпцыю, таму застаемся чакаць наступнай “дозы”. Падарунак для “Зьніча” гурт падрыхтаваў у лепшых традыцыях тролінгу: прыгадаўшы колішні жарцік, Trollwald выканаў альтэрнатыўны кавер на “Крыжы-абярэгі” пад назвай “Беляшы-чабурэкі”, які імгненна ўзарваў фолк-метал супольнасьць.
Пасьля надышоў з галавой час акунуцца ў Omut. Зноў пачуўся сакавіты голас Эльвіры, шалёны экстрым вакаліста, баян, зь якім, праўда, атрымаўся невялічкі канфуз, калі той застаўся безь мікрафона. Але агулам выступ атрымаўся, падтрымкай чаму паслужыла бурная рэакцыя танцпляцу. Акрамя абкатанай праграмы Omut прадставіў дзьве новыя песьні — «Шыбуй» і “Брама”. У якасьці віншаванкі для Znich гурт разам з Алесем Таболічам засьпяваў “Шэры гусі”. Атрымалася сыравата, бо Алесь падглядаў у скамячаную паперку, забываючыся, дзе яму ўступаць, што вельмі змазала уражаньне. Алесь, ну што ж ты так, а? Няўжо назапашваў сілы для выступу ў фінале?
Аднак фінал атрымаўся эпічны. За столькі год актыўнай дзейнасьці, у тым ліку канцэртнай, выступы гурта Znich пачалі ўспрымацца як нешта само сабой зразумелае, нават тыя, хто ня слухаюць гурт, вывучылі рэпертуар Znich падчас іхніх выступаў. Сэт Znich на “раўнадзенстве” прымусіў паглядзець на гурт зь іншага боку: 20 год за плячыма – салідны тэрмін, за якім хаваюцца надзеі, расчараваньні, творчыя пошукі, эксперыменты і ўспаміны. Хоць прыход Аляксандра Філіпенка ў якасьці кампазітара і бас-гітарыста пазначыў новы этап існаваньня гурта, Znich не забыўся на тое, з чаго ўсё пачыналася. Таму і праграма, натуральна, умяшчала ў сябе і стары, і новы матэрыял. У сваю чаргу, падтрымаць гурт непасрэдным удзелам выйшаў Андрэй Апановіч, усё яшчэ прапагандуючы беляшы-чэбурэкі, і гітарыст гурта Alfar, Ігар. Ігар выдаў палкую юнацкую прамову, у якой прызнаўся, што сам ён – равесьнік Znich і ўзрос на іх творчасьці. Тэма пераемнасьці пакаленьняў і гісторыі гурта Znich працягнулася. Самым прыгожым момантам выступу стала выкананьне песьні “Язычнік я” з усімі мінулымі ўдзельнікамі складу, калі на сцэне апынулася парадку 15 чалавек. Выглядала вельмі маштабна.
Вечар праляцеў незаўважна, як тое заўжды бывае з часам, калі ў жыцьці адбываецца нешта цікавае, і ўсё, што застаецца, гэта быць сабой і атрымліваць асалоду ад таго, чым ты займаешся. Што і хочацца пажадаць гурту Znich ды ўсім удзельнікам вясновага сьвята.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
Дарэчы, што датычыцца лічбаў, ад колькасьці прысутных на пачатку мерапрыемства можна было ўпасьці духам, бо традыцыйна “каляндарныя” фолк-метал сьвяты, то бок калядныя фэсты, купальскія колы, праходзяць масава і весела. Аднак цягам канцэрту заля запоўнілася больш-менш прыстойна. І, мяркую, ніхто з наведвальнікаў не пашкадаваў аб прынятым рашэньні.
Метал-рытмы айчыннай эстрады аздаблялі народнымі сьпевамі дзяўчыны з гурта “Рутвіца”, крыху зьбянтэжаныя, але такі надаўшыя сьвяту традыцыйны каларыт. Бо ідэя ставіць у перапынках джаз падалася даволі экзатычнай. “Рутвіца” выконвала абрадавыя вясьнянкі, пад якія людзі з задавальненьнем пакарагодзілі.
Зь цяжкой артылерыі першапраходцам быў суворы дракар гурта Alfar, якія нанесьлі viking death metal-набег на сьвята вясны. Як мы паведамлялі раней, Alfar перанёс трансфармацыю з one man project у гурт з паўнавартасным канцэртным складам, у які ўвайшоў і заснавальнік праекту BelMetal, Ян Мачульскі. Таму я з падвоенай увагай назірала за паводзінамі на сцэне чалавека, які за сваю журналісцкую практыку раскрытыкаваў не адзін гурт. Добра разгледзець музыкаў на сцэне было задачкай ня зь лёгкіх, бо з-за нястомнай працы дым-машыны хлопцы сапраўды былі як вожыкі ў тумане. Але нас так проста ня возьмеш. Ваяўнічы выгляд, спроба ня проста тэхнічна-якасна сыграць музыку, але і артыстычна падаць матэрыял, кантакт з аўдыторыяй і ўнутры калектыву – усё гэта стала трывалым падмуркам для годнага выступу Alfar, а непасрэдна музыкай многія даўно заслухваюцца яшчэ ў студыйных запісах. Так што наперад, дракар Alfar. Няхай чорныя палосы грыму на вашых тварах складуць адметны кантраст з вашым творчым шляхам. Амаль тост атрымаўся. У свае апраўданьне нагадаю, што мы ўсё-ткі былі на сьвяце, таму гэта натуральная справа. Хаця альфараўцы маглі б зрабіць і сьвяточны падарунак для юбіляраў, гурта Znich, як тое атрымалася ў наступных выступоўцаў.
Падтрымаў градус сьвята гурт Folcore, пад які я скакала, плясала. І ня толькі я адна, зразумела, слэміў увесь танцпляц. Folcore нейкім чынам захоўваюць удала знойдзены баланс паміж фолкам, сусьветным этна-шаманізмам і цяжкім драйвам. Драйвам асабліва выдзяляўся дудар гурта, які разам са сваімі партыямі намагаўся выкарыстаць дуду ў якасьці гітары. Моцны голас Эльвіры паўнаводнай ракой разьліваўся па залі. Folcore натуральна акунулі ў атмасферу леташніх фэстаў, захацелася сонца, вольнага паветра і бесклапотнасьці. Мяркую, гэтай раскошы нам яшчэ хопіць. Не дарэмна ж усіх прысутных запрашалі ў Камарова на “Купальскае Кола”. Што датычыцца музычных падарункаў, пра якія казала раней, то Folcore падрыхтавалі кавер на песьню Znich “Чорны Зьніч”, які прагучаў пад музыку “Roots, Bloody Roots” гурта Sepultura. Шалёна.
Гурт Trollwald прыйшоў са сваімі легальнымі прысмакамі, падчас спажываньня якіх віравалі супярэчлівыя думкі. Гэта быў ужо другі “прыход” пасьля дэбюту Trollwald на “Калядным фэсьце”, да таго ж гурт пасьпеў выпусьціць ЕР, таму ў падсьвядомасьці ўкаранілася, што ад казачных гісторый з экстрымальным вакалам ад Litvintroll надышоў час адысьці. Засталася хвацкая падача Апановіча, але тэксты і музыка сталі больш сур’ёзнымі, важкімі, цягучымі. Як па мне, гурт яшчэ толькі намацвае сваю стылёвую канцэпцыю, таму застаемся чакаць наступнай “дозы”. Падарунак для “Зьніча” гурт падрыхтаваў у лепшых традыцыях тролінгу: прыгадаўшы колішні жарцік, Trollwald выканаў альтэрнатыўны кавер на “Крыжы-абярэгі” пад назвай “Беляшы-чабурэкі”, які імгненна ўзарваў фолк-метал супольнасьць.
Пасьля надышоў з галавой час акунуцца ў Omut. Зноў пачуўся сакавіты голас Эльвіры, шалёны экстрым вакаліста, баян, зь якім, праўда, атрымаўся невялічкі канфуз, калі той застаўся безь мікрафона. Але агулам выступ атрымаўся, падтрымкай чаму паслужыла бурная рэакцыя танцпляцу. Акрамя абкатанай праграмы Omut прадставіў дзьве новыя песьні — «Шыбуй» і “Брама”. У якасьці віншаванкі для Znich гурт разам з Алесем Таболічам засьпяваў “Шэры гусі”. Атрымалася сыравата, бо Алесь падглядаў у скамячаную паперку, забываючыся, дзе яму ўступаць, што вельмі змазала уражаньне. Алесь, ну што ж ты так, а? Няўжо назапашваў сілы для выступу ў фінале?
Аднак фінал атрымаўся эпічны. За столькі год актыўнай дзейнасьці, у тым ліку канцэртнай, выступы гурта Znich пачалі ўспрымацца як нешта само сабой зразумелае, нават тыя, хто ня слухаюць гурт, вывучылі рэпертуар Znich падчас іхніх выступаў. Сэт Znich на “раўнадзенстве” прымусіў паглядзець на гурт зь іншага боку: 20 год за плячыма – салідны тэрмін, за якім хаваюцца надзеі, расчараваньні, творчыя пошукі, эксперыменты і ўспаміны. Хоць прыход Аляксандра Філіпенка ў якасьці кампазітара і бас-гітарыста пазначыў новы этап існаваньня гурта, Znich не забыўся на тое, з чаго ўсё пачыналася. Таму і праграма, натуральна, умяшчала ў сябе і стары, і новы матэрыял. У сваю чаргу, падтрымаць гурт непасрэдным удзелам выйшаў Андрэй Апановіч, усё яшчэ прапагандуючы беляшы-чэбурэкі, і гітарыст гурта Alfar, Ігар. Ігар выдаў палкую юнацкую прамову, у якой прызнаўся, што сам ён – равесьнік Znich і ўзрос на іх творчасьці. Тэма пераемнасьці пакаленьняў і гісторыі гурта Znich працягнулася. Самым прыгожым момантам выступу стала выкананьне песьні “Язычнік я” з усімі мінулымі ўдзельнікамі складу, калі на сцэне апынулася парадку 15 чалавек. Выглядала вельмі маштабна.
Вечар праляцеў незаўважна, як тое заўжды бывае з часам, калі ў жыцьці адбываецца нешта цікавае, і ўсё, што застаецца, гэта быць сабой і атрымліваць асалоду ад таго, чым ты займаешся. Што і хочацца пажадаць гурту Znich ды ўсім удзельнікам вясновага сьвята.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў