Finntroll + Litvintroll
Апублікавана
у
Рэпартажы
56 Фота
Пасьля доўгіх гадоў чаканьня фіны Finntroll нарэшце давезьлі да нас свой фірмовы хумпа-метал. З гэтым гуртом у мяне зьвязаныя самыя лепшыя пачуцьці, а папярэдні канцэрт у Кіеве ў 2009 годзе да гэтага часу застаецца лепшым у жыцьці. Адбылося гэта не зусім так, як планавалася, і замест оўпэн-эйру гурт адыграў у кіеўскім клубе (падчас канцэрту ён больш нагадваў лазьню) “Чашырскі кот”. Без ганарару, проста дзеля тых, хто хацеў убачыць іх на фэсьце “Про-Рок”, другі дзень якога быў адменены. Такія лампавыя хатнія канцэрты з гуртамі ўзроўню Finntroll атрымліваецца ўбачыць зусім нячаста, таму станоўчых эмоцый засталася цэлая гама.
Час ад часу пэўныя чуткі пра менскі канцэрт віталі ў паветры, але яны так і заставаліся чуткамі. І вось у 2015 высілкамі Концерт Холл Групп канцэрт нарэшце быў анансаваны. Кампаньёнамі фінам прадказальна сталі беларускія тролі Litvintroll. Цікава, што арганізатары літаральна вырвалі Finntroll з паловы іх фінскага туру, пасадзілі на самалёт і прывезьлі да нас. Час пачатку адкрыцьця дзьвярэй быў назначаны на 18.00, бліжэй да канцэрту перанесены на 18.30, але ў выніку яны былі адчыненыя недзе а палове на восьмую. Паказальна, што людзі з кожнай затрымкай пачынаюць абурацца ўсё менш, хоць на вуліцы і было холадна і ветрана. Тут усім зразумела, што затрымаць канцэрт гэта не жаданьне арганізатараў замарозіць людзей, а звычайная працоўная неабходнасьць. Ужо потым, недзе на сярэдзіне шоў Vreth абвесьціў, што яшчэ аднаго музыку не прапусьцілі праз пашпартны кантроль (на сцэне сапраўды адсутнічаў Routa, і музыкаў было ўсяго пяцёра). Ня ведаю наколькі гэта праўда, ці яго проста ня ўзялі з сабою на “пералётны” канцэрт. Ці я ўвогуле не зразумеў, пра што казаў Vreth, лол. Цешыў адзін факт: людзей запусьцілі ў клуб, хвілінаў 15 патрымалі ў холе і каля восьмай дзьверы ў залу былі адкрытыя.
Гледачы хутка акупавалі танцпляц і стварылі чаргу ля бару, якая расла прапарцыйна памяншэньню чаргі на вуліцы (да пачатку запуску людзі стаялі ледзь не да пераходу да запраўкі). На сцэне было дзьве ўдарныя ўстаноўкі, маленькая ўстаноўка Litvintroll на фоне фінскай сіратліва тулілася пасярэдзіне сцэны, падзяліўшы такім чынам музыкаў гурта на дзьве паловы. Канцэрт быў аб’яўлены як “паўнавартасны выступ двух гуртоў”, і асабіста мне было цікава чарговы раз паглядзець на землякоў. А ў выніку… гурт сышоў са сцэны пасьля 3 ці 4 песьні. Публіка на танцпляцы відавочна не разумела, што ўвогуле адбылося, ды й музыкі на сцэне выглядалі неяк разгулена, не трымаючы ніякага кантакту з залай. Зразумела, што сэт быў абрэзаны з-за закону “да 22”, але лепш напэўна было ўжо ніяк, чым так. Але, на нашых Троляў мы яшчэ дакладна паглядзім (напрыклад, тут), а вось ад Finntroll канечне хацелася ўбачыць поўную праграму.
Пакуль праходзіла нядоўгая наладка, у зале квакалі жабы, што не на жарт весяліла наведвальнікаў (у суполцы канцэрту ўкантакце людзі весела прапанавалі адно аднаму знаёміцца, пакуль жабы ня змоўклі). Бліжэй да дзявятай на сцэне зьявіліся самі музыкі. Пачынаючы са звычайнага металёвага сцэнічнага іміджу “джынсы і чорныя цішоткі”, у апошні час фіны сталі надаваць шмат увагі візуальнай частцы выступаў. Зараз ва ўсіх музыкаў мілыя доўгія вушкі, адмысловыя касьцюмы і грозны грым. Vreth сьпаваў у мадэрновы мікрафон (хай і не як у Томі з Amorphis, але, калі справы пайдуць такім чынам, хутка ён будзе таксама праапгрэйджаны).
Праграма апошніх тураў складаецца зь некалькіх новых, правераных часам старых песьняў, а таксама альбому Nattfödd цалкам, дзясятай гадавіне якога прысьвечаны ўжо трошкі зацягнуты тур. Апошні альбом выбіваецца на фоне астатніх як у музычным плане, так і на сцэне выкананьне новых песьняў было таксама нейкае паехаўшае. На шчасьце, іх было зусім няшмат. Людзей было сапраўды нямала і адтапырваліся яны на поўную, слэмуючы, плаваючы па руках і танчачы шалёныя танцы пад угарную фінскую хумпу.
У плане гуку было шыкоўна. Напэўна, усё ж не хапала другой гітары, але ў астатнім усё гучала мазёва. Vreth дэманстраваў мацнейшы вакал, які, здавалася, зь мінулага разу пракачаўся ў некалькі разоў. Увогуле, як франтмэн ён адпрацаваў на сто адсоткаў, і на фоне статычных гітарыстаў і клавішніка выглядаў жыўчыкам: ня толькі выконваў свае асноўныя абавязкі сьпевака, але, калі трэба, і натоўпам людзей кіраваў, і танчыў, і жэстыкулякаў у такт песьням. На сярэдзіне выступу зьняў свой модны кіцель і казыраў голым торсам і крутымі татухамі.
Канцэрт прашоў без клішэ-бісаў, Finntroll проста сышлі са сцэны, пакінуўшы гітары, і вярнуліся, каб адыграць яшчэ некалькі песьняў. Сэтліст па колькасьці кампазіцый быў такім жа, як і на фінскіх канцэртах, хоць канцэрт і завяршыўся не пазьней за 22. Што, канечна, ня можа ня радаваць. Шоў адбылося выдатным, сяброўска-вясёлым і шчырым. Нават час, праведзены ў чарзе, быў не такім ужо і сумным. Хацелася б, канечне, каб траблы з нашай мяжой калі-небудзь зьніклі, і як мінімум канцэртаў гэта не датычылася. Але пакуль ёсьць як ёсьць, і дзякуй тым, хто прыкладае свае высілкі для рэалізацыі такіх падзеяў. Тым, хто прыйшоў, дзякуй таксама!
Фота: Максім Пракаповіч
Тэкст: Ігар Богуш
Час ад часу пэўныя чуткі пра менскі канцэрт віталі ў паветры, але яны так і заставаліся чуткамі. І вось у 2015 высілкамі Концерт Холл Групп канцэрт нарэшце быў анансаваны. Кампаньёнамі фінам прадказальна сталі беларускія тролі Litvintroll. Цікава, што арганізатары літаральна вырвалі Finntroll з паловы іх фінскага туру, пасадзілі на самалёт і прывезьлі да нас. Час пачатку адкрыцьця дзьвярэй быў назначаны на 18.00, бліжэй да канцэрту перанесены на 18.30, але ў выніку яны былі адчыненыя недзе а палове на восьмую. Паказальна, што людзі з кожнай затрымкай пачынаюць абурацца ўсё менш, хоць на вуліцы і было холадна і ветрана. Тут усім зразумела, што затрымаць канцэрт гэта не жаданьне арганізатараў замарозіць людзей, а звычайная працоўная неабходнасьць. Ужо потым, недзе на сярэдзіне шоў Vreth абвесьціў, што яшчэ аднаго музыку не прапусьцілі праз пашпартны кантроль (на сцэне сапраўды адсутнічаў Routa, і музыкаў было ўсяго пяцёра). Ня ведаю наколькі гэта праўда, ці яго проста ня ўзялі з сабою на “пералётны” канцэрт. Ці я ўвогуле не зразумеў, пра што казаў Vreth, лол. Цешыў адзін факт: людзей запусьцілі ў клуб, хвілінаў 15 патрымалі ў холе і каля восьмай дзьверы ў залу былі адкрытыя. 
Гледачы хутка акупавалі танцпляц і стварылі чаргу ля бару, якая расла прапарцыйна памяншэньню чаргі на вуліцы (да пачатку запуску людзі стаялі ледзь не да пераходу да запраўкі). На сцэне было дзьве ўдарныя ўстаноўкі, маленькая ўстаноўка Litvintroll на фоне фінскай сіратліва тулілася пасярэдзіне сцэны, падзяліўшы такім чынам музыкаў гурта на дзьве паловы. Канцэрт быў аб’яўлены як “паўнавартасны выступ двух гуртоў”, і асабіста мне было цікава чарговы раз паглядзець на землякоў. А ў выніку… гурт сышоў са сцэны пасьля 3 ці 4 песьні. Публіка на танцпляцы відавочна не разумела, што ўвогуле адбылося, ды й музыкі на сцэне выглядалі неяк разгулена, не трымаючы ніякага кантакту з залай. Зразумела, што сэт быў абрэзаны з-за закону “да 22”, але лепш напэўна было ўжо ніяк, чым так. Але, на нашых Троляў мы яшчэ дакладна паглядзім (напрыклад, тут), а вось ад Finntroll канечне хацелася ўбачыць поўную праграму.
Пакуль праходзіла нядоўгая наладка, у зале квакалі жабы, што не на жарт весяліла наведвальнікаў (у суполцы канцэрту ўкантакце людзі весела прапанавалі адно аднаму знаёміцца, пакуль жабы ня змоўклі). Бліжэй да дзявятай на сцэне зьявіліся самі музыкі. Пачынаючы са звычайнага металёвага сцэнічнага іміджу “джынсы і чорныя цішоткі”, у апошні час фіны сталі надаваць шмат увагі візуальнай частцы выступаў. Зараз ва ўсіх музыкаў мілыя доўгія вушкі, адмысловыя касьцюмы і грозны грым. Vreth сьпаваў у мадэрновы мікрафон (хай і не як у Томі з Amorphis, але, калі справы пайдуць такім чынам, хутка ён будзе таксама праапгрэйджаны). 
Праграма апошніх тураў складаецца зь некалькіх новых, правераных часам старых песьняў, а таксама альбому Nattfödd цалкам, дзясятай гадавіне якога прысьвечаны ўжо трошкі зацягнуты тур. Апошні альбом выбіваецца на фоне астатніх як у музычным плане, так і на сцэне выкананьне новых песьняў было таксама нейкае паехаўшае. На шчасьце, іх было зусім няшмат. Людзей было сапраўды нямала і адтапырваліся яны на поўную, слэмуючы, плаваючы па руках і танчачы шалёныя танцы пад угарную фінскую хумпу. У плане гуку было шыкоўна. Напэўна, усё ж не хапала другой гітары, але ў астатнім усё гучала мазёва. Vreth дэманстраваў мацнейшы вакал, які, здавалася, зь мінулага разу пракачаўся ў некалькі разоў. Увогуле, як франтмэн ён адпрацаваў на сто адсоткаў, і на фоне статычных гітарыстаў і клавішніка выглядаў жыўчыкам: ня толькі выконваў свае асноўныя абавязкі сьпевака, але, калі трэба, і натоўпам людзей кіраваў, і танчыў, і жэстыкулякаў у такт песьням. На сярэдзіне выступу зьняў свой модны кіцель і казыраў голым торсам і крутымі татухамі.
Канцэрт прашоў без клішэ-бісаў, Finntroll проста сышлі са сцэны, пакінуўшы гітары, і вярнуліся, каб адыграць яшчэ некалькі песьняў. Сэтліст па колькасьці кампазіцый быў такім жа, як і на фінскіх канцэртах, хоць канцэрт і завяршыўся не пазьней за 22. Што, канечна, ня можа ня радаваць. Шоў адбылося выдатным, сяброўска-вясёлым і шчырым. Нават час, праведзены ў чарзе, быў не такім ужо і сумным. Хацелася б, канечне, каб траблы з нашай мяжой калі-небудзь зьніклі, і як мінімум канцэртаў гэта не датычылася. Але пакуль ёсьць як ёсьць, і дзякуй тым, хто прыкладае свае высілкі для рэалізацыі такіх падзеяў. Тым, хто прыйшоў, дзякуй таксама!
Фота: Максім Пракаповіч
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў