Insomnium частка 1

Апублікавана 7 лістапада 2015, 00:33 у Рэпартажы

Глядзець і чытаць частку 2
_____________

Насычаны восеньскі сезон ідзе поўным ходам, спраўна цягнецца ланцуг прэм'ерных візітаў найцікавейшых і знакавых артыстаў ад сусьветнай цяжкой музыкі, што ня можа ня радаваць, бо імёны, якія мы бачым на сталічных афішах, сапраўды ўражваюць і як бы гавораць, што Беларусь стала паўнавартаснай адзінкай для ўбудаваньня ў шматлікія гучныя еўрапейскія туры.

Так, 6 лістапада ў менскім клубе Re:Public адбыўся выступ фінскага гурта Insomnium.

Лікбез

Insomnium (лат. сьненьне) — гурт з этнічнай Карэліі (усходняя Фінляндыя), граюць з 1997 году, маюць шэсьць поўнафарматных альбомаў, ня лічачы сінглаў і эпі. Стыль вызначаецца як melodic death metal з адчувальнай прысутнасьцю doom metal, сімфанічных і прагрэсіўных дапасаваньняў і акустычных інструментаў, якія ўносяць элементы нардычнага фолку. Лірыка гурта — аб цемры, роспачы, страце, болю. І раўназначна — аб прыгажосьці прыроды. Уявіце ўмоўна 2/3 традыцыйнага меладэту і 1/3 таго, што назваюць «атмасфершчынай» і «прыdarkованасьцю». Вы атрымаеце тое, што нясуць у сабе Insomnium — найярчэйшыя прадстаўнікі жанру і адныя з флагманаў сучаснага мелодык дэту.

Канцэрт

Супортам выступаў расейскі гурт Seducer's Embrace. З прычыны загадзя аб'яўленага таймінгу народ сюды не сьпяшаўся. Розьніца між 19:30 намінальнага пачатку і 21:00 абвешчанага выхаду хэдлайнераў была настолькі значнай, што на месцы масквічоў мне зрабілася б жудасна ад назіраньня танцпляца. Пустога — ад слова цалкам. Амаль цалкам.

Не было і звычных шматлікіх лейказалівайненаў «на елках». Цішыня і спакой панавалі і ў калідоры клубу: ягоны канец асьвятляў сабой вельмі маркотны хлопец на жаданай для мяне кропцы мерчу. Я набыў майку, ад чаго той павесялеў. Памераў хапала розных, але віды толькі два: аздоблены цікавым малюнкам лагапып перыяду да 2004 і тышотка з прынтам ува ўсю плошчу, таксама ня з шэрагу апошняга. Зірнуўшы яшчэ на дыскі (якіх таксама было небагата — і на тым асартымент мерчу вычэрпваўся) і на самотнага Вітаўта Мартыненку на суседняй кропцы, я рушыў у залу, дзе і пабачыў апісаную вышэй карціну.

Балазе, цягам першых 1-2 песень расейцаў народ усё ж падцягнуўся. І чым меней часу заставалася ім граць, тым болей я разумеў, што ўжо адышоў з самай гушчы амаль да задняй прыступкі танцпляцу. Гук быў проста агідны. Спачуваю ўсім тым, хто не навучаны ў такіх выпадках затыкаць вушы для адразаньня залішняга шуму і вычляненьня патанулых у ім частотаў — а ў выпадку Seducer's Embrace гэта амаль УВЕСЬ ПАЧАК. Няўзброеным слыхам — татальны гамон, «узброеным» — зладжаны і нават прыемны меладэт, роўненькія рыфы. Такі кантраст давялося адчуваць літаральна ўпершыню. І думка пайшла далей. Дзядзькі-та ўжо немаладыя, а што зь сябе ўяўляюць, калі шчыра? Другаснасьць і местачковасьць, адсутнасьць упэўненасьці ў сабе. Нецікавасьць — вось гэтае слова тут ідэальна пасуе. Мне, прынамсі, нецікава пра іх пісаць, іхны сэт шчыра таго ня варты. А ўлічваючы, што гурт разагрэву, якому красамоўна паказана на ягонае месца пасродкам вынясеньня асобнай маленькай ударнай усталёўкі на авантсцэну, — равесьнік гурта-хэдлайнера, то словаў больш проста няма.

Сустракаем Insomnium

Рушым на перакур. Апошнія дыялогі з тлустай нотай непадробнага прадчуваньня… І неўзабаве шоў пачынаецца. Аб гэтым ў частцы 2 (і плюс яшчэ 63 цудоўныя фотаздымкі там жа).

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі