Фэст Вясновага Раўнадзенства 2015
Апублікавана
у
Рэпартажы
82 Фота
Ёсьць такія імпрэзы, якія абавязкова трэба наведваць. І ня важна, што наступны дзень – працоўны, не хапае да авансу, не знаходзіцца кампанія. Таму што на іх зьбіраюцца найцікавейшыя калектывы, гучыць роднае слова і здабываецца тая эфемерная еднасьць, якой ганарыцца наш андэграунд.
Яскравы прыклад мерапрыемстваў такога кшталту – Фэст вясновага раўнадзенства, што грымнуў 22 сакавіка ў клубе Re:Public. У гэты раз ажно пяць гуртоў віталі вясну і сагравалі сэрцы наведвальнікаў. Але пра ўсё па парадку.
Акурат а шостай гадзіне людзі пачалі пакрысе запаўняць танцпляц і столікі клубу. Чаргі на ўваходзе ня ўзьнікла, бо гледачы прыходзілі паступова, у залежнасьці ад уласных прыярытэтных гуртоў. Аднак, каб пасьпелі выступіць усе, расклад быў даволі жорсткі. Таму на сцэну выйшаў Алесь Таболіч, павіншаваў прысутных са сьвятам і аб’явіў першы гурт.
“Горынь” – прадстаўнікі СЭТ (Студэнцкага этнаграфічнага таварыства), што ўжо ня першы раз далучалі металхэдаў да народнай традыцыі. Калектыў выканаў некалькі веснавых песень, тым самым задаўшы агульны тон мерапрыемству. Асабліва актыўныя слухачы нават распачалі карагоды, у якія ўцягнулі і мяне, за што ім вялікі дзякуй, бо стала значна цяплей. Усё гэта азначала толькі адно: народ ужо гатовы ісьці ў адрыў.
Хацелі – атрымалі. Бо наступным на сцэне зьявіўся гурт-таямніца, што адыграў усяго некалькі канцэртаў, зьмясьціў ва “ўкантакце” адзінае аўдыё, але ўжо нарабіў столькі шуму, што і ня сьнілася некаторым старажылам сцэны. Гэта я пра Folcore. Гэтым разам хлопцы не скакалі ў натоўп зь гітарамі, але падрыхтавалі іншыя нечаканачкі. Напрыклад, песьню “Карагод марозных вятроў”, якую выканалі разам з “Горынь”. Нястрымна плюсую, атрымалася вельмі эфектна, і хочацца, каб гэты прыём выкарыстоўваўся далей. Спалучэньне народнага харавога вакалу і бескампраміснага металу – смак. Таксама нас пачаставалі кампазіцыямі “Да зорак шлях”, “Призрачный мир”, “Роспач”, “Хмаркі” і скончылі на пазітыўных нотах “Нам светит солнце”.
Пра сонца ўзгадалі нездарма, бо далей шаноўнае спадарства праслухала міні-лекцыю пра салярную і ня толькі сімволіку, характэрную для нашых вясновых абрадаў. Высьветлілася, што сонца – жаночы вобраз у народнай культуры, разам зь якім выкарыстоўваліся вобразы птушак, у прыватнасьці качак, якія паводле старажытных паданьняў стварылі гэты сьвет, за што ім вялікі дзякуй. Таксама папулярны вобраз белага каня, правадыра паміж тым і гэтым сьветам. А адмыкаюць зямлю ўвесну ключом. Карацей, пазнавальна, не адмовілася б наведаць паўнавартасную лекцыю, прысьвечаную гэтай тэме.
Аднак вернемся да канцэрту. Тым часам нас гатовы быў парадаваць гурт Omut, што падрыхтаваў заліхвацкую “Дрыгву”, журботных “Шэрых гусей” і загадаў: “Дывысь у гочы моі”. Мне як чалавеку, які не патрапіў на прэзентацыю альбому гурта, было вельмі прыемна зноў пачуць жыўцом песьні, што ня першы месяц як апанавалі плэйліст. Нельга не адзначыць экспрэсіўную вакалістку Эльвіру, якая ў гэты вечар двойчы выходзіла на сцэну, з Folcore і Omut, ды кожны раз зачароўвала прысутных сваім крыштальным і моцным голасам. Слухаць хацелася бясконца. Натоўп нарэшце разварушыўся, слэміў і падпяваў “Сьпявай, зямля!”
Градус павялічваўся, танцпляц ушчыльняўся, да сцэны прабіваліся чародкі дзяўчатак, хлопцы расчышчалі месца для слэму – надышла чарга бясспрэчнага беларускага хэдлайнера, гурта Litvintroll. Нядаўна “тролі” езьдзілі з канцэртамі ў Расею і, відавочна, засталіся пад вялікім уражаньнем, бо ахвотна дзяліліся ўспамінамі. Так што калі раптам захочаце наведаць кавярню пад двухсэнсоўнай назвай “Укроп”, вы ведаеце, да каго зьвяртацца. Беларусы пасьпелі засумаваць па “тролях” і радасна скандавалі “Барада!”. “Барада” Апановіч, як заўжды, дэманстраваў уласную харызму, ужываўся ў вобраз кожнай новай песьні. А вобразаў было шмат: “Песьня пра троляў”, “Каралеўская”, “Мужны волат Паганяйла”, “Пахне чабор”… Асабліва прыемна, што “тролі” прысьвяцілі ўсім прысутным дзяўчатам улюбёную і знакавую для мяне “Чорную панну”. Феномен Litvintroll: колькі б разоў не пераслухоўваў іхныя песьні, усё роўна не надакучвае. Няхай так і застаецца, а “тролікам” жадаю нястрыманага руху наперад, бо гэтым гуртом нам варта ганарыцца.
Узорны прыклад гонару за сваю нацыю і культуру – украінскі гурт “Тінь Сонця”, што пачэсна замыкаў імпрэзу. Украінскія госьці ня першы раз наведваюць нашую зямлю і назаўжды зьвязаныя зь беларускімі суседзямі. Пачнем з таго, што франтмэн Сяргей Васілюк размаўляе па-беларуску лепш за некаторых мясцовых жыхароў. Спадар Васілюк – гэта лірычны герой, які аддае слухачам усю душу з кожнай песьняй, і гэта не перашкаджала яму паралельна майстарскі спраўляцца з басам. Вось што значыць таленавіты чалавек. Увогуле выступ “Тінь Сонця” быў падобны на пазьменны абмен прызнаньнямі ў любові паміж Беларусьсю і Украінай. Гурт прэзентаваў сваю новую песьню “Ромко живий”, а са старога пацешыў хітамі “Козаки”, “Дикі гуси”, “Ніколи не плач”, “Кривий танець”, “Меч Арея”. Не абышлося бязь песьні, што назаўжды зьвязала “Тінь Сонця” зь беларускім металам – без знакамітай “Пісні Чугайстра”, за якую трэба падзякаваць і Вітаўту Мартыненку, што зрабіў цудоўны пераклад з ангельскай. Кавер на Gods Tower гучаў то па-украінску, то па-беларуску, яшчэ раз падкрэсьліваючы радство нашых душ і перапляценьне народных лёсаў.
Такім чынам, усе падзеі вечара як бы намякаюць, што тыя, хто прыйшлі на Фэст вясновага раўнадзенства, зрабілі правільны выбар. Астатнім застаецца паспачуваць і не забывацца, што наперадзе бачыцца “Купальскае кола”, дзе магутныя рэкі фолку і металу зьліюцца ў адзіную плынь моцы, прыгажосьці і годнасьці чалавечага духу.
Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Яскравы прыклад мерапрыемстваў такога кшталту – Фэст вясновага раўнадзенства, што грымнуў 22 сакавіка ў клубе Re:Public. У гэты раз ажно пяць гуртоў віталі вясну і сагравалі сэрцы наведвальнікаў. Але пра ўсё па парадку.
Акурат а шостай гадзіне людзі пачалі пакрысе запаўняць танцпляц і столікі клубу. Чаргі на ўваходзе ня ўзьнікла, бо гледачы прыходзілі паступова, у залежнасьці ад уласных прыярытэтных гуртоў. Аднак, каб пасьпелі выступіць усе, расклад быў даволі жорсткі. Таму на сцэну выйшаў Алесь Таболіч, павіншаваў прысутных са сьвятам і аб’явіў першы гурт.“Горынь” – прадстаўнікі СЭТ (Студэнцкага этнаграфічнага таварыства), што ўжо ня першы раз далучалі металхэдаў да народнай традыцыі. Калектыў выканаў некалькі веснавых песень, тым самым задаўшы агульны тон мерапрыемству. Асабліва актыўныя слухачы нават распачалі карагоды, у якія ўцягнулі і мяне, за што ім вялікі дзякуй, бо стала значна цяплей. Усё гэта азначала толькі адно: народ ужо гатовы ісьці ў адрыў.
Хацелі – атрымалі. Бо наступным на сцэне зьявіўся гурт-таямніца, што адыграў усяго некалькі канцэртаў, зьмясьціў ва “ўкантакце” адзінае аўдыё, але ўжо нарабіў столькі шуму, што і ня сьнілася некаторым старажылам сцэны. Гэта я пра Folcore. Гэтым разам хлопцы не скакалі ў натоўп зь гітарамі, але падрыхтавалі іншыя нечаканачкі. Напрыклад, песьню “Карагод марозных вятроў”, якую выканалі разам з “Горынь”. Нястрымна плюсую, атрымалася вельмі эфектна, і хочацца, каб гэты прыём выкарыстоўваўся далей. Спалучэньне народнага харавога вакалу і бескампраміснага металу – смак. Таксама нас пачаставалі кампазіцыямі “Да зорак шлях”, “Призрачный мир”, “Роспач”, “Хмаркі” і скончылі на пазітыўных нотах “Нам светит солнце”. Пра сонца ўзгадалі нездарма, бо далей шаноўнае спадарства праслухала міні-лекцыю пра салярную і ня толькі сімволіку, характэрную для нашых вясновых абрадаў. Высьветлілася, што сонца – жаночы вобраз у народнай культуры, разам зь якім выкарыстоўваліся вобразы птушак, у прыватнасьці качак, якія паводле старажытных паданьняў стварылі гэты сьвет, за што ім вялікі дзякуй. Таксама папулярны вобраз белага каня, правадыра паміж тым і гэтым сьветам. А адмыкаюць зямлю ўвесну ключом. Карацей, пазнавальна, не адмовілася б наведаць паўнавартасную лекцыю, прысьвечаную гэтай тэме.
Аднак вернемся да канцэрту. Тым часам нас гатовы быў парадаваць гурт Omut, што падрыхтаваў заліхвацкую “Дрыгву”, журботных “Шэрых гусей” і загадаў: “Дывысь у гочы моі”. Мне як чалавеку, які не патрапіў на прэзентацыю альбому гурта, было вельмі прыемна зноў пачуць жыўцом песьні, што ня першы месяц як апанавалі плэйліст. Нельга не адзначыць экспрэсіўную вакалістку Эльвіру, якая ў гэты вечар двойчы выходзіла на сцэну, з Folcore і Omut, ды кожны раз зачароўвала прысутных сваім крыштальным і моцным голасам. Слухаць хацелася бясконца. Натоўп нарэшце разварушыўся, слэміў і падпяваў “Сьпявай, зямля!”
Градус павялічваўся, танцпляц ушчыльняўся, да сцэны прабіваліся чародкі дзяўчатак, хлопцы расчышчалі месца для слэму – надышла чарга бясспрэчнага беларускага хэдлайнера, гурта Litvintroll. Нядаўна “тролі” езьдзілі з канцэртамі ў Расею і, відавочна, засталіся пад вялікім уражаньнем, бо ахвотна дзяліліся ўспамінамі. Так што калі раптам захочаце наведаць кавярню пад двухсэнсоўнай назвай “Укроп”, вы ведаеце, да каго зьвяртацца. Беларусы пасьпелі засумаваць па “тролях” і радасна скандавалі “Барада!”. “Барада” Апановіч, як заўжды, дэманстраваў уласную харызму, ужываўся ў вобраз кожнай новай песьні. А вобразаў было шмат: “Песьня пра троляў”, “Каралеўская”, “Мужны волат Паганяйла”, “Пахне чабор”… Асабліва прыемна, што “тролі” прысьвяцілі ўсім прысутным дзяўчатам улюбёную і знакавую для мяне “Чорную панну”. Феномен Litvintroll: колькі б разоў не пераслухоўваў іхныя песьні, усё роўна не надакучвае. Няхай так і застаецца, а “тролікам” жадаю нястрыманага руху наперад, бо гэтым гуртом нам варта ганарыцца.
Узорны прыклад гонару за сваю нацыю і культуру – украінскі гурт “Тінь Сонця”, што пачэсна замыкаў імпрэзу. Украінскія госьці ня першы раз наведваюць нашую зямлю і назаўжды зьвязаныя зь беларускімі суседзямі. Пачнем з таго, што франтмэн Сяргей Васілюк размаўляе па-беларуску лепш за некаторых мясцовых жыхароў. Спадар Васілюк – гэта лірычны герой, які аддае слухачам усю душу з кожнай песьняй, і гэта не перашкаджала яму паралельна майстарскі спраўляцца з басам. Вось што значыць таленавіты чалавек. Увогуле выступ “Тінь Сонця” быў падобны на пазьменны абмен прызнаньнямі ў любові паміж Беларусьсю і Украінай. Гурт прэзентаваў сваю новую песьню “Ромко живий”, а са старога пацешыў хітамі “Козаки”, “Дикі гуси”, “Ніколи не плач”, “Кривий танець”, “Меч Арея”. Не абышлося бязь песьні, што назаўжды зьвязала “Тінь Сонця” зь беларускім металам – без знакамітай “Пісні Чугайстра”, за якую трэба падзякаваць і Вітаўту Мартыненку, што зрабіў цудоўны пераклад з ангельскай. Кавер на Gods Tower гучаў то па-украінску, то па-беларуску, яшчэ раз падкрэсьліваючы радство нашых душ і перапляценьне народных лёсаў.
Такім чынам, усе падзеі вечара як бы намякаюць, што тыя, хто прыйшлі на Фэст вясновага раўнадзенства, зрабілі правільны выбар. Астатнім застаецца паспачуваць і не забывацца, што наперадзе бачыцца “Купальскае кола”, дзе магутныя рэкі фолку і металу зьліюцца ў адзіную плынь моцы, прыгажосьці і годнасьці чалавечага духу.
Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Паліна Трохаўцава
1 каментар