Irdorath: быў, ёсьць, будзе
Апублікавана
у
Рэпартажы
76 Фота
Першага траўня стала асаблівым днём для гурта Irdorath і прыхільнікаў фэнтэзійнай творчасьці: пабачыў сьвет другі альбом фолк-бэнду “Dreamcatcher”. Народзіны кружэлкі адсьвяткавалі шырокамаштабным шоў пад дэвізам “выканаць лепшае з таго, што гралі калі-небудзь, і з таго, што ня гралі ніколі”.
“Лавец сноў” значна адрозьніваецца ад папярэдняй працы гурта, “Ad Astra”. Па словах саміх музыкаў, “Ad Astra” – гэта хораша, але “Dreamcatcher” – нашая душа. Хітраспляценьне чатырох моваў (беларускай, расейскай, ангельскай і македонскай), цэлага сьвету культурных плыняў і бездані эмоцый – такім аказаўся ўлоў успамінаў і ўражаньняў гурта за апошнія некалькі год.
Распачалося дзеяньне а палове на восьмую. У якасьці ўступу Ўладзімер распавёў легенду пра драконаў, якія вярнуліся да нас, простых сьмяротных, празь некалькі тысяч год вандровак і прынесьлі на сваіх крылах музыку Irdorath. Апрача звыклага ўжо складу на сцэне зьявіліся дзяўчыны са струннымі – скрыпкай ды віяланчэльлю, а таксама чатыры грацыі бэк-вакалу ў чорных балахонах. Колькасьць людзей павялічвалася ня толькі на сцэне, але і на танцпляцы, і раптам у натоўп уварваліся фантастычныя артысты на хадулях, удзельнікі эксперыментальнага фрык-тэатру T(e)=Art. Месца дзеяньня ўсё больш нагадвала сярэднявечны кірмаш, да якога вельмі пасавала музыка Irdorath – «Сypridis In Voto», «Skudrinka», «Saderalladon», «Bard’s Tale». Але не абышлося без нечаканасьцяў. Сапраўдным выбухам у добрым сэньсе слова стаў кавер на “Rolling In The Deep” ангельскай поп-соўл сьпявачкі Adele. Тыя, хто стаяў, нерашуча перамінаючыся з нагі на нагу, нарэшце разварушыліся. Ды й як было не варушыцца, калі на сцэне танцавала чэмпіёнка па трайблу і ўсходніх танцах Dariah?
Першай песьняй з новага альбому стала драматычная “Там никто”, якая адлюстроўвае тое, пра што ня варта забываць – наш унутраны сьвет. З аднаго боку, кампазіцыя лірычная, але толькі я сабралася ўздыхаць ды хістаць галавою ў такт, пайшоў такі націск, што я крыху аслупянела і пачала больш пільна прыслухоўвацца да тэксту і мелодыі.
Прыўкрасным сюрпрызам стала сумеснае выкананьне новых кампазіцый “Dimna Juda” і “Точка отсчета” з Аляксандрай Грахоўскай, салісткай гурта By Cry. Кампазіцыі атрымаліся крыху змрочнымі і вядзьмарскімі, то бок, усё як мы любім. Трапным акцэнтам сталі гарлавыя сьпевы і рэчытатыў ад Уладзімера.
Самай цяжкай для выкананьня ды й для ўспрыманьня стала кампазіцыя на словы Ўладзімера Караткевіча “Быў. Ёсьць. Буду”, якую музыкі асобна вылучаюць з новага альбому. Боль, смутак адначасова з моцай і мужнасьцю прасяклі сэрца кожнага, на каго абрынулася споведзь вялікага беларускага класіка, і напрыканцы выбухнулі гучнымі апладысментамі.
Другое аддзяленьне канцэрту (так, усё было сур’ёзна) пачалося з выкананьня «Wedding Theme 1» сумесна з фаер-шоў ад харызматычнай і пластычнай Ayuna. Нягледзячы на палаючы шар вагню, музыкі бясстрашна абдымаліся з гарачай дзяўчынай.
Вясельны матыў зьмяніўся яшчэ адным – «Wedding Theme 2», што стала добрай нагодай узгадаць, як год таму на гэтай жа сцэне лёс назаўжды злучыў прыгожы творчы тандэм – Уладзімера і Надзею.
Павіншаваць гурт прыйшлі і хлопцы з шаманска-ракенрольнага гурта Нагуаль – Леанід Паўлёнак і Ягор Квартальны. Разам з гэтымі духамі балотнага панку Irdorath выканаў ужо добра вядомую публіцы песьню-лічылку “Ас Бас”, пра якую мы распавядалі на нашых старонках. У новым прачытаньні “Ас Бас” пазбавілася пэўнай інфернальнасьці, што дагэтуль падмацоўвалася кліпам з чортам, і задыхала этна-сюрэалізмам, які практыкуюць Нагуаль. Мяркую, абедзьве версіі атрымаліся пераканаўчымі.
Не магу не распавесьці пра сапраўдную вакханалію, якая распачалася пачас выкананьня «Tourdion». Насамрэч, гэта французскі танец XVI стагодзьдзя, які на гэты вечар прыняў аблічча французскай песьні. Дзяўчыны ў чорных балахонах выводзілі вакальныя партыі, а на танцпляцы завярцеліся карагоды, прымаўшыя форму канцэнтрычных колаў, нейкі хлопец асядлаў яшчэ дваіх і гойдаўся, нібыта ідал, зь якім хутка будуць адпраўляць рытуалы. Міжвольна ўзгадалася сцэна балю ў сатаны з “Майстра і Маргарыты”.
Але Irdorath ня скончыў канцэрт гэтай вакханаліяй, а выканаў яшчэ адну песьню з прэм’ернага альбому – “Tango”, здаецца, адну з улюбёных для Надзеі. На танцпляцы зноў зьявіліся артысты на хадулях, суцэльна ў белых адзеньнях, а на задаволеную публіку пасыпаўся вадаспад агромністых белых шароў.
Прэм’ера атрымалася, і, каб замацаваць посьпех, удзельнікі гурта з задавальненьнем фатаграфаваліся і размаўлялі з наведвальнікамі.
Відавочна, што Irdorath грунтоўна падыходзяць да падрыхтоўкі канцэртаў, не забываючыся ня толькі на якасную музыку, якую, на жаль, не атрымалася ацаніць на сто адсоткаў з-за праблем гуку, але і на грандыёзнае шоў, у якім кожны наведвальнік становіцца непасрэдным удзельнікам. А інакш і быць не магло, бо ўсе мы – музыкі, артысты, гледачы – уплецены ў адно вялікае сеціва “Лаўца сноў”, які будзе радаваць сваімі кампазіцыямі яшчэ доўгія гады.
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Паліна Трохаўцава
“Лавец сноў” значна адрозьніваецца ад папярэдняй працы гурта, “Ad Astra”. Па словах саміх музыкаў, “Ad Astra” – гэта хораша, але “Dreamcatcher” – нашая душа. Хітраспляценьне чатырох моваў (беларускай, расейскай, ангельскай і македонскай), цэлага сьвету культурных плыняў і бездані эмоцый – такім аказаўся ўлоў успамінаў і ўражаньняў гурта за апошнія некалькі год.
Распачалося дзеяньне а палове на восьмую. У якасьці ўступу Ўладзімер распавёў легенду пра драконаў, якія вярнуліся да нас, простых сьмяротных, празь некалькі тысяч год вандровак і прынесьлі на сваіх крылах музыку Irdorath. Апрача звыклага ўжо складу на сцэне зьявіліся дзяўчыны са струннымі – скрыпкай ды віяланчэльлю, а таксама чатыры грацыі бэк-вакалу ў чорных балахонах. Колькасьць людзей павялічвалася ня толькі на сцэне, але і на танцпляцы, і раптам у натоўп уварваліся фантастычныя артысты на хадулях, удзельнікі эксперыментальнага фрык-тэатру T(e)=Art. Месца дзеяньня ўсё больш нагадвала сярэднявечны кірмаш, да якога вельмі пасавала музыка Irdorath – «Сypridis In Voto», «Skudrinka», «Saderalladon», «Bard’s Tale». Але не абышлося без нечаканасьцяў. Сапраўдным выбухам у добрым сэньсе слова стаў кавер на “Rolling In The Deep” ангельскай поп-соўл сьпявачкі Adele. Тыя, хто стаяў, нерашуча перамінаючыся з нагі на нагу, нарэшце разварушыліся. Ды й як было не варушыцца, калі на сцэне танцавала чэмпіёнка па трайблу і ўсходніх танцах Dariah?
Першай песьняй з новага альбому стала драматычная “Там никто”, якая адлюстроўвае тое, пра што ня варта забываць – наш унутраны сьвет. З аднаго боку, кампазіцыя лірычная, але толькі я сабралася ўздыхаць ды хістаць галавою ў такт, пайшоў такі націск, што я крыху аслупянела і пачала больш пільна прыслухоўвацца да тэксту і мелодыі.
Прыўкрасным сюрпрызам стала сумеснае выкананьне новых кампазіцый “Dimna Juda” і “Точка отсчета” з Аляксандрай Грахоўскай, салісткай гурта By Cry. Кампазіцыі атрымаліся крыху змрочнымі і вядзьмарскімі, то бок, усё як мы любім. Трапным акцэнтам сталі гарлавыя сьпевы і рэчытатыў ад Уладзімера. Самай цяжкай для выкананьня ды й для ўспрыманьня стала кампазіцыя на словы Ўладзімера Караткевіча “Быў. Ёсьць. Буду”, якую музыкі асобна вылучаюць з новага альбому. Боль, смутак адначасова з моцай і мужнасьцю прасяклі сэрца кожнага, на каго абрынулася споведзь вялікага беларускага класіка, і напрыканцы выбухнулі гучнымі апладысментамі.
Другое аддзяленьне канцэрту (так, усё было сур’ёзна) пачалося з выкананьня «Wedding Theme 1» сумесна з фаер-шоў ад харызматычнай і пластычнай Ayuna. Нягледзячы на палаючы шар вагню, музыкі бясстрашна абдымаліся з гарачай дзяўчынай.Вясельны матыў зьмяніўся яшчэ адным – «Wedding Theme 2», што стала добрай нагодай узгадаць, як год таму на гэтай жа сцэне лёс назаўжды злучыў прыгожы творчы тандэм – Уладзімера і Надзею.
Павіншаваць гурт прыйшлі і хлопцы з шаманска-ракенрольнага гурта Нагуаль – Леанід Паўлёнак і Ягор Квартальны. Разам з гэтымі духамі балотнага панку Irdorath выканаў ужо добра вядомую публіцы песьню-лічылку “Ас Бас”, пра якую мы распавядалі на нашых старонках. У новым прачытаньні “Ас Бас” пазбавілася пэўнай інфернальнасьці, што дагэтуль падмацоўвалася кліпам з чортам, і задыхала этна-сюрэалізмам, які практыкуюць Нагуаль. Мяркую, абедзьве версіі атрымаліся пераканаўчымі.
Не магу не распавесьці пра сапраўдную вакханалію, якая распачалася пачас выкананьня «Tourdion». Насамрэч, гэта французскі танец XVI стагодзьдзя, які на гэты вечар прыняў аблічча французскай песьні. Дзяўчыны ў чорных балахонах выводзілі вакальныя партыі, а на танцпляцы завярцеліся карагоды, прымаўшыя форму канцэнтрычных колаў, нейкі хлопец асядлаў яшчэ дваіх і гойдаўся, нібыта ідал, зь якім хутка будуць адпраўляць рытуалы. Міжвольна ўзгадалася сцэна балю ў сатаны з “Майстра і Маргарыты”.
Але Irdorath ня скончыў канцэрт гэтай вакханаліяй, а выканаў яшчэ адну песьню з прэм’ернага альбому – “Tango”, здаецца, адну з улюбёных для Надзеі. На танцпляцы зноў зьявіліся артысты на хадулях, суцэльна ў белых адзеньнях, а на задаволеную публіку пасыпаўся вадаспад агромністых белых шароў.
Прэм’ера атрымалася, і, каб замацаваць посьпех, удзельнікі гурта з задавальненьнем фатаграфаваліся і размаўлялі з наведвальнікамі.
Відавочна, што Irdorath грунтоўна падыходзяць да падрыхтоўкі канцэртаў, не забываючыся ня толькі на якасную музыку, якую, на жаль, не атрымалася ацаніць на сто адсоткаў з-за праблем гуку, але і на грандыёзнае шоў, у якім кожны наведвальнік становіцца непасрэдным удзельнікам. А інакш і быць не магло, бо ўсе мы – музыкі, артысты, гледачы – уплецены ў адно вялікае сеціва “Лаўца сноў”, які будзе радаваць сваімі кампазіцыямі яшчэ доўгія гады.
Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Паліна Трохаўцава
0 каментароў