Наш Грунвальд 2015. Дзень першы
Апублікавана
у
Рэпартажы
138 Фота
25-26 ліпеня музейны комплекс “Дудуткі” ў сёмы раз з размахам адсьвяткаваў вырашальную для нашага народу перамогу ў Грунвальдскай бітве. Пакуль рыцары скрыжоўвалі зброю, музыкі ладзілі канцэртную частку – “Пір апасьля бітвы”.
Як водзіцца на сапраўдных бітвах, народу было цемра. Люд паспаліты раіўся ў пошуках ежы, медавухі і відовішчаў, што выклікала нямалыя чэргі. Але, як кажуць, хто шукае, той знойдзе.
На жаль, падчас валтузьні ў пошуках вольнай паркоўкі і месца ў намётавым гарадку, я прапусьціла першы музычны выступ, а менавіта гурт By Cry. Аднак, патрапіўшы на тэрыторыю “Дудутак”, пачула, як назва гурта рэхам разыходзіцца ў размовах наведвальнікаў, таму мяркую, што выступ “гурта беларускіх галасоў” уразіў.
Але мяне перш-наперш уразіла месца, на якім у гэтым годзе зрабілі другую сцэну: музыкам давялося выступаць наўпрост ў конскім загоне. Атмасферу дапаўняла адпаведнае амбрэ з канюшні і пяшчаны “танцпляц” з кавалкамі конскага лайна. Мясіць яго не хацелася, таму я разьмясьцілася ля агароджы і пачала назіраць за выступам Ceilidh Ceol – адраджэнцаў кельцкіх музычных традыцый зь беларускім ухілам. Даволі часта даводзіцца чуць гурт як на вялікіх фэстах, так і ва ўтульных пабах. Адметнай жа рысай гэтага выступу стала прэзентацыя песьні “Сыны старадаўняй Літвы” – пераклад Алеся Чумакова, прысьвечаны шасьцісотай гадавіне перамогі пад Грунвальдам. Увогуле ж успрыяцьцю акустычнай музыкі перашкаджаў працуючы побач генератар.
By Effect са сваім “русским роком” унесьлі значны кагнітыўны дысананс. Абяцаючы рок-н-рол, некаторыя зь іх адразу выйшлі на сцэну топлес і пачалі сьпяваць пра вольных мужных хлопцаў, легіёны драйву, пыльныя дарогі і астатнія тыповыя складнікі асацыятыўных радоў, што вядуць нас наўпрасткі да байкерскіх зьлётаў пад “Арию” ды ДДТ. Але я ўсё ж спадзявалася патусіць на “Нашым Грунвальдзе”. Працягваючы ўзгадваць тэрміны псіхалогіі, адзначу, што пэўныя гледачы менавіта з дапамогай By Effect пераадолелі псіхалагічныя бар’еры і скокнулі ў “загон”.
Гурт “Кліч” у асобе Яўгена Валакіціна абяцаў гледачам folk metal “па-сумленнаму”. У прынцыпе, праграма ня вельмі адрозьнівалася ад выступу на “Купальскім Коле”. Але на гэты раз песьня “Канюшня” была больш чым у тэму, памятаючы пра месца дыслакацыі.
Яшчэ адны знаёмыя зь мінулага “Купальскага кола” – гомельскі melodic metal гурт Fabiant. Тут я таксама не заўважыла нічога новага. І ня толькі таму, што бачыла выступ гурта ў мінулым месяцы, але і з той прычыны, што рэцэпт “жаночы чысты вакал + мужчынскі гроўлінг + каляфолкавае аздабленьне” ўжо даўно не гарант посьпеху.
Вось каму сапраўды ня трэба парыцца аб посьпеху, дык гэта дудуткаўскім страусам. Гэтыя спрытнюгі зьбіралі вакол сябе столькі натоўпу, што іх варта было занесьці ў сьпіс хэдлайнераў фэсту.
Асьвяжыўшыся ў халоднай Пцічы, сядзела я на стозе сена і раздумвала, колькі можна даіць адно і тое ж з фолку і суседніх напрамкаў. І тут, нібыта ў адказ на маё нямое пытаньне, на вялікай сцэне распачаўся выступ маладога менскага гурта “Адарвірог”. Здаецца, Амерыку хлопцы не адкрылі – у меру цяжкі гук, прыпраўлены дудой, скрыпкай ды флейтай, вакаліст, які бегае па сцэне як заведзены. І ўсё ж у гурта прамалёўваецца ўласны твар. Нават у тэму пра пана Манэліга, якую выконвалі і жук, і жаба, “Адарвірог” здолеў уклініць матыў “Расскажи, Снегурочка” з мульціка “Ну, погоди!” Так што, калі вы сумуеце па зьнікламу гурту Litvintroll, раю ў пошуках суцяшэньня зьвярнуць увагу на гэтых хлапцоў.
Акрамя рэканструкцыі галоўнай бойкі ў межах фэста давялося паназіраць яшчэ за адной – “бітвай дрэў”, ці проста па-валійску Cad Goddeu. Ня ведаю, наколькі далёка распасьціраюцца веды музыкаў у валійскай, але вінегрэт з расейскіх і беларускіх словаў зноў сапсаваў уражаньне, хоць і не перашкодзіў патанчыць пад сьціплыя найгрышы вядомых сярэднявечных мелодый.
Гурт «Рокаш» стварыў сапраўдную летнюю атмасферу. Псіхадэлічная вакалістка Паліна ў квяцістым адзеньні лашчыла слых, быццам лёгкі ветрык пад сонечнымі прамянямі. Зайгралі “Лойму”, зь якой «Рокаш» спрабаваў прайсьці на Эўрабачаньне, так пачаліся размовы пра гэты конкурс. “Дык там загадзя да выступу прапануюць падпісваць кантракты!” – усклікаў мой субяседнік. Ня ведаю, як там на самой справе, але ў тыя хвіліны я б не прамяняла “Дудуткі” ні на якое Эўрабачаньне.
Пасьля лірыкі і разважаньняў аб прадвызначанасьці надышоў час скёлю і сьпёкі ад баявога гурта Forodwaith, па якому мы ўжо пасьпелі засумаваць, бо даўно ня бачылі. Адзіным апраўданьнем гэтаму можа быць толькі запіс новага альбому. А пакуль што слэмілі пад старыя-добрыя кампазіцыі з “Nirnaeth Arnediad”.
Перайшоўшы да актыўных дзеяньняў, гледачы не хацелі супакойвацца, тым больш, што наступным граў “Стары Ольса”. Прызнаюся шчыра, такіх агромністых колаў падчас drumul draculi мне яшчэ не даводзілася бачыць. У астатнім – тыя ж мелодыі, нават тыя ж самыя словы і “падводкі” да песень.
Я ўжо шмат жалілася на гурты, якія плаўна перацяклі ў “Наш Грунвальд” з “Купальскага Кола”, за аднастайнасьць. Прыемным выключэньнем з гэтай заканамернасьці стаў выступ украінскага гурта Fram. Гэтым разам атрымалася ўсё – і адмысловы нумар зь менскай скрыпачкай, і даўно абяцаная “Королева”. Больш за тое, спецыяльна для беларусаў Fram падрыхтавалі кавер на народна ўлюбёны хіт гурта “Леприконсы” “Хали-гали”. І было сапраўды супер.
Пакуль заяўленыя хэды – расейскі гурт “Мельница” – чэкаліся на вялікай сцэне, зноў ажыла пляцоўка ля канюшні, дзе адбылося фаер-шоў і выступ гурта Hok-Key. Вядома, покрыва ночы і языкі полымя надалі гэтаму выступу нямалы каларыт, але гэтага было недастаткова, бо музычная частка падкачала.
Выступ “Мельницы” многія чакалі зь цікавасьцю. Сапраўды, мяркуючы па часу, гурт, які стаў свайго роду легендай, адпрацаваў паўнавартасны канцэрт, трапіць на які можна было ўсяго за 170 тысяч. І калі ў сьвеце рыначных зносін “танна” часта азначае “няякасна”, то да краіны “Господина горных дорог”, “Невесты полоза”, “Волкодава” гэты закон ня меў ніякага дачыненьня. Удзельнікі гурта выйшлі цалкам у белым, што яшчэ больш узмацніла добрую магію фолк-року. А чароўны голас Хелавісы было добра чуваць за некалькі кіламетраў. Таму ня дзіва, што выступ “Мельницы” стаў добрай калыханкай для тых, хто бяз сіл ужо ляжаў у намётавым лагеры.
Для самых жа трывалых сьвята працягнулася выступам heavy metal гурта Aillion. Шчыра кажучы, я не вялікі аматар музыкі такога гатунку, як у Aillion, але аб’ектыўна не магу сказаць нічога супраць – гук у норме, вакал на вышыні (ва ўсіх сэнсах), цёплыя сяброўскія звароты да публікі. Атрымалася больш чым бадзёра для другой гадзіны начы.
На фінішы першага дню канцэртнай праграмы нас чакаў Znich. На гэты раз без эксперыментаў – з казой, слэмам і ўсюдыісным Таболічам. Не хапала толькі дудара Канстанціна Трамбіцкага. А я так спадзявалася пачуць “Дунаю”… Таму, як гаворыцца, мая мроя са мной.
А ноч тым часам пайшла на спад, і Алесь Таболіч пракрычаў: “Добрай раніцы, Беларусь!”
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
Як водзіцца на сапраўдных бітвах, народу было цемра. Люд паспаліты раіўся ў пошуках ежы, медавухі і відовішчаў, што выклікала нямалыя чэргі. Але, як кажуць, хто шукае, той знойдзе.
На жаль, падчас валтузьні ў пошуках вольнай паркоўкі і месца ў намётавым гарадку, я прапусьціла першы музычны выступ, а менавіта гурт By Cry. Аднак, патрапіўшы на тэрыторыю “Дудутак”, пачула, як назва гурта рэхам разыходзіцца ў размовах наведвальнікаў, таму мяркую, што выступ “гурта беларускіх галасоў” уразіў.
Але мяне перш-наперш уразіла месца, на якім у гэтым годзе зрабілі другую сцэну: музыкам давялося выступаць наўпрост ў конскім загоне. Атмасферу дапаўняла адпаведнае амбрэ з канюшні і пяшчаны “танцпляц” з кавалкамі конскага лайна. Мясіць яго не хацелася, таму я разьмясьцілася ля агароджы і пачала назіраць за выступам Ceilidh Ceol – адраджэнцаў кельцкіх музычных традыцый зь беларускім ухілам. Даволі часта даводзіцца чуць гурт як на вялікіх фэстах, так і ва ўтульных пабах. Адметнай жа рысай гэтага выступу стала прэзентацыя песьні “Сыны старадаўняй Літвы” – пераклад Алеся Чумакова, прысьвечаны шасьцісотай гадавіне перамогі пад Грунвальдам. Увогуле ж успрыяцьцю акустычнай музыкі перашкаджаў працуючы побач генератар.
By Effect са сваім “русским роком” унесьлі значны кагнітыўны дысананс. Абяцаючы рок-н-рол, некаторыя зь іх адразу выйшлі на сцэну топлес і пачалі сьпяваць пра вольных мужных хлопцаў, легіёны драйву, пыльныя дарогі і астатнія тыповыя складнікі асацыятыўных радоў, што вядуць нас наўпрасткі да байкерскіх зьлётаў пад “Арию” ды ДДТ. Але я ўсё ж спадзявалася патусіць на “Нашым Грунвальдзе”. Працягваючы ўзгадваць тэрміны псіхалогіі, адзначу, што пэўныя гледачы менавіта з дапамогай By Effect пераадолелі псіхалагічныя бар’еры і скокнулі ў “загон”.
Гурт “Кліч” у асобе Яўгена Валакіціна абяцаў гледачам folk metal “па-сумленнаму”. У прынцыпе, праграма ня вельмі адрозьнівалася ад выступу на “Купальскім Коле”. Але на гэты раз песьня “Канюшня” была больш чым у тэму, памятаючы пра месца дыслакацыі.
Яшчэ адны знаёмыя зь мінулага “Купальскага кола” – гомельскі melodic metal гурт Fabiant. Тут я таксама не заўважыла нічога новага. І ня толькі таму, што бачыла выступ гурта ў мінулым месяцы, але і з той прычыны, што рэцэпт “жаночы чысты вакал + мужчынскі гроўлінг + каляфолкавае аздабленьне” ўжо даўно не гарант посьпеху.
Вось каму сапраўды ня трэба парыцца аб посьпеху, дык гэта дудуткаўскім страусам. Гэтыя спрытнюгі зьбіралі вакол сябе столькі натоўпу, што іх варта было занесьці ў сьпіс хэдлайнераў фэсту.
Асьвяжыўшыся ў халоднай Пцічы, сядзела я на стозе сена і раздумвала, колькі можна даіць адно і тое ж з фолку і суседніх напрамкаў. І тут, нібыта ў адказ на маё нямое пытаньне, на вялікай сцэне распачаўся выступ маладога менскага гурта “Адарвірог”. Здаецца, Амерыку хлопцы не адкрылі – у меру цяжкі гук, прыпраўлены дудой, скрыпкай ды флейтай, вакаліст, які бегае па сцэне як заведзены. І ўсё ж у гурта прамалёўваецца ўласны твар. Нават у тэму пра пана Манэліга, якую выконвалі і жук, і жаба, “Адарвірог” здолеў уклініць матыў “Расскажи, Снегурочка” з мульціка “Ну, погоди!” Так што, калі вы сумуеце па зьнікламу гурту Litvintroll, раю ў пошуках суцяшэньня зьвярнуць увагу на гэтых хлапцоў.
Акрамя рэканструкцыі галоўнай бойкі ў межах фэста давялося паназіраць яшчэ за адной – “бітвай дрэў”, ці проста па-валійску Cad Goddeu. Ня ведаю, наколькі далёка распасьціраюцца веды музыкаў у валійскай, але вінегрэт з расейскіх і беларускіх словаў зноў сапсаваў уражаньне, хоць і не перашкодзіў патанчыць пад сьціплыя найгрышы вядомых сярэднявечных мелодый.
Гурт «Рокаш» стварыў сапраўдную летнюю атмасферу. Псіхадэлічная вакалістка Паліна ў квяцістым адзеньні лашчыла слых, быццам лёгкі ветрык пад сонечнымі прамянямі. Зайгралі “Лойму”, зь якой «Рокаш» спрабаваў прайсьці на Эўрабачаньне, так пачаліся размовы пра гэты конкурс. “Дык там загадзя да выступу прапануюць падпісваць кантракты!” – усклікаў мой субяседнік. Ня ведаю, як там на самой справе, але ў тыя хвіліны я б не прамяняла “Дудуткі” ні на якое Эўрабачаньне.
Пасьля лірыкі і разважаньняў аб прадвызначанасьці надышоў час скёлю і сьпёкі ад баявога гурта Forodwaith, па якому мы ўжо пасьпелі засумаваць, бо даўно ня бачылі. Адзіным апраўданьнем гэтаму можа быць толькі запіс новага альбому. А пакуль што слэмілі пад старыя-добрыя кампазіцыі з “Nirnaeth Arnediad”.
Перайшоўшы да актыўных дзеяньняў, гледачы не хацелі супакойвацца, тым больш, што наступным граў “Стары Ольса”. Прызнаюся шчыра, такіх агромністых колаў падчас drumul draculi мне яшчэ не даводзілася бачыць. У астатнім – тыя ж мелодыі, нават тыя ж самыя словы і “падводкі” да песень.
Я ўжо шмат жалілася на гурты, якія плаўна перацяклі ў “Наш Грунвальд” з “Купальскага Кола”, за аднастайнасьць. Прыемным выключэньнем з гэтай заканамернасьці стаў выступ украінскага гурта Fram. Гэтым разам атрымалася ўсё – і адмысловы нумар зь менскай скрыпачкай, і даўно абяцаная “Королева”. Больш за тое, спецыяльна для беларусаў Fram падрыхтавалі кавер на народна ўлюбёны хіт гурта “Леприконсы” “Хали-гали”. І было сапраўды супер.
Пакуль заяўленыя хэды – расейскі гурт “Мельница” – чэкаліся на вялікай сцэне, зноў ажыла пляцоўка ля канюшні, дзе адбылося фаер-шоў і выступ гурта Hok-Key. Вядома, покрыва ночы і языкі полымя надалі гэтаму выступу нямалы каларыт, але гэтага было недастаткова, бо музычная частка падкачала.
Выступ “Мельницы” многія чакалі зь цікавасьцю. Сапраўды, мяркуючы па часу, гурт, які стаў свайго роду легендай, адпрацаваў паўнавартасны канцэрт, трапіць на які можна было ўсяго за 170 тысяч. І калі ў сьвеце рыначных зносін “танна” часта азначае “няякасна”, то да краіны “Господина горных дорог”, “Невесты полоза”, “Волкодава” гэты закон ня меў ніякага дачыненьня. Удзельнікі гурта выйшлі цалкам у белым, што яшчэ больш узмацніла добрую магію фолк-року. А чароўны голас Хелавісы было добра чуваць за некалькі кіламетраў. Таму ня дзіва, што выступ “Мельницы” стаў добрай калыханкай для тых, хто бяз сіл ужо ляжаў у намётавым лагеры.
Для самых жа трывалых сьвята працягнулася выступам heavy metal гурта Aillion. Шчыра кажучы, я не вялікі аматар музыкі такога гатунку, як у Aillion, але аб’ектыўна не магу сказаць нічога супраць – гук у норме, вакал на вышыні (ва ўсіх сэнсах), цёплыя сяброўскія звароты да публікі. Атрымалася больш чым бадзёра для другой гадзіны начы.
На фінішы першага дню канцэртнай праграмы нас чакаў Znich. На гэты раз без эксперыментаў – з казой, слэмам і ўсюдыісным Таболічам. Не хапала толькі дудара Канстанціна Трамбіцкага. А я так спадзявалася пачуць “Дунаю”… Таму, як гаворыцца, мая мроя са мной.
А ноч тым часам пайшла на спад, і Алесь Таболіч пракрычаў: “Добрай раніцы, Беларусь!”
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў